Γράφουν ο Μιχάλης Τζάνογλος και ο Γιάννης Καστανάρας
Τον Ιούλιο του 1936, ενώ ο Σπύρος Λούης έψαχνε να βρει το ωραιότερο κλαδί ελιάς για να το προσφέρει στον Χίτλερ εν όψει της 11ης Ολυμπιάδας του Βερολίνου, κάποιοι άλλοι ετοιμάζονταν για την αντιναζιστική Λαϊκή Ολυμπιάδα που ήταν προγραμματισμένη να πραγματοποιηθεί στη Βαρκελώνη της δημοκρατικής Ισπανίας. Απέμεναν ελάχιστες μέρες μέχρι τις 19 του μηνός, όταν ο φασίστας και φανατικός Καθολικός στρατηγός Φρανθίσκο Φράνκο θα εξαπέλυε το ύπουλο πραξικόπημά του εναντίον της δημοκρατικής κυβέρνησης. Στον τρίχρονο αιματηρό πόλεμο που θα ακολουθούσε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι θα έχαναν τη ζωή τους, ενώ μετά τη νίκη των εθνικιστών αμέτρητοι εκτελέστηκαν, δολοφονήθηκαν, φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν, και οδηγήθηκαν σε αναγκαστική εξορία στη διάρκεια μιας παρατεταμένης στυγνής στρατιωτικής δικτατορίας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Στις 26 Μαΐου 1931, σχεδόν δυο χρόνια πριν ο Αδόλφος Χίτλερ διοριστεί επικεφαλής του γερμανικού Ράιχ, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή, ανέθεσε τη διοργάνωση της Θερινής Ολυμπιάδας του 1936 στην πόλη του Βερολίνου. Οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας για την απόφαση αυτή ακούστηκαν αμέσως μόλις ο 85χρονος Γερμανός πρόεδρος Πάουλ φον Χίντενμπουργκ αποφάσισε πραξικοπηματικά να χρίσει καγκελάριο τον Χίτλερ και άρχισαν να δυναμώνουν όσο πλησίαζε η Ολυμπιακή χρονιά. Μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, πρόεδροι αθλητικών ομοσπονδιών και συλλόγων, αλλά και συνδικαλιστικές ή αντιναζιστικές οργανώσεις από χώρες όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Τσεχοσλοβακία, η Ολλανδία (ακόμα και μέσα από τη Γερμανία) εξέφρασαν τον σκεπτικισμό τους και την έντονη αντίθεσή τους στη συμμετοχή αθλητών από τις χώρες τους στους αγώνες. Πολλοί μάλιστα πρότειναν τη διοργάνωση αντι-Ολυμπιάδων.
Μία από τις κυβερνήσεις που αποφάσισαν επίσημα να μποϋκοτάρουν τους αγώνες, ήταν η ισπανική δημοκρατική κυβέρνηση του Μανουέλ Αθάνια, η οποία προχώρησε ένα βήμα παραπέρα αποφασίζοντας να διοργανώσει τη Λαϊκή Ολυμπιάδα στη Βαρκελώνη από τις 19 έως τις 26 Ιουλίου του 1936. Οι ημερομηνίες αυτές είχαν επιλεγεί προκειμένου οι αγώνες να έχουν ολοκληρωθεί πριν την έναρξη της επίσημης διοργάνωσης, με την ελπίδα ότι η επιτυχία τους θα αποτελούσε ένα ισχυρό πλήγμα στο γόητρο της ναζιστικής φιέστας.
Αφίσες της Λαϊκής Ολυμπιάδας
Το πρακτικό μέρος της διοργάνωσης ανέλαβε η Comitè Catalàpro Esport Popular (Καταλανική Επιτροπή Λαϊκού Αθλητισμού) και είχε τη συμπαράσταση σχεδόν όλων των αριστερών κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων της Ισπανίας με εξαίρεση την αναρχοσυνδικαλιστική Εθνική Συνομοσπονδία Εργατών (CNT) και του αντισταλινικού αριστερού κόμματος POUM (Εργατικό Κόμμα Μαρξιστικής Ενοποίησης), τα οποία έβλεπαν με σκεπτικισμό κάθε σύμπραξη με τους σοσιαλιστές και τους σταλινικούς, ενώ θεωρούσαν ότι τέτοιου είδους αθλητικές εκδηλώσεις αποτελούσαν εκπόρνευση του λαϊκού αθλητισμού που έπρεπε αποσκοπεί στη σωματική και ψυχική υγεία και όχι στον ανταγωνισμό. Ωστόσο, οι αρχικές επιφυλάξεις τους δεν ήταν τόσο έντονες ώστε να δημιουργήσουν πρόβλημα στη διοργάνωση ή να αποτρέψουν μέλη τους να βοηθήσουν αλλά και να δηλώσουν συμμετοχή στους αγώνες, είτε σε συλλογικό (όπως το Συνδικάτο των Πυγμάχων) είτε και σε ατομικό επίπεδο.
Εκτός από τα αθλήματα, το πρόγραμμα της Λαϊκής Ολυμπιάδας περιλάμβανε μία σειρά άλλων, παράλληλων εκδηλώσεων όπως μουσική, θέατρο, λαϊκούς χορούς, σκάκι αλλά και έκθεση λαϊκής τέχνης, προσδίδοντας στους αγώνες ένα ευρύτερο και πιο γιορταστικό χαρακτήρα, φέρνοντάς τους πιο κοντά στα κοινωνικοπολιτικά πιστεύω των αναρχοσυνδικαλιστών και του POUM. Το αγωνιστικό μέρος είχε προγραμματιστεί να γίνει στο Estadi Olímpic de Montjuïc, ένα στάδιο 54.000 θέσεων (το σημερινό Estadi Olímpic Lluís Companys – από το όνομα του Καταλανού προέδρου την περίοδο του ισπανικού εμφυλίου που εκτελέστηκε από τον Φράνκο το 1940), ενώ το καλλιτεχνικό σε διάφορους χώρους της Βαρκελώνης.
Στους αγώνες είχαν δηλώσει συμμετοχή περίπου 6.000 αθλητές και, εκτός από τους Καταλανούς και τους Ισπανούς, οι διοργανωτές περίμεναν περίπου 20.000 επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Φυσικά, οι αντιπροσωπείες δεν ήταν επίσημες ούτε είχαν την έγκριση των κυβερνήσεων ή των περιφερειακών Ολυμπιακών Επιτροπών. Οι αθλητές ήταν κατά κύριο λόγο μέλη αριστερών ή κομμουνιστικών κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, αντιφασιστικών ομάδων, εβραϊκών οργανώσεων κ.α. χωρίς αυτό να σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι ανάμεσά τους δεν υπήρχαν αθλητές παγκόσμιας κλάσης όπως ο Αφροαμερικανός πυγμάχος Charlie Burley, ο λευκός πυγμάχος Irving Jenkins και η Καναδή πρωταθλήτρια του ύψους και χάλκινη ολυμπιονίκης στο Λος Άντζελες το 1932, Eva Dowes.
Οι Αμερικάνοι πυγμάχοι Charley Burley & Irving Jenkins, η Καναδή Eva Dawes, το σήμα της ομάδας της Βρετανίας και η φανέλα των ΗΠΑ
Οι συμμετέχοντες είχαν τη δυνατότητα να δηλώσουν συμμετοχή είτε σε εθνικό είτε σε περιφερειακό ή τοπικό επίπεδο, σπάζοντας με αυτό το τρόπο την καθαρά εθνικιστική αντίληψη με την οποία λειτουργούσαν οι επίσημες Ολυμπιάδες. Έτσι, υπήρξαν συμμετοχές από χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Τσεχοσλοβακία, η Δανία, η Νορβηγία, η Σουηδία, η Σοβιετική Ένωση, η Νότια Αφρική, η Πολωνία και η Ελλάδα, ή από περιφέρειες όπως η Καταλονία, η Γαλικία, η Χώρα των Βάσκων, η Παλαιστίνη (στην οποία συμμετείχαν Εβραίοι κυνηγημένοι από το ναζιστικό καθεστώς), το Ισπανικό και το Γαλλικό Μαρόκο, η Αλγερία (που ακόμα δεν είχε κερδίσει την ανεξαρτησία της από την αποικιοκρατική Γαλλία), ακόμα και πόλεις όπως το Οράν της Αλγερίας που θα συμμετείχε με δική του ομάδα. Μεταξύ των αντιπροσωπειών δεν έλειψαν αυτές των Γερμανών και των Ιταλών αντιφασιστών.
Κατά την προσφιλή της τακτική, η Σοβιετική Ένωση είχε αποφασίσει να διοργανώσει τη δική της αντι-Ολυμπιάδα (Σπαρτακιάδα), βλέποντας όμως τη διεθνή ανταπόκριση, το πλήθος των συμμετοχών στην Βαρκελώνη, και διαισθανόμενη την επικείμενη επιτυχία, αποφάσισε την τελευταία στιγμή να επιτρέψει τη συμμετοχή ορισμένων αθλητών--.
Από τις 6.000 συμμετοχές, περίπου οι μισές ήταν από την Ιβηρική Χερσόνησο και από τις υπόλοιπες περίπου 1.500 ήταν από τη γειτονική Γαλλία. Αυτό σημαίνει ότι 1.500 αθλητές ταξίδεψαν από όλο σχεδόν τον κόσμο για να συμμετάσχουν στην εκδήλωση και να δηλώσουν την αντίθεσή τους στο φασισμό και το ναζισμό. Σημαντική για τα δεδομένα της εποχής ήταν η συμμετοχή των γυναικών καθώς περισσότερο από το ένα έκτο των αθλητών ήταν γυναίκες.
Το δελτίο των αθλητών, το εισιτήριο και το μετάλλιο των αγώνων
Στην Ελλάδα οι αντιδράσεις για την Ολυμπιάδα του Βερολίνου προέρχονταν κυρίως από την πλευρά του ΚΚΕ, το οποίο με άρθρα στο Ριζοσπάστη καλούσε την κυβέρνηση και την Ολυμπιακή Επιτροπή να μποϋκοτάρουν τους αγώνες. Από τη πλευρά τους ο ΣΕΓΑΣ και η Ολυμπιακή Επιτροπή απαγόρευσαν στους Έλληνες αθλητές τη συμμετοχή στους αγώνες της Βαρκελώνης, απειλώντας τους με διαγραφή από τα αθλητικά μητρώα, ενώ η κυβέρνηση καθυστερούσε επιδεικτικά την έκδοση των διαβατηρίων. Ωστόσο, αυτές οι απειλές δεν πτόησαν τους υποστηρικτές του μποϋκοτάζ: ίδρυσαν τη «Λαϊκή Ολυμπιακή Επιτροπή», η οποία ανέλαβε τη συγκέντρωση χρημάτων προκειμένου να βοηθήσει οικονομικά όσους αθλητές ήθελαν να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη. Με εράνους κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των 30.000 δραχμών (έναντι των 2.300.000 δραχμών που διέθεσε το κράτος για την αποστολή στο Βερολίνο). Ο πλήρης κατάλογος των Ελλήνων αθλητών που είχαν δηλώσει συμμετοχή και ταξίδεψαν ή προσπάθησαν να ταξιδέψουν στη Βαρκελώνη είναι άγνωστος. Πάντως, στις εφημερίδες της εποχής αναφέρονται τα ονόματα του εφημεριδοπώλη Φώτη Αδαμίδη (πρωταθλητής στα 800 και τα 1500 μ.), του πρώτου αθλητή που ταξίδεψε για την Βαρκελώνη με το ατμόπλοιο «Κάιρο Σίτυ», το οποίο αναχώρησε από τον Πειραιά στις 8 Ιουλίου 1936. Ο Αδαμίδης ήταν ο μόνος Έλληνας αθλητής που πήρε μέρος στην παρέλαση κατά την τελετή έναρξης της Λαϊκής Ολυμπιάδας στις 11 Ιουλίου 1936. Άλλοι Έλληνες που συμμετείχαν ήταν ο σφαιροβόλος κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ και Βαλκανιονίκης Ηλίας Βεργίνης (ο επονομαζόμενος «κόκκινος σφαιροβόλος». Στη διάρκεια του ελληνικού εμφυλίου εξορίστηκε στην Ικαρία, επέστρεψε φυματικός από την εξορία και πέθανε το 1973), οι αθλητές στίβου Μαυραπόστολος, Νίτσας, Σταυρινός και Ζιώγας, οι παλαιστές Παπαδάκης, Σαλής και Μητρόπουλος και οι κολυμβητές Κουραχάνης, Βεργόπουλος και Δουνάκης, οι οποίοι ήταν προγραμματισμένο να ακολουθήσουν τον Αδαμίδη στις 11 Ιουλίου, αλλά εξαιτίας εμποδίων από τον ΣΕΓΑΣ και την ελληνική κυβέρνηση κατάφεραν να ταξιδέψουν μόλις στις 17 του μηνός. Μαζί τους ταξίδεψε ένας δημοσιογράφος από την εφημερίδα «Ακρόπολις».
Αρθρα από τις εφημερίδες "Ριζοσπάστης" και "Ακρόπολις" με θέμα την Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης
Ο κόκκινος σφαιροβόλος Ηλίας Βεργίνης και επιστολή του που δημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής
Το πρόγραμμα των αγώνων ήταν εκτεταμένο και σχεδιασμένο να δώσει την ευκαιρία σε όλους τους αθλητές να συμμετάσχουν σε ένα κατάλληλο επίπεδο. Για μερικά αγωνίσματα όπως η κολύμβηση, το επίπεδο συναγωνισμού περιλάμβανε παιδιά – μπορούσαν να συμμετάσχουν αγόρια μέχρι 14 ετών και κορίτσια μέχρι 13 ετών. Για τους άνδρες υπήρχαν αγώνες δρόμου από 100 μέτρα μέχρι μαραθώνιος, όπως και όλα τα συνηθισμένα αγωνίσματα στίβου, συμπεριλαμβανομένων δρόμου μετ’ εμποδίων και βάδην. Για τις γυναίκες υπήρχαν αγώνες δρόμου 100 και 600 μέτρων, καθώς και 80 μέτρων μετ’ εμποδίων. Το αθλητικό πρόγραμμα περιλάμβανε επίσης άλμα εις μήκος, ύψος, ακοντισμό, δισκοβολία και σφυροβολία.
Ιούλιος 1936 Αντιφασίστες αθλητές από όλο τον κόσμο φτάνουν στη Βαρκελώνη για την αντιναζιστική Ολυμπιάδα
Από την παραμονή της τελετής έναρξης που είχε προγραμματιστεί να πραγματοποιηθεί στις 19 Ιουλίου στο Teatre Grec, είχαν αρχίσει να κυκλοφορούν φήμες για φασιστικό πραξικόπημα και το ενδεχόμενο ματαίωσης των αγώνων. Παρόλα ταύτα, η πρόβα της τελετής πραγματοποιήθηκε μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα στο θέατρο Palau de la Música και περιλάμβανε μεταξύ άλλων συναυλία με την «Ωδή στη Χαρά» του Μπετόβεν από την ορχήστρα του Pablo Casals με μαέστρο τον ίδιο τον Casals. Ανήμερα της προγραμματισμένης τελετής έναρξης (19/7/1936) ξέσπασαν στη Βαρκελώνη οι πρώτες οδομαχίες ανάμεσα σε μονάδες του στρατού που είχαν συνταχθεί με τους φασίστες στασιαστές του στρατηγού Φράνκο και των δημοκρατικών δυνάμεων στις οποίες συμμετείχε μεγάλο μέρος του λαού και των εργατών της Βαρκελώνης. Αν και μέχρι τις 22 Ιουλίου, όταν σύμφωνα με το πρόγραμμα θα άρχιζε το αγωνιστικό μέρος της αντι-Ολυμπιάδας η πόλη είχε περάσει πλέον στα χέρια των δημοκρατικών, ήταν προφανές ότι η πραγματοποίηση των αγώνων ήταν αδύνατη. Για την πλήρη συμμετοχή των αθλητών ανάλογα με τα αθλητικά τους προσόντα, υπήρχαν τρεις διαφορετικές κατηγορίες: για αθλητές Ολυμπιακών προδιαγραφών, για διεθνείς συναγωνισμούς, και για διεθνείς συναγωνισμούς περιφερειακών και επαρχιακών ομάδων που περιορίζονταν σε αγώνες σκυταλοδρομίας.
Φυλλάδια με τους κανονισμούς και το πρόγραμμα της Λαϊκής Ολυμπιάδας
Για την προώθηση της Λαϊκής Ολυμπιάδας οργανώθηκαν εκδηλώσεις σε αρκετά μέρη της Ισπανίας και σε μερικές από τις χώρες που συμμετείχαν, ενώ στις περισσότερες επαρχίες της Ισπανίας και σε μερικές χώρες συστάθηκαν παράλληλες ολυμπιακές επιτροπές που οργάνωσαν περιφερειακούς και τοπικούς αγώνες προκειμένου να βρεθούν αθλητές κατάλληλοι για να συμμετάσχουν στους αγώνες της Βαρκελώνης. Οργανώθηκαν επίσης σχετικές πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ολόκληρης τη χώρα – μια ένδειξη για το πόσο σημαντικοί ήταν οι αγώνες για τον ισπανικό λαό σε μια περίοδο αναταραχής και οικονομικής κρίσης. Υπήρξε επίσης οικονομική ενίσχυση από κυβερνήσεις χωρών που (κρυφά ή φανερά) ήταν αντίθετες στη ναζιστική Ολυμπιάδα. Σύμφωνα με την ανακοίνωση της οργανωτικής επιτροπής της Λαϊκής Ολυμπιάδας: «Είναι επονείδιστο που στη σημερινή κοινωνία υπάρχουν στοιχεία τα οποία καταχρώνται τον αθλητισμό και τον εκμεταλλεύονται για τους μιλιταριστικούς και πολεμοκάπηλους σκοπούς τους. Εκμεταλλεύονται τη λαχτάρα και τον ενθουσιασμό της νεολαίας για τον αθλητισμό και την οδηγούν στο μονοπάτι του πολέμου. Με το πρόσχημα της ενδυνάμωσης του σώματός τους, υποβάλλουν συστηματικά τους νέους σε μια αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία και τους προετοιμάζουν σε τεχνικό και ιδεολογικό επίπεδο για τον μελλοντικό πόλεμο. Ο φασισμός αλλάζει το γνήσιο αθλητικό πνεύμα μετατρέποντας ένα προοδευτικό κίνημα για την ειρήνη και την αδελφοσύνη ανάμεσα στους λαούς σε γρανάζι της μηχανής του πολέμου».
Στις 19 Ιουλίου 1936 ο Φράνκο έκανε την κίνησή του σε μια προσπάθεια να ανατρέψει αστραπιαία τη δημοκρατική κυβέρνηση της Μαδρίτης αλλά λογάριαζε χωρίς την αντίδραση των συνδικάτων και του λαού που πήραν τα όπλα (συνήθως σε πείσμα της ίδιας της κυβέρνησης) και αντιστάθηκαν αυθόρμητα στους στασιαστές στρατιωτικούς, νικώντας τους σε πολλές περιοχές της Ισπανίας. Αυτό που συνέβη στη χώρα ήταν άνευ προηγουμένου στην ιστορία. Ολόκληρη η Καταλονία και άλλες μεγάλες περιοχές της Ισπανίας πέρασαν στον έλεγχο των αναρχοσυνδικαλιστών και των αναρχικών, συγκροτήθηκαν χιλιάδες εργατικές και αγροτικές κολεκτίβες που ανέλαβαν τα μέσα παραγωγής για την ενίσχυση του αντιφασιστικού αγώνα, ενώ οι σοσιαλιστές και οι κομμουνιστές συμμετείχαν στη μάχη εναντίον του Φράνκο για τους δικούς τους λόγους.
Οδόφραγμα αντιφασιστών στη Βαρκελώνη με φόντο αφίσες της Ολυμπιάδας
Με το ξέσπασμα των οδομαχιών στη Βαρκελώνη, οι περισσότεροι αθλητές προσπάθησαν να επιστρέψουν με όποιον τρόπο μπορούσαν στην πατρίδα τους. Ωστόσο, περίπου 200 από αυτούς αποφάσισαν να παραμείνουν στην πόλη για να πολεμήσουν τη φασιστική απειλή, ενώ μερικοί από όσους έφυγαν επέστρεψαν για να συγκροτήσουν τις πρώτες μονάδες των Διεθνών Ταξιαρχιών. Ανάμεσα στους τελευταίους ήταν η διάσημη Ελβετή κολυμβήτρια Clara Thalmann που η έναρξη του εμφυλίου τη βρήκε καθ’ οδόν προς την Βαρκελώνη αλλά παρά την ακύρωση των αγώνων συνέχισε το ταξίδι για να ενταχθεί στην περίφημη ταξιαρχία του αναρχικού ηγέτη Μπουεναβεντούρα Ντουρούτι. Ο δε Αμερικανός προπονητής Alfred «Chick» Chakin, ενώ αρχικά είχε φύγει με το ξέσπασμα των συγκρούσεων, εγκατέλειψε την πανεπιστημιακή του θέση και επέστρεψε στην Ισπανία για να πολεμήσει με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες μέχρι τη σύλληψή του κατά την υποχώρηση της 15ης Ταξιαρχίας από την Τερουέλ τον Μάρτιο του 1938 και την εκτέλεσή του από τους φασίστες μερικές μέρες αργότερα.
Η Clara Thalmann σε φωτογραφία του 1936
Ανάμεσα στους εθελοντές που είχαν προσφερθεί να βοηθήσουν στη διοργάνωση ήταν η 17χρονη Marina Ginestà, η οποία λίγες ώρες μετά το ξέσπασμα των οδομαχιών στη Βαρκελώνη φωτογραφήθηκε στην ταράτσα του ξενοδοχείου Colón με ένα αινιγματικό χαμόγελο και με το τουφέκι στον ώμο σε μια ιστορική πλέον φωτογραφία της εποχής. Σε μία συνέντευξη που παραχώρησε πολλά χρόνια αργότερα δήλωσε: «Ήμασταν τόσο αφελείς που νομίζαμε ότι η στρατιωτική εξέγερση ήταν για να εμποδιστεί η Λαϊκή Ολυμπιάδα».
Η Marina Ginestà στην ταράτσα του ξενοδοχείου Colón
Παρά το γεγονός ότι η «Olimpiada Popular» τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, η μεγάλη ανταπόκριση που είχε στην Ισπανία όσο και σε διεθνές επίπεδο συνεπάγεται πολλούς σημαντικούς παράγοντες σε σχέση με τον αθλητισμό της εργατικής τάξης τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Σε οργανικό επίπεδο η κίνηση αυτή ήταν συνδεδεμένη με το διεθνές εργατικό κίνημα και, σε αντίθεση με τον «επίσημο» αθλητισμό, είχε διαφορετικό ηθικό περιεχόμενο. Επιπλέον, επρόκειτο για μια καθαρά πολιτική εκδήλωση, καθώς προήγαγε την ειρήνη και τη συναδέλφωση των λαών και το μήνυμά της ήταν ξεκάθαρα ενάντια στον πόλεμο. Παρά την πολιτική αναταραχή που επικρατούσε στην Ισπανία, οι εργάτες στήριξαν τη διοργάνωση τόσο με τη συμμετοχή τους στην προετοιμασία της διοργάνωσης όσο και με τη συμμετοχή τους, ανεξάρτητα από την κατάληξη. Εξαρχής, ο κόσμος που σκόπευε να παρακολουθήσει ή να συμμετάσχει στη Λαϊκή Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης γνώριζε πολύ καλά ότι προέβαινε σε μια πολιτική δήλωση σε πείσμα της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής που στήριζε τη χιτλερική διοργάνωση παρά τους ρατσιστικούς και αντισημιτικούς νόμους των Ναζί και έκλεινε τα αυτιά της στα αιτήματα για τη μεταφορά της 11ης Ολυμπιάδας από το Βερολίνο που έχει μείνει στην ιστορία σαν η «Ολυμπιάδα των Ναζί». Μολονότι το κίνημα υπέρ του μποϊκοτάζ απέτυχε να επηρεάσει τους αγώνες του Βερολίνου, η εκστρατεία χρησίμευσε για να αποσαφηνιστεί η αντίθεση ανάμεσα στην ΔΟΕ και τους οργανωτές της Λαϊκής Ολυμπιάδας. Επιπλέον, οι οργανωτές των αγώνων της Βαρκελώνης κατέστησαν σαφές ότι οι Ναζί χρησιμοποιούσαν την «επίσημη» εκδήλωση σαν όχημα για τη νομιμοποίηση του δολοφονικού καθεστώτος τους, σε αντίθεση με τους στόχους της Λαϊκής Ολυμπιάδας, η οποία συνέδεε σαφώς τους Αγώνες της με την προάσπιση της δημοκρατίας και της ελεύθερης έκφρασης. Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που τόσος κόσμος και τόσοι αθλητές έσπευσαν να δηλώσουν συμμετοχή.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
