Γράφει ο David Byrne

Μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 χρησιμοποιώ το ποδήλατο ως βασικό μέσο μεταφοράς στη Νέα Υόρκη. Στην αρχή το δοκίμασα διστακτικά αλλά σύντομα κατάλαβα ότι μου ταίριαζε, ακόμα και σε μια πόλη όπως η Νέα Υόρκη. Αισθάνθηκα αναζωογονημένος και απελευθερωμένος. Είχα ένα παλιό τριών ταχυτήτων, κατάλοιπο της παιδικής μου ηλικίας στα προάστια της Βαλτιμόρης, που πραγματικά είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεσαι για τη Νέα Υόρκη.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Νομίζω ότι αν γινόταν ποτέ κάποια Αποκάλυψη που θα ισοπέδωνε το Πόρτλαντ και στο μέλλον έρχονταν εξωγήινοι αρχαιολόγοι για να μελετήσουν τα ερείπια, θα έβρισκαν το σύμβολο των Dead Moon παντού, σε ολόκληρη την πόλη. Θα αναρωτιόντουσαν μήπως αυτό ήταν το λατρευτικό σύμβολο των πολιτιστικών ταγών αυτής της πόλης». (Eric Isaacson, ιδιοκτήτης της Mississippi Records)

Ο Fred και η Toody Cole (γεννημένοι αμφότεροι το 1948 - δυστυχώς ο Fred μας άφησε τον Νοέμβριο του 2017)  υπήρξαν παντρεμένοι για σχεδόν μισό αιώνα και σίγουρα θεωρούνται από τα μακροβιότερα ζευγάρια (αν όχι το μακροβιότερο) ζευγάρια σε συναισθηματικό και καλλιτεχνικό επίπεδο. Περισσότερο γνωστοί σαν τα δυο τρίτα των Dead Moon, έχουν βάλει ένα σημαντικό λιθαράκι στο οικοδόμημα του rock ’n’ roll, χάρη στη μουσική τους αλλά και την ιδιοσυγκρασία τους. Για τους Dead Moon τα πολλά λόγια είναι περιττά, καθώς ο Fred και η Toody είναι από τα πιο προσφιλή πρόσωπα ανάμεσα στους φίλους της ελληνικής undrground σκηνής χάρη στις επανειλημμένες εμφανίσεις τους – ποιος από όσους βρέθηκαν εκεί μπορεί να ξεχάσει το εκρηκτικό πρώτο τους live στο An Club το φθινόπωρο του 1992 με καλεσμένους τους Last Drive και το συγκλονιστικό και ατέλειωτο τζαμάρισμα-φινάλε στο “Gloria” με τους Drive και με τον  Chuck Prophet, o οποίος το ίδιο βράδυ έπαιζε με τους Green On Red στο ΡΟΔΟΝ και μόλις τέλειωσε το σετ του ήρθε να παρακολουθήσει τους Dead Moon; Μαζί με τον συμπαθέστατο (και κατά πολύ νεότερο) ντράμερ Andrew Loomis που από πέρσι δεν βρίσκεται πια στη ζωή, οι Dead Moon κατάφεραν να διατηρηθούν αναλλοίωτοι στο πέρασμα του χρόνου.

Οι Dendrites αυτοπαρουσιάζονται στο Merlin's και απαντούν στις ερωτήσεις του Γιάννη Καστανάρα

(Η πρώτη φωτό είναι του Deep Beneath και οι υπόλοιπες του Πέτρου Δημουλά)

Οι Dendrites φτιάχτηκαν το 2013 και σήμερα είμαστε ο Θανάσης (φωνή, κιθάρα), ο Γιώργος (κιθάρα) ο Αλέκος (μπάσο) και ο Δημήτρης (τύμπανα). Το 2016 κυκλοφορήσαμε τον πρώτο μας ομώνυμο δίσκο, τον οποίο υποδέχτηκε ανέλπιστα ζεστά και ο κόσμος αλλά και ο τύπος. Την ίδια χρονιά βγάλαμε ένα DIY videoclip για το “Whiskey Preachin' Motherfucker”, το οποίο σήμερα έχει ξεπεράσει τις 10 χιλιάδες προβολές στο κανάλι μας. Το 2016-2017 βγήκαμε όσο μπορούσαμε στο δρόμο, παίξαμε σε πολλές πόλεις ανά την Ελλάδα και μοιραστήκαμε την σκηνή με Brant Bjork, Kadavar, The Re-Stoned, Planet of Zeus, Nightstalker, 1000Mods, Naxatras και άλλες εξαιρετικές μπάντες.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (με λίγη βοήθεια από τους Drunk Jackals)

Είχα την (ευτυχώς) εσφαλμένη εντύπωση ότι τα τσακάλια έχουν εξαφανιστεί εδώ και χρόνια από την Πελοπόννησο, αλλά οι Drunk Jackals φροντίζουν να το διαψεύσουν και, ανάμεσα στα μεθύσια τους σε κωλόμπαρα της κορινθιακής ακτογραμμής, βάλθηκαν να  ηχογραφήσουν το δεύτερο άλμπουμ τους με τον ευφάνταστο τίτλο Buzz Addiction και να το κυκλοφορήσουν μόνοι τους (όπως άλλωστε το πρώτο τους ΕΡ και το πρώτο τους άλμπουμ, το 2016 και το 2017 αντίστοιχα)  και μάλιστα σε βινύλιο, ένα φετίχ που ευτυχώς εξακολουθεί να συναρπάζει μια (έστω και) μικρή μερίδα μουσικόφιλων.

Συνέντευξη: Γιώργος Αθανασόπουλος & Γιάννης Καστανάρας

φωτό: Τάκης Κυριακουλάκος

Με την κυκλοφορία του The Great Fantango το 2016, ενός από τα καλύτερα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν την τελευταία (τουλάχιστον) δεκαετία στην εγχώρια αγορά, οι Dustbowl ύψωσαν πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και τρία χρόνια αργότερα το νέο τους πόνημα, The Story of Mr. Dandy Gasoline (μια DIY βινυλιακή και ψηφιακή κυκλοφορία), είναι μια ακόμα απόδειξη για την έντιμη δισκογραφική και σκηνική παρουσία της αθηναϊκής μπάντας. Όπως έχουμε πει και στο παρελθόν, οι Dustbowl δεν απογοητεύουν ποτέ, ακριβώς επειδή αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους με επαγγελματισμό, ανακατεύοντας παλιές και νέες ιδέες για να δημιουργήσουν έναν υποδειγματικό ήχο. Ο Νίκος Φυσάκης μίλησε στο Merlin’s Music Box για τον Mr. Dandy και για διάφορα άλλα…

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

O Edward “Dee Dee” Chandler ήταν ντράμερ στη Νέα Ορλεάνη στα τέλη του δεκάτου ενάτου με αρχές του εικοστού αιώνα. Έπαιζε μουσική σε δυο κόσμους: στα άθλια μπορντέλα του Στόριβιλ και σε εκδηλώσεις της υψηλής κοινωνίας σε μέρη όπως το ξενοδοχείο Grunwald κοντά στην Κάναλ Στριτ. Ο Chandler ήταν μιγάς και ίσως θα μπορούσε να περνάει για λευκός, αλλά όταν το 1896 ψηφίστηκε ένας νόμος που απαγόρευε την εμφάνιση μιγάδων σε μέρη όπως το Grunwald, ο Edward έχασε την πιο προσοδοφόρα απασχόλησή του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Δεν ξέρω πόσοι από σας έχετε υπόψη σας ή θυμόσαστε το γερμανικό περιοδικό Pop που κυκλοφορούσε στη δεκαετία του ΄70 (ίσως και αργότερα); Όταν ήμουν νεόκοπος ροκάς, λοιπόν, το αγόραζα από ένα «εμποράκι» γωνία Χαριλάου Τρικούπη και Αλεξάνδρας που έφερνε «Ξένο Τύπο», μεταξύ άλλων. Μολονότι δεν καταλάβαινα γρι γερμανικά (μην απορείτε με τον παρελθοντολογικό χρόνο, ούτε τώρα καταλαβαίνω), το αγόραζα όποτε το πετύχαινα (ήταν εβδομαδιαίο, αν δεν απατώμαι) μόνο και μόνο για να χαζεύω τις φωτογραφίες και με τα ψωροαγγλικούλια μου (εντάξει, εδώ τα καταφέρνω κάπως καλύτερα) προσπαθούσα να βγάλω κάποιο νόημα από τις λεζάντες των φωτογραφιών που ήταν άφθονες και ως επί το πλείστον έγχρωμες.

Οι Fuzztones εξυμνούν το rock and roll. Βρώμικοι, άγριοι και πρωτόγονοι. Ο ήχος τους, ένα βακχικό όργιο, ακούγεται θαρρείς και οι Count V και οι Standells έχουν φιλτραριστεί μέσα από κάποιο περιοδικό κόμιξ. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός τους εδώ και κοντά σχεδόν σαράντα χρόνια είναι ο Rudi Protrudi, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα ταλέντα, μια μορφή του garage rock όσο πιο χαρακτηριστική γίνεται. Το Merlin’s Music Box ανέτρεξε στο μακρινό και στο κοντινό παρελθόν τους και παρουσιάζει μερικές άγνωστες πτυχές από τον βίο του κυρίου Protrudi και της θρυλικής μπάντας του.

Φωτογραφια: Abies S.

Το σκηνικό που στήνει ο Γιώργος Ζερβός (κινητήριος μοχλός των Swingin’ Cats) είναι απλό και έξοχα λειτουργικό. Στόχος του είναι το fan, η διασκέδαση που λέμε, και σε αυτό τα καταφέρνει περίφημα. Έχοντας παρακολουθήσει τις προάλλες την κυριολεκτικά «ζωντανή» παρουσίαση του πρώτου άλμπουμ του στο Gazarte, ομολογώ ότι με εντυπωσίασε η επικοινωνία του Ζερβού και των πολύ καλών μουσικών που τον συνόδευσαν με το κοινό, ένα κοινό που βρισκόταν εκεί για να διασκεδάσει επειδή ο Γιώργος αυτό ακριβώς κάνει: είναι ένας διασκεδαστής που ξεσηκώνει τον κόσμο με το πρώτο άγγιγμα των χορδών της κιθάρας.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Λένε ότι οι Cream γέννησαν το heavy metal. Αν αυτό ισχύει, έπρεπε να είχαμε κάνει έκτρωση...» (Ginger Baker)

O Ginger Baker σίγουρα ήταν ασυμβίβαστος ως προς το μουσικό του όραμα. Επιδίωξε να συνδυάσει τη ροκ με την τζαζ και τους αφρικανικούς ρυθμούς και ακολούθησε αυτό το όραμα ανεξάρτητα από εμπορικές σκοπιμότητες ή τις απόψεις των άλλων. Η προσήλωσή του στην καλλιτεχνική ακεραιότητα και την καινοτομία τον βοήθησαν να πρωτοπορήσει σε νέες τεχνικές και στυλ ντραμς, αφήνοντας για πάντα τη σφραγίδα του στον κόσμο της μουσικής.

γράφει και ρωτάει ο Γιάννης Καστανάρας

φωτο: Eirhnh Pappa

Στις αρχές του περσινού καλοκαιριού ο Θανάσης Γκιουλέας μου έδωσε ν' ακούσω το ηχογραφημένο ντεμπούτο άλμπουμ των Golden Nugget. Την μπάντα την είχα δει για πρώτη φορά στο διήμερο "2 Days of Thunder"που είχε οργανώσει το Merlin's Music Box και το πολύ στο τρίτο κομμάτι είχα γίνει φαν. Η μουσική μου, η μουσική που θα ήθελα να παίζω αν ήξερα να παίζω μουσική, μια χαρντροκίλα θαρρείς και οι Nugget είχαν πάρει σβάρνα όλα τα sixties και seventies ακούσματά μου και μου τα πετούσαν κατάμουτρα. Και ποιους δεν άκουγες στον ήχο τους... Grand Funk, Allmans, Jimi, Mountain, Purple, Budgie, Blue Cheer, Skynyrd, και, και, και... Προσκύνησα...

Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Φωτογραφίες: ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ (QoQ photos)

Τους Grey River & The Smoky Mountain τους είδα για πρώτη φορά στην παρθενική τους εμφάνιση την άνοιξη του 2014 στο καφέ «Μπαμπάς». Οι παράγοντες που με ώθησαν να βρεθώ εκείνο το βράδυ στο Κουκάκι ήταν δυο: χαζεύοντας λίγες μέρες νωρίτερα το έξοχο ταινιάκι των Graveyard Train για το "The Ballad of Beelzebub" στο youtube, το μάτι μου έπεσε τυχαία στη στήλη με τα πλαϊνά βίντεο. Οποία έκπληξις! Κάποιοι Grey River & The Smoky Mountain είχαν διασκευάσει το εν λόγω κομμάτι και όταν άνοιξα από περιέργεια για να το ακούσω τα έχασα διαπιστώνοντας ότι το συγκρότημα που εκτελούσε μια πιο light διασκευή του τραγουδιού καταγόταν από την Αθήνα. Λίγες μέρες αργότερα το κουβέντιασα με τον Ιωσήφ από τους Rosewood Brothers, ο οποίος μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τα τέσσερα παιδιά. Χάρη σ’ αυτόν ψήθηκα να τραβηχτώ και να παρακολουθήσω το πρώτο τους live. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο βράδυ έπαιζαν στο An οι Atomic Bitchwax, τους οποίους δεν ήθελα να χάσω για κανένα λόγο. Αφού το καλοσκέφτηκα, φαντάστηκα ότι οι Grey River θα έπαιζαν σχετικά νωρίς κι έτσι καβάλησα το δίκυκλο και βουρ για τον «Μπαμπά»…

Κείμενο - συνέντευξη: Γιάννης Καστανάρας

της Kim Gordon* (μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)

Την πρώτη φορά που είδα μαζί τους Nirvana μαζί με τον Thurston [Moore, τον κιθαρίστα των Sonic Youth και πρώην σύζυγό της Κim Gordon] ήταν στο Maxwell’s τον περίφημο χώρο συναυλιών στο Χόμποκεν του Νιού Τζέρσι. Ο Bruce Pavitt, ο ιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας Sub Pop, μου είχε πει ότι αν μου άρεσαν οι Mudhoney, που πράγματι μου άρεσαν, τότε θα «λατρέψεις τους Nirvana». Και πρόσθεσε: «Πρέπει να τους δεις live. O Kurt Kobain μοιάζει με τον Χριστό. Ο κόσμος τον λατρεύει. Νομίζεις ότι περπατάει πάνω στο ακροατήριο».

Γράφει  ο Γιάννης Καστανάρας

Όταν στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο κιθαρίστας Allen Collins επιβιβαζόταν στο ξεχαρβαλωμένο αεροπλάνο που θα μετέφερε τους Lynyrd Skynyrd στον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τους συναδέλφους του, Ronnie Van Zandt, Steve Gaines και Cassie Gaines. Λίγη ώρα αργότερα, το Corvair CV-240 με προορισμό το Μπατόν Ρούζ της Λουιζιάνα, συνετρίβη στους βάλτους του Μισισιπί και... 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το 1993, ένα θλιβερό γεγονός συντάραξε το χώρο του underground. Σύμφωνα με  ανακοίνωση που εξέδωσε το συγκρότημα των Dwarves, ο πολυαγαπημένος τους κιθαρίστας που ακούει στο όνομα He Who Cannot Be Named (ή HeWhoCanNotBeNamed  ή Pete Vietnamcheque) είχε χάσει τη ζωή του στη διάρκεια ενός καβγά έξω από ένα μπαρ στη Φιλαδέλφεια, όταν ο μεθυσμένος αντίπαλός του τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία (όσο αστραπιαία γινόταν στην προδιαδικτυακή εποχή). Πολλοί (ανάμεσά τους κι εμείς στο έντυπο, τότε, Merlin's) έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν την είδηση με τα γνωστά RIP και λοιπά, ενώ αμέσως μετά οι Dwarves κυκλοφόρησαν το Sugarfix, το τρίτο τους άλμπουμ για την Sub Pop του Σιάτλ που φυσικά ήταν αφιερωμένο στον εκλιπόντα συνάδελφό τους...

Θύελλα από το παρελθόν… Οι Headquake ροκάρουν και ενώ ετοιμάζουν το νέο, τρίτο επίσημο άλμπουμ, έριξαν στην κυκλοφορία το Roots and Branches, μια «συλλογή» κομματιών ακυκλοφόρητων μέχρι σήμερα που η μπάντα είχε ηχογραφήσει σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη κοσμική ατμόσφαιρα, ίσως σε έναν άλλο πλανήτη. Δυο πλευρές βινυλίου, εννέα κομμάτια, μια ιστορική καταγραφή ενός παρελθόντος που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι παρόν καθώς οι Headquake, όπως υπήρχαν την περίοδο 1993-1995, υπήρξαν πρωτοπόροι σε αυτό που αποκαλούμε stoner rock.

(Αντι)γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο μυθιστοριογράφος Hugo Pratt εικονογράφησε τις ιστορίες του ενώ ονειρευόταν ήταν να τα πει όλα τραβώντας απλά μια γραμμή και χρησιμοποίησε τους ήρωές του για να εξερευνήσει το τεράστιο σύμπαν του σαρκικού και πνευματικού ταξιδιού.
Με έντονες μαύρες ή ωχρές ακουαρέλες, μεταμόρφωσε τον Corto Maltese, τον Banshee, τον Koinsky ή τη Shanghai Lil σε επιθυμίες όλων, καθώς καθένας από εμάς ξεκινούσε μαζί τους για ένα διαφορετικό νησί θησαυρών και για έναν κόσμο λίγο πιο ελεύθερο από προγράμματα και όρια – ένα μέρος όπου πραγματικά αξίζει κανείς να ζει εκπληρώνοντας, ενδεχομένως, τα όνειρά του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Καθώς η γεμάτη ένταση, μεταλλική μουσική ανεβοκατεβαίνει σαν παλίρροια, ο Curtis δε διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αυτή η ένταση, και η υπερένταση που προκαλεί, διακρίνεται καθαρά σε κάθε στάση του κορμιού του. Ακόμα κι όταν χορεύει ξέφρενα, παραμένει άκαμπτος. Κοντοκουρεμένος και φορώντας άνετα ρούχα, έχει μια σχεδόν μιλιταριστική ακαμψία που υπονομεύει τις προσπάθειές του να αφήσει ελεύθερο το σώμα του. Δίχως την παραμικρή ευελιξία, οι κινήσεις του θυμίζουν τα σπαστικά τινάγματα μιας μαριονέτας. Υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά δείχνει εξαντλημένος – αναστενάζει και κλείνει τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγει, είναι γουρλωμένα σ’ ένα βλέμμα απλανές, θολά, θαρρείς κι είναι γεμάτα δάκρια. Έπειτα χάνεται και πάλι, χορεύοντας σαν μανιακός, σαν να έχει γυρίσει κάποιο διακόπτη» – Steve Morris (ντραμς, Joy Division)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρικλίζοντας πάνω στη σκηνή, κουνώντας τα χέρια του με σπασμωδικές κινήσεις που ξεκινούσαν από τα ακροδάχτυλα τραντάζοντας όλο του το κορμί, ο Joe συγκλόνισε το τεράστιο πλήθος που παρακολουθούσε μαγνητισμένο την κάθε του κίνηση, ακούγοντας τον Βρετανό να ερμηνεύει για σχεδόν 8 λεπτά το "With a Little Help from Μy Friends" με έναν τρόπο που δεκαετίες αργότερα θα έκανε τον σερ Paul McCartney να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον Cocker επειδή είχε μετατρέψει το τραγούδι των Beatles  σε έναν ύμνο της soul.