Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Η μπάντα από το Μπρίστολ που εδώ και οκτώ χρόνια δεν κυκλοφορεί απλώς άλμπουμ – εκπέμπει. Φόρτιση, μνήμη, θραύσματα συναισθημάτων. Από το Brutalism έως το πρόσφατο Tangk, οι Idles γράφουν μια ιδιότυπη ιστορία ψυχογεωγραφίας: το σώμα ως πολιτικό πεδίο, η απώλεια ως πολιτισμική μνήμη, η αγάπη ως αντίσταση.
Δεν είναι μόνο το Joy as an Act of Resistance που τους εγκαθιστά στο πάνθεον των κοινωνικά ευαίσθητων acts• είναι η συνειδητή στροφή από τον θόρυβο στην αφή, από το Crawler στο Tangk, εκεί όπου το punk απορροφάται από τη soul όπως το φως από τη σκόνη — χωρίς να εκπίπτει σε στυλιζαρισμένο ρομαντισμό. Ο Joe Talbot παραμένει μια φιγούρα σχεδόν εκτός σκηνής — όχι ηγέτης αλλά αγωγός. Οι στίχοι του δεν νουθετούν• αμφιβάλλουν. Το «In spite of it all, we move as one» δεν είναι σύνθημα. Είναι διαπίστωση.
Οι Idles είναι μια μπάντα που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα. Ίσως γιατί από την πρώτη κιόλας νότα, έχουν ήδη απωλέσει τον έλεγχο — και κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή, το παραδέχονται ξανά. Η εξέλιξη τους δεν είναι γραμμική — είναι οργανική. Το Joy as an Act of Resistance (2018) φέρει τη σφραγίδα του ανοιχτού τραύματος που επιχειρεί να αρθρώσει στοργή μέσα από τον θόρυβο. Στο "Danny Nedelko", η πολιτική γλώσσα εκπίπτει σε προσωπικό ύφος: η μετανάστευση δεν είναι στατιστικό, είναι φίλος. Στο Never Fight A Man With A Perm, το body shaming γίνεται κραυγή κατά της τοξικής αρρενωπότητας — με όρους που δεν διεκδικούν επιδοκιμασία, αλλά συνείδηση. Εδώ, ο θυμός δεν αποζητά σύγκρουση. Αποζητά μετάνοια.
Με το Ultra Mono (2020), οι Idles μοιάζουν έτοιμοι να αυτοϋπονομευθούν. Το άλμπουμ αυτό είναι ίσως ο μόνος δίσκος τους που πίστεψε στο hype . Οι αντιφάσεις τούς στοιχειώνουν και τις γνωρίζουν. "I’m Scum / I’m Consistent", φωνάζει ο Talbot με μια ειρωνεία που δεν αφορά την εικόνα τους, αλλά την εποχή τους. Μερικά κομμάτια είναι συνθήματα με beat, άλλα είναι κούφια όσο ένα πολιτικό μπλουζάκι σε παράθυρο H&M. Κι όμως: ακόμα κι εδώ, οι ρωγμές έχουν ιστορία. Reigns, Grounds — κομμάτια για κράτη, πατέρες, εαυτούς. Το punk εδώ δεν είναι στάση — είναι έκθεμα σε παρακμή. Κι οι ίδιοι, κουρασμένοι από τον ρόλο του σωτήρα, γελοιοποιούν την ίδια τους την πολιτική ειλικρίνεια, όπως έκαναν οι Fall στα καλά τους: με σαρκασμό, όχι μίσος.
Το Crawler (2021) είναι η απογύμνωση. Ένα είδος εξομολογητικής ενδοσκόπησης, όπου το noise γίνεται ψίθυρος και ο ψίθυρος απειλή. Στο The Beachland Ballroom, ο Talbot δεν τραγουδάει — γκρεμίζεται. Είναι το πιο μη-idles κομμάτι τους, κι ίσως γι’ αυτό το πιο idles: μια ρομαντική κατάρρευση μέσα στην αισθητική της post-βιομηχανικής επιβίωσης. Αν η οργή ήταν το καύσιμο, εδώ η σιωπή γίνεται το μέσο. Ο ήχος είναι λιγότερο πυκνός, περισσότερο αμφίσημος. Σαν να συνειδητοποιούν πως η βιαιότητα της εποχής δεν χρειάζεται καν ενίσχυση – φτάνει μια ανάσα.
Κι έπειτα, Tangk (2024): ένας δίσκος-μετασχηματισμός. Η αγάπη εδώ δεν έρχεται ως αντίδοτο αλλά ως διεκδίκηση. Στο Grace, οι Idles γράφουν το πιο απροκάλυπτα τρυφερό τους κομμάτι:
"I'll be your hands, I'll be your spine/I will hear your burdened cries/I will give myself to you"...
Δεν πρόκειται για εξομολόγηση αλλά για υπόσχεση. Η φωνή του Talbot δεν φωνάζει πια — αγκαλιάζει. Το punk γίνεται gospel, όχι για να σωθεί, αλλά για να σώσει. Πιο ευάλωτοι, πιο funky, πιο σαρκαστικά τρυφεροί από ποτέ, οι Idles προσφέρουν παρουσία — όχι λύση. Η κιθάρα του Bowen αναζητά groove αντί για άρνηση• το μπάσο του Dev είναι πλέον χορευτικό, όχι επιθετικό. Το punk πλέον φοράει ρούχα soul, όχι γιατί εγκαταλείπει, αλλά γιατί ωριμάζει — χωρίς να ξεχνά.
Η ένταση παραμένει, αλλά αλλάζει κατεύθυνση. Από τον εξωτερικό εχθρό στον εσωτερικό κραδασμό.
Ό,τι κι αν παίζουν σήμερα, οι Idles το κάνουν με την ίδια ένταση – απλώς έχουν μάθει ότι η ευαισθησία δεν είναι προδοσία του punk. Είναι το επόμενο του βήμα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Λόγια ανθρώπων επιφανών: Ian MacKaye (Fugazi, Minor Threat, Teen Idles, Dischord κλπ.)
The Cartel: Ο post-punk διανομέας της δεκαετίας του '80...
Μικρός Οδηγός για το post-punk του Λος Αντζελες
