Ο Wayne Kramer είναι ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές της punk-rock κουλτούρας του Ντιτρόιτ της δεκαετίας του '60 και κιθαρίστας των θρυλικών MC5, ο οποίος μετά τη διάλυση της μπάντας συνέχισε κατά καιρούς να προσφέρει σε ένα φανατικό κοινό προσωπικά άλμπουμ και να συνεργάζεται με διάφορα σχήματα όπως οι βραχύβιοι Gang War (με τον Johnny Thunders), οι Fats Deacon and the Dumbwaiters, οι Pere Ubu και οι Was Not Was, μεταξύ άλλων. Πολύ πρόσφατα επεξεργάστηκε ψηφιακά το 25λεπτο υλικό από δυο διαφορετικές συναυλίες των MC5 και πριν λίγες μέρες είχε την ευγενή καλοσύνη να το ανεβάσει στην προσωπική του σελίδα στο youtube. Τα εν λόγω αποσπάσματα προέρχονται από την εμφάνιση του συγκροτήματος στο Παρίσι το 1972 και από μια υπαίθρια συναυλία της μπάντας στο Τάρταρ Φιλντ του Ντιτρόιτ τον Ιούλιο του 1970. Τα δυο βίντεο απαθανατίζουν, έστω και εν συντομία, τη λυσσαλέα ζωντάνια των MC5 στη διάρκεια των σόου τους και είναι συγκλονιστικά ντοκουμέντα της γενικότερης περιόδου των κοινωνικοπολιτικών αναστατώσεων που χαρακτήρισαν το τέλος της δεκαετίας του '60 και τις αρχές της δεκαετίας του '70. Το punk στη γέννησή του...

Το ντοκιμαντέρ του BBC, Punk Rock Britannia, ξεκινά με ένα δοκίμιο του Mick Farren που είχε δημοσιεύσει η εφημερίδα New Musical Express τον Ιούνιο του 1976, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, με τίτλο «The Titanic Sails at Dawn», ένα στίχο δανεισμένο από το τραγούδι του Bob Dylan «Desolation Row» Dylan. Ο Farren δεν ήταν αυτός που επινόησε το κίνημα του πανκ ροκ, αλλά στο συγκεκριμένο κείμενο εξέθετε την αυξανόμενη δυσαρέσκεια του αναγνωστικού κοινού της εφημερίδας απέναντι στους καλλιτέχνες της ροκ σκηνής, οι οποίοι «άραζαν» τρώγοντας τα χρήματα που είχαν αποκτήσει τα ανθηρά χρόνια της δεκαετίας του '60.

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Σήμερα χωρίς καμία αμφιβολία θα τους αποκαλούσαμε supergroup. Τότε όμως, το 1974, ήταν μία από τις πολλές μπάντες που προσπαθούσαν να βρουν τα πατήματά τους σε ένα Λος Άντζελες που μόλις είχε αφήσει πίσω του τον ψυχεδελικό ήχο των hippies και διαμόρφωνε ένα νέο πολύ πιο δυναμικό μουσικό ιδίωμα.

του Wayne Kramer

(μετάφραση*: Στέλιος Μιχ.)

O Wayne Kramer [30 Απριλίου 1948 – 2 Φεβρουαρίου 2024], κιθαρίστας της ιστορικής μπάντας ακτιβιστών από το Ντιτρόιτ MC5, θυμάται, 50 χρόνια μετά, τη συμμετοχή του στα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον Αύγουστο του 1968 στο Σικάγο, στη διάρκεια του Συνεδρίου των Δημοκρατικών και συγκρίνει το τότε με το τώρα...

Γράφουν οι ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ και ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Το Detroit βρίσκεται στη πολιτεία του Μίσιγκαν των Η.Π.Α. αποτελεί τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας και ήταν πρωτεύουσά της μεταξύ 1805 και 1847. Μπορεί να αποτέλεσε για λίγο πρωτεύουσα του Μίσιγκαν, αλλά στην αυγή του 20ου αιώνα, έγινε η μυθική πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας σε όλο τον κόσμο για πάντα. Η πόλη που είναι γνωστή σήμερα ως το (εντελώς παρακμάζον πλέον) παγκόσμιο κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας (επίσης γνωστή στις Η.Π.Α. με το προσωνύμιο “Paris of the West”) ονομάστηκε Detroit από τον ομώνυμο ποταμό που τη διασχίζει και που με τη σειρά του ονομάστηκε από τους Γάλλους Rivière du Détroit ήτοι "Το ποτάμι του Πορθμού".
Το Detroit απέκτησε στη πορεία μερικά ακόμη ονόματα όπως Motor City και Motown, εκεί όπου ο κλάδος της βαριάς βιομηχανίας συναντούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν τον κόσμο του πρωτόγονου rock n roll και της υπόγειας μουσικής πολλών άλλων ρευμάτων. Το Detroit εκτός από αυτοκίνητα δημιουργούσε και μουσική με μία σκηνή που τη δεκαετία του '60 έφτασε ως εκεί που έφτανε ο καπνός από τις υψικαμίνους των βιομηχανιών μετάλλου.

Μετάφραση-προσαρμογή: Γιάννης Καστανάρας

To 1995 ο Legs McNeil, το περιβόητο χαϊδεμένο παιδί του περιοδικού Punk, δήλωσε στο κοινό ενός εθνικού τηλεοπτικού δικτύου που είχε συντονιστεί σε μια εκπομπή του Time-Life για να παρακολουθήσει μια συνοπτική ιστορία του rock & roll, ότι η πραγματική ιστορία του punk ξεκινά με τον Iggy Pop. «Ήταν αυθεντικός. Και αυτό είναι το πρόβλημα με το rock & roll: Δεν υπάρχουν σ' αυτό αρκετοί αυθεντικοί παλαβοί... Νόμιζες ότι μπορούσε να παρασύρει μαζί του ολόκληρο το πλήθος».

Σίγουρα όλα αυτά ακούγονται ωραία και κομψά. Aν σκαλίσεις έναν punk σίγουρα θα ανακαλύψεις κάτι από τον Iggy κάτω από την επιδερμίδα του.

Γράφει ο Στέλιος Μιχ.

Τον Αύγουστο του 1968 ο πόλεμος στο Βιετνάμ συμπλήρωνε ήδη τρία χρόνια και η αμερικανική νεολαία μετρούσε περισσότερους από 20.000 νεκρούς στις ζούγκλες και τα χωριά της Ινδοκίνας. Η χρονιά είχε ανοίξει με την Επίθεση του Τετ, μια συντονισμένη αντεπίθεση των Βιετκόνγκ ανήμερα της βιετναμέζικης πρωτοχρονιάς, που κατέστρεψε την εικόνα της παντοδύναμης κι αήττητης πολεμικής μηχανής των ΗΠΑ. Μέσα στις αμερικανικές μητροπόλεις το αντιπολεμικό κίνημα αναπτυσσόταν με γοργούς ρυθμούς, μπολιασμένο με τις μάχες που ήδη έδιναν τα προηγούμενα χρόνια οι Αφροαμερικανοί ενάντια στο ρατσισμό. Τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ έπεφτε νεκρός από σφαίρα στο Μέμφις και η δολοφονία του έβαζε φωτιά στις φτωχογειτονιές. Το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια και πολλά ακόμα καταλαμβάνονταν από φοιτητές που διεκδικούσαν τον τερματισμό του πολέμου και ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον είχε ήδη ανακοινώσει ότι δεν θα ξανακατέβαινε υποψήφιος με το κόμμα των Δημοκρατικών στις εκλογές του Νοέμβρη.