Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τον Αύγουστο του 1998, οι Manic Street Preachers κυκλοφόρησαν το άλμπουμ This Is My Truth Tell Me Yours. Ανάμεσα στα τραγούδια ξεχώριζε ένα με τίτλο «If You Tolerate This, Your Children Will Be Next», το οποίο «χτύπησε» κατευθείαν το #1 των βρετανικών charts.

Στις αρχές του 1959, ο δεκαεξάχρονος Jimi Hendrix ζούσε με την οικογένειά του σε μια φτωχική συνοικία του Σιάτλ και έκανε τα πρώτα του βήματα σαν κιθαρίστας παίζοντας με τους φίλους του άλλοτε σε σπίτια, άλλοτε σε γκαράζ και, σπανίως, στο κέντρο νεότητας της περιοχής. Ο Butch, όπως ήταν το παρατσούκλι του, δεν ήταν ο καλύτερος κιθαρίστας ούτε ο δημοφιλέστερος της παρέας. Ήταν ένας συνεσταλμένος κaι ευγενικός έφηβος που τα μεγαλύτερα παιδιά  τον κορόιδευαν. Εκείνος όμως είχε όμως μεγαλεπήβολα σχέδια.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Η ιστορία του “War Pigs” ξεκινάει πολύ πριν την κυκλοφορία του και με πολύ διαφορετική μορφή. Το κομμάτι άρχισε να διαμορφώνεται το 1968 όταν οι Black Sabbath έδιναν μία σειρά συναυλίες που διοργάνωνε το Beat Club στην Ζυρίχη. Επειδή ο αριθμός των κομματιών που είχαν προβαρισμένα δεν ήταν μεγάλος, συχνά αναγκάζονταν να τζαμάρουν για να γεμίσουν το χρόνο. Μέσα από αυτά τα τζαμαρίσματα προέκυψαν τα βασικά ριφ και η δομή του κομματιού. Μετά από αυτό, όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν εύκολα.

Οι Colour Haze στο An Club τον Νοέμβριο του 2004. Μια ακόμα ανέκδοτη ηχογράφηση από το αρχείο του Johnny the Tiger που μας παραχώρησε και σας παρουσιάζουμε. 

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν Απρίλης του 1968, λίγο μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, και μια 25χρονη μουσικός από τη Φιλαδέλφεια βρέθηκε να παρακολουθεί στο Λος Άντζελες μία συνέλευση των Μαύρων Πανθήρων. Γεμάτη νεανικό ενθουσιασμό, οργανώνεται στο κόμμα και βοηθάει όσο περισσότερο μπορεί. Μοιράζει προκηρύξεις, πουλάει εφημερίδες, συμμετέχει σε συγκεντρώσεις, παρακολουθεί σεμινάρια, στέλνει επιστολές, καθαρίζει τα όπλα των μαχητών και κάνει ό,τι τέλος πάντων κάνει ένα συνεπές κομματικό μέλος.

To 1992 ο Mick Magic και η νεότοκη εταιρεία του Music & Elsewhere, κυκλοφόρησαν μία σειρά από κασέτες με δουλειές συγκροτημάτων από πολλές διαφορετικές χώρες. Από την Ελλάδα, επιλέχθηκαν οι Flowers of Romance. Η κασέτα περιείχε κομμάτια από τις μέχρι τότε επίσημες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, καθώς και διάφορα demo, live και πρόβες.Με την πάροδο του χρόνου, η φήμη της κασέτας αυτής απέκτησε θρυλικές διαστάσεις με αποτέλεσμα η τιμή της αυθεντικής κόπιας (M088 M&E) να φτάσει, στους συλλεκτικούς κύκλους, τις 130£.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Στην Ελλάδα, μερικοί έμαθαν το όνομα Georges Brassens διαβάζοντας τα credits του «Γορίλα» όταν τον τραγούδησαν ο Χρήστος Θηβαίος και οι Συνήθεις Ύποπτοι. Κάποιοι άλλοι, πιο ψαγμένοι, τον ήξεραν ήδη σαν έναν ενδιαφέροντα Γάλλο τραγουδοποιό, εκπρόσωπο του chanson. Μάλιστα, σε κάποια λίστα με τους δέκα σημαντικότερους εκπροσώπους του chanson, ανάμεσα σε ονόματα όπως του Maurice Chevalier, του Yves Montand κι του Jacques Brel, δίπλα στο όνομα του Brassens φιγουράριζε ο χαρακτηρισμός 'Ο Αναρχικός'. Ποιος ήταν τελικά αυτός ο τύπος; Ο χαρακτηρισμός του είχε αποδοθεί «ποιητική αδεία» λόγω ασυμβίβαστου ή αντισυμβατικού καλλιτεχνικού ύφους ή μήπως σήμαινε κάτι ποιό ουσιαστικό;

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός που κάποιο μεσημέρι χτύπησε το κινητό μου και ακούω μια γνώριμη φωνή να με ρωτά αν ψήνομαι να φτιάξουμε ένα κλιπάκι. Η γνώριμη φωνή ήταν του δόκτορα Albert Flipout. Ρωτάω "Περί τίνος πρόκειται;" για να πάρω την απάντηση, "Να μωρέ... ξέρεις... είναι ένα παλληκάρι* που παίρνω μαζί μου στα live και βοηθάει... Καταλαβαίνεις... Στήνει τα όργανα, κουρδίζει, φέρνει νερό, βαράει παλαμάκια... τέτοια πράγματα... Προσπαθεί να σκαρώσει μερικά τραγουδάκια και να... επειδή δεν του δίνω και τίποτα... είπα μπας και τον βοηθήσω και πω κανένα από αυτά. Ξέρεις... να τονώσω τη ματαιοδοξία του για να μη μου φύγει...". Φιλεύσπλαχνοι όπως είμαστε, μαζευτήκαμε κάποιοι φίλοι, άλλος μπροστά και άλλος πίσω από τις κάμερες με τη σκηνοθετική διεύθυνση του εν λόγω παλληκαριού και ιδού το αποτέλεσμα. Ααααα... Ξέχασα να σας πω. Το παλληκάρι το λένε Mickey Pantelous κι όπου τον πετύχετε να πάτε να τον δείτε. Είναι όντως καλός !!!

 Μία δήλωση που πέρασε στα ψιλά στην Αγγλία αλλά ξεσήκωσε θύελλα στην Αμερική και στον υπόλοιπο κόσμο.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ο Josh White ή Pinewood Tom ή Tippy Barton, δηλαδή ο Joshua Daniel White, γεννήθηκε στις 11 Φεβρουαρίου 1914 στο Greenville της Βόρειας Καρολίνας. Οι γονείς του ήταν αφροαμερικανοί που, αν και φτωχοί, ήταν ένα αξιοπρεπές και καλλιεργημένο ζευγάρι για τα μέτρα της εποχής. Τα χρόνια εκείνα κυριαρχούσαν οι ρατσιστικοί νόμοι. Η ζωή στο γκέτο της πόλης δεν ήταν εύκολη. Στο Νότο κυριαρχούσαν οι “νόμοι φυλετικού διαχωρισμού” (Jim Crow Laws όπως είναι γνωστοί). 

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

• Η οργή ανάβει τη φωτιά, αλλά μόλις ανάψει αναλαμβάνει η φτώχεια. (Ice T)
• Ακόμα και οι περιστασιακοί χρήστες πρέπει να σέρνονται στον δρόμο και να εκτελούνται (Daryl Gates, Αρχηγός της Αστυνομίας του Λος Άντζελες)
• Το “Cop Killer” είναι το “Born to Be Wild” της δεκαετίας του ’90 (Jello Biafra)
• [Το “Cop Killer”] Είναι αρρωστημένο (President George H. W. Bush)

Ήταν αρχές της δεκαετίας του ’90 και το ποτάμι της οργής φούσκωνε απειλητικά. Χρόνια καταπίεσης, διακρίσεων και ανέχειας …

Το όνομα του Léo Ferré το συνάντησα για πρώτη φορά κάπου στα τέλη του Απρίλη του 1984 πάνω σε ένα δίσκο με μαύρο εξώφυλλο και γραμμένο με κατακόκκινα γράμματα: Léo Ferré - Amour Anarchie. Ήταν ένας δίσκος που ξεχώριζε σε περίοπτη θέση στο βιβλιοπωλείο της Fédération Anarchiste στο Παρίσι. Το εξώφυλλο αυτό έμεινε καρφωμένο στο μυαλό μου. Πολλά χρόνια, αργότερα συζητώντας για τον Ισπανικό Εμφύλιο ο αρχισυντάκτης και συνεκδότης του Merlin’s με ρώτησε αν έχω ακούσει το Les Anarchistes του Léo Ferré. Το ψάχνω στο YouTube και... αυτό ήταν!

Los Natas στο An Club τον Νοέμβριο του 2004. Μια ακόμε ανέκδοτη ηχογράφηση από το αρχείο του Johnny the Tiger που μας παραχώρησε και σας παρουσιάζουμε.

Κάπου στα τέλη του 1981 ένας παγκοσμίως άγνωστος ντράμερ που είχε γεννηθεί στη Δανία αλλά τώρα ζούσε στην Καλιφόρνια, δημοσίευσε στην εφημερίδα The Recycler του Λος Άντζελες την εξής αγγελία: «Ντράμερ ψάχνει metal μουσικούς για να τζαμάρουν με Tygers of Pan Tang, Diamond Head & Iron Maiden». Το όνομα του ντράμερ ήταν Lars Ulrich.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

«Για εμάς εδώ στην Αμερική είναι παράδοση να ασχολούνται μαζί μας η αστυνομία και η κάθε είδους εξουσία σε καθημερινή βάση. Και συνήθως αυτή η συνδιαλλαγή συνοδεύεται από κατάχρηση και βία. Έτσι, όταν γράφτηκε το ‘Fuck tha Police’ το 1988, ήταν σαν να γραφόταν για 400 χρόνια. Και είναι ακόμα το ίδιο επίκαιρο όσο πριν…»

Ice Cube, Περιοδικό Rolling Stone, 2015

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν 15 Σεπτεμβρίου 1963 και η Nina Simone βρισκόταν στο πατρικό της σπίτι, στο Μάουντ Βέρνον της Νέας Υόρκης, και συγκεκριμένα σε ένα δωματιάκι πάνω από το γκαράζ, το οποίο χρησιμοποιούσε σαν ησυχαστήριο και σαν χώρο προετοιμασίας και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Από το ανοιχτό ραδιόφωνο πληροφορήθηκε την τραγική είδηση για τέσσερα κορίτσια ηλικίας 11-14 χρονών που είχαν σκοτωθεί από έκρηξη βόμβας σε μια Εκκλησία Βαπτιστών στο Μπέρμπινγχαμ της Αλαμπάμα. Στο ίδιο περιστατικό είχαν τραυματιστεί σοβαρά άλλα δεκαεπτά άτομα. Μέλη της Κού Κλούξ Κλαν, μεταξύ των οποίων και ο Robert E. Chambliss, ο μετέπειτα τοπικός αρχηγός της, είχαν ζώσει την εκκλησία με μασούρια δυναμίτη και τα είχαν πυροδοτήσει την ώρα που τέλειωνε το κατηχητικό και συγκεντρωνόταν κόσμος για να παρακολουθήσει τη λειτουργία.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ο γιός του δραπέτη σκλάβου που ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή των κοινωνικών και πολιτικών αγώνων. Ο φίλος της Έμα Γκόλντμαν που βρέθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο, συμπαραστάθηκε στους αγώνες των Βρετανών ανθρακωρύχων, που υποστήριξε τη Σοβιετική Ένωση και συνομίλησε με τους ηγέτες της. Ο κομμουνιστής "εχθρός της Αμερικής" που κυνηγήθηκε από το FBI, τη CIA και τον γερουσιαστή Μακάρθι. Ο διεθνιστής που αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Ο καταξιωμένος ηθοποιός και τραγουδιστής. Ο εραστής.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Τι μπορεί να συνδέει τον πλανήτης Άρη, την εποχή των δεινοσαύρων, το έτος 10.000 μ.Χ., μία παρέα παιδιών Μεξικάνων μεταναστών, μία γιαπωνέζικη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ένα ερωτηματικό, η στάση «69» και μία ορθόδοξη εκκλησία σε κάποια επαρχιακή πόλη της πολιτείας του Μίσιγκαν;Η απάντηση είναι πολύ απλή: οι Question Mark & the Mysterians και η διαχρονική τους επιτυχία «96 Tears».

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Κατά καιρούς πολλοί μας έχουν ρωτήσει αν βαφτίσαμε το φανζίν μας «Merlin’s Music Box» από το live άλμπουμ των γκαραζοψυχεδελικών ηρώων Seeds μες τον παραπλανητικό τίτλο Raw & Alive: The Seeds in Concert at Merlin’s Music Box. Η απάντηση είναι Όχι. Όταν βάζαμε μπροστά το Merlin’s στα τέλη του 1989, αγνοούσαμε την ύπαρξη του εν λόγω δίσκου και την πληροφορηθήκαμε εντελώς τυχαία κάμποσο καιρό αργότερα, σκαλίζοντας τους δίσκους σε κάποιο δισκάδικο μεταχειρισμένων στο Μοναστηράκι. Ωστόσο, αφού έγινε ό,τι έγινε και όπως έγινε, αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στο άλμπουμ που εν δυνάμει θα μπορούσε να δώσει το όνομά του στο πάλαι ποτέ έντυπο και νυν ηλεκτρονικό περιοδικό μας.