Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Οι νότες εκτοξεύονται από την καμπάνα του σαξοφώνου, πλούσιες και διαπεραστικές. Όταν ο Bird κινείται, μαζί του κινείται και το σαξόφωνο, σαν να είναι ένα, σαν ένα άγαλμα που περιστρέφεται γύρω από το βάθρο του. Οι νότες ταξιδεύουν μέχρι το μπαρ, γκελάρουν στους πίσω τοίχους και στο πλήθος που στέκει μπροστά από τις μαύρες κουρτίνες κι αμέσως μετά σαρώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη όλο το χώρο.
Ο Bird παίζει τα πρώτα εξήντα τέσσερα μέτρα του «Cherokee» δίχως να σταματήσει για να πάρει ανάσα. Έχει μπόλικο αέρα στα πνευμόνια του που τον τροφοδοτούν οι μύες του στομαχιού του. Το πεντάρι καλάμι μοιάζει σαν πουλί χωμένο στο λαρύγγι του και η στήλη του αέρα μέσα στο σαξόφωνο ζωντανεύει με το τραγούδι. Ο Bird αισθάνεται το φαγητό στο στομάχι του και τις αναθυμιάσεις από το τζιν. Κάθε φορά που χτυπά δυνατά μια νότα, η αίθουσα σείεται και η ατμόσφαιρα δονείται κυριολεκτικά. Ο Bird δαγκώνει το επιστόμιο με δύναμη κι αρχίζει να αυτοσχεδιάζει με μια λύσσα σαν να μην υπάρχει αύριο. Το σαξόφωνο μουρμουρίζει, γουργουρίζει, τραγουδάει, γρυλίζει, προτρέπει, αγορεύει, φωνάζει, ουρλιάζει, αλλά ο ήχος παραμένει μια προέκταση της ανθρώπινης φωνής.
Από τη σκηνή, ο Bird κοζάρει διάφορο κόσμο, νεαρούς μουσικούς που γνωρίζει και πρόσωπα μαύρων ανάμεικτα με λευκών. Στο πίσω μέρος του κλαμπ, ένας νεαρός μαύρος που φοράει γυαλιά με κοκάλινο σκελετό και άψογο κοστούμι ραμμένο κατά παραγγελία, είναι σκαρφαλωμένος πάνω σε ένα τραπέζι για να βλέπει και να ακούει καλύτερα, και ωρύεται επανειλημμένα τη μόνη λέξη που του ’ρχεται στο μυαλό για να περιγράψει αυτό που αισθάνεται – εκείνο το υπέροχο«Motherfucker!» των μαύρων.
Ο Bird πιάνει το «motherfucker» στον αέρα σαν να είναι το «αμήν» στο τέλος μιας λειτουργίας και σαν επιδέξιος Ευαγγελιστής προχωράει στο δεύτερο μέρος του «Cherokee» με δάχτυλά που κινούνται με ταχύτητα πάνω στα κλειδιά. Κατεβαίνει από το πάλκο και διασχίζει τον διάδρομο που ανοίγεται μπροστά του ως δια μαγείας, καθώς τα κορμιά των θαμώνων αποσύρονται λες και κάποια αόρατα χέρια τα τραβούν ξαφνικά προς τα πίσω. Ο Bird σουλατσάρει παίζοντας και αισθάνεται ότι ολόκληρος ο χώρος πάλλεται, χορεύει ακολουθώντας τις κινήσεις του χεριού του. Χέρια απλώνονται για να τον αγγίξουν, τρυφερά, θαρρείς και χαϊδεύουν το πιο ευαίσθητο λουλούδι. Φτάνει μέχρι την άλλη άκρη της αίθουσας, κοντοστέκεται σαν να παίζει για τον τοίχο και κάνοντας μεταβολή ακολουθεί τον ίδιο διάδρομο επιστρέφοντας στο πάλκο και στην ορχήστρα.
Τώρα ολόκληρη η μπάντα έχει πάρει φωτιά. Ο Bird αισθάνεται τη δύναμη της rhythm section. O Al Haig στο κοντραμπάσο του δίνει τροφή για αλλαγές και ο Stan Levey στα τύμπανα παίζει σε δυο χρόνους, με τα σκουπάκια στα χέρια του να ανεβοκατεβαίνουν με έναν απίστευτο συγχρονισμό. Η τρομπέτα του Dizzy Gillespie ανταλλάσσει οκτάμετρες φράσεις με το σαξόφωνο του Bird. Είναι σχεδόν το ίδιο γρήγορος με τον Bird, δύσκολο να χάσει μέτρο. Κι αμέσως μετά αρχίζει μεταξύ τους ένα τετράμετρο κυνηγητό με τη συμμετοχή του πιάνου και του βιμπράφωνου, μέχρι που η μπάντα συντονίζεται και το στοιχείο που έλειπε μπαίνει στη θέση του. Όλα είναι εκεί, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα. Η επανάσταση της τζαζ έχει αγγίξει ένα νέο επίπεδο – αντίληψης, τονικότητας, πολυπλοκότητας, ρυθμικής ενέργειας…
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
