Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος
Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία θα τους αποκαλούσαμε supergroup. Τότε όμως, το 1974, ήταν μία από τις πολλές μπάντες που προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους σε ένα Λος Άντζελες που μόλις είχε αφήσει πίσω του τον ψυχεδελικό ήχο των hippies και διαμόρφωνε ένα νέο πολύ πιο δυναμικό μουσικό ιδίωμα.
Είναι λοιπόν 1974, λίγο μετά την δεύτερη διάλυση των Stooges, όταν ο κιθαρίστας (και μπασίστας) Ron Asheton, αφήνει το Ντιτρόιτ για να βρει την τύχη του στη Καλιφόρνια. Εκεί συναντάει τον μπασίστα Jimmy Recca που επίσης είχε περάσει από τους Stooges και αποφασίζουν να φτιάξουν μία νέα μπάντα. Ένας φίλος του Ron, ο John που σπούδαζε στο Λος Άντζελες, αναλαμβάνει τον ρόλο του μάνατζερ και του χρηματοδότη, αφού ζούσαν με τα χρήματα που του έστελνε ο πατέρας του για το κολέγιο. Σαν ντράμερ προσλαμβάνουν προσωρινά τον KJ Knight (πρώην Amboy Dukes) ενώ τον ρόλο του τραγουδιστή αναλαμβάνει ο Jeff Spry, ένας παλιός γνωστός του Recca. Ο προσωρινός KJ Knight, αντικαθίσταται από τον Dennis «Machine Gun» Thompson, παλιόφιλο του Ron, από τα χρόνια του Ντιτρόιτ (και ντράμερ των επίσης διαλυμένων MC5). Την παρέα συμπληρώνει ο κιμπορντίστας Scott Thurston (για μία περίοδο μέλος των Stooges).
Η μπάντα βαφτίζεται The New Order και συγκεντρώνεται σε ένα μέρος ανάμεσα σε στούντιο και προβάδικο, στο οποίο τα μέλη της μπορούν να χρησιμοποιούν τζάμπα όποτε θέλουν. Κυρίως πίνουν και μαστουρώνουν και κάπου κάπου κάνουν καμιά πρόβα καταφέρνοντας τελικά να ηχογραφήσουν τέσσερα κομμάτια.
Λίγο αργότερα ο Spry συλλαμβάνεται να οδηγεί μεθυσμένος και το δικαστήριο τον υποχρεώνει να προσφέρει κοινωνική υπηρεσία μετά τη αποφυλάκισή του. Η μπάντα όμως δεν μπορεί να τον περιμένει κι έτσι έρχεται σε επαφή με τον Dave Gilbert (τραγουδιστή για μια περίοδο των Amboy Dukes). Λίγο αργότερα αποχωρεί και ο Scott Thurston για να ακολουθήσει τον Iggy, και αντικαθίσταται από τον κιθαρίστα Ray Gunn.
Με αυτή τη σύνθεση ηχογραφούν μερικά ακόμα κομμάτια και ο Ron ψάχνει εταιρεία και παραγωγό για να τα κυκλοφορήσουν. Έρχονται σε επαφή με τον Sandy Pearlman, τον παραγωγό των Blue Oyster Cult, και όταν η συνεργασία μαζί του δεν προχωράει, κάνουν μία προσπάθεια να προσεγγίσουν τον Kim Fowley ο οποίος, αν και δεν αναλαμβάνει την παραγωγή του δίσκου, τους δίνει χρήσιμες συμβουλές και τους φέρνει σε επαφή με δισκογραφικές και διοργανωτές συναυλιών.
Το μουσικό ύφος της μπάντας σε συνδυασμό με την προκλητική εμφάνιση του Ron Asheton, ο οποίος εμφανίζεται με στολές και σύμβολα των Ναζί, σίγουρα δεν είναι τα καλύτερα διαβατήρια για τη μουσική βιομηχανία της εποχής. Μετά από μερικές εμφανίσεις σε clubs, τα μέλη των New Order, απογοητευμένα, αποφασίζουν να διαλυθούν και να αναζητήσουν τις τύχες τους αλλού. Όπως λέει ο Tom Gardener, φίλος του Ron και εκδότης του fanzine Backdoor Man, «Η συγκυρία ήταν πολύ κακή. Αν είχαν κρατήσει άλλους 6 μήνες με ένα χρόνο, θα είχε ξεσπάσει το punk και θα ήταν πιο εύκολο να βρουν χώρους να παίζουν... Γινόντουσαν πράγματα, αλλά κανείς δεν είχε την παραμικρή ιδέα για αυτό που έμελλε να ακολουθήσει … »
Ο δίσκος κυκλοφορεί το 1977 με τίτλο το όνομά τους και περιλαμβάνει στη πρώτη πλευρά τις ηχογραφήσεις που έκαναν με τον Jeff Spry και στη δεύτερη, αυτές με τον Dave Gilbert. Είτε επειδή δεν υπάρχει πια η μπάντα για να τον προωθήσει, είτε επειδή ο ήχος είναι κακός (είχαν χαθεί τα master και χρησιμοποιήθηκαν κάποιες κασέτες), η απήχηση που έχει ο δίσκος είναι πολύ περιορισμένη. Πολύ αργότερα (1988) και αφού το punk είχε πλέον αναγνωριστεί σαν ένα αποδεκτό και εν πολλοίς κατεστημένο μουσικό είδος, ο δίσκος επανακυκλοφορεί με διαφορετικό εξώφυλλο και αλλαγμένα το όνομα της μπάντας σε Ron Asheton’s New Order και τον τίτλο που τώρα ήταν Declaration of War. Την επόμενη χρονιά (1989), κυκλοφορεί το Victim of Circumstance που περιλαμβάνει τις αρχικές demo ηχογραφήσεις και την πρώτη πλευρά του LP του ’77.
