Συνέντευξη: Χρήστος Κορναράκης

Οι Gandi με την κυκλοφορία του The Digger, του δεύτερου ολοκληρωμένου έργο τους μετά το Time and Youth του 2017, χτυπούν εκεί όπου πρέπει - όχι με κραυγές, αλλά με ουσία. Είναι ένας δίσκος που φτιάχτηκε με τα αυτιά στο έδαφος και τα μάτια στραμμένα προς τα μέσα και προς τα έξω ταυτόχρονα. Πιο σκοτεινό, πιο πολιτικό, και με περισσότερη ειρωνεία από τον προκάτοχό του, το The Digger δεν κρύβεται πίσω από αφηρημένες ευαισθησίες. Μιλάει για τον κόσμο όπως είναι - σκληρός, αντιφατικός, γεμάτος μικρές πράξεις αλληλεγγύης και μεγάλα ψέματα. Παρόλα αυτά, το άλμπουμ δεν κουβαλάει καμία σοβαροφάνεια. Οι Gandi ξέρουν πότε να σου ψιθυρίσουν κάτι και πότε να στο πετάξουν στα μούτρα...

Μουσικά, το άλμπουμ είναι πλούσιο χωρίς να γίνεται βαρύ. Τα πνευστά δεν είναι διακόσμηση - είναι σχόλιο. Τα synths δεν είναι escape - είναι γλώσσα. Οι ενορχηστρώσεις έχουν δουλευτεί σαν να χτίζονται τούβλο-τούβλο, με επιμονή στη λεπτομέρεια και με έναν ήχο που δεν φοβάται να ξεφύγει από τις νόρμες. Αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει όμως είναι η συνοχή. Το The Digger μοιάζει με μια διαδρομή που δεν σε κρατάει από το χέρι—αλλά αν αποφασίσεις να την ακολουθήσεις, θα σε πάει κάπου. Είναι λιγότερο άμεσο από τον πρώτο τους δίσκο, αλλά πιο βαθύ. Σαν να σταμάτησαν να περιγράφουν και άρχισαν να σκάβουν.

Με αφορμή την κυκλοφορία του, μίλησα με τους Gandi για τη δημιουργία του άλμπουμ, τις αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας, τις επιρροές τους, και το πώς είναι να φτιάχνεις μουσική σε μια Ελλάδα που ακόμα ψάχνει τη φωνή της. Δεν είναι εύκολο να είσαι μπάντα χωρίς να γίνεις «προϊόν». Οι Gandi δείχνουν έναν άλλο δρόμο. 

Η συνέντευξη που ακολουθεί δεν είναι «συνομιλία» - είναι ένα μικρό σαμποτάζ απέναντι στη φλυαρία χωρίς νόημα.

Καλησπέρα! Συγχαρητήρια για την νέα σας δουλειά! Το The Digger βουτά σε υπαρξιακά και κοινωνικά θέματα, ενώ το Time and Youth ήταν πιο εστιασμένο στη μνήμη, τον χρόνο και την αγάπη. Ήταν αυτή η αλλαγή συνειδητή ή προέκυψε οργανικά μέσα από τη δημιουργική διαδικασία;

Το The Digger δημιουργήθηκε σε μία περίοδο έντονης κοινωνικής ταραχής. Σε μία εποχή όπου οι εδραιωμένες κοινωνικές αντιθέσεις στην χώρα οξύνονταν διαρκώς. Σε αυτό το κάδρο η δημιουργική διαδικασία, ξεκομμένη από αυτό που βιώνουν οι συνάνθρωποί μας, είναι αδιανόητη. Επομένως, οι στίχοι των περισσότερων τραγουδιών του δίσκου αντανακλούν τα συναισθήματά μας για μία κοινωνία που αγωνίζεται και απαιτεί, για μία κοινωνία που προτάσσει την αλληλεγγύη έναντι του μισανθρωπισμού, για μία κοινωνία που οργανώνεται και ελπίζει.

Κατά τη δημιουργία του The Digger, υπήρξαν άλμπουμ ή καλλιτέχνες που σας επηρέασαν ηχητικά και αισθητικά;

Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που πάντα βρίσκουν ανοιχτή την πόρτα για να περάσουν στα τραγούδια μας. Beatles, Joy Division, The National, Radiohead, Tom Jobim, Kevin Morby. Η λίστα είναι τεράστια και δεν έχει πολύ νόημα να την αναφέρουμε. Αυτό που έχει νόημα και ενδιαφέρον είναι πώς εντελώς διαφορετικοί κόσμοι καταφέρνουν να συνυπάρχουν μέσα στον ήχο μας. Δεν μας απασχολεί το ύφος ή το είδος, αυτό που μετράει είναι η αίσθηση, το συναίσθημα που κουβαλάει κάθε δημιουργός. Αν κάτι μας κινήσει το ενδιαφέρον, το αφήνουμε να περάσει μέσα από τα φίλτρα μας και να βρει τη θέση στα τραγούδια μας. Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει σχεδόν ασυνείδητα και άλλες φορές είναι πιο ξεκάθαρη η πρόθεση, σαν φόρος τιμής σε έναν καλλιτέχνη που μας έχει στιγματίσει.

Από το indie folk ξεκίνημά σας μέχρι τον πιο πολυεπίπεδο ήχο του The Digger, η μουσική σας έχει εξελιχθεί σημαντικά. Ήταν αυτή η μετάβαση φυσική ή μια συνειδητή προσπάθεια να εξερευνήσετε νέες κατευθύνσεις;

Η μετάβαση αυτή ήταν κυρίως φυσική, αν και δεν έλειψαν και οι στιγμές που κάναμε συνειδητές επιλογές για να βγούμε από τη "ζώνη άνεσής" μας ,γεγονός που θεωρούμε ιδιαίτερα συναρπαστικό. Καθώς περνούσε ο καιρός, άλλαζαν και οι αναφορές μας, οι τρόποι με τους οποίους γράφαμε μουσική, ακόμη και το πώς ακούμε ο ένας τον άλλον. Το The Digger είναι προϊόν αυτής της ωρίμανσης. Δεν ήταν αυτοσκοπός να γίνουμε πιο «πολύπλοκοι»• απλώς η μουσική που βγαίνει από μέσα μας τώρα αντανακλά το πού βρισκόμαστε ως άνθρωποι και ως μπάντα. Με τον καιρό αλλάζουν οι ανησυχίες μας, ο τρόπος που βλέπουμε τον κόσμο και φυσικά η οπτική μας πάνω στη μουσική.

Η σύνθεση σας έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια. Πώς έχουν επηρεάσει αυτές οι αλλαγές τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης;

Η σύνθεση της μπάντας έχει όντως αλλάξει μέσα στα χρόνια. Στη διαδικασία της σύνθεσης και της ενορχήστρωσης έχουν αλλάξει σε θετικό βαθμό τα πράγματα, μιας και νέα μέλη με άλλες επιρροές έχουν ιδέες και λόγο από την πρωταρχική ιδέα έως το τελικό αποτέλεσμα. Είναι μοιραίες λοιπόν διαφορές σε σχέση με το παρελθόν. Στο κομμάτι της ηχογράφησης δεν έχουμε εντοπίσει κάποια σημαντική διαφορά.

Οι ενορχηστρώσεις σας συνδυάζουν ακουστικά όργανα, post-rock εκρήξεις και ηλεκτρονικές υφές. Πώς προσεγγίζετε τη σύνθεση; Ξεκινάτε από μια ιδέα ή αφήνετε τη μουσική να σας οδηγήσει;

Τις περισσότερες φορές η μπάντα πειραματίζεται πάνω σε μία έτοιμη ιδέα. Μία ιδέα που κάποιες φορές έχει ξεκάθαρη κατεύθυνση και είναι σαν να μας παίρνει από το χέρι, και άλλες φορές απαιτεί χρόνο, δοκιμές και πολλές επαναλήψεις για να ωριμάσει μέσα μας. Σε αυτή τη διαδικασία, ο καθένας από εμάς προσθέτει το δικό του στοιχείο, τη δική του οπτική, μέχρι το κομμάτι να αποκτήσει τη μορφή που του ταιριάζει. Δεν υπάρχει μια “σωστή” διαδρομή, πολλές φορές το τραγούδι μάς ξαφνιάζει, αλλάζοντας κατεyθυνση στην πορεία, διατηρώντας όμως τον πυρήνα της αισθητικής του.

Η ελληνική indie σκηνή έχει εξελιχθεί αλλά παραμένει underground. Βλέπετε αλλαγές στον τρόπο που το κοινό και η βιομηχανία αντιμετωπίζουν μπάντες όπως οι Gandi;

Η ελληνική indie σκηνή έχει πράγματι εξελιχθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει πια μία πιο ξεκάθαρη ταυτότητα, μεγαλύτερη ποικιλία στον ήχο και περισσότερες μπάντες που τολμούν να εκφραστούν χωρίς να κυνηγούν το “εύκολο”. Παρ’ όλα αυτά, η σκηνή παραμένει κατά βάση underground όχι επειδή της λείπει η ποιότητα ή το κοινό, αλλά επειδή το σύστημα προβολής και η μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα εξακολουθούν να στηρίζονται κυρίως σε πιο εμπορικές επιλογές. Παρόλα αυτά, βλέπουμε κάποιες αλλαγές. Το κοινό είναι πιο ανοιχτό από ποτέ. Ακούει, ψάχνει, στηρίζει. Στέκεται δίπλα σε καλλιτέχνες που δημιουργούν και εκφράζονται με αυθεντικότητα. Η επαφή με το κοινό είναι πιο άμεση, πιο ουσιαστική. Ακόμα κι αν τα μεγάλα μέσα δεν δίνουν βήμα, οι πλατφόρμες, τα live, και οι ίδιοι οι ακροατές έχουν γίνει πλέον το μεγαλύτερο μέσο διάδοσης.

Αν ακούγατε το The Digger για πρώτη φορά ως ακροατές, τι θα θέλατε να νιώσετε; Υπάρχει κάποια αντίδραση από το κοινό που θα σας έκανε να αισθανθείτε ότι πετύχατε τον στόχο σας;

Μια αίσθηση οικειότητας. Ο βασικός μας στόχος ήταν η ίδια η δημιουργία του δίσκου• να αποτυπώσουμε με ειλικρίνεια αυτό που θέλαμε να εκφράσουμε μουσικά και συναισθηματικά. Παρ’ όλα αυτά, το να δούμε το κοινό να ταυτίζεται με το έργο μας, να βρίσκει σε αυτό κάτι δικό του - ένα συναίσθημα, μια εικόνα, μια εμπειρία - θα ήταν για εμάς η επιβεβαίωση ότι ο δίσκος βρήκε τον δρόμο του.

Αν έπρεπε να επιλέξετε ένα κομμάτι από τη δισκογραφία σας που συνοψίζει καλύτερα την ταυτότητα των Gandi, ποιο θα ήταν και γιατί;

Αν έπρεπε να επιλέξουμε ένα κομμάτι που συμπυκνώνει την ταυτότητα των Gandi, πιθανότατα αυτό θα ήταν το Morbid/a humane slaughter method. Φέρει κάτι οικείο, κάτι που σε βάζει αμέσως στον κόσμο του, αλλά ταυτόχρονα η μουσική του αφήγηση δεν είναι προβλέψιμη. Δεν ακολουθεί την κλασική δομή και αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Εξελίσσεται με έναν δικό του ρυθμό, αφήνοντας χώρο για εκπλήξεις.

Οι Gandi είναι:

Thodoris Bogdanos (μπάσο)

Odisseas Manidakis (φωνή, πιάνο, κιθάρα)

Spiros Spirakos (κιθάρα)

Vasilis Pagratis (πλήκτρα, ηλεκτρονικά)

Vasilis Avdelas (πλήκτρα, ηλεκτρονικά)

Nikos Krasopoulos (Κιθάρα)

Kostas Avlonitis (ντραμς)

George Voutsinas (κιθάρα, φωνή)

bandcamp

facebook

instagram

youtube

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

Messier 13: Μουσική για τις ώρες που χανόμαστε...

Naxatras: «Εμπλουτίζουμε τη μουσική μας και πειραματιζόμαστε και αυτό μας εξιτάρει...»

Guzzle: Όταν δυο φτάνουν και περισσεύουν...