(στη φωτογραφία οι Savage Republic)

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΖΕΛΙΑΝΑΙΟΣ

Περισσότερο μια ομάδα από μπάντες και labels, αισθητικά, γεωγραφικά και χρονολογικά καθορισμένη παρά σαν μια κυρίως ειπείν σκηνή με μια μουσική και ηχητική ομοιομορφία, το post punk του Los Angeles κατάφερε όχι μόνο να δώσει μερικά σπουδαία μουσικά δείγματα αλλά και να αφήσει μια παρακαταθήκη πολύ σημαντική για τον underground χώρο εκείνης της εποχής. 

Με βασικό πυρήνα τους Savage Republic και την Independent Project και με μια ματιά γεννημένη στα υπόγεια τούνελ του UCLA, η παρέα αυτή απομακρύνθηκε τόσο από το hardcore punk όσο και από το paisley underground (τις δυο κυριότερες τάσεις που επικρατούσαν στο underground ροκ των αρχών των 80s στην California) και χρωστάει πολύ περισσότερα στην αντίστοιχη κίνηση της Μεγάλης Βρετανίας, με αρκετές δόσεις όμως industrial μουσικής, space νεοψυχεδέλειας και tribal ήχων που παρέπεμπαν στην μητέρα Αφρική. Ταυτόχρονα, θα μείνει ιστορική η γραφιστική δουλειά της εταιρίας στα εξώφυλλα με εκπληκτικές letterpress ανάγλυφες εκτυπώσεις (κληρονομιά του δημιουργού της Bruce Licher απ’ τις σπουδές του στη σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Λος Άντζελες), εσώκλειστες κάρτες, φυλλάδια και γραμματόσημα. Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Τάσος Σακκάς στο άρθρο του «Η Τελετή των Οραμάτων» (ΗΧΟΣ & Hi-Fi, τεύχος 192, Σεπτέμβριος 1986) «συνιστούμε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, να περιεργαστείτε εξονυχιστικά κάποιες από τις συσκευασίες των πρώτων κυρίως κυκλοφοριών της Ι.Ρ. Records και να τις συγκρίνετε με κάποιου άλλου δίσκου μιας άλλης εταιρίας. Η διαφορά είναι όση ανάμεσα σε ένα χειρόγραφο πάπυρο και σε μια δήλωση του νόμου 105».

Σύντομα ο βασικός πυρήνας επεκτάθηκε και εκτός Καλιφόρνιας αλλά και γέννησε μερικά ακόμα labels που την στήριξαν ακόμα και εκτός των ΗΠΑ (μην ξεχνάμε την ιταλική Viva, την Fundamental που άνοιξε παράρτημα στην Ολλανδία, αλλά και την Nate Starkman & Son που όσο και να ακούγεται αδιανόητο άνοιξε το δικό της στην Θεσσαλονίκη).

Ακολουθεί μια δεκάδα δίσκων (σε χρονολογική σειρά) που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν μια καλή αφορμή για τους μυημένους να ξαναθυμηθούν την εν λόγω σκηνή, αλλά και να είναι ένας οδηγός προς αρχάριους. Γι’ αυτό και διάλεξα να παρουσιάζεται με ένα μόνο άλμπουμ από κάθε γκρουπ. 

SAVAGE REPUBLIC – Tragic Figures (1982, Independent Project)

Από δω ξεκίνησαν όλα. Ένα από τα απόλυτα αριστουργήματα των 80s! Post punk, industrial, άγρια φωνητικά και τα πιο ωμά κρουστά που ακούσατε ποτέ. Το “Next To Nothing” είναι ο απόλυτος ύμνος τους (“a monument to culture”, όπως λένε και στους στίχους), ενώ το “Real Men” βρήκε το δρόμο για το soundtrack της Σιωπής Των Αμνών. Η original έκδοση είναι ένα έργο τέχνης, στην παράδοση του artwork της Indepedent Project, αλλά αναζητήστε και την ελληνική στην Penguin που περιέχει σαν extra τα δυο κομμάτια του επτάιντσου “Film Noir”. Κανένας πριν ή μετά από αυτούς, αλλά ούτε καν και οι ίδιοι, δεν κατάφερε να επαναλάβει τον ήχο αυτού του δίσκου.

17 PYGMIES – Hatikva EP / Jedda By The Sea (1983/84, Resistance)

Αν και είναι δυο αυτόνομες κυκλοφορίες, συγνώμη, αλλά δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Οι original εκδόσεις είναι αισθητικά αριστουργήματα αλλά η δικιά μας Lazy Dog τα χώρεσε σε ένα CD πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια στις τόσο χρήσιμες αλλά και δύσκολες πλέον οχτακοσάρες σειρές της. Από τα πιο τέλεια κομμάτια της σκηνής το “To No Avail” από το Hatikva. Κυκλοφόρησαν δυο ακόμα δίσκους πριν διαλυθούν, ενώ η ελληνική Nate Starkman έβγαλε το Missyfish το 1990, μια συλλογή που στην πρώτη πλευρά της έχει το Hatikva και στη δεύτερη ακυκλοφόρητα κομμάτια.

FOURWAYCROSS – Fill The Sky (1985, Motiv Communications)

Και αυτό στη δικιά τους εταιρία Motiv Communications, όπου και έβγαλαν τις περισσότερες δουλειές τους. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για το δεύτερο άλμπουμ τους μιας και είχε προηγηθεί το Product One της ίδιας χρονιάς σε κασέτα, που όμως θα κυκλοφορήσει σε δίσκο τρία χρόνια αργότερα. Γενικώς, οι Fourwaycross θα μπορούσαν να ήταν ένα τυπικό dark wave συγκρότημα στα χνάρια των εγγλέζικων αντίστοιχων, αν δεν χρωμάτιζαν τον ήχο τους με αρκετές δόσεις ψυχεδέλειας, πότε με τον ήχο του φλάουτου και πότε με τις space διαθέσεις τους. Αυτή η απόκλισή τους είναι που εδώ δημιουργεί αυτόν τον εκπληκτικό δίσκο, ο οποίος είναι και η καλύτερή τους στιγμή. Το “Climate And Weather” που ανοίγει το Fill The Sky είναι σούπερ με τις κιθάρες να παραπέμπουν κατευθείαν στους Savage Republic, ενώ στο οργισμένο “Apologize” δανείζονται τους στίχους του James Joyce. Όσο περνούν τα χρόνια θα γίνουν όλο και πιο pop για να μας αποχαιρετίσουν τελικά με το μάλλον ανούσιο On The Other Hand του 1989.

PSI COM – S/T (1985, Mohini)

Ο Perry Farrell, λίγο πριν τους Jane's Addiction και αρκετά πριν το Lollapalooza, τραγουδούσε για αυτό το βραχύβιο γκρούπ που άφησε πίσω του μόνο το εν λόγω mini LP. Λίγα πράγματα από τη μετέπειτα πορεία του Farrell θα βρει κάποιος εδώ αφού ο ήχος της μπάντας έχει πολλά στοιχεία από τα σκοτεινά συστατικά της σκηνής και οι ηχητικές του αναζητήσεις με τους Jane's Addiction θα εμφανιστούν αργότερα. Δεν είναι όμως εδώ μόνο ο Farrell που δείχνει πόσο μάγκας ερμηνευτής είναι, αλλά και η υπόλοιπη μπάντα που βγάζει ένα post punk αποτέλεσμα υψηλής ποιότητας παραπέμποντας στους Echo & the Bunnymen της πρώιμης εποχής του Crocodiles.

ABECEDARIANS - Eureka (Southwest Audio Reproductions, 1986)

Λίγο δυσκίνητοι συνθετικά αλλά με φοβερές dark κιθάρες και μια ωραία φωνή που φέρνει λίγο σε Brendan Perry. Αυτόν τον πρώτο τους δίσκο τον βρίσκω λίγο καλύτερο από τον επόμενο (Resin, 1988) επειδή ο ήχος τους είναι πιο ατμοσφαιρικός και πιο περιπετειώδης, χώρια που το “Soil” είναι το καλύτερο κομμάτι τους. Ωστόσο, δεν φτάνουν με τίποτα την αξία των Drowning Pool που ακολουθούν παρακάτω στη λίστα και με τους οποίους μάλλον συγγενεύουν περισσότερο ηχητικά απ’ όλα τα γκρουπ της σκηνής.

SHIVA BURLESQUE – S/T (1987, Nate Starkman & Son)

Ένα από τα πιο όμορφα pop δείγματα της σκηνής ήταν οι Shiva Burlesque, το συγκρότημα του Grant Lee Phillips πριν από τους Grant Lee Buffalo, με δυο κατά τη γνώμη μου σχεδόν ισάξια άλμπουμ. Το πρώτο το θεωρώ ελαφρώς καλύτερο και επιπλέον περιέχει το καταπληκτικό “Two Suns”, ένα από τα pop διαμάντια της δεκαετίας του 80. Το άλμπουμ αυτό ήταν ταυτόχρονα και το πρώτο νούμερο του ελληνικού παραρτήματος της Nate Starkman. Φυσικά συνίσταται και στο δεύτερό τους, Mercury Blues του 1990, λίγο πριν διαλύσουν. Τη συνέχεια του Grant Lee Phillips τη γνωρίζουμε, ενώ ο μπασίστας James Brenner μαζί με τον Bruce Licher έφτιαξαν τους Scenic.

RED TEMPLE SPIRITS – Dancing To Restore An Eclipsed Moon (1988, Nate Starkman & Son)

Ο πρώτος δίσκος των Red Temple Spirits είναι ένας από τους πιο δύσκολους της σκηνής και ταυτόχρονα ένας από τους καλύτερους νεοψυχεδελικούς δίσκους των 80s. Οι Red Temple Spirits θυμίζουν λίγο τους Fourwaycross, αλλά είναι ένα βήμα πιο ψυχεδελικοί και αρκετά καλύτεροι. Το “Electric Flowers” είναι ο απόλυτος ύμνος τους και η διασκευή στο “Nile Song” των Pink Floyd είναι απίστευτη. Ο δεύτερος και τελευταίος τους δίσκος με τον τίτλο σιδηρόδρομο If Tomorrow I Were Leaving for Lhasa, I Wouldn‘t Stay a Minute More… είναι μια σκάλα παρακάτω αλλά αρκετά ενδιαφέρων. Αξίζει να σημειωθεί ότι και τα δυο άλμπουμ είχαν κυκλοφορήσει και σε ελληνική έκδοση από το ελληνικό παράρτημα της Nate Starkman & Son.

MAN FROM MISSOURI – S/T (1988, Private Pressing)

Εδώ μιλάμε για αριστούργημα. Αν βρείτε το original προσέξτε πως θα το ανοίξετε γιατί μπορεί να πεταχτεί κανένας κροταλίας. Αυτό εδώ το πράγμα έρχεται κατευθείαν από την έρημο της Αριζόνα. Δεν είναι υπερβολή να το χαρακτηρίζαμε σαν gothic Americana, πολύ πριν ο όρος εμφανιστεί (με περισσότερη έμφαση στο gothic). Αναζητήστε το στην ελληνική του κόπια με τον παράξενο τίτλο «Bwanger Tatalingus Debase» και πάλι από το του ελληνικό παράρτημα της Nate Starkman. Δεν μπορείς να μη μείνεις κάγκελο στο εναρκτήριο desert instrumental με τίτλο “Hygiene” που θα το ζήλευαν ακόμα και οι Thin White Rope (δε κάνω πλάκα), ενώ τα “Epitaph” και “American Dogs” είναι απολαυστικά. Γενικώς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν μια πιο death μορφή του ορθόδοξου desert rock. 

DROWNING POOL – Satori (1988, Nate Starkman & Son)

Ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα της σκηνής με σχεδόν αριστουργηματική δισκογραφία. Τρία πλήρη άλμπουμ και ένα mini LP και κάπου ανάμεσα αυτό το απίστευτο διπλό album που αποτελείται κατά το ήμισι από καινούργια κομμάτια και το άλλο μισό από κομμάτια από το ομώνυμο δεύτερο άλμπουμ και το mini LP Nierika. Εδώ υπάρχουν dark wave ήχοι, ηλεκτρονικά space περάσματα, έθνικ πινελιές σε τέλειες δόσεις και απίστευτη έμπνευση. Όλη τη δισκογραφία της Delirium να μαζέψεις δεν φτιάχνεις το “Unkork The Mind” που είναι ότι καλύτερο έγραψαν. Πρόσφατα επανενεργοποίησαν την εταιρία τους Scareface Charley και έχουν αρχίσει να επανακυκλοφορούν τα άλμπουμ τους σε CD καθώς οι βινυλιακές εκδόσεις τους είναι πλέον πολύ σπάνιες.

MARNIE – Songs Hurt Me (1990, Penguin)

Έπειτα από τρία άλμπουμ με το συγκρότημά της, τους Party Boys, η Marnie Webber απελευθερώνεται εντελώς ηχογραφώντας το 1988 το εν λόγω πρώτο της άλμπουμ. Βοηθός της ο Philip Drucker των Savage Republic (αν πουθενά δείτε το όνομα Jackson Del Rey μην μπερδευτείτε για πρόκειται τον ίδιο), ο οποίος επίσης θα βρει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να πειραματιστεί σε μουσικούς δρόμους που μέχρι τότε τους είχε μάλλον μόνο στο μυαλό του. Το αποτέλεσμα είναι ένας απίστευτος δίσκος που συνδυάζει ολότελα σκοτεινούς ηλεκτρονικούς και κιθαριστικούς ήχους, κυρίως σε ambient και avant–garde διαθέσεις, μαζί με μιά πρωτόγνωρη ερμηνευτική και στιχουργική ευαισθησία που με τους Party Boys ούτε που τη φανταζόμασταν. Στο “The Passionate One” ξεγυμνώνει πλέον το κουκούτσι της προσωπικότητάς της, αυτό που πραγματικά είναι, ενώ στο “You Are Welcome On My Island” χάνεσαι οριστικά χωρίς γυρισμό. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε για δυο χρόνια μόνο σε μορφή κασέτας για να βρει τελικά το δρόμο της δισκογραφίας μέσα από την ελληνική Penguin σε παγκόσμια αποκλειστικότητα. Δυστυχώς έχει εξαφανιστεί από προσώπου γης και για να το βρεί κανείς χρειάζεται τύχη αλλά και κάμποσα χρήματα. Ένα χρόνο μετά και πάλι η ελληνική Penguin θα στεγάσει το δεύτερο άλμπουμ της με τίτλο The Woman With Bass. Δεν ξέρω αν η Goldfrapp πριν βγάλει το πρώτο της πανέμορφο άλμπουμ είχε ακούσει τις προσωπικές δημιουργίες της Marnie, αλλά αν το έχει κάνει μην ψάχνετε να βρείτε από που επηρεάστηκε. 

 

Τέλος, παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τρία άρθρα για τους Savage Republic από τρία διαφορετικά τεύχη του περιοδικού Ήχος & Hi-Fi: (Νοέμβριος 1984, Σεπτέμβριος 1986 και Φεβρουάριος 1988).

https://www.scribd.com/document/342162341/Savage-Republic-ΗΧΟΣ-Hi-Fi