Η τέχνη και ο τρόπος να δημιουργείς τέχνη, ήταν ο μόνος χώρος που μου ανήκε πραγματικά, εκεί που μπορούσα να είμαι ο οποιοσδήποτε και να κάνω τα πάντα, εκεί που μπορούσαν να κλαίω, να γελάω, να τσατίζομαι χρησιμοποιώντας απλώς τα χέρια μου και το μυαλό μου…
H Kim Althea Gordon (γεννήθηκε στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης το 1953) είναι Αμερικανίδα πολυπράγμων, μουσικός και εικαστικός, γνωστή κυρίως ως η μπασίστρια των Sonic Youth. Μετά τη διάλυση της μπάντας το 2011, η Gordon σχημάτισε το avant-noise ντουέτο Βody/Head με τον Bill Nace που μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ για την Matador, με πιο πρόσφατο το The Switch (2018). Παράλληλα συνεργάζεται σε διάφορα μουσικά project. To 2015 κυκλοφόρησαν τα απομνημονεύματά της με τίτλο Girl In A Band που προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση και εγκωμιάστηκαν από κοινό και κριτικούς. Έχει οργανώσει εκθέσεις με έργα τέχνης της και είναι σχεδιάστρια ρούχων, ενώ έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Η 27χρονη σχέση και ο γάμος της με τον κιθαρίστα των Sonic Youth, Thurston Moore, έληξε άδοξα το 2011.
Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν μια rock star. Με ενδιαφέρει η δουλειά που προσφέρει κάποιο είδος κριτικού διαλόγου. Ποτέ δεν θεώρησα ότι είμαι μουσικός. Δεν λέω ότι οι Sonic Youth ήταν για μένα ένα εγχείρημα εννοιολογικής τέχνης, αλλά με κάποιο τρόπο ήταν μια προέκταση του Warhol. Aντί να ασκώ κριτική στη λαϊκή κουλτούρα, όπως κάνουν πολλοί καλλιτέχνες, δούλεψα μέσα σε αυτήν για να κάνω κάτι.
Δεν θεωρώ ότι έγινα φεμινίστρια – ήταν περισσότερο μια σταδιακή αφύπνιση. Θα έλεγα πως είμαι μάλλον μια «τσαπατσούλα» φεμινίστρια και κάθε ιδεολογία μου προκαλεί νευρικότητα επειδή υπάρχει κάποιο σημείο που αποτρέπει την πολυπλοκότητα των πραγμάτων. Μικρή ήμουν αγοροκόριτσο και βρισκόμουν σε μόνιμο ανταγωνισμό με τον μεγαλύτερο αδελφό μου. Έτσι έμαθα ότι υπήρχαν δυο μέτρα και δυο σταθμά. Ποτέ δεν ήθελα να μεγαλώσω για να γίνω μητέρα ή νοικοκυρά. Ανέκαθεν ήθελα να ασχοληθώ με την τέχνη. Βέβαια, μεγαλώνοντας αγνοούσα πόσο σεξιστικός ήταν ο κόσμος της τέχνης. Οπωσδήποτε έχω βιώσει την εμπειρία διαφόρων μορφών σεξουαλικής επίθεσης στη διάρκεια συναυλιών όπως και τη φάση του πηδήματος με κάποιον που δεν γούσταρα, σε στυλ «άντε να ξεμπερδεύουμε», ενώ ήμουν μεθυσμένη ή μαστουρωμένη. Μεγάλωσα σε μια παράξενη εποχή. Ήμουν πολύ νέα για να είμαι χίπισσα αλλά κυκλοφορούσα με χίπιδες. Υποτίθεται ότι είχαν γνήσιες και χαλαρές ιδέες και συμπεριφορές για το σεξ, για τον ελεύθερο έρωτα και τα σχετικά. Ωστόσο, δεν αισθανόμουν πολύ άνετα.
Όταν οι Sonic Youth άρχισαν να πηγαίνουν στην Αγγλία, κατάλαβα ότι εκεί υπήρχαν πολλές προκαταλήψεις και σεξιστικές συμπεριφορές από τους δημοσιογράφους. Έδινες συνέντευξη σε ανθρώπους που ήταν πολύ δειλοί για να σε ρωτήσουν κάτι ουσιαστικό και μετά έγραφαν ένα σωρό ύπουλα και υποτιμητικά πράγματα για σένα. Όταν όμως άρχισα να γράφω τραγούδια, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν πολλές εμπειρίες για τις οποίες μπορεί να γράψει μια γυναίκα και δεν είχαν γραφτεί – πέρα από τα συμβατικά τραγούδια περί σχέσεων. Μεγάλωσα ακούγοντας τους δίσκους του πατέρα μου, όπως Bessie Smith, Billie Holliday και αργότερα Joni Mitchell. Η τελευταία ήταν πιθανόν η πρώτη γυναίκα που ένιωσα ότι τραγουδούσε για τα προσωπικά της συναισθήματα, για την απομόνωση σε ένα κύκλο όπου ουσιαστικά έκαναν κουμάντο οι άντρες...
Εκμεταλλεύομαι τις αδυναμίες μου και τις μετατρέπω σε πλεονέκτημα. Είναι ένας παράξενος τρόπος για να σκέφτομαι τα πράγματα με όρους υπέρ και κατά. Τίποτε δεν είναι άσπρο-μαύρο, τίποτε δεν είναι μειονέκτημα ή πλεονέκτημα, είναι ένας συνδυασμός κι από τα δυο. Μου αρέσει να δουλεύω μέσα σε όρια. Η ιδέα να μην υπάρχουν όρια δημιουργεί μια ολόκληρη σειρά από προβλήματα και πιέσεις. Κατά βάθος όμως αισθάνομαι αυτοπεποίθηση – δεν αμφισβητώ τον εαυτό μου…
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να ασχοληθώ με τα εικαστικά. Αυτό σπούδασα. Η μουσική είναι κάτι που προέκυψε τυχαία, όπως νομίζω ότι συνέβη με πολλούς. Ήταν το punk που δημιούργησε μια κατάσταση, σαν μια παρέμβαση ή σαν ένα άνοιγμα στον πολιτισμό που είχε να συμβεί από τα sixties, μια επανάσταση εναντίον του κατεστημένου. Έτσι ασχολήθηκαν με τη μουσικοί ένα σωρό άνθρωποι που δεν ήταν μουσικοί – δεν είχε να κάνει με τη γνώση ενός μουσικού οργάνου. Γι’ αυτό και στην ουσία δεν θεωρώ τον εαυτό μου μουσικό. Δεν χρειαζόταν να μάθεις να παίζεις καλά κάποιο όργανο και πραγματικά τρέφω μεγάλο σεβασμό απέναντι στους μουσικούς που ξέρουν να παίζουν – εγώ δεν ξέρω να παίζω, ποτέ δεν έμαθα να παίζω καλά. Αλλά κι αυτό είναι από μόνο του μια τεχνική...
Η τέχνη και ο τρόπος να δημιουργείς τέχνη, ήταν ο μόνος χώρος που μου ανήκε πραγματικά, εκεί που μπορούσα να είμαι ο οποιοσδήποτε και να κάνω τα πάντα, εκεί που μπορούσαν να κλαίω, να γελάω, να τσατίζομαι χρησιμοποιώντας απλώς τα χέρια μου και το μυαλό μου…
Νομίζω ότι όλες οι γυναίκες θέλουν απλά να τις αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους. Προφανώς όμως, ανεξάρτητα από το φύλο ή την ταυτότητα με την οποία αυτοπροσδιορίζεσαι, όλα έχουν να κάνουν με τις εμπειρίες σου. Νομίζω πως από όπου κι αν αντλείς δύναμη -είτε παίζοντας μουσική είτε δημιουργώντας τέχνη, αυτό είναι που σε συνδέει με όλα όσα σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά μέσα σου. Πιστεύω ότι πρέπει να αισθάνεσαι άνετα με τη δύναμη της σεξουαλικότητάς σου και να μην αισθάνεσαι ενοχές για αυτό.
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.
