Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

Υπάρχουν δίσκοι που δεν γράφονται∙ προκύπτουν. Γεννιούνται από τη σιωπή ανάμεσα σε δύο βλέμματα, από μια φράση που δεν ειπώθηκε ποτέ, από εκείνη τη βαθιά μοναξιά που σε ακολουθεί όταν όλα γύρω σου δείχνουν "φυσιολογικά". Το  LUV των Sugar For The Pill  είναι ένας τέτοιος δίσκος. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον πόνο - απλώς τον αφήνει να υπάρξει. Και μέσα απ’ αυτό, φτάνει στην κάθαρση. «Έγινε ένας τρόπος να ξορκίσουμε τα σκοτεινά συναισθήματα, να τα αποδεχτούμε και να τα αφήσουμε να φύγουν», μου λέει η Vana, όταν τη ρωτώ πώς γεννήθηκε το άλμπουμ. Δεν υπάρχει τίποτα "χαριτωμένο" στο LUV – ούτε δραματοποιημένο. Υπάρχει μόνο η ειλικρίνεια της στιγμής. «Γράψαμε για αυτά που μας πλήγωσαν. Δεν θέλαμε να είναι ομορφούλικα τα τραγούδια μας. Θέλαμε να είναι αληθινά».

Κι αυτό είναι που κάνει το LUV ξεχωριστό. Ηχητικά, το άλμπουμ συνεχίζει την αισθητική της μπάντας στον χώρο του dream pop/shoegaze, αλλά την οδηγεί βαθύτερα, πιο προσωπικά. Μέσα από έναν ήχο που αγκαλιάζει τον ακροατή με layers από κιθάρες, αιθέρια φωνητικά και μια ρυθμική μελαγχολία, οι Sugar For The Pill χτίζουν έναν ολόκληρο συναισθηματικό μικρόκοσμο.

Είναι ένας δίσκος που δεν σε φωνάζει - σε πλησιάζει αθόρυβα. Και σου μιλά, αν είσαι έτοιμος να ακούσεις.

 ******

Στο LUV μοιάζει να υπάρχει μια επιμονή στη σιωπή, στη λεπτομέρεια που δεν φωνάζει αλλά ψιθυρίζει. Πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη για πιο εσωστρεφή ηχητική γλώσσα;

Η ανάγκη για μια πιο εσωστρεφή ηχητική γλώσσα στο LUV, γεννήθηκε φυσικά. Πάντα γράφουμε ό,τι μας εκφράζει κάθε φορά χωρίς να υπάρχει στρατηγική ή σχεδιασμός, μόνο ειλικρίνεια. Τον τελευταίο χρόνο ταξιδέψαμε σε πολλές χώρες, παίξαμε σε φεστιβάλ, γνωρίσαμε ανθρώπους, πήραμε τόση αγάπη. Βρεθήκαμε σε σκηνές της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου, εκεί όπου έχουν σταθεί και οι μουσικοί μας ήρωες. Ήταν μια εμπειρία σχεδόν εξωπραγματική, που μας γέμισε φως. Έτσι νιώσαμε την ανάγκη να στραφούμε πιο μέσα. Δεν ήταν πρόθεση, ήταν συνέπεια αυτού που ζήσαμε. Love Unfolds Visions ...

Η πρώτη φράση του ομότιτλου κομματιού είναι σχεδόν εξομολόγηση: “Dance… Nobody’s watching, like you’ll never be hurt”. Μπορείς να μας πεις πώς γεννήθηκε αυτός ο στίχος και τι σημαίνει για σένα;

Είναι περισσότερο μια προτροπή, ένα κάλεσμα στον καθένα να ζήσει τις στιγμές του αληθινά, ελεύθερα, χωρίς φόβο. Το LUV είναι, στην ουσία, ένας ύμνος στη σημασία των στιγμών και στο αποτύπωμα που αφήνουν μέσα μας, οι άνθρωποι που αγαπήσαμε, οι αναμνήσεις, τα συναισθήματα που νιώσαμε δίπλα τους. Κάθε τι που αγαπάμε μας διαμορφώνει. Και η αγάπη, όταν είναι αληθινή, δίνεται ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάει τίποτα πίσω. Αυτός ο στίχος είναι απλά μια υπενθύμιση να αφεθούμε… χωρίς να σκεφτόμαστε αν θα μας ξαναπληγώσει κάτι...

Το LUV φαίνεται να κινείται σε μια ενδιάμεση συναισθηματική κατάσταση - ανάμεσα στην απώλεια και τη νοσταλγία, στην ανάγκη για σύνδεση και την αποδοχή της απόστασης. Πώς βιώνεις εσύ αυτή την "ενδιάμεση" περιοχή ως τραγουδίστρια αλλά και ως άνθρωπος;

Αυτή η "ενδιάμεση" συναισθηματική περιοχή, ανάμεσα στην απώλεια και τη νοσταλγία, είναι κάτι πολύ οικείο για μένα, τόσο ως άνθρωπος όσο και ως τραγουδίστρια. Η απώλεια είναι κομμάτι της ζωής. Δεν μπορείς να την αποφύγεις, μόνο να μάθεις να ζεις μαζί της. Να την κάνεις, κατά κάποιο τρόπο, φίλη σου. Όπως είπα και νωρίτερα, κάθε εμπειρία, κάθε συναίσθημα, αφήνει ένα αποτύπωμα μέσα μας. Οι αναμνήσεις είναι ο πλούτος μας, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε μέσα τους, γιατί το παρελθόν, όσο γλυκό κι αν είναι, μπορεί να γίνει παγίδα. Προσπαθώ να κρατάω μια ισορροπία. Μου αρέσει, με έναν ρομαντισμό, να ακροβατώ ανάμεσα στο τότε και το τώρα, να τιμώ όσα έζησα, αλλά να μην τα αφήνω να με κρατούν πίσω. Το μόνο αληθινό που έχουμε είναι το παρόν. Και γι’ αυτό το LUV έχει αυτή την αίσθηση. Είναι ένας δίσκος που κουβαλάει μνήμες, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στο φως του τώρα και του αύριο.

 Η φωνή σου στον δίσκο μοιάζει με ανάσα, με κάτι που δεν διεκδικεί χώρο αλλά τον εμποτίζει. Πώς προσέγγισες ερμηνευτικά αυτό το “λιγότερο είναι περισσότερο”;

Από την αρχή ήξερα ότι δεν έπρεπε και δεν ήθελα να ερμηνεύσω με τον ίδιο τρόπο όπως στο Wanderlust. Το LUV, έχει μια πολύ πιο ονειρική, αιθέρια ατμόσφαιρα και η φωνή έπρεπε να κινηθεί κάπου εκεί. Μου προέκυψε πολύ φυσικά, ήδη από τη στιγμή που άρχισα να γράφω τις μελωδικές γραμμές. Ήταν αρκετά πιο απαιτητικό ερμηνευτικά , ακριβώς γιατί ήθελε ακρίβεια, έλεγχο και εσωτερικότητα. Αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις και ήταν ένα στοίχημα για μένα ως τραγουδίστρια. Καθοριστικό ρόλο σε αυτή την πορεία έπαιξαν και ο Στέφανος, ο Αλέξης Μπόλπασης και ο Jordan Lawlor (M83), που ήταν πάντα εκεί, και με βοήθησαν να κρατήσω μια ισορροπία. Και νομίζω, τελικά, αυτή η «ανάσα» όπως την περιέγραψες, είπε πολλά περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να πει ποτέ η ένταση.

Σε παλαιότερη σας δουλειά υπήρχε μια περισσότερο ‘κινηματογραφική’ διάθεση, σχεδόν σαν soundtrack σε κάποιο νοερό road trip. Στο LUV όμως όλα μοιάζουν να εκτυλίσσονται σε ένα δωμάτιο, σε μια εσωτερική γεωγραφία. Ήταν συνειδητή αυτή η μετατόπιση;

Το LUV εμπεριέχει πολλά ταξίδια μέσα του. Όπως προανέφερα , το tour που κάναμε σε Ευρώπη και Αμερική μας σημάδεψε τόσο σαν ανθρώπους, όσο και σαν μουσικούς. Ήταν μια εμπειρία ζωής. Οι περισσότεροι στίχοι του άλμπουμ γράφτηκαν σε ένα ξενοδοχείο στο Lower East Side με φόντο τη βροχερή Νέα Υόρκη, ανάμεσα στα κενά των live εμφανίσεών μας εκεί. Ήθελα οι ιστορίες, οι ήχοι, τα συναισθήματα να συμβαίνουν σε έναν χώρο (πραγματικό ή φανταστικό) όπου οι σκέψεις κάνουν κύκλους, οι αναμνήσεις ξαναέρχονται, οι επιθυμίες παίρνουν μορφή. Υπάρχουν και κινηματογραφικές στιγμές μέσα στο άλμπουμ, όπως είναι το "Rigel" που μιλάει για τη σημαντικότητα του να ζούμε το τώρα, περιγράφοντας ένα ταξίδι σε έναν από τους φωτεινότερους αστέρες του νυχτερινού ουρανού και τον φωτεινότερο στον αστερισμό του Ωρίωνα. Ίσως στο σύνολό του να είναι τελικά ένα soundtrack για όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ, για μικρές στιγμές σιωπής, για βλέμματα , για την ευτυχία που κρύβεται σε μικρά πράγματα. Μια «εσωτερική γεωγραφία», όπως πολύ εύστοχα το θέτεις.

Υπάρχουν κομμάτια όπως το "Pills" ή το "Komorebi" που μοιάζουν να αγγίζουν πολύ προσωπικές στιγμές, σχεδόν σαν ημερολογιακές σελίδες. Πόσο δύσκολο ή απελευθερωτικό είναι για σένα να τραγουδάς κάτι τόσο άμεσο;

Από τη μία μοιάζει σαν να ξορκίζω τους δαίμονές μου, να τους βγάζω από μέσα μου και να τους αφήνω εκεί, στους στίχους, στους ήχους, για να μην με βαραίνουν πια. Από την άλλη, επαναφέρω μνήμες, πρόσωπα, στιγμές όμορφες ή δύσκολες, που μέσα από τα κομμάτια αποκτούν μια άλλη διάσταση... αγγίζουν σχεδόν την αιωνιότητα. Είναι ωραίο να τραγουδάς κάτι οικείο. Να νιώθεις ότι αυτό που λες, αυτό που παίζεις, είναι δικό σου, δεν είναι ρόλος, δεν είναι ξένο. Πολλοί άνθρωποι ταυτίζονται με όσα ακούνε, βλέπουν τον εαυτό τους μέσα από τα δικά μου μάτια. Η μουσική για μένα είναι συναίσθημα. Δεν μπορείς να παίξεις ή να πεις κάτι που δεν σε εκφράζει, που δεν κουβαλάει κάτι δικό σου μέσα του. Αλλιώς είναι απλά ήχος χωρίς «ψυχή». Οπότε, ναι, όσο δύσκολο κι αν είναι καμιά φορά να εκτεθείς τόσο άμεσα, είναι και απελευθερωτικό. Σαν να αφήνεις κάτι μικρό από τον εαυτό σου να μείνει εκεί, στον χρόνο.

Αν έπρεπε να περιγράψεις τη διαδικασία δημιουργίας του LUV με μία εικόνα - όχι απαραίτητα μουσική - ποια θα ήταν;

Αν έπρεπε να το περιγράψω με μία εικόνα, θα έλεγα πως το LUV είναι σαν ένα παράθυρο ανοιχτό σε μια μέρα γεμάτη φως. Γράψαμε αυτά τα κομμάτια σε μια περίοδο που μέσα μας υπήρχαν όμορφα συναισθήματα, αληθινά, καθαρά. Γνωρίσαμε τόπους και ανθρώπους που άφησαν αποτύπωμα στην ψυχή μας, που μας ενέπνευσαν, που μας έδωσαν λόγο να δημιουργήσουμε. Αισθανθήκαμε έντονα την ανάγκη να μοιραστούμε αυτή την ομορφιά, να μην την κρατήσουμε μόνο για εμάς. Να τη βγάλουμε προς τα έξω, μέσα από τη μουσική, για να την αγγίξουν κι άλλοι, να τη νιώσουν, να γίνουν μέρος αυτών των στιγμών. Γι’ αυτό και στο βίντεο του ομότιτλου κομματιού, ζητήσαμε από ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του κόσμου, που αγαπούν και στηρίζουν την μπάντα να σηκώσουν ταμπέλες που αναγράφουν τη λέξη LUV.

 Ποιος ήταν ο ρόλος των παραγωγών (Jordan Lawlor, Alex Bolpasis) στη διαμόρφωση του ήχου του LUV; Τι έφεραν στο τραπέζι που δεν υπήρχε νωρίτερα;

Ο Alex είναι για εμάς κάτι παραπάνω από παραγωγός. Είναι φίλος, πολύτιμος συνεργάτης, άνθρωπος που μας στηρίζει από τα πρώτα μας βήματα. Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Suono Studios, σε έναν χώρο οικείο για εμάς, όπου μπορούσαμε να δοκιμάσουμε ελεύθερα ιδέες χωρίς φόβο ή πίεση. Πίστεψε στα κομμάτια του LUV από την πρώτη στιγμή, τα άκουσε και κατάλαβε ακριβώς πού θέλαμε να πάμε το άλμπουμ, πώς θέλαμε να ακουστεί, τι ατμόσφαιρα να αποπνέει.

Κι ύστερα ήρθε το απροσδόκητο μήνυμα από τον μάνατζερ του Jordan Lawlor. Για να είμαστε ειλικρινείς, στην αρχή νομίσαμε πως κάποιος μας κάνει πλάκα, δεν είναι λίγο να σου λένε ότι ένας μουσικός διεθνούς φήμης, των Μ83 άκουσε το Wanderlust [το πρώτο άλμπουμ], εντυπωσιάστηκε και θέλησε ο ίδιος να έρθει σε επαφή για συνεργασία. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν η αμεσότητά του. Ήταν δίπλα μας σχεδόν καθημερινά, με επικοινωνία, σημειώσεις, διορθώσεις, συμβουλές. Και το πιο σημαντικό: σεβάστηκε απόλυτα τον ήχο μας. Δεν προσπάθησε ποτέ να μας «σπρώξει» κάπου αλλού, ίσως σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια όπως θα περίμενε κανείς, ήξερε πολύ καλά τι έκανε και τί ήθελε να αναδείξει: τον αυθεντικό ήχο του LUV, την ατμόσφαιρα, τη dream pop διάθεση, μια πιο αιθέρια προσέγγιση ερμηνευτικά στη φωνή. Η συνεργασία μαζί του και με τον Alex ήταν άψογη σε όλα τα επίπεδα. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, πάντα με σεβασμό, προς όφελος του υλικού που τους είχαμε παρουσιάσει και στα demos.

Αν θεωρήσουμε ότι το shoegaze συχνά συνδέεται με μια αίσθηση απόστασης, εσείς καταφέρνετε να διατηρείτε μια συναισθηματική εγγύτητα. Είναι αυτός ένας τρόπος να «απαντήσετε» στο ίδιο το είδος;

Δεν νιώθουμε ότι ακολουθούμε κάποιον συγκεκριμένο κανόνα ή νόρμα, ούτε στο shoegaze ούτε γενικότερα στη μουσική. Για εμάς, η τέχνη είναι πρωτίστως τρόπος έκφρασης, όχι επιβολής κάποιου στιλ, κάποιας «σωστής» φόρμας. Είμαστε πραγματικά χαρούμενοι και ευγνώμονες που η δουλειά μας έχει πια αναγνωριστεί μέσα στην ευρύτερη shoegaze κοινότητα, περνώντας τα ελληνικά σύνορα. Είναι όμορφο το ότι οι άνθρωποι εκεί έξω αγκαλιάζουν αυτό που κάνουμε και το νιώθουν αυθεντικό, χωρίς να χρειαστεί ποτέ να αλλάξουμε κάτι στον εαυτό μας ή στη δημιουργία μας για να ταιριάξουμε σε κάποια ταμπέλα.

Τι σου έμαθε αυτός ο δίσκος για σένα την ίδια – όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως άνθρωπο που επιτρέπει στον εαυτό του να είναι ευάλωτος μπροστά σε άλλους;

Αυτός ο δίσκος με δίδαξε να μη φοβάμαι να τολμάω, να βγαίνω από το comfort zone μου, γιατί μόνο έτσι μπορείς να πας πραγματικά πιο μακριά. Να μην φοβάμαι να είμαι ευάλωτη, να αγαπάω με πάθος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι ίσως πληγωθώ. Αυτή η διαδικασία μου έδειξε πως η αλήθεια και το συναίσθημα αξίζουν περισσότερο από την ασφάλεια. Ως καλλιτέχνιδα, μέσα από το LUV αλλά και τα χρόνια μου με τους Sugar for the Pill, έμαθα να δουλεύω πιο μεθοδικά, πιο συγκεντρωμένα, σε ένα επίπεδο πλέον πιο επαγγελματικό, χωρίς όμως να χάνεται η αθωότητα ή ο αυθορμητισμός της δημιουργίας. Παραμένουμε μια μπάντα που απαρτίζεται από φίλους. Για εμένα η δημιουργία αυτού του άλμπουμ και η περιοδεία μας, ήταν ένα προσωπικό και καλλιτεχνικό ταξίδι εξέλιξης, που με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα ποια είμαι και τι θέλω να μοιραστώ με τον κόσμο.

Πώς διαμορφώθηκε η σχέση σου με τη φωνή σου μέσα από αυτόν τον δίσκο; Έχεις πει πως δεν σε απασχολεί να κυριαρχεί, αλλά να γεμίζει τον χώρο σαν άρωμα - μια παρουσία διακριτική, αλλά διαρκής. Πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις αυτή τη στάση σε μια εποχή που επιβραβεύει την υπερέκθεση, και τι σου αποκάλυψε αυτό το ταξίδι για εσένα την ίδια - όχι μόνο ως καλλιτέχνιδα, αλλά και ως άνθρωπο που επιτρέπει στον εαυτό του να είναι ευάλωτος μπροστά σε άλλους;

Από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω τις μελωδικές γραμμές αυτού του δίσκου, ένιωσα πως η φωνή μου έπρεπε να γίνει μέρος της συνολικής ατμόσφαιρας σαν κάτι που δεν φωνάζει αλλά αφήνει έντονα το αποτύπωμά του. Με πήγε εκεί η ίδια η μουσική, σχεδόν από μόνη της. Το να είσαι ευάλωτος δεν σημαίνει ότι είσαι και αδύναμος αλλά ακριβώς το αντίθετο. Χρειάζεται θάρρος για να εκθέσεις τον εαυτό σου και την αλήθεια σου. Αυτό το συναρπαστικό μέχρι στιγμής ταξίδι με τους Sugar For The Pill μου έχει μάθει να μένω πιστή σε μια στάση πιο εσωτερική, να δουλεύω με πάθος γι’ αυτό που αγαπάω, να έχω υπομονή και εμπιστοσύνη στον χρόνο και στο ένστικτό μου.

To LUV κυκλοφορεί σε ψηφιακή μορφή από το bandcamp των Sugar For The Pill και της Make Me Happy Records, ενώ έχει προγραμματιστεί η κυκλοφορία του σε βινύλιο (προπαραγγελία)

Οι Sugar For The Pill είναι οι: Vana Rose (φωνή) Στέφανος Μανούσης (μπάσο) Κώστας Αθανασόπουλος (τύμπανα) Ηλίας Κ. (κιθάρα) Σπύρος Μητροκότσας

facebook

instagram

youtube

bandcamp

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ (Ή ΑΣΧΕΤΑ)

Μια λάμψη στο βάθος: Σκέψεις για το LUV των Sugar For The Pill...

Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...

Gandi: Μια μπάντα που δεν χρειάζεται να κάνει θόρυβο για να ακουστεί...

Messier 13: Μουσική για τις ώρες που χανόμαστε...