Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Την Τρίτη, 28 Οκτωβρίου 2014, στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης, οι Allman Brothers, μετρώντας απώλειες, αλλά ακμαίοι και θηριώδεις μουσικοί όπως ήταν πάντα, αποχαιρέτησαν το κοινό από τη σκηνή, έχοντας ολοκληρώσει την τελευταία τους συναυλία και αφού διένυσαν αμέτρητα χιλιόμετρα μιας 45χρονης γόνιμης και εντυπωσιακής πορείας.
Το όνειρο που δημιούργησαν το 1969 οι Duane και Gregg Allman, Dickey Betts, Berry Oakley, Butch Trucks, and Jaimo Johanny Johanson είχε καρποφορήσει μέσα από θριάμβους και τραγωδίες, χαρές και λύπες, και είχε ανθίσει για να φτάσει γρήγορα στην κορυφή του southern/blues rock. Πολλοί ήλπιζαν ότι ο δρόμος του θα συνεχιζόταν για… πάντα, αλλά, το 2014 το συγκρότημα είχε πλέον αποφασίσει να βάλει τελεία και παύλα στο Beacon Theatre της Νέας Υόρκης. Και όταν τελικά σταμάτησε η μουσική, τα μέλη της ιστορικής μπάντας, τα τρία που βρίσκονταν ακόμα εν ζωή από την αυθεντική της σύνθεση, μαζί με τους συνοδοιπόρους του σε αυτή την τελευταία βραδιά, στάθηκαν μπροστά στη σκηνή αναπολώντας μπροστά το συγκινημένο ακροατήριο την ημέρα που άρχισαν όλα στο Τζάκσοβιλ της Φλόριντα, στις 26 Μαρτίου 1969 .
Marc Quinones, Derek Trucks, Warren Haynes, Oteil Burbridge
Το Beacon ήταν το πιο κατάλληλο μέρος για την τελευταία των Allmans – εκεί, άλλωστε η μπάντα είχε καταγράψει τις περισσότερες εμφανίσεις από οποιονδήποτε άλλο συναυλιακό χώρο στην καριέρα της, σημειώνοντας ρεκόρ 237 (ναι, καλά διαβάσατε) συνεχόμενων sold-out συναυλιών σε αυτή την αίθουσα. Οι εμφανίσεις των Allmans στο Beacon έγιναν μια ιεροτελεστία και θαυμαστές από όλο τον κόσμο ταξίδευαν στο Upper West Side για να βιώσουν τη μαγεία των καθηλωτικών, πολύωρων συναυλιών του συγκροτήματος. Όπως είχε πει κάποτε ο Duane Allman, «Εμείς εδώ πέρα προσηλυτίζουμε» – και το Beacon έγινε ένας μουσικός οίκος λατρείας.
Butch Trucks, Jaimoe, Gregg Allman
Πρωταγωνιστές στο τέλος της διαδρομής, τα ιδρυτικά μέλη του συγκροτήματος Gregg Allman, Jai Johanny Johanson (ή Jaimoe ή John Lee Johnson, σύμφωνα με την ταυτότητά του) και Butch Trucks, μαζί με τους μακροχρόνιους συνοδοιπόρους τους, τον φανταστικό κιθαρίστα και τραγουδιστή Warren Haynes (μέλος των ασυναγώνιστων Gov’t Mule και πλήρες μέλος των Allmans από το 1989), τον ταλαντούχο κιθαρίστα Derek Trucks (ανιψιό του Butch, ιδρυτή των Derek Trucks Band και των Tedeschi Trucks Band) και τους Marc Quinones (κρουστά, φωνητικά, Marc Quinones από το 1991) και Oteil Burbridge (μπάσο, φωνητικά, πλήρες μέλος των Allmans από το 1997). Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, είχαν καταλήξει σε ένα σετ είκοσι εννέα τραγουδιών μέσα από τα πρώτα άλμπουμ των Allmans, ένα μοντάζ της καριέρας τους, μαζί με μερικές δυνατές διασκευές που αντιπροσώπευαν τις μουσικές ρίζες της μπάντας. Η μαραθώνια συναυλία διήρκεσε πάνω από τρεισήμισι ώρες, ως τις μια και μισή το πρωί, και στην ουσία ολοκληρώθηκε την επόμενη ημέρα, 29 Οκτωβρίου, ανήμερα της 43ης επετείου από τον θάνατο του Duane, εν μέσω αποθέωσης από τους 3.000 τυχερούς θεατές που συμμετείχαν ενεργά σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης.
Για την ιστορία, από την αρχική σύνθεση των Allman Brothers, ο Butch Trucks και ο Gregg Allman εγκατέλειψαν τα εγκόσμια την ίδια χρονιά, το 2017, ο πρώτος στις 24 Ιανουαρίου, και ο δεύτερος στις 27 Μαΐου. Ο Dickey Betts πέθανε στις 18 Απριλίου 2024, ενώ ο Duane Allman σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη μοτοσικλέτα του στις 29 Οκτωβρίου 1969 και ο Berry Oakley ένα χρόνο αργότερα, την ίδια ημερομηνία, επίσης οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του, τρία τετράγωνα από το σημείο που είχε βρει το θάνατο ο Duane, στο Μέικον της Τζόρτζια, την επίσημη έδρα του συγκροτήματος. Το μοναδικό εν ζωή ιδρυτικό μέλος των Allmans είναι ο Jaimoe…
Η τελευταία συναυλία των Allman Brothers Band κυκλοφόρησε σε τριπλό CD από την Peach Records του συγκροτήματος τον Οκτώβριο του 2024, ενώ διατίθεται ψηφιακά.
Setlist
Set One: Little Martha, Mountain Jam, Don’t Want You No More, It’s Not My Cross To Bear, One Way Out, Good Morning Little Schoolgirl, Midnight Rider, The High Cost of Low Living, Hot ‘Lanta, Blue Sky, You Don’t Need Me
Set Two: Statesboro Blues, Ain’t Wastin Time No More, The Sky Is Crying, Dreams, Don’t Keep Me Wondering, In Memory Of Elizabeth Reed (with drum solos)
Set Three: Melissa, Revival, Southbound, Mountain Jam, Will The Circle Be Unbroken, Mountain Jam (reprise)
Encore: Whipping Post, Trouble No More
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ (Ή ΑΣΧΕΤΑ)
Οι Pink Floyd και η πρώτη συναυλία με τετραφωνικό ηχοσύστημα...
Ο Τζιμάκος κι εγώ: Αναμνήσεις από το σπίτι των (μισο)πεθαμένων...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
