Στην αρχή ένιωσα προδομένος με την αυτοκτονία του Kurt, αλλά αυτό το συναίσθημα εξαφανίστηκε γρήγορα τους επόμενους μήνες. Ο κόσμος λέει ότι η αυτοκτονία είναι η απόλυτη πράξη δειλίας, αλλά ξέρετε κάτι; Είναι πολύ μεγαλύτερη δειλία αν αφήσεις τη ζωή σου να χαθεί στα ανώνυμα χρόνια του ποτού και των ναρκωτικών, αν τη χαραμίσεις αφήνοντας την κατάθλιψη να σε καταπιεί μπροστά στην οθόνη μιας τηλεόρασης επειδή φοβάσαι να κάνεις μια αλλαγή. Σίγουρα, θεωρώ υπεύθυνους τους μάνατζέρ του επειδή περίμεναν pπάρα πολλά από αυτόν, ενώ εκείνος αισθανόταν τόσο εύθραυστος. Σύντομα όμως το ξεπέρασα. Δεν ήθελαν να τον σκοτώσουν! Απλώς προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν για να εξυπηρετήσουν τους πάντες, να κάνουν αυτά που τους ζητούσαν η Courtney και ο Kurt, o Krist και ο Dave.
O θάνατος του Kurt ήταν κρίμα, πολύ μεγάλο κρίμα. Κάποια στιγμή είχα στ’ αλήθεια την αίσθηση ότι θα μπορούσαμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, αλλά με την αυτοκτονία του αποδείχτηκε αμετάκλητα ότι αυτό συμβαίνει όταν προσπαθείς να τα βάλεις με το σύστημα. Απλά και κατανοητά: το σύστημα σε σκοτώνει.
Ξέρω κι άλλους που έχει σκοτώσει το σύστημα. Άτομα με ευαίσθητες, μοναδικές φωνές που καταβλήθηκαν από τις άξεστες ψαλμωδίες της ψυχρής μάζας, των φίλων και γνωστών, και άλλων, ακόμα πιο στενών ανθρώπων. Κι εκείνοι ήταν ανίκανοι να τα βγάλουν πέρα με τις απαιτήσεις που τους φόρτωναν στην καθημερινή τους ζωή. Μπορεί κάποιοι που αγαπούσαν να τους εγκατέλειψαν, ίσως να μην κατάφεραν ποτέ τους να προσαρμοστούν στην κανονικότητα όλων των άλλων. Ποιος ξέρει; Δε είναι δύσκολο να χάσεις τη φαντασία σου όταν βυθίζεσαι σε μια τέτοια απόλυτη κατάθλιψη. Όλα είναι προτιμότερα από τη μοναξιά: ιδίως ο θάνατος. Από τους φίλους μου αυτοκτόνησαν, ο Kurt έτυχε να είναι ο πιο διάσημος. Ήταν επίσης αυτός που μου ήταν πιο δύσκολο να θρηνήσω. Σε ποιον να τηλεφωνούσα; Σε ποιον μπορούσα να κλαφτώ για το θάνατό του; Όλοι οι γνωστοί στους οποίους μπορούσα να μιλήσω βρίσκονταν χιλιάδες μίλια μακριά και είχαν τις δικές τους σκοτούρες. Ήδη αισθανόμουν πολύ άσχημα για τις αντιφάσεις του ρόλου μου σαν εξάρτημα της σκανδαλοθηρικής rock δημοσιογραφίας… Μήπως κατά κάποιον τρόπο είχα συμβάλλει κι εγώ στο θάνατο του Kurt; Μήπως ο μόνος λόγος που έκανα παρέα μαζί του ήταν επειδή η λάμψη του αντανακλούσε πάνω μου και μου έδινε εκείνη την ψευδαίσθηση της γκλαμουριάς που αναζητούσα σε όλη μου τη ζωή;
Μιλούσαμε για να αλλάξουμε τα πράγματα με τους Nirvana. Με τί όμως θα αντικαθιστούσαμε την παλιά τάξη; Θέλαμε κάτι καλύτερο. Τί σήμαινε όμως αυτό; Θέλαμε κάτι λιγότερο αρρενωπό, με περισσότερη θηλυκότητα, πιο ευαίσθητο και αυθόρμητο, πιο διασκεδαστικό και συναρπαστικό. Θέλαμε τους φίλους μας, τους ομοίους μας, τα όνειρά μας και τους ήρωές μας σε θέσεις εξουσίας. Είναι έγκλημα αυτό; Θέλαμε ένα μέρος όπου ξαφνικά να μην κυβερνούν οι νταήδες και οι καυχησιάρηδες. Θέλαμε ένα μέρος όπου οι γυναίκες να μην είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας επειδή ήδη είναι κομμάτι δικό μας. Ένα μέρος όπου κανείς δεν θα δίνει δεκάρα για το εμπορικό ραδιόφωνο. Ένα μέρος όπου οι γαμημένοι μάνατζερ δε θα μπορούν να βγάζουν υποκριτικούς λόγους για τη διατήρηση της ελευθερίας του λόγου στον τύπο, ενώ ταυτόχρονα θα καταστέλλουν το ίδιο δικαίωμα του τύπου μέσα από τη χρήση μερικών καλά διατυπωμένων μηνύσεων και απειλών.
Τι θέλαμε τελικά; Όχι πολλά: μόνο τους Nirvana.
Έπειτα από μερικές μέρες επέστρεψα στην Αγγλία.
Μερικά πράγματα που ειπώθηκαν στην κηδεία του Kurt με έκαναν να συνειδητοποιήσω ακριβώς για ποιο λόγο ο τραγουδιστής τελικά τα είχε παρατήσει. Δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματικότητα, καμία σχέση με τον άνθρωπο που είχα γνωρίσει. Χαρακτήριζαν τον Kurt σαν έναν άγγελο που είχε κατέβει στη γη με ανθρώπινη μορφή, σαν κάποιον που ήταν πολύ καλός γι’ αυτή τη ζωή και ότι γι’ αυτό το λόγο είχε βρεθεί εδώ μόνο για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Μαλακίες στο πάτερο! Ο Kurt ήταν τσαντίλας και δύσθυμος, επιθετικός και σκανδαλιάρης, αστείος και βαρετός όπως όλοι μας – απλώς έτυχε να είναι λίγο παραπάνω ευαίσθητος για τις καταστάσεις που βίωνε. Μετά την τελετή έφυγα από την εκκλησία και άρχισα να περπατάω – οπουδήποτε, οπουδήποτε μακριά από εκεί που κάθονταν όλοι εκείνοι οι υποκριτές ηθικολόγοι και ξεφάντωναν μέσα στη δική τους φήμη…
O Everett True (γεν. Jeremy Andrew Thackray) είναι Άγγλος rock δημοσιογράφος, συγγραφέας και μουσικός. Υπήρξε ο πρώτος Βρετανός δημοσιογράφος που ασχολήθηκε επισταμένα με το grunge και το φαινόμενο των Nirvna και μετά το θάνατο του Kurt Cobain και τη διάλυση της μπάντας έγραψε το βιβλίο Live Through This - American Rock Music in th Nineties (Virgin Publishing, 2001), μεγάλο μέρος του οποίου επικεντρώνεται στη στενή φιλία του με τον Αμερικανό μουσικό. Το απόσπασμα που δημοσιεύεται μεταφρασμένο εδώ είναι μέσα από αυτό το βιβλίο.
