Συνέντευξη στον Χρήστο Κορναράκη

Φωτογραφίες: Μυρτώ Τζήμα

Εξερευνούμε την πορεία τους στην αθηναϊκή ηλεκτρονική σκηνή, τις ζωντανές εμφανίσεις, το post-punk και synthwave ήχο, και την ακατέργαστη δύναμη της ελληνικής εναλλακτικής μουσικής. Στην καρδιά της αθηναϊκής ηλεκτρονικής σκηνής, οι Dramachine εμφανίζονται στο εμβληματικό Gagarin 205 στις 14 Νοεμβρίου με το νέο τους EP, Désir Excès, σηματοδοτώντας την εξέλιξη του post-punk και synthwave ήχου στην ελληνική εναλλακτική μουσική. Ζωντανές εμφανίσεις με ένταση, αναλογικά synths και drum machines, εσωτερικότητα και δημιουργικό ρίσκο - όλα συναντιούνται σε αυτή τη συνέντευξη - ποταμό.

Οι Dramachine, από τα υπόγεια της Αθήνας ως τις μεγάλες σκηνές, μιλούν για τον πυρήνα της ταυτότητάς τους, για την πραγματική εγγύτητα, τη μελαγχολία, την οργή και τα μικρά θαύματα των live στο Gagarin 205. Το Désir Excès γίνεται αφορμή για μια συζήτηση γύρω από τη σύγχρονη ελληνική εναλλακτική μουσική, εκεί όπου το προσωπικό συναντά το συλλογικό και ο ήχος σχηματίζει νέες ρωγμές στον χάρτη της πόλης.

Το Gagarin, μια νύχτα σκοτεινής ελευθερίας, ανοίγει ρωγμή στην εντροπία της αθηναϊκής ηλεκτρονικής σκηνής. Νιώθετε ότι η μουσική σας είναι πράξη φόβου, καταφύγιο για το ανείπωτο ή μια επίμονη προσπάθεια επικοινωνίας όταν όλα γύρω μοιάζουν διαλυμένα;

Για αρχή, ευχαριστούμε πολύ για το χώρο και για το χρόνο! Πράγματι, οι άνθρωποι γύρω μας φαίνεται να χάνουν κάθε μέρα που περνάει και λίγο περισσότερο τη μπάλα, και αυτό δεν θα μπορούσε να μην αφορά και εμάς τους ίδιους. Οι στιγμές που γράφουμε ή παίζουμε –στιγμές δυσεύρετες στους μητροπολιτικούς ρυθμούς – είναι πρώτα απ’ όλα ένα δικό μας καταφύγιο. Ένας τρόπος να ανασύρουμε κάτι από μέσα μας, κάτι καταχωνιασμένο.

Οι ζωντανές σας εμφανίσεις προβάλλουν ως τελετές υψηλής έντασης, όπου σώμα και νους συγκρούονται και ανασυντίθενται. Τι ζητάτε, τελικά, από το Live πέρα από τη σκηνή και τα φώτα; Υπάρχει μια μυστική κλωστή σύνδεσης που επιδιώκετε να υφάνετε με κάθε παρουσία σας μπροστά στο κοινό;

Απολαμβάνουμε τις συναυλίες όπως οι μουσικοί που απολαμβάνουν τις συναυλίες. Χαιρόμαστε με τα περίεργα φώτα, τους καπνούς, τους αλλόκοτους χορούς, τα σώματα που ψάχνουν την έκσταση. Πρώτα και κύρια, στη σκηνή προσπαθούμε να είμαστε σοβαρή και σοβαροί, να επικοινωνήσουμε τη δουλειά μας με τη φροντίδα που της αντιστοιχεί. Αυτή η φροντίδα, ο τρόπος με τον οποίο ταξιδεύει μέσα στα χρόνια, είναι βασικό ζητούμενο.

Από τους υπόγειους, αυτοοργανωμένους χώρους της Αθήνας έως τη μεγάλη σκηνή του Gagarin, πού βρίσκεται ο πυρήνας της δικής σας ταυτότητας; Πώς επιβιώνει η άμεση, ακατέργαστη εγγύτητα καθώς μεγαλώνει ο χώρος και μετατοπίζονται τα πλαίσια;

Γεννηθήκαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και είχαμε για κάποια χρόνια την τύχη οι μουσικές που ακούγαμε ή παίζαμε –όπως και οι χώροι και οι χρόνοι των μουσικών και των τελετουργιών– να μας τοποθετούν αυτομάτως εντελώς εκτός του κυρίαρχου ρεύματος. Πράγματι, αυτό αλλάζει ραγδαία τα τελευταία χρόνια, με τρόπους που μέχρι και πριν από μια δεκαετία θα μας φαίνονταν οπωσδήποτε αδιανόητοι. Εκεί που κάποτε υπήρχε ένας άλλος κοινωνικός πλούτος, υπάρχει τώρα έρημος. Οι όροι της επιβίωσής μας μέσα σε αυτή την έρημο είναι ένα ζήτημα που νομίζουμε πως πρέπει να τίθεται συλλογικά, ξεπερνώντας τις καλλιτεχνικές ταυτότητες.

Τα drum machines, τα synths, τα beats: σύμμαχοι και αντίπαλοι μαζί. Υπάρχει μια στιγμή στη διαδικασία σας όπου το μηχανικό χάνει την ψυχρότητα του και γίνεται αυθεντική ανθρώπινη φωνή; Πού σταματά η τεχνική και αρχίζει το προσωπικό σας τοπίο;

Χρησιμοποιούμε με τα χέρια ή τα πόδια μας τα αναλογικά εργαλεία. Θέλουν και αυτά φροντίδα: καθαρίζονται, κουρδίζονται, τροποποιούνται και ούτω καθεξής. Πολλά από αυτά έγιναν της μόδας κατά τύχη∙ αυτή είναι, λόγου χάρη, η ιστορία του διάσημου TB-303 της Roland που θεωρήθηκε από τη γέννησή του εργοστασιακό λάθος, συνεχίζει όμως μέχρι και σήμερα να καθορίζει την ψυχεδελική ηλεκτρονική μουσική. Τα σκουπίδια του αστικού πολιτισμού υπήρξαν επανειλημμένα ο θησαυρός των φτωχών και άσημων οραματιστών, και αυτό δεν το λέμε καθόλου μεταφορικά. Στο παζάρι στον Ελαιώνα, μπορείς να αγοράσεις τόσα ωραία μηχανήματα σε εξαιρετικές τιμές! Για να απαντήσουμε όμως: στη δουλειά ή στο σπίτι έχουμε όντως σιχαθεί τις διαρκώς πιο έξυπνες, πιο αναβαθμισμένες μηχανές, στη μουσική όμως συνυπάρχουμε με αμοιβαίο σεβασμό με μερικές απόκληρες από δαύτες.

.

Οι αφηγήσεις σας εκθέτουν κάτι ευάλωτο - δεν κρύβουν την αμηχανία ούτε ντρέπονται για το τραύμα. Ποιο είναι το πιο δύσκολο συναίσθημα που σας κινεί δημιουργικά σήμερα; Όταν η μελαγχολία γίνεται μουσική, ποιες νότες -- και ποιες σιωπές -- διαλέγετε να "φωνάξετε";

Η αδυνατότητα της πλήξης, το γεγονός ότι είμαστε ανίκανοι να βαρεθούμε, να κοιτάξουμε απλώς το ταβάνι περιμένοντας να περάσει η ώρα, ή να κάνουμε κάτι άλλο που θα κάνει την ώρα να περάσει γρηγορότερα, είναι ίσως η ταφόπλακα για τις δημιουργικές διαδικασίες του καιρού μας. Η μελαγχολία, η νοσταλγία –για ένα παρελθόν που μάλλον δεν υπήρξε ποτέ–, η κοινωνική αναισθητική είναι τα συναισθήματα στα οποία αφιερώνονται οι νέες μας δουλειές.

Ποια μνήμη ή σκηνή από τις πρώτες, ακατέργαστες εμφανίσεις σας συνεχίζει να σας τριβελίζει ακόμη και σήμερα, στις ευρωπαϊκές περιοδείες και στις μεγαλύτερες σκηνές; Υπάρχει κάτι που μοιάζει αδιαπραγμάτευτο για τους Dramachine, ένας πυρήνας που δεν θέλετε να προδώσετε;

Έχουμε ένα σωρό ιστορίες –είμαστε και εμείς άνθρωποι των ιστοριών– με τις οποίες γελάμε ή κλαίμε πολύ συχνά. Στις πρώτες μας συναυλίες, γινόταν συχνά ένας (μικρός) χαμός, οι άνθρωποι, σε γενικές γραμμές, γούσταραν πολύ, εμείς κάναμε ένα σωρό πατάτες, και μάλιστα αυτές οι πατάτες όχι μόνο δεν πτοούσαν τον κόσμο αλλά έμοιαζαν να συνεισφέρουν και λίγο σε αυτόν τον μικρό χαμό. Ίσως να μας χαρακτηρίζει ένα ερασιτεχνικό ήθος, και ίσως αυτή να είναι μία στάση που δεν θέλουμε να προδώσουμε ποτέ. Κάνουμε ακόμη ένα σωρό πατάτες, έχουμε όμως μάθει πώς να τις καμουφλάρουμε λιγάκι.

Στα πρόσφατα τραγούδια και EP, η ένταση ανεβαίνει θεματικά και ηχητικά. Πώς το μεταβολίζετε; Είναι αυτό πράξη θεραπείας, μια μορφή αντίστασης ή ίσως και τα δύο; Πού συναντάτε το νόημα της οργής στη δική σας μουσική αφήγηση;

Δεν πρόκειται για κάτι σχεδιασμένο ή συμφωνημένο από πριν∙ υπάρχουν και τα νεύρα, και η μουσική, όπως και κάθε αφηγηματική πράξη, είναι ένας καλός τρόπος ώστε να διοχετευτούν, να ξορκιστούν, να φύγουν μακριά και να μην επιστρέψουν. Βλέπεις, για εμάς, το μουσικό γεγονός μπορεί και ναι είναι κάτι ελάσσον: η μουσική μας δεν είναι «προπαγανδιστική», δεν θεωρούμε πως έχει καθήκον να αλλάξει κάτι ούτε σε αυτούς τους λίγους ανθρώπους που μας ακούνε, πόσο μάλλον σε εκείνους που δεν μας έχουν ακούσει και ποτέ. Τι μένει λοιπόν; Κάποιες μικρές στιγμές ανακούφισης, όταν λέμε δυνατά αυτό που κατοικεί μέσα μας. Δεν είναι κάτι τόσο ασήμαντο, ούτε και τόσο συνηθισμένο δυστυχώς.

Το Désir Excès αποτελεί έκρηξη - μια αληθινά συν-δημιουργική περιπέτεια με τον Larsovitch, γεννημένη μεταξύ δύο πόλεων και δύο οπτικών. Πώς λειτούργησε το ταξίδι, η συνεργασία, το βαν και ο δρόμος; Πώς μπήκε η εμπειρία της ευρωπαϊκής περιοδείας στα κομμάτια σας και τι άλλαξε στην ένταση, στην αβεβαιότητα, στο ρίσκο του ήχου;

Επρόκειτο για μία από τις σημαντικότερες δημιουργικές περιπέτειες της ζωής μας, από κάθε δυνατή άποψη. Ο Théo είναι ένας φοβερός τύπος, φοβερός φίλος και φοβερός μουσικός, και η συνεργασία αυτή –μια συνεργασία που θα συνεχιστεί στο μέλλον– υπήρξε για εμάς καταλυτική για πάρα πολλούς λόγους. Τα κομμάτια που αποτελούν το Désir Excès, έναν δίσκο γραμμένο σε δύο γλώσσες, ξεκίνησαν –σαν ιδέα, σαν στιχουργική γραμμή ή σαν μια απλή μελωδία– μέσα σε ένα βαν, σε συνθήκες, δηλαδή, καθόλου ιδανικές ενώ, παράλληλα, ανάγκασαν κάθε εμπλεκόμενο μέρος να προχωρήσει προς κάτι κάπως αχαρτογράφητο: ο Larsovitch έπρεπε να κοιτάξει λίγο περισσότερο προς την πλευρά της Synth-Pop, και εμείς έπρεπε να αναμετρηθούμε με πιο παραδοσιακές Post-Punk μελωδικές γραμμές. Το αποτέλεσμα μας γέμισε περηφάνεια.

Μέσα στο EP - από το “Vios / Mania” στο ομώνυμο “Désir Excès” - χαρτογραφούνται τολμηρά οι επιθυμίες, το πένθος, η οργή και η αποτυχία. Πού βρίσκεται η βαθύτερη εξομολόγηση για εσάς, μέσα στα πέντε κομμάτια; Υπάρχει ένα σημείο όπου νιώσατε πως η μουσική έγινε περισσότερο πράξη ή λύτρωση παρά απλή αφήγηση;

Στις μέρες μας, οι άνθρωποι κρεμάμε στα μανταλάκια την επιτέλεση του συναισθηματικού μας κόσμου, και είναι απλώς Τετάρτη – όπως λέει και η έκφραση. Θέλουμε να πούμε πως ίσως και να είμαστε λίγο εκπαιδευμένοι στην έκθεση της ευαλωτοτητας μας, με τρόπο που σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να εκπλήξει πλέον κανέναν. Φυσικά, υπάρχουν πάντοτε δικλείδες ασφαλείας: πάντοτε κάτι μένει πίσω, κάτι άρρητο, ακόμη και αδιανόητο, που φυλάσσεται επιπλέον λόγω της εξομολογητικής επιτέλεσης. Αυτό που διακρίνει τη μουσική (και όχι μόνο τη μουσική βέβαια) από τη δημόσια διαδικτυακή εξομολόγηση είναι το χρονικό περιθώριο για να πάρεις κάτι πίσω: ένας αυτοβιογραφικός στίχος που θα γραφτεί σήμερα ίσως κυκλοφορήσει σε ένα, δύο ή πέντε χρόνια και σίγουρα θα τον κουβαλάς πάντοτε μαζί σου. Μας αρέσει όμως λίγο περισσότερο να μιλάμε για τα πράγματα που μας βασανίζουν, όταν κάτι ονοματίζεται, όταν γίνεται λόγος, πόσο μάλλον δημόσιος λόγος, δηλαδή τραγούδι ή δίσκος, μπορείς να καταλάβεις λίγο καλύτερα την πραγματική του βαρύτητα. Συνήθως, αποδεικνύεται λιγότερο ασήκωτο απ’ ό,τι πίστευες στην αρχή.

Αν το live στο Gagarin λειτουργεί σαν κύκλος που συμπυκνώνει την μέχρι τώρα πορεία σας και ανοίγει την αγωνία για το "μετά", ποια είναι η υπόσχεση που δίνετε στον εαυτό σας και στο κοινό; Πώς οραματίζεστε τη συνέχεια των Dramachine - σαν ήχο, σαν κοινότητα, σαν προσωπική εξέλιξη αλλά και σαν ρωγμή στο σύγχρονο χάρτη της πόλης;

Έτσι ακριβώς το βιώνουμε και εμείς: σαν κύκλο που κλείνει, σαν σημείο όπου καθρεφτίζονται τα έξι χρόνια παρουσίας μας στις ανεξάρτητες σκηνές, σαν κύκλο που ανοίγει. Ελπίζουμε να είναι όμορφα, να περάσετε και εσείς και εμείς ωραία. Όσο για το μέλλον; Είμαστε σχεδόν έτοιμοι για τον νέο μας δίσκο, αυτόν που ετοιμάζουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, που, στην πραγματικότητα, είναι απλώς δύο. Την άνοιξη σκεφτόμαστε να επισκεφτούμε την Ισπανία και την Πορτογαλία!

Κατά τ’ άλλα, υπάρχει ένα ζωντανό στοίχημα και δεν αφορά μόνο εμάς: αν θα επιμείνουμε στο να ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία αγαπάμε απροϋπόθετα, κι ας μην μας υπόσχονται κάποιο μέλλον –ίσως και να τα αγαπάμε λίγο περισσότερο για αυτόν ακριβώς το λόγο–, ή αν θα βυθιστούμε εντελώς στη βεβαιότητα ενός σκοτεινού μέλλοντος, μέσα σε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχει καμία εναλλακτική. Το στοίχημα αυτό γίνεται κάθε μέρα και περισσότερο επίκαιρο και, δυστυχώς, οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μας.

Gagarin 205, 14 Νοεμβρίου: όταν η παρουσία γίνεται πράξη αντίστασης

Η Παρασκευή 14 Νοεμβρίου στο Gagarin 205 δεν θα είναι απλώς μια ακόμη συναυλία στην αθηναϊκή ηλεκτρονική σκηνή - θα είναι μια τελετή. Μια νύχτα όπου τέσσερις διαφορετικές φωνές, τέσσερα σώματα που αντιστέκονται, συναντιούνται για να χαρτογραφήσουν ξανά τον χάρτη της πόλης. Οι Dramachine, η Valisia Odell, οι Marva Von Theo και η Bipolia φέρνουν μαζί τους τη μελαγχολία, την οργή, τη νοσταλγία για ένα μέλλον που δεν ήρθε ποτέ - και την επιμονή να συνεχίσουν παρά τα πάντα.

Σε έναν κόσμο όπου η σιωπή γίνεται όλο και πιο εκκωφαντική, αυτές οι τέσσερις female fronted παρουσίες υπενθυμίζουν ότι η μουσική δεν είναι διακόσμηση — είναι ανάσα, καταφύγιο, πράξη επιβίωσης. Από το synth-punk άγχος των Dramachine ως τον υπνωτικό μινιμαλισμό της Valisia Odell, από τη φουτουριστική ποίηση των Marva Von Theo ως το ωμό spoken word της Bipolia, κάθε στιγμή στη σκηνή θα είναι ρωγμή στην εντροπία.

Αυτό που συμβαίνει εκείνο το βράδυ δεν μπορεί να αναπαραχθεί, δεν μπορεί να καταγραφεί πλήρως. Μπορεί όμως να βιωθεί - ως κίνηση, ως παρουσία, ως υπόσχεση προς τον εαυτό μας και τους άλλους ότι κάτι ακόμη αντιστέκεται, κάτι ακόμη παλεύει να μείνει ζωντανό.

Τα εισιτήρια εξαντλούνται γρήγορα. Η νύχτα περιμένει.

facebook

bandcamp

instagram

youtube