Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω: κάθε φορά που βλέπω το Magnolia, κάτι μέσα μου αλλάζει. Όχι επειδή καταλαβαίνω κάτι καινούργιο. Αλλά γιατί θυμάμαι κάτι ξεχασμένο. Έναν φόβο, μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε, έναν άνθρωπο που χάθηκε. Αυτό δεν είναι απλώς ταινία. Είναι μια ρωγμή. Μια κραυγή που έρχεται απ’ τα μέσα...
Μετά το Boogie Nights, ο Paul Thomas Anderson πετά την πρόζα και κρατά μόνο το συναίσθημα. Το Magnolia (1999) δεν έχει έναν ήρωα. Έχει έναν χάρτη από ζωές που μπλέκουν. Μια μέρα στην κοιλάδα του San Fernando. Ένας καρκίνος. Ένα τηλεπαιχνίδι. Ένα θαύμα.
Και μια αίσθηση ότι όλα συνδέονται – όχι λογικά, αλλά ψυχικά.
Ο Earl Partridge (Jason Robards) πεθαίνει και ζητά να δει τον γιο του. Ο Frank T.J. Mackey (Tom Cruise), ένας τηλε-γκουρού της τοξικής αρρενωπότητας, φτάνει στο δωμάτιο. Και σωπαίνει. Εκεί, ο Cruise αφήνει τον ρόλο και μένει άνθρωπος. Ένας άντρας που βλέπει τον πατέρα του να φεύγει και δεν έχει τι να πει.
Στον άλλον άξονα, ο Jimmy Gator (Philip Baker Hall) χάνει τη μνήμη του και την κόρη του. Η Claudia (Melora Walters) είναι διαλυμένη. Ζει μέσα σε χάπια, ντροπή και τύψεις. Ο Jim Kurring (John C. Reilly), ένας μοναχικός αστυνομικός, της ζητά ραντεβού με τον πιο αμήχανο και ειλικρινή τρόπο που έχει καταγραφεί σε φιλμ. Δεν είναι love story. Είναι δύο διαλυμένοι άνθρωποι που ζητούν απλώς να κρατηθούν λίγο.
Και μετά έρχεται το “Wise Up” της Aimee Mann. Όλοι οι χαρακτήρες το τραγουδούν. Όχι σαν μιούζικαλ. Σαν προσευχή. Η ταινία σταματά να είναι ρεαλιστική και γίνεται κάτι άλλο: εξομολόγηση σε χρόνο ενικό.
Όσο για τη σκηνή με τα βατράχια; Δεν χρειάζεται εξήγηση. Είναι ο θεός – ή το χάος – ή και τα δύο. Είναι ένα “act of God” σε έναν κόσμο που έχει ξεχάσει να ζητά συγγνώμη. Και ξαφνικά, όλα επιτρέπονται. Ακόμα και η λύτρωση.
Ο Anderson κάνει σινεμά σαν να μην μπορεί αλλιώς. Η σκηνοθεσία του είναι ακριβής αλλά ποτέ κυνική. Το μοντάζ του Dylan Tichenor είναι νευρικό, αλλά αναπνέει. Η φωτογραφία του Robert Elswit δημιουργεί έναν κόσμο χωρίς ήλιο. Και τα τραγούδια της Aimee Mann δεν ντύνουν την ταινία – είναι η φωνή της.
Κάποιοι ζητούν συγχώρεση. Κάποιοι απλώς σωπαίνουν. Όλοι κουβαλούν κάτι. Και όλοι, στο τέλος, αφήνουν κάτι.
Το Magnolia είναι η πιο γενναιόδωρη ταινία του Anderson. Δεν σε δικάζει. Δεν σε αγιοποιεί. Απλώς σε βλέπει. Και σου ψιθυρίζει: “σου αξίζει να σε αγαπούν, ακόμη κι αν απέτυχες σε όλα.”
Στην τελευταία σκηνή, δεν τελειώνει μια ταινία. Τελειώνει μια εξομολόγηση. Κι εσύ μένεις – σιωπηλός, λίγο πιο ευάλωτος απ’ ό,τι ήσουν πριν.
Ο Anderson δεν ζητά να τον καταλάβεις. Σου ζητά να νιώσεις.
Κι αντί να συνεχίσει προς τα πάνω, κάνει το πιο ριψοκίνδυνο: πηγαίνει προς τα μέσα.
Το Punch-Drunk Love είναι αυτό ακριβώς: μια ιστορία μοναξιάς και αγάπης, ειπωμένη σχεδόν με ψίθυρο. Ένα βήμα πιο μικρό, αλλά πιο προσωπικό.
Γιατί μερικές φορές, ο ψίθυρος λέει περισσότερα απ’ την κραυγή...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Hard Eight - Το πρώτο χαρτί είναι πάντα το πιο αποκαλυπτικό...
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
Χρήστος Κορναράκης
Ο Χρήστος Κορναράκης γεννήθηκε μια ζεστή μέρα του Ιούλη στην Αθήνα. Παράλληλα με τις σπουδές του (υποκριτική, μάρκετιγκ και επικοινωνία) και όντας συλλέκτης δίσκων από τα παιδικά του χρόνια, αρθρογράφησε επί μία δεκαετία στο blog fromthebasement.com και στην μετέπειτα εξέλιξη του, το ypogeio.gr. Η ένταξη του στην ομάδα του Merlin’sMusic Box αποτελεί φυσική εξέλιξη.
