της Kim Gordon* (μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας)
Την πρώτη φορά που είδα μαζί τους Nirvana μαζί με τον Thurston [Moore, τον κιθαρίστα των Sonic Youth και πρώην σύζυγό της Κim Gordon] ήταν στο Maxwell’s τον περίφημο χώρο συναυλιών στο Χόμποκεν του Νιού Τζέρσι. Ο Bruce Pavitt, ο ιδρυτής της δισκογραφικής εταιρείας Sub Pop, μου είχε πει ότι αν μου άρεσαν οι Mudhoney, που πράγματι μου άρεσαν, τότε θα «λατρέψεις τους Nirvana». Και πρόσθεσε: «Πρέπει να τους δεις live. O Kurt Kobain μοιάζει με τον Χριστό. Ο κόσμος τον λατρεύει. Νομίζεις ότι περπατάει πάνω στο ακροατήριο».
Ο Bruce είχε ξεκινήσει την εταιρεία σαν μια υπηρεσία συνδρομητικών κασετών πριν περάσει στα επτάιντσα, ανάμεσά τους και ένα των Nirvana που λεγόταν «Love Buzz». Οι Sonic Youth είχαν ηχογραφήσει ένα split single με τους Mudhoney, εμείς διασκευάζαμε το δικό τους «Touch Me I’m Sick» και οι Mudhoney το δικό μας «Halloween». Με τον Thurston είχαμε ακούσει το «Love Buzz» και η φίλη μας, η Suzanne, είχε φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο. Οι Nirvana ήταν ήδη δημοφιλείς στο Σιάτλ και ήμασταν περίεργοι να διαπιστώσουμε γιατί όλος αυτός ο ντόρος.
Οι Nirvana ήταν σπουδαία live μπάντα και όπως όλος ο κόσμος, ο Thurston κι εγώ παρασυρθήκαμε αμέσως μέσα σ’ εκείνο το μείγμα από όμορφες μελωδίες και παραφωνία. Από τη μια μεριά οι Nirvana έμοιαζαν hardcore κι από την άλλη θύμιζαν τους Stooges, αλλά με ένα πετάλι της κακιάς ώρας για την κιθάρα που έκανε περισσότερο για new wave παρά για punk. Κανείς άλλος δεν μπορούσε να προκαλέσει μ’ αυτό εκείνο το τρεμουλιαστό εφέ της κιθάρας που ακούς, για παράδειγμα, στην εισαγωγή του «Come As You Are» και να ακούγεται τόσο punk rock. Σαν περφόρμερ, ο Kurt Cobain ήταν απίστευτα χαρισματικός όσο και αλλοπρόσαλλος σε ακραίο βαθμό. Τη μια στιγμή έπαιζε μια όμορφη μελωδία και την επόμενη σμπαράλιαζε όλο τον εξοπλισμό. Προσωπικά, μου αρέσει όταν σμπαραλιάζονται πράγματα – αυτό σημαίνει πραγματική διασκέδαση, αποδόμηση.
Εκτός από τα σαββατοκύριακα το Maxwell’s συνήθως ήταν χαλαρό και το βράδυ που πήγαμε δεν υπήρχε πολύς κόσμος – το πολύ δέκα με δεκαπέντε άτομα. Εκτός από τον Kurt, οι Nirvana είχαν έναν δεύτερο κιθαρίστα [Jason Everman] αλλά ο Bruce με είχε πληροφορήσει ότι ο Kurt δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος μαζί του. Μπορούσες να καταλάβεις ότι αυτή δεν ήταν από τις καλύτερες συναυλίες της μπάντας αλλά ήταν ολοφάνερο ότι συνέβαινε κάτι ενδιαφέρον. Την επόμενη βραδιά πήγαμε να τους δούμε στο Pyramid Club του Ίστ Βίλατζ. Το κλαμπ ήταν σχεδόν γεμάτο. Τα έχασα όταν σκόνταψα πάνω στον Iggy Pop, αλλά φαντάζομαι ότι κι εκείνος μάλλον ήθελε να διαπιστώσει γιατί όλος εκείνος ο ντόρος. Στο τέλος ο Kurt διέλυσε τα τύμπανα και κόντεψε να γκρεμίσει έναν ενισχυτή από τα σκαλιά που οδηγούσαν στα παρασκήνια. Συμφωνήσαμε με τον Thurston ότι η όλη φάση ήταν καταπληκτική. Θυμάμαι πάντως ότι ο Iggy δεν είχε εντυπωσιαστεί ιδιαίτερα. Αργότερα πήγαμε στα παρασκήνια. Εκεί ο Kurt μας ενημέρωσε ότι μόλις είχε απολύσει τον κιθαρίστα και τον ντράμερ του [Chad Channing]. Έτσι όπως στεκόταν μπροστά μου, μου φάνηκε μικρόσωμος, κοντά στο ύψος μου, αν και στην πραγματικότητα ήταν 1,80 κι εγώ είμαι μόνο 1,67. Είχε μεγάλα, υγρά μάτια κι έμοιαζε σαν κυνηγημένος. Δεν είμαι σίγουρη, αλλά αμέσως αισθάνθηκα κάποιο δέσιμο μαζί του, κάτι του στυλ «αντιλαμβάνομαι ότι κι εσύ είσαι ένας πάρα πολύ συναισθηματικός και ευαίσθητος άνθρωπος». Ο Thurston δεν αισθάνθηκε το ίδιο με τον Kurt και ήταν ο πρώτος που θα έλεγε ότι εγώ και ο Kurt είχαμε κάποιο είδος καλής, ανεξήγητης σχέσης. Δεν ήμασταν τόσο κοντά όσο εκείνος με την Kathleen Hanna των Bikini Kill ή με την Tobi Vail [μουσικοκριτικός, ακτιβίστρια, ιδρυτικό μέλος των Bikini Kill] που τότε ήταν το κορίτσι του, ή με κάποιον από τους παιδικούς του φίλους. Ωστόσο, μπορεί να μην ήξερα τόσο καλά τον Kurt –το πολύ δυο περιοδείες– αλλά η φιλία μας υπήρξε ασυνήθιστη.
Κurt Cobain και Kim Gordon
Πάνω στη σκηνή ήταν απίστευτο να βλέπεις να ξεχύνονται όλα εκείνα τα συναισθήματα που πήγαζαν από τα βάθη του κορμιού του – ένας ακατέργαστος φωνητικός χείμαρρος. Δεν κραύγαζε, δεν στρίγκλιζε, δεν σάρκαζε καν με έναν punk τρόπο παρ’ όλο που έτσι ακουγόταν τις περισσότερες φορές. Υπήρχαν όμως και ήσυχες στιγμές, χαμηλόφωνα βογγητά πάνω που κόντευες να πιστέψεις ότι η φωνή του Kurt ήταν τραχιά, κι αμέσως μετά ριχνόταν πάνω στα τύμπανα με μια οργή κι ένα απωθημένο θαρρείς και ήθελε να εξολοθρεύσει τα πάντα. Μονίμως έμοιαζε σαν να τα έβαζε με τον εαυτό του.
Σε αντίθεση με τον Kurt που ήταν τόσο μικρόσωμος, ο Krist [Novoselic], ο μπασίστας των Νirvana, ήταν τεράστιος. Φαινόταν τελείως αδιάφορος για όσα διαδραματίζονταν στη σκηνή – θυμάμαι συχνά τον Krist να πετάει το μπάσο του στον αέρα και να το ξαναπιάνει χωρίς να τον χτυπάει ποτέ (με εξαίρεση την εκδήλωση για τα βραβεία του MTV), χωρίς ποτέ να καταστρέφει τα όργανά του. Ενώ ο Kurt που ήταν αριστερόχειρας, διέλυσε τόσες κιθάρες που στο τέλος ήταν αναγκασμένος να παίζει με πολλές που προορίζονταν για δεξιόχειρες. Όταν όμως κομμάτιαζε την κιθάρα του, η καταστροφική μανία του διέφερε από εκείνη του Pete Townsend ή του Jimi Hendrix. Ο Kurt ήταν ευαίσθητος εκεί που οι άλλοι δεν ήταν και μπέρδευε το απίστευτα εκρηκτικό ταμπεραμέντο του με την επιθυμία του να έρθει σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με το ακροατήριο πέρα από τη μουσική.
Κurt Cobain και Kim Gordon
Όταν το 1991 περιοδεύαμε με τους Nirvana πριν το Nevermind γνωρίσει τόσο μεγάλη επιτυχία, ήταν παντελώς άγνωστοι στην Ευρώπη. Στα φεστιβάλ συνήθως ήταν η μπάντα που άνοιγε το πρόγραμμα, δίνοντας εκείνες τις φοβερές παραστάσεις που κινηματογράφησε ο Dave Markey, ο κινηματογραφιστής που μας συνόδευε για να καταγράψει εκείνη την περιοδεία που αργότερα έγινε η ταινία 1991: The Year Punk Broke. Στην ταινία υπάρχουν αρκετά χιουμοριστικά στιγμιότυπα απίστευτης κραιπάλης – στην ουσία διακωμωδούσε τα rock ντοκιμαντέρ. Ο Kurt έκανε μονίμως πλάκα και ήταν απόλαυση να βρίσκεσαι κοντά του, όπως κι εκείνος απολάμβανε να τραβάει την προσοχή των άλλων. Κάθε φορά που βρισκόμασταν μαζί αισθανόμουν σαν μεγάλη του αδελφή, μπορεί και σαν μαμά του και αυτό φαίνεται και στην ταινία.
Nirvana, Sonic Youth και φίλοι, 1991
Αργότερα, λίγο αφότου ο Kurt έμπλεξε με την Courtney και γέννησαν την κόρη τους, την Frances Bean, παίζαμε στο Σιάτλ και ήρθαν να μας δουν. Μετά τη συναυλία, ο Kurt με στρίμωξε στα παρασκήνια. «Δεν ξέρω τι να κάνω», μου είπε. «Η Courntey έχει την εντύπωση ότι η Frances με συμπαθεί περισσότερο από εκείνη». Ακριβώς εκείνη τη στιγμή κάποιος μας φωτογράφησε. Η πλάτη μου είναι γυρισμένη στην κάμερα και θυμάμαι πολύ έντονα την κουβέντα μας, την τόσο σημαδιακή με διάφορους τρόπους – ένας ότι ο Kurt δεν αισθανόταν άνετα με κανέναν για να ζητήσει τη συμβουλή του, δεύτερος ότι, ναι, η Courtney ήταν πέρα για πέρα εγωπαθής και, τέλος, ότι ο Kurt περνούσε περισσότερο χρόνο με την Frances από ό,τι η Courtney.
Εκ των υστέρων, δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή τους μέσα σε όλα εκείνα τα ναρκωτικά και μου είναι δύσκολο να σκέφτομαι ότι ήταν μαζί μόνο για δυο χρόνια. Χρειάζεται ελάχιστος χρόνος για να δημιουργήσεις μια ζωή ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ένα εμπορικό όνομα.
* Η μετάφραση έγινε από το βιβλίο της Kim Gordon, Girl In A Band (Day Street Books, 2015)
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΣΤΟ MERLIN'S:
Sonic Youth: Το τέλος... (Σάο Πάολο, Βραζιλία, 14/11/2011)
Λόγια ανθρώπων επιφανών: Kim Gordon (Sonic Youth, Harry Crews, Body/Head)
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
