Γράφει ο Γιώργος Τσέκας
Φθινόπωρο του 1969 ο Greg T. Walker ως μπασίστας, ο Rickey Medlocke στην κιθάρα και τα κρουστά, ο Jakson Spiers στα τύμπανα, ο DeWitt Gibbs πληκτράς και ο Charlie Hargrett στην κιθάρα, δημιουργούν ένα συγκρότημα στο Τζάκσονβιλ της Φλόριντα με το όνομα Hammer που κάνει την παρθενική του εμφάνιση στο Διεθνές Φεστιβάλ Ροκ του Μαϊάμι τον Δεκέμβριο του 1969. Τρεις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1970, το συγκρότημα μετονομάζεται σε Blackfoot, τα μέλη του μετακομίζουν στο Νιου Τζέρσεϊ και ξεκινούν τα live, κυρίως σε πανεπιστήμια. Ο DeWitt Gibbs εγκαταλείπει το συγκρότημα και ο Rickey Medlocke αναλαμβάνει την κιθάρα μέχρι τον Ιούνιο του 1971, αλλά όταν ο Ronnie Van Zant των Lynyrd Skynyrd αναζητά ντράμερ για την μπάντα του, ο Medlocke δεν μπορεί να γυρίσει την πλάτη στην τύχη του. Δέχεται την προσφορά παίρνοντας μαζί του τον Greg T. Walker μαζί του, οπότε ο Blackfoot το διαλύουν - μόνο και μόνο για να μπουν για λίγο διάστημα στον πάγο.
Φτάνουμε αισίως στον Αύγουστο του 1972, όπου ο Charlie Hargrett βάζει μπροστά να ξαναφτιάξει τους Blackfoot. Συζητά με τον Medlocke και συναποφασίζουν να κάνουν κάποιες αλλαγές στη σύνθεση και έτσι επιστρατεύουν τον Lenny Stadler των Blackberry Hill σαν μπασίστα και τον Jakson Spiers σαν ντράμερ. Ο Danny Johnson των Axis τους βοηθάει για λίγο στις ρυθμικές κιθάρες. Το καλοκαίρι του 1973 ο Stadler εγκαταλείπει το συγκρότημα , ενώ ο Greg T. Walker επιστέφει ξανά στους Blackfoot.
Οι Medlocke και T. Walker έστειλαν κάποια demo στους David Hood και Jimmy Johnson, τους δύο ιδρυτές των Muscle Shoals Studios στην Αλαμπάμα. Τα τραγούδια που έστειλαν οι Blackfoot κέρδισαν τους δυο παραγωγούς και οι Hood και Johnson ανέλαβαν το No Reservations, το πρώτο στούντιο άλμπουμ των Blackfoot για την Islands Records που κυκλοφόρησε το 1975.
Είναι η φύση του κειμένου τέτοια που μας κάνει να ασχοληθούμε με το No Reservations (ίσως και γιατί ήταν, τυχαία, η πρώτη μου επαφή μαζί τους) και όχι μόνο το γεγονός ότι μου αρέσει να ασχολούμαι με underdogs και outsiders (πρωτοδισκάκιας πάντως δεν είμαι επ' ουδενί). Είναι η ποιότητα του δίσκου που ουσιαστικά αποτελεί βινυλιακή αποτύπωση-προάγγελο του μεγαλείου που έρχεται και που θα μετουσιωθεί εμφατικά σε ένα σερί διαμαντιών που κυκλοφορούσαν ασταμάτητα οι Blackfoot (ειδικά όταν ανακάτεψαν στον ήχο τους χεβιμεταλικά στοιχεία και επιρροές), με τη μια επιτυχία να διαδέχεται την άλλη και που τους ενέταξε στο πάνθεον των ηρώων του σκληρού ήχου από το 1976 και το Flyin’ High του 1976 μέχρι το Siogo του 1983 (ναι και το Siogo). Εδώ όμως. στο ντεμπούτο τους, «έπεσαν τα μπετά», για να το πω πιο ξεκάθαρα... Και για να δώσω ένα παράδειγμα πιο οικείο στο μεταλλικό κοινό (κάπως τραβηγμένο, φυσικά), να πω ότι οι Βlackfoot των δυο πρώτων δίσκων (No Reservations και Flyin’ High) μου θυμίζουν τους Maiden της εποχής με τον Di’ Anno και η υπόλοιπη πορεία τους την εποχή με τον Dickinson.
Χωρίς μουσικούς εξτρεμισμούς ή προοδευτικότητες, αλλά με ξεκάθαρη προσέγγιση στο μινιμαλιστικό μοτίβο των αρχών του σαουθιάρικου hard rock, και των ράθυμων μπλουζ, το No Reservations κινείται παραδοσιακά, σχεδόν συντηρητικά, και περιέχει κομμάτια όπου συναντάμε στοιχεία και ιδέες στα οποία θα ξανασκοντάψουμε σε μελλοντικές δουλειές του σχήματος. Ενδεικτικά αναφέρω το “I Stand Alone” που αποτελεί έναν ύμνο στην κουλτούρα του δρόμου και θα εξελιχθεί κατά κάποιον τρόπο στο μνημειώδες “Highway Song” του 1979 και το υπέρ-κλασικό άλμπουμ Strikes. Οι πιο αργές στιγμές του όπως το "Simple Man", είναι τα highlights με την μπαλάντα "Stars" να ξεχωρίζει σε ένα άλμπουμ χαρακτηριστικό των 70’s και των ζεστών αναλογικών παραγωγών του, με τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν και με αιχμή του δόρατος την φωνή του τραγουδιστή.
Οι συνθέσεις είναι ενδιαφέρουσες και καλογραμμένες/προσεγμένες και η παραδοσιακή προσέγγιση και ατολμία καλύπτεται εύκολα από την ποικιλία και την υψηλή ποιότητα των τραγουδιών - και από τη φωνάρα του Medlocke. Ακόμα καλύτερα για την εταιρία αλλά και τους ίδιους, η ύπαρξη των κραχτών, όπως το "Born To Rock N 'Roll" ή το "Take A Train". Και μιλάμε για κράχτες ολκής! Ύμνοι του southern hard rock, που σαν μικρά κομμάτια παζλ δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που ακούγεται μονορούφι σαν μια ολότητα και κάθε φορά που το ακούς σου αρέσει περισσότερο! Εδώ είναι που ο ντράμερ Jakson Spiers αρχίζει να δείχνει τη συνθετική του δεινότητα σε ένα άλμπουμ όπου συνθέτει όλα τα κομμάτια εκτός από το bluegrass "Railroad Man", το οποίο κλείνει το άλμπουμ, μια σύνθεση του ο Shorty Medlocke, του παππού του Rickey.
Ξέχωρα από την φωνάρα του που αναφερθήκαμε και παραπάνω, ο ινδιανικής καταγωγής Medlocke είναι εξαιρετικός και στις κιθάρες με τον Hargrett, ενώ στιβαρό ακούγεται και το ρυθμικό μέρος με το ευδιάκριτο μπάσο του Greg T. Walker και τα διακριτικά ντραμς του Jakson Spiers.
Το No Reservations μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των Blackfoot, αλλά είναι καμωμένος με σκληρή δουλειά, γεμάτος με έμπνευση, ταλέντο, πάθος, ορμή, δίψα για επιτυχία, όλα εκείνα τα υλικά που κάνουν τα όνειρα πραγματικότητα και αποτελεί θεμέλιο λίθο της μετέπειτα πορείας των Blackfoot. Επομένως, αξίζει να το αποκτήσετε με κλειστά μάτια....
Αν δε ο δίσκος είχε εμπνεύσει τον Μπουρντέν να βαφτίσει έτσι την διάσημη ταξιδιωτική-μαγειρική εκπομπή του, σίγουρα θα με έκανε να τον αγαπήσω λίγο ακόμα παραπάνω...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
Γιώργος Τσέκας
Ηeavy metal lover, bad decision taker, satan worshipper, storyteller, collector of mistakes...
