Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Για πολλούς, το τραγούδι «Revolution» των Beatles γεννάει ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία είναι η επανάσταση και από την άλλη αυτό το «… count me out» που προκαλεί αμηχανία ή και απέχθεια πολλές φορές. Για πολλά χρόνια δεν είχα ψάξει να μάθω λεπτομέρειες, μέχρι που επιτέλους έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή …

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Η δεκαετία του ’70 μόλις έχει ξεκινήσει. Το Swinging London, αν υπάρχει ακόμα, έχει καταντήσει καρικατούρα. Το ίδιο και τα κινήματα της αμφισβήτησης. Τα ναρκωτικά γίνονται όλο και πιο σκληρά. Στη rock μουσική, το πάνω χέρι έχουν πιά οι πολυεθνικές. Οι παλιοί «επαναστάτες» μουσικοί έχουν αφήσει πίσω τους τις εργατικές καταβολές τους και έχουν γίνει μέλη της «καλής» κοινωνίας: φανταχτερά ρούχα, ακριβά αυτοκίνητα, ποτά, ναρκωτικά, γκόμενες, σνομπισμός, απολιτίκ και βαρεμάρα, όλα ανάμεικτα με ένα πληγωμένο αίσθημα υπεροχής, με ιστορίες για το περασμένο μεγαλείο της αυτοκρατορία και αποκρυφιστικές τελετές. Η έμπνευση στερεύει και η καλλιτεχνική δημιουργία αναμασάει τα ίδια και τα ίδια.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ο Thomas Harvey "Sean" Bonniwell γεννήθηκε το 1940 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνιας και ήρθε σε επαφή με τη μουσική από πολύ μικρός, μιας και ο πατέρας του έπαιζε τρομπέτα. Οι πρώτες προσπάθειες να φτιάξει δικό του σχήμα και να ασχοληθεί πιο σοβαρά ξεκινούν το 1955 , όταν ο δεκαπεντάχρονος Sean σχημάτισε μαζί με άλλους τρεις συμμαθητές του ένα φωνητικό κουαρτέτο, σε μία προσπάθεια να μιμηθούν πετυχημένα συγκροτήματα της εποχής όπως οι Platters. Η ουσιαστική όμως ενασχόληση με τα μουσικά δρώμενα έρχεται λίγα χρόνια αργότερα, το 1959, όταν σπούδαζε στο κολέγιο και αποφάσισε να σχηματίσει ένα folk τρίο, τους Noblemen. 

Video και κείμενο: Μιχάλης Τζάνογλος

Φωτογραφίες: Νίκος Κερκινός

Για πολλούς από εμάς η πρώτη εμφάνιση των Cramps, δηλαδή του Lux Interior, της Poison Ivy και της παρέας τους, στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στο ιστορικό Ρόδον στις 29 Νοεμβρίου 1991, ήταν μία αποκάλυψη. Punk, rockabilly, psychobilly, garage… όπως και να το πεις, μέσα είσαι.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν γύρω στις αρχές των ‘70s όταν ο Emory Douglas, Υπουργός Πολιτισμού των Μαύρων Πανθήρων, άκουσε τυχαία έναν νεαρό μέλος του κόμματος, με πολύ όμορφη φωνή, να τραγουδάει. Αφού τελείωσε ο νεαρός το τραγούδι, τον πλησιάζει ο Douglas και τον ρωτάει αν ενδιαφέρεται να συμμετέχει σε ένα συγκρότημα που σκέφτεται να φτιάξει με άλλα μέλη του κόμματος. Ο νεαρός James Mott ή Saturu Ned, όπως ήταν το επαναστατικό του όνομα, δέχεται και κάπως έτσι βρίσκεται να συμμετέχει στους Lumpen, το επίσημο συγκρότημα του κόμματος των μαύρων Πανθήρων.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία θα τους αποκαλούσαμε supergroup. Τότε όμως, το 1974, ήταν μία από τις πολλές μπάντες που προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους σε ένα Λος Άντζελες που μόλις είχε αφήσει πίσω του τον ψυχεδελικό ήχο των hippies και διαμόρφωνε ένα νέο πολύ πιο δυναμικό μουσικό ιδίωμα.

Όταν ο Eddie Cochran ηχογράφησε το «Summertime Blues», σίγουρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι θα κυκλοφορούσε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του δεύτερου μισού του 20^ου αιώνα.

Τον Οκτώβριο του 1988 η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς διοργάνωσε δύο συναυλίες κατά του AIDS, μία στην Αθήνα στο Καλλιμάρμαρο την 1η Οκτωβρίου και μία στη Θεσσαλονίκη στο Χαριλάου δύο ημέρες αργότερα. Και στις δύο συναυλίες, συμμετείχαν οι Black Uhuru, Bonnie Tyler, Joan Jett και ο Jerry Lee Lewis ενώ οι Run DMC εμφανίστηκαν μόνο σε αυτή της Αθήνας. Από τη βραδιά στο Καλλιμάρμαρο, καταφέραμε να βρούμε ένα μεγάλο μέρος του set της Joan Jett όπως ακούστηκε σε κάποιο ραδιοφωνικό σταθμό, το οποίο παρουσιάζουμε.

Γράφουν ο Μιχάλης Τζάνογλος και ο Γιάννης Καστανάρας

Τον Ιούλιο του 1936, ενώ ο Σπύρος Λούης έψαχνε να βρει το ωραιότερο κλαδί ελιάς για να το προσφέρει στον Χίτλερ εν όψει της 11ης Ολυμπιάδας του Βερολίνου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν για την αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας. Απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι τις 19 του μηνός, όταν ο φασίστας και φανατικός Καθολικός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο θα εξαπέλυε το ύπουλο πραξικόπημά του εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης. Στον τρίχρονο αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθούσε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, ενώ μετά τη νίκη των εθνικιστών αμέτρητοι εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξορία στη διάρκεια μιας παρατεταμένης στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Με το ξέσπασμα του πολέμου της Κορέας, ο 18χρονος Cash έκανε ό, τι έκαναν πολλοί άλλοι νέοι Αμερικανοί της εποχής. Κατατάχθηκε στην Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών.

To 2000 ήταν η χρονιά που μας επισκέφθηκαν για πρώτη (και μοναδική μεχρι σήμερα) φορά οι Radiohead για μία συναυλία στη Θεσ/νίκη (25 Ιουνίου) και δύο στην Αθήνα (26 & 27 Ιουνίου). Για όσους παρακολούθησαν αυτα τα live, ήταν από τις δυνατότερες συναυλιακές στιγμές που έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη τους. Η πρώτη βραδιά στην Αθήνα ηχογραφήθηκε απο κάποιον θεατή και εμφανίστηκε λίγο αργότερα σαν bootleg CD Βρήκαμε αυτή την ηχογράφηση και σας την παρουσιάζουμε.

Ήταν 1^η Μαρτίου 1994 όταν οι Nirvana έδωσαν την τελευταία τους συναυλία. Λίγες βδομάδες αργότερα, ο Kurt Cobain θα βρισκόταν νεκρός στο διαμέρισμά του στο Σηατλ, νικημένος από τους δαίμονές του.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα της 22 προς 23 Αυγούστου 1927, όταν οι αναρχικοί Νικόλα Σάκο και Μπαρτολομέο Βαντσέτι εκτελέστηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα στην πολιτειακή φυλακή του Charlestown. Η υπόθεση αυτή, μαζί με αυτή στο Σικάγο το 1886, την υπόθεση Ρόζενμπεργκ στις αρχές της δεκαετίας του ’50 και μερικές ακόμα, έχει γραφτεί με τα μελανότερα χρώματα στην παγκόσμια αντιαναρχική και αντικομμουνιστική ιστορία. Η ιστορία των Σάκο και Βαντσέτι ευαισθητοποίησε τα υγιέστερα και δυναμικότερα στοιχεία παγκοσμίως. Προοδευτικοί πολιτικοί, διανοούμενοι, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και αναρχικές οργανώσεις και, κυρίως, καθημερινοί άνθρωποι του μόχθου συμμετείχαν σε ένα από τα πιο σημαντικά και μαζικά κινήματα συμπαράστασης πολιτικών κρατουμένων. Η υπόθεση αυτή χαράχθηκε ανεξίτηλα στη συλλογική μνήμη σαν ένα από τα χαρακτηριστικά δείγματα κρατικής σκευωρίας και αυθαιρεσίας  Είναι πάρα πολλά τα βιβλία, οι ταινίες, τα θεατρικά έργα και τα τραγούδια που γράφτηκαν για την υπόθεση. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή …

Ήταν Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 1998 όταν οι Rolling Stones ήρθαν για 2η φορά στην Αθήνα για να δώσουν μία μεγαλειώδη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο στη Καλογρέζα την οποία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της εποχής, παρακολουθήσαμε 79.000 άτομα. Σχεδόν η μισή συναυλία, κυκλοφόρησε κάποια στιγμή σε bootleg cd με τον τίτλο Greek me Up All Night. Παρόλο που ο ήχος δεν είναι ο καλύτερος δυνατός και παρόλο που ακούγονται σε κάποια σημεία τα σχόλια κάποιων θεατών, δεν παύει να είναι ένα Rockumento που αξίζει να το ακούσουμε.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '40, η Billie Holliday είχε αρχίσει σταδιακά να κυλάει όλο και βαθύτερα στην άβυσσο των σκληρών ναρκωτικών.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Δεν ήταν το πρώτο καλοκαίρι που ο μαύρος τραγουδιστής των gospel και ακτιβιστής Paul Robeson, σε συνεργασία με τον Pete Seeger, τη γυναίκα του Peggy Seeger, τον συγγραφέα Howard Fast και την ομάδα The People’s Artists, θα διοργάνωναν συναυλία λίγο πιο έξω από το Peekskill της Νέας Υόρκης. Για την ακρίβεια, θα ήταν η τέταρτη συναυλία σε αυτή την γραφική τοποθεσία. Οι ασήμαντες αντιδράσεις που υπήρξαν από κάτι νεοφασιστικές ομάδες και τους υπερσυντηρητικούς μικροαστούς της πόλης, δεν προκαλούσαν ιδιαίτερη ανησυχία. Κανείς ωστόσο δεν μπορούσε να προβλέψει αυτό που θα ακολουθούσε.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Ήταν 15 Απρίλη του 1979, Κυριακή του Πάσχα, και στο Πάρκο Herman Hill στη Γουίτσιτα του Κάνσας ήταν προγραμματισμένη μία συναυλία τοπικών συγκροτημάτων...

Στις 9 Ιουνίου 2004 ο Alice Cooper και η μπάντα του ανηφόρησαν στην Πετρούπολη και συγκεκριμένα στο θέατρο Πέτρας για μια από τις πολλές συνυλίες τους στον Ελλαδικό χώρο. Το ηχητικό μέρος αυτής της βραδιάς όπως ηχογραφήθηκε από τον Johnny The Tiger, ετοιμάσαμε και παρουσιάζουμε.

Χωρίς αμφιβολία, μία από τις πιο σημαντικές συναυλιακές στιγμές της δεκαετίας του ‘80 ήταν η συναυλία της Διεθνούς Αμνηστίας στο Ολυμπιακό Στάδιο στις 3 Οκτωβρίου 1988. Ήταν σημαντική γιατί αφορούσε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ήταν σημαντική γιατί μαζεύτηκαν περισσότεροι από 70.000 θεατές. Ήταν σημαντική γιατί εμφανίστηκαν σπουδαίοι καλλιτέχνες της εποχής όπως η Tracy Chapman, ο Youssou N’Dour, ο Sting, o Peter Gabriel και κυρίως ο Bruce Springsteen με την E-Street Band του. Ήταν σημαντική γιατί συμμετείχε ο Γιώργος Νταλάρας (lol). Καταφέραμε να βρούμε τον ήχο από το set του Springsteen το οποίο κυκλοφορεί χρόνια τώρα στους χώρους των συλλεκτών και με χαρά το μοιραζόμαστε μαζί σας. Enjoy!

Στις 9 Αυγούστου 1985 στο Θέατρο του Λυκαβηττού οι V.S.O.P. 3 δηλαδή το κουϊντέτο που είχε δημιουργήσει ο Herbie Hancock (πιάνο & πλήκτρα), το οποίο συμπλήρωναν ο Freddie Hubbard στην τρομπέτα, ο Ron Carter στο μπάσο, ο Bobby "Booby" Hutcherson στο βιμπράφωνο και ο Tony Williams στα τύμπανα, έδωσε μία 2ωρη συναυλία για το Αθηναϊκό jazz (και όχι μόνο) κοινό. Καταφέραμε να βρούμε το ηχητικό μέρος της συναυλίας όπως ηχογραφήθηκε από την κονσόλα και το οποίο κυκλοφόρησε στους κύκλους των συλλεκτών bootleg ηχογραφήσεων και σας το παρουσιάζουμε.