Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Κάθε τόσο με ρωτούν γιατί δεν ταξινομώ τη δισκοθήκη μου. Το λένε μ’ ένα μειδίαμα σχεδόν τυπικό, όπως θα ρωτούσαν για τα φώτα που ξεχνιούνται, ή για τις πετσέτες που ποτέ δεν στεγνώνουν στη θέση τους. Δεν απαντώ. Μόνο κοιτάζω τα ράφια — όπως κοιτάζει κανείς κάτι που θυμάται πως υπήρξε, αλλά τώρα μοιάζει αλλιώς. Δεν είναι ακαταστασία. Είναι απλώς ένα σύστημα που δεν ζητάει εξήγηση. Ή καλύτερα: είναι η απουσία του. Το «White Light/White Heat» δίπλα στο «Spirit of Eden», ένα live του Coltrane που γέρνει πάνω στο «Kid A», κι ένα εξώφυλλο των This Heat, φαγωμένο, με ένα αυτοκόλλητο καρπούζι που δεν αναγνωρίζω.
Δεν ανήκουν μαζί, αλλά έτυχε να επιστρέψουν την ίδια στιγμή. Η σειρά τους δεν έχει ημερομηνία ή είδος• μόνο βάρος. Τη φορά που το χέρι λύγισε και τα άφησε. Τη φορά που το σώμα ήθελε να ακούσει — ή να μην ακούσει.
Η τάξη προϋποθέτει τη δυνατότητα της επανάληψης. Εδώ όχι. Εδώ η επιστροφή είναι αλλιώς: άτακτη, υπόγεια, άτοπη. Αν φτιάξω τάξη, θα πρέπει να κάνω πως πιστεύω ότι υπάρχει θέση για όλα. Πως το «Marque Moon» πρέπει να απομακρυνθεί από την Λένα Πλατωνος, πως ο Basinski δεν ταιριάζει με την Kim Gordon. Λες και η νύχτα κάνει τέτοιες διακρίσεις.
Αλλά τη νύχτα, η μουσική κοιμάται αλλιώς.
Κάποτε πήγα να τα χωρίσω. Έγραψα κατηγορίες, πρόχειρα: «post-punk», «ambient», «παιδικά λάθη που έγιναν επιρροές», «εκείνα που δεν αντέχω πια αλλά δεν μπορώ να πετάξω». Στο τέλος, μόνο στοίβες• κι ένα αίσθημα ότι κάτι διαλύθηκε χωρίς επιστροφή. Όχι ένα πράγμα — η ίδια η συγκίνηση.
Γιατί να βάλω το «Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space» των Spiritualized στο “S”, όταν το ακούω κάθε φορά που κάποιος φεύγει; Το “S” δεν σημαίνει τίποτα. Η απώλεια έχει άλλη αλφαβήτα.
Δεν ταξινομώ, γιατί μόνο στο άτακτο μπορώ να χαθώ. Κι εγώ μόνο όταν χάνεσαι, ακούω. Ένα βράδυ, ο David Sylvian ακουμπούσε στους Joy Division. Ο ήχος από το ένα περνούσε σαν σκιά στο άλλο. Δεν ξέρω αν τον άκουσα, ή τον θυμήθηκα. Δεν έχει σημασία.
Η αταξία είναι μνήμη χωρίς αφηγητή. Ο τρόπος που ένα τραγούδι σε πλησιάζει, χωρίς να το αναζητήσεις. Σαν να σε πρόλαβε.
Η δισκοθήκη μου είναι ένας χάρτης που δεν οδηγεί πουθενά. Κάθε φορά που τον κοιτάω, είναι σαν να με κοιτάζουν τα μέρη που δεν επέλεξα — αλλά ακόμα με θυμούνται. Και κάπως, στις πιο ήσυχες ώρες, αυτό μοιάζει με αλήθεια.
Ή τουλάχιστον με κάτι που επιμένει να ακούγεται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ (Ή ΑΣΧΕΤΑ)
Ο κύριος και η κυρία Μπουρουμπούρου πάνε στη συναυλία...
Idles: Από το punk της οργής στο groove της στοργής...
Μουσική και Ιδεολογία: Η μουσική στα χρόνια της ναζιστικής Γερμανίας...
Μάριος Σοφοκλέους
Κύπριος στην Αθήνα, προσπαθεί χρόνια να πείσει τους φίλους του post-punk πως το A Love Supreme και το Unknown Pleasures λένε την ίδια ιστορία — ή κάτι τέτοιο. Κάποτε, ραδιοφωνικός παραγωγός στο αυτοδιαχειριζόμενο metadeftero.gr, τον άφηναν να μιλά για μουσική σα να ξέρει τι κάνει. Από τότε που κατάλαβε ότι το .doc δεν είναι είδος ποίησης, γράφει για μουσική, μνήμη και ό,τι τρέμει στα περιθώρια. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Ασσόδυο και στο Merlin’s Music Box. Η εκπομπή του Το Κουτσό επιπλέει ακόμη στο Mixcloud — κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί.
Μάριος Σοφοκλέους
Κύπριος στην Αθήνα, προσπαθεί χρόνια να πείσει τους φίλους του post-punk πως το A Love Supreme και το Unknown Pleasures λένε την ίδια ιστορία — ή κάτι τέτοιο. Κάποτε, ραδιοφωνικός παραγωγός στο αυτοδιαχειριζόμενο metadeftero.gr, τον άφηναν να μιλά για μουσική σα να ξέρει τι κάνει. Από τότε που κατάλαβε ότι το .doc δεν είναι είδος ποίησης, γράφει για μουσική, μνήμη και ό,τι τρέμει στα περιθώρια. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Ασσόδυο και στο Merlin’s Music Box. Η εκπομπή του Το Κουτσό επιπλέει ακόμη στο Mixcloud — κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί.
Μάριος Σοφοκλέους
Κύπριος στην Αθήνα, προσπαθεί χρόνια να πείσει τους φίλους του post-punk πως το A Love Supreme και το Unknown Pleasures λένε την ίδια ιστορία — ή κάτι τέτοιο. Κάποτε, ραδιοφωνικός παραγωγός στο αυτοδιαχειριζόμενο metadeftero.gr, τον άφηναν να μιλά για μουσική σα να ξέρει τι κάνει. Από τότε που κατάλαβε ότι το .doc δεν είναι είδος ποίησης, γράφει για μουσική, μνήμη και ό,τι τρέμει στα περιθώρια. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Ασσόδυο και στο Merlin’s Music Box. Η εκπομπή του Το Κουτσό επιπλέει ακόμη στο Mixcloud — κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί.
