Lonely People with Power: Ο απολογισμός των Deafheaven με τον εαυτό τους, τη νηφαλιότητα και τα ηχητικά τους άκρα...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Η ακραία μουσική πάντα κουβαλούσε μια δόση αυτομυθοποίησης. Από το corpse paint και τις επικές αφηγήσεις μέχρι την αδιάκοπη αναζήτηση για τον πιο έντονο ήχο, οι καλλιτέχνες του είδους συχνά ξεπερνούν τα όρια του συνηθισμένου, ψάχνοντας μια ταυτότητα που ξεφεύγει από τη μονοτονία. Σπάνιες είναι οι μπάντες που κατάφεραν να ισορροπήσουν αυτή τη διαδικασία τόσο αρμονικά όσο οι Deafheaven. Το Lonely People with Power, το έκτο τους άλμπουμ, μοιάζει με ένα ταξίδι πίσω στις ρίζες τους, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί και εξέλιξη. Καταφέρνει να παντρέψει τη γνώριμη κακοφωνία του παρελθόντος με τη σημερινή τους ωριμότητα.

Read more ...

Ο Λαβύρινθος...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Κάπου νοτιοανατολικά του Κόσμου σε μια εύφορη, μα καταραμένη γη, μέσα σε ένα πέτρινο σπίτι που όμοιό του δεν υπάρχει και μοιάζει με λαβύρινθο και που οι διάδρομοι του απλώνονται ατέλειωτοι σαν το σύμπαν, ζουν τρεις φιγούρες. Τρεις ψυχές παγιδευμένες σε μια αιώνια μοίρα: ο Ιούδας, ο Χριστός και η Πασιφάη, η οποία είναι ταυτόχρονα αγνή και μάγισσα, μάντισσα και χρησμοδότρια, μάνα και ερωμένη, μυστήριο και ελπίδα.

Read more ...

Gandi: Μια μπάντα που δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να ακουστεί...

Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Οι Gandi με την κυκλοφορία του The Digger, του δεύτερου ολοκληρωμένου έργο τους μετά το Time and Youth του 2017, χτυπούν εκεί όπου πρέπει - όχι με κραυγές, αλλά με ουσία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με τα αυτιά στο έδαφος και τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτόχρονα. Πιο σκοτεινό, πιο πολιτικό, και με περισσότερη ειρωνεία από τον προκάτοχό του, το The Digger δεν κρύβεται πίσω από αφηρημένες ευαισθησίες. Μιλάει για τον κόσμο όπως είναι - σκληρός, αντιφατικός, γεμάτος μικρές πράξεις αλληλεγγύης και μεγάλα ψέματα. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ δεν κουβαλάει καμία σοβαροφάνεια. Οι Gandi ξέρουν πότε να σου ψιθυρίσουν κάτι και πότε να στο πετάξουν στα μούτρα...

Read more ...

Mark Lanegan: «Tο καντήλι μου είχε σβήσει σχεδόν οριστικά περισσότερες από μια φορές»…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερα πράγματα γνωρίζω και αυτό είναι καλό. Όταν ήμουν νέος ήξερα τα πάντα, και τα πάντα δεν είναι απαραιτήτως καλά…»

Προς τα τέλη του 2002, ενώ είχε εισιτήριο για να παρακολουθήσει μια συναυλία της Nina Simone, ο Mark Lanegan ακύρωσε την έξοδό του εξαιτίας της κακοκαιρίας. Λίγο καιρό αργότερα η σπουδαία καλλιτέχνιδα θα πέθαινε και ο Mark, όπως έλεγε συχνά, αισθανόταν τύψεις για αυτό. Κάπως έτσι την πάτησε και με τον Sun Ra και έκτοτε αποφάσισε να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος. Στην προσωπική του ζωή, ωστόσο, θα επαναλάμβανε πολλά άλλα.

Read more ...

Το στοιχειό...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Μύριζε βροχή και καπνό απο ξυλόσομπα. Βρωμούσε φτώχεια. Στη μασίνα έβραζε σούπα: κολοκύθια, πατάτες, κρεμμύδια, σκόρδο, λίγο λάδι και λίγο μοσχάρι μέσα στην κατσαρόλα για να θρέψει 5 στόματα. Καφενείο, σημείο συνάντησης πάνω στην πλατεία, εκεί γινόντουσαν οι γάμοι, εκεί κρατούσαν ζωντανή την Δημοκρατία, εκεί διάβαζαν τα παιδιά της για το σχολείο, όταν έβρεχε πολύ και έμπαζε νερό το σχολειό κάνανε μαθήματα εκεί, εκεί και το μοναδικό τηλέφωνο πλην του χωροφύλακα και του προέδρου της κοινότητας σε όλο το χωριό για όλο το χωριό.

Read more ...

Ο David, o Stevie Ray και μια συνεργασία που έγινε και... ξέγινε...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Τον Απρίλιο του 1983 ο David Bowie κυκλοφορεί το δέκατο πέμπτο άλμπουμ της καριέρας του με τίτλο Let’s Dance. Το ομώνυμο πρώτο σινγκλ θα γίνει η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία του «Λεπτού Λευκού Δούκα» μέχρι και τις μέρες μας διαμορφώνοντας τον ήχο των 80’s, αλλά και τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Bowie. Η επιτυχία είναι τόσο μεγάλη που θα βοηθήσει στην επιστροφή του Iggy Pop, ο οποίος έγραψε μαζί με τον Bowie το «China Girl», τη δεύτερη μεγάλη επιτυχία από αυτό το άλμπουμ, στην εδραίωση του Nile Rogers ως παραγωγού και στην ανάδειξη του μοναδικού κιθαριστικού ταλέντου του Stevie Ray Vaughan. Χωρίς να το γνωρίζουν, ο Bowie και ο Vaughan θα πάρουν εκείνο το διάστημα κάποιες αποφάσεις, που χωρίς αυτές η ιστορία της μουσικής δεν θα ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα.

Read more ...

Joey: 24 χρόνια χωρίς τη φωνή των Ramones...

Γράφει ο Σταύρος Σπυρόπουλος

Στις 15 Απριλίου του 2001 ο Joey Ramone θα πάει να συναντήσει φίλους και αγαπημένους στον μουσικό παράδεισο. Είχε διαγνωστεί με λέμφωμα περίπου την εποχή που διαλύθηκαν οι Ramones πίσω στο 1995 και είχε κρατήσει την ασθένειά του κρυφή από το κοινό. Η κατάστασή του έγινε γνωστή μόνο τους τελευταίους μήνες που φαινόταν πως μάλλον θα χάσει τη μάχη. Όλο αυτό το διάστημα είχε βάλει όλη του την ενέργεια στις ηχογραφήσεις του πρώτου και μοναδικού album του ως solo πλέον καλλιτέχνης...

Read more ...

Messier 13: Μουσική για τις ώρες που χανόμαστε...

Κείμενο - συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης

 Υπάρχουν μέρες που σε πλακώνει το βάρος του κόσμου, όχι επειδή έγινε κάτι, αλλά επειδή δεν έγινε τίποτα. Είναι οι ώρες που χαώνεσαι μέσα στο ίδιο σου το κεφάλι, ανάμεσα σε emails, άπλυτα πιάτα και σκέψεις που τριγυρνάνε χωρίς προορισμό. Αν αυτές οι ώρες είχαν soundtrack, θα το έγραφαν οι Messier 13Το Stay For A While είναι ένα άλμπουμ που δε φωνάζει. Σε σφίγγει σιγά, με κιθάρες γεμάτες θαμπό reverb και φωνητικά που μοιάζουν να ψιθυρίζονται από άλλο δωμάτιο. Είναι shoegaze, ναι, αλλά με μια αίσθηση ζεστασιάς που δεν τη βρίσκεις συχνά στο είδος. Όχι "λουλουδάτη" ζεστασιά — πιο πολύ αυτή που νιώθεις όταν ανοίγεις το ψυγείο μες στη νύχτα και βρίσκεις την τελευταία μπουκιά πίτσας που νόμιζες ότι είχες ξεχάσει...

Read more ...

After the flood: ο Ed Kuepper συναντά τον Jim White στο στούντιο...

Ο Θανάσης Μήνας γράφει για τη συνεργασία δύο αγαπημένων βετεράνων του αυστραλέζικου underground.

Οι δυο τους γνωρίστηκαν όταν στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’90 οι Dirty Three άνοιξαν για μια συναυλία του Ed Kuepper στη Μελβούρνη. Τότε ήταν που ο Ed και ο Jim White διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά – o δεύτερος γνώριζε βέβαια και έτρεφε μεγάλο σεβασμό για το πρωτοποριακό έργο του πρώτου με τους Saints και τους Laughing Clowns. Από την πλευρά του, ο Kuepper εντυπωσιάστηκε από τη σπάνια αίσθηση του ρυθμού, ποιο σωστά από την πολυρυθμία που χαρακτηρίζει το παίξιμο του White.

Read more ...

Το τελευταίο τους απόγευμα...

Γράφει ο Γιώργος Τσέκας

Ρεμβάζω στο μπαλκόνι μου, παρατηρώντας στο απέναντι παγκάκι μια γυναίκα και έναν άντρα, οι πλάτες τους στραμμένες στον ποταμό. Το απόγευμα κύλησε σαν να είχε παγώσει ο χρόνος, σαν να είχε παύσει το νερό να κυλά, μόνο για να τους κρατήσει εκεί, αμίλητους και ακίνητους, σε μια σιωπή που έμοιαζε με συμφωνία. Τα βλέμματά τους σπάνια συναντιόνταν, σαν να φοβούνταν το εκτυφλωτικό φως που γεννούσε η ένταση του έρωτα. Όταν τελικά τα χέρια τους τεντώθηκαν προς το μέρος του άλλου, δεν αγγίχτηκαν.

Read more ...

Superfreaks’ Underground: Ιστορίες από την Υπόγα των Σούπερ-Φρικιών...

Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης

Οι Nightstalker είναι κάτι παραπάνω από μία αγαπημένη μπάντα. Είναι αυτοί που μεγαλώσαμε μαζί, που έντυσαν τα χρόνια που πέρασαν με τη μουσική τους, για αυτούς που έφτασαν και για αυτούς που δεν έφτασαν ως εδώ. Τα underdogs που πεισματικά επιστρέφουν ξανά και ξανά από το σημείο που δεν υπάρχει επιστροφή...

Read more ...

«The Penguin» – Ο Matt Reeves έχτισε τον κόσμο, ο Colin Farrell τον κυβερνά…

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Το The Penguin είναι μια σειρά που αρχικά δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον, παρά την τεράστια αγάπη μου για τον Batman. Η ταινία The Batman μου φάνηκε απλώς καλή, και ο Robert Pattinson απέδωσε εξαιρετικά τον ρόλο του «Bruce Wayne που μεγάλωσε ακούγοντας τους Cure». Ωστόσο, η επιλογή του Penguin ως πρωταγωνιστή μιας αυτόνομης σειράς μου φαινόταν περίεργη. Προηγούμενες προσπάθειες για μια «σειρά Batman χωρίς τον Batman», όπως το Pennyworth και το Gotham, απέτυχαν ακριβώς λόγω της απουσίας του Σκοτεινού Ιππότη.

Read more ...

Συγκεντρωτικά αποτελέσματα εγχώριων μουσικών προϊόντων (Πέμπτο Mέρος)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στο παρόν κείμενο, το πέμπτο μέρος είναι συγκεντρωμένες μερικές σύντομες προσωπικές απόψεις για πολύ ενδιαφέρουσες, κατά την ταπεινή μου γνώμη, κυκλοφορίες από μπάντες της ημεδαπής που άκουσα τους τελευταίους μήνες και έχουν δημοσιευτεί  στον προσωπικό μου λογαριασμό και στον λογαριασμό του Merlin's Music Box στο facebook. Είναι πολύ ενθαρρυντικό που συνεχώς εμφανίζονται τόσο καλές δουλειές με μεράκι, υπομονή, επιμονή και έμπνευση από νέα, κυρίως, παιδιά, που ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για να πραγματώσουν τα όνειρά τους στη μουσική. Να παρακολουθείτε τη σκηνή και να τη στηρίζετε και να τη σέβεστε, γιατί πραγματικά της αξίζει...

Read more ...

Βασίλης Κιζήλος: «Ένας σκηνοθέτης μπορεί να διδαχθεί από έναν συγγραφέα και το αντίθετο...»

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Μια συζήτηση με τον συγγραφέα Βασίλη Κιζήλο για την τελευταία του συλλογή διηγημάτων Το μυστικό του Ιλάια Σπένσερ (Εκδόσεις Απόπειρα, 2024)

Η διαδρομή του Βασίλη Κιζήλου στα ελληνικά γράμματα και δη στα μονοπάτια του underground ξεκινά ήδη από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, ενώ, παράλληλα με τα δικά του έργα, ο συγγραφέας ήταν και ένας από τους πρώτους μεταφραστές του Ουίλιαμ Μπάροουζ στα ελληνικά.  Η νέα συλλογή διηγημάτων του με τον τίτλο Το μυστικό του Ιλάια Σπένσερ περιλαμβάνει έξι ιστορίες (ομώνυμη, «Σκύλα», «Βίβιαν εξπρές», «Maniera Greca», «Ένας όμορφος θάνατος», «Το κεφάλι που κατάπινε πιθανότητες»). Στις ιστορίες αυτές συγγραφείς χαμένοι κάπου στην Πελοπόννησο εναλλάσσονται με hitmen, cross dressers, περιπλανώμενους των νυχτερινών κέντρων, άλλους συγγραφείς που βαδίζουν στις τελευταίες μέρες, την αστυνομία, ερωτευμένους, τη ρώσικη μαφία και πολλά άλλα…Ο συγγραφέας ψηλαφίζει στην ομίχλη της ζωής τον δαίδαλο της απρόσμενης ανθρώπινης γεωγραφίας με περιγραφές που παρασύρουν και στιγμές που αποκαλύπτουν.

Read more ...

Το "Ought to Be There" των Envy Never Dies: Επτά θανάσιμα αμαρτήματα σε 8 τραγούδια...

Γράφει ο Χρήστος Κορναράκης

Υπάρχει κάτι σχεδόν νομοτελειακό στο να επιστρέφουν οι Envy Never Dies με ένα άλμπουμ σαν το Ought to Be There. Αν το ντεμπούτο τους ήταν η απαρχή μιας αναζήτησης στον ήχο και την ταυτότητά τους, η δεύτερη κυκλοφορία τους μοιάζει με έναν καθρέφτη που αντανακλά μια μπάντα πιο μεστή, πιο επιθετική, αλλά και πιο συναισθηματικά φορτισμένη από ποτέ. Το Ought to Be There συνεχίζει να εξερευνά τη θεματική των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων, ένα concept που οι Envy Never Dies προσεγγίζουν με μια ακατέργαστη και ειλικρινή ματιά. Τα οκτώ κομμάτια του άλμπουμ ισορροπούν ανάμεσα στην αγριότητα και τη μελωδία, με τις κιθάρες να κόβουν σαν ξυράφι, τα τύμπανα να οδηγούν κάθε τραγούδι με απόλυτη ένταση και τα φωνητικά να αποπνέουν μια σκοτεινή, σχεδόν θεατρική δραματικότητα.

Read more ...

Γραφτείτε στο Νewsletter του Merlin

FEATURED VIDEOS

  • 1