Οι Fuzztones εξυμνούν το rock and roll. Βρώμικοι, άγριοι και πρωτόγονοι. Ο ήχος τους, ένα βακχικό όργιο, ακούγεται θαρρείς και οι Count V και οι Standells έχουν φιλτραριστεί μέσα από κάποιο περιοδικό κόμιξ. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός τους εδώ και κοντά σχεδόν σαράντα χρόνια είναι ο Rudi Protrudi, ένας άνθρωπος με ιδιαίτερα ταλέντα, μια μορφή του garage rock όσο πιο χαρακτηριστική γίνεται. Το Merlin’s Music Box ανέτρεξε στο μακρινό και στο κοντινό παρελθόν τους και παρουσιάζει μερικές άγνωστες πτυχές από τον βίο του κυρίου Protrudi και της θρυλικής μπάντας του.

Ο Rudi Protrudi (το πραγματικό του όνομα είναι Glenn Dalpis, αλλά είναι πολιτογραφημένος ως Rudi Action Protrudi) γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1952 στην πρωτεύουσα των Η.Π.Α. Σε ηλικία δώδεκα χρονών παρακολούθησε τους Beatles στη εκπομπή του Ed Sullivan κατά την πρώτη τους επίσκεψη στην Αμερική και έκτοτε, όπως έχει δηλώσει επανειλημμένα, έγινε «σκλάβος» του rock and roll. Σε μικρή ηλικία διάλεξε σαν όργανο την κιθάρα και στα δεκατέσσερα, επηρεασμένος από τον Chuck Berry, σχημάτισε το πρώτο του συγκρότημα, τους King Arthur’s Quartet. Τελείωσε το σχολείο στην Pennsylvania το 1970 και για δυο χρόνια σπούδασε στην Ακαδημία Τέχνης York, παίζοντας παράλληλα σε διάφορες τοπικές μπάντες. Το 1977, σχημάτισε μαζί με την Deb O’Nair τους Tina Peel, ένα bubblegum-punk συγκρότημα επηρεασμένο από τους Monkees και τους Dave Clark Five, και λίγο αργότερα μετακόμισαν στη Νέα Υόρκη. Το 1980 σχημάτισε μαζί της τους Fuzztones, ένα συγκρότημα με πολυάριθμες κυκλοφορίες που δικαίως θεωρείται ως ο πρόδρομος της garage αναβίωσης των αρχών της δεκαετίας του ’80 και ένα από τα καλύτερα (για πολλούς το καλύτερο) του είδους.

Οι Fuzztones το 1980 

Οι Fuzztones έδωσαν την πρώτη τους επίσημη συναυλία στις 19 Σεπτεμβρίου 1980. Μολονότι στην αρχή το ακροατήριο των Fuzztones μετριόταν στα δάκτυλα των δυο χεριών, η επιμονή τους τελικά απέδωσε. Ήταν οι πρώτοι που έφεραν το garage punk την Ευρώπη, παίζοντας για τρεις μήνες support των Damned μπροστά σε ένα ανυπόμονο κοινό που τους έφτυνε και τους εκτόξευε μπουκάλια και βρισιές. Υπήρξαν το πρώτο συγκρότημα της αναβίωσης του garage που υπέγραψε σε πολυεθνική εταιρεία (RCA/Beggars Banquet), έστω και για μόνο για ένα άλμπουμ (In Heat, 1989). Την αρχική σύνθεση, εκτός από τον Rudi (φωνή, κιθάρα) και την Deb (farfisa), συμπλήρωναν οι Elan Portnoy (κιθάρα), Michael Jay (μπάσο) και Michael Phillips (τύμπανα). Σήμερα ο Protrudi είναι το μοναδικό μέλος που παραμένει σταθερό (δεν γινόταν αλλιώς…) και συνοδεύεται από τους Lana Loveland (το έτερόν του ήμισυ), Lenny Svilar, Vince Dante, και Rob Lowres.

1. Εν αρχή…
Το πρώτο συγκρότημα του Rudi ήταν οι King’s Arthur Quart και το δεύτερο οι Rigor Mortis (1967-1970), οι οποίοι μάλιστα εμφανίστηκαν σε τηλεοπτικές εκπομπές. Μολονότι καμία από τις δυο μπάντες δεν κυκλοφόρησε κάποιο υλικό στην εποχή της, κάποια στιγμή ο Rudi ανακάλυψε ηχογραφημένες ταινίες από ζωντανές εμφανίσεις τω δυο συγκροτημάτων. Τις παρέδωσε στην ιταλική εταιρεία Misty Lane με αποτέλεσμα ένα επτάιντσο των Sir Arthur’s με τίτλο “Live At Allen Jr. High School” (1999) και το κομμάτι “Bandits” των Rigor Mortis που συμπεριλήφθηκε σε μια συλλογή περιορισμένων αντιτύπων της εταιρίας με γενικό τίτλο Basementsville USA! (2000). Μερικά κομμάτια των Fuzztones, όπως τα “It Came In The Mail”, “Brand New Man” και “Highway 69” τα είχε γράψει ο Rudi την εποχή που έπαιζε στους King’s Arthur Quart και αργότερα τα επεξεργάστηκε κατάλληλα ώστε να ταιριάξουν στο ύφος των ‘tones.

Οι Sir Arhtur's Quart, το πρώτο συγκρότημα του Protrudi 

2. Γιατί οι Fuzztones έχουν ηχογραφήσει τόσες πολλές διασκευές;
Επειδή ο Rudi πιστεύει ότι τα καλά τραγούδια δεν πρέπει να περνούν στη λήθη, όπως έκαναν στη δεκαετία του ’60 οι βρετανικές μπάντες ξεθάβοντας άγνωστα blues κομμάτια και παρουσιάζοντάς τα στο αμερικάνικο κοινό. Οι Fuzztones προσπαθούν να τα ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο και όχι απλώς να κοπιάρουν νότα προς νότα τις αυθεντικές εκτελέσεις. Θεωρούν πως είναι σημαντικό ο ακροατής να αναγνωρίζει αμέσως τον προσωπικό τους ήχο σε αυτά.

 

Oι Fuzztones το 1983 

3. Πώς οι Fuzztones συνεργάστηκαν με τον Screaming Jay Hawkins και κυκλοφόρησαν το ιστορικό live mini LP Screaming Jay Hawkin And The Fuzztones Live;
Κάποια νύχτα ο Rudi περιφερόταν στο Lower Eats Side (Greenwich Village) της Νέας Υόρκης, όταν πρόσεξε ένα ασπρόμαυρο φωτοτυπημένο αφισάκι στερεωμένο σε έναν τηλεφωνικό στύλο που διαφήμιζε κάποια εμφάνιση του Hawkins σε ένα άθλιο κλαμπάκι εκεί κοντά. Του φάνηκε απίστευτο ότι ένας καλλιτέχνης όπως ο Hawikins μπορεί να έπαιζε σε ένα τέτοιο μέρος και έτσι πήγε για το τσεκάρει. Ο δημιουργός του “I Put A Spell On You” καθόταν ολομόναχος στο πιάνο φορώντας κοστούμι και γραβάτα, παίζοντας κλασικά R&B κομμάτια - ούτε καν τα δικά του – μπροστά σε καμιά τριανταριά άτομα που δεν ήξεραν ποιος ήταν και τον αγνοούσαν επιδεικτικά. Κάθε λίγο και λιγάκι, ο ιδιοκτήτης τον πλησίαζε και του έδινε οδηγίες για το τι έπρεπε να παίζει. Η όλη εικόνα προκάλεσε θλίψη στον Protrudi. Για τα τρία επόμενα βράδια των εμφανίσεων του Hawkins στο συγκεκριμένο μέρος, ο Rudi φρόντισε να τον γνωρίσει σε προσωπικό επίπεδο και τελικά τον σύστησε στους υπεύθυνους της Midnight Records, του label που μέχρι και λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του '80 φιλοξένησε μερικές από τις καλύτερες μπάντες της αναβίωσης του garage και της ψυχεδέλειας. Στην αρχή ο Jay ήταν πολύ επιφυλακτικός και εξήγησε ευθέως στον Protrudi ότι δεν έτρεφε την παραμικρή εμπιστοσύνη απέναντι στους λευκούς. Τελικά ο Rudi τον έπεισε και έκτοτε διατήρησαν φιλικές σχέσεις μέχρι το θάνατο του Hawkins τον Φεβρουάριο του 2000. Λίγο μετά τη γνωριμία τους, ο Rudi του ζήτησε να εμφανιστεί ως guest σε μια συναυλία των Fuzztones στη Νέα Υόρκη, όμως ο Jay δεν φάνηκε σε καμία από τις πρόβες. Έτσι, την καθορισμένη νύχτα η μπάντα βγήκε στη σκηνή και, καθώς ο Hawkins ήταν άφαντος, άρχισε να παίζει το δικό της σετ. Προς το τέλος του live όμως, ο μαύρος μουσικός εμφανίστηκε φορώντας μια κάπα και κρατώντας τον Henry, το πασίγνωστο ανθρώπινο κρανίο του. Ο Protrudi τον κάλεσε στη σκηνή, τον σύστησε στο ακροατήριο και έπαιξαν μαζί δυο κομμάτια. Ακολούθησαν μερικά ακόμα, όπου οι Fuzztones κυριολεκτικά αυτοσχεδίασαν. Η σύντομη συνεργασία απαθανατίστηκε στο εκρηκτικό μίνι άλμπουμ της Midnight, το οποίο κυκλοφόρησε το 1985. Λίγο πριν πεθάνει ο Hawkins, είχε συζητήσει με τον Rudi για το ενδεχόμενο μιας περιοδείας με τα μέλη των Fuzztones που είχαν ηχογραφήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους Lysergic Emanations. Σύμφωνα με τον Protrudi, τα τελευταία λόγια που του είπε ο Hawkins ήταν: “Rudi, εγώ δεν πρόκειται να πεθάνω”.

 

Με τον Screaming Jay Hawkins 

Ο Screaming Jay Hawkins με τους Fuzztones... 

4. Είναι αλήθεια ότι ο Rudi Protrudi υπήρξε για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα μέλος των ιστορικών punks Dead Boys;
Πράγματι. Στις 5 Απριλίου 1977 εμφανίστηκε για μια και μοναδική φορά σαν μπασίστας των Dead Boys στο CBGB με αφορμή μια συναυλία προς ενίσχυση του Punk Magazine. Ο Rudi τους είχε δει να παίζουν στο ίδιο κλαμπ μαζί με τους Dictators και του είχαν πάρει τα μυαλά. Σκέφτηκε πως ήταν το πιο εντυπωσιακό πράγμα που είχε δει στη ζωή του. H μπάντα μόλις είχε μετακομίσει στη Νέα Υόρκη από το Harrisburg της Pennsylvania και δεν είχε μπασίστα. Ο Rudi πρόσφερε τις υπηρεσίες του και εκείνοι τον κάλεσαν σε μια πρόβα. Του έδειξαν τρία τραγούδια με σκοπό να τον βγάλουν στη σκηνή προς το τέλος του σετ. Την εποχή εκείνοι οι Dead Boys δεν είχαν αποκτήσει ακόμα κακές συνήθειες (μόνο ο κιθαρίστας Cheetah Chrome κάπνιζε χόρτο και οι υπόλοιποι τον έκραζαν). Εκείνη τη βραδιά, εκτός από τους Dead Boys στη συναυλία συμμετείχαν η Patti Smith, οι Blondie, oι Richard Hell & The Voidoids και οι Paley Brothers, ενώ το ρόλο του... κονφερασιέ είχε αναλάβει ο David Johansen των New York Dolls. Προς το τέλος της εμφάνισής τους, οι Boys ανέβασαν τον Protrudi στη σκηνή και ενώ στο τελευταίο τραγούδι, μια διασκευή του “Search & Destroy” των Stooges, τραγούδησε μαζί τους ο Ross The Boss των Dictators. Στη συνέχεια ο Rudi επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, το Harrisburg, περιμένοντας νέα από τους συμπατριώτες του. Έπειτα από δυο ατέλειωτες εβδομάδες δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Jimmy Zero, τον δεύτερο κιθαρίστα των Dead Boys, ο οποίος του ανακοίνωσε την απόφασή τους να προσλάβουν τον Jeff Magnum. Ο Rudi δεν το έβαλε κάτω, γνώρισε την Deb O’Nair και μαζί έφτιαξαν τους Tina Peel, μετακομίζοντας τελικά στη Νέα Υόρκη για να γράψει ιστορία.

1984 

5. Είναι αλήθεια ότι ο Marky Ramone υπήρξε μέλος των Fuzztones;
Είναι αλήθεια. Οι Fuzztones διέλυσαν το 1985 έπειτα από την πρώτη μεγάλη ευρωπαϊκή περιοδεία τους, όταν ο Elan Portnoy και ο τότε ντράμερ Ira Elliot έφυγαν από το συγκρότημα για να σχηματίσουν τους Headless Horsemen. Τα εναπομείναντα μέλη ανάρτησαν μια αγγελία στη Village Voice ζητώντας κιθαρίστα και ντράμερ και ο Marky Ramone εμφανίστηκε προκειμένου να πάρει τη θέση του ντράμερ. Σύμφωνα με τον Protrudi, ήταν καταπληκτικός αλλά απίστευτα άκαμπτος. Έπαιζε όλα τα κομμάτια σαν να έπαιζε στους Ramones. Οι Fuzztones τον κράτησαν για δυο εβδομάδες προσπαθώντας να τον ταιριάξουν στον ήχο τους, αλλά τελικά τον απέρριψαν για τον “Mad” Mike Czekaj ο οποίος, σημειωτέον, είχε ήδη απορρίψει την πρόταση των Ramones να αναλάβει τη θέση του Marky!

Rudi Protrudi

6. Υπάρχουν βιβλία για τους Fuzztones;
Υπάρχουν. Τον Ιούλιο του 2016 κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της βιογραφίας του Rudi με τίτλο The Fuzztone (Raisin’ A Ruckus) από την Fanpro Publishing και λίγο αργότερα ο δεύτερος με τίτλο A Life At Psychedelic Velocity από τον ίδιο εκδοτικό οίκο. Στις σελίδες τους ο Rudi διηγείται τα παιδικά του χρόνια και τις πρώτες εμπειρίες από την επαφή του με τους beatniks, την αντικουλτούρα και το σεξ, μιλάει για τις εμμονές του με το garage punk (που τότε δεν λεγόταν έτσι και τα τραγούδια του είδους μεταδίδονταν από το ραδιόφωνο μαζί με τις μεγάλες επιτυχίες της εποχής – για τον Protrudi το αυθεντικό garage διήρκεσε μόλις ένα χρόνο, το 1966), για τις περιοδείες του με τους Fuzztones, μέχρι την μόνιμη εγκατάστασή του στο Βερολίνο και τη σχέση του με την Lana Loveland. Τα βιβλία περιέχουν πολλές φωτογραφίες από διάφορες περιόδους του ταραχώδους βίου του.

1984

7. Ποια είναι τα δέκα αγαπημένα άλμπουμ του Rudi Protrudi;
Ι. The Doors (The Doors) II. SF Sorrow & Parachute (The Pretty Things) III. More Chuck Berry (Chuck Berry) VI. New York Dolls (New York Dolls) V. Funhouse (The Stooges) VI. Live At The Star Club & Greatest Live Show On Earth (Jerry Lee Lewis) VII. The Rockin’ Chair (Howlin’ Wolf) VIII. Σχεδόν τα πάντα από την Julie London IX. Forever Changes (Love) X. The Piper At The Gates Of Dawn (Pink Floyd).

8. Εκτός από μουσικός και... συγγραφέας, ο Rudi έχει άλλες καλλιτεχνικές τάσεις;
Βεβαίως. Έχει σχεδιάσει ένα κάρο εξώφυλλα και αφίσες (τόσο των Fuzztones και των Link Protrudi & The Jaymen, όσο και άλλων συγκροτημάτων). Ανάμεσα στα αγαπημένα του είναι το εξώφυλλο που σχεδίασε για τη συλλογή Songs We Learned The Fuzztones (Music Maniac, 1993). Μεταξύ άλλων, είναι υπεύθυνος για τα εξώφυλλα της σειράς Sixties Rebellion της γερμανικής Music Maniac). Εξάλλου, όταν ήταν μικρός του άρεσε να ζωγραφίζει δεινόσαυρους και γύρω στα δέκα έπαθε ψύχωση με τα τέρατα. Ζωγραφίζει ασυνείδητα μιλώντας στο τηλέφωνο και σκιτσάροντας τρομακτικές εικόνες. Αυτό όμως που είναι σχετικά άγνωστο για τον Αμερικανό μουσικό και εδώ και πολλά χρόνια μόνιμο κάτοικο Βερολίνου, είναι ο πρωταγωνιστικός του ρόλος στο horror movie Night Tour (Staircase Films, 1990) του Michael D. Nye. Ο Protrudi υποδύεται τον “Snake”, ένα βρικόλακα που μαζί με την συμπρωταγωνίστριά του Jacqui Lynn υπνωτίζουν... γιάπηδες και άλλους προκειμένου να τους κάνουν σκλάβους τους. 

 

O Rudi ως βαμπίρ στην ταινία Night Tour 

9. Τι είναι οι Link Protrudi & The Jaymen;
Ένα side-project του Rudi, τι άλλο; Στην ουσία ήταν ένα τρίο που αρχικά διασκεύαζε κομμάτια του Link Wray. Εκτός του Rudi συμμετείχαν άλλα δυο μέλη των Fuzztones, ο ντράμερ Mike Czekaj και ο μπασίστας Michael Jay. Στην αρχή έπαιζαν μεταξύ τους για πλάκα σε μια περίοδο χειμέριας νάρκης για την επίσημη μπάντα το 1986, αλλά όταν τους άκουσαν κάποιοι άλλοι μουσικοί, τους ενθάρρυναν να δώσουν μια συναυλία. Στο πρώτο τους gig άνοιξαν για τους A-Bones στο Southern Funk Cafe της Νέας Υόρκης. Το τρίο έμεινε ικανοποιημένο από την αποδοχή του κόσμου, οπότε οι Jaymen αποφάσισαν να γράψουν μερικά δικά τους τραγούδια, τα οποία ηχογράφησαν σε διάστημα δυο ημερών στο στούντιο όπου έκαναν πρόβες. Το 1987 η Music Maniac, το ευρωπαϊκό label των Fuzztones, κυκλοφόρησε το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Drive It Home. Ακολούθησαν άλλα τέσσερα άλμπουμ, ένα live LP, καθώς και εκτεταμένες περιοδείες ανά την Ευρώπη. Ο Protrudi υποστηρίζει ότι η μπάντα υφίσταται ακόμα και δεν έχουν λόγο να μην τον πιστέψουμε.

Link Protrudi & The Jaymen

10. Πώς οι Tina Peel μετασχηματίστηκαν στους Fuzztones;
Σε κάποια φάση, ο Rudi ήθελε να σχηματίσει μια ψυχεδελική rock μπάντα για να ανοίγουν τις συναυλίες των Peel, κυρίως ως προθέρμανση πριν οι τελευταίοι βγουν στη σκηνή. Το συγκρότημα αυτό ονομάστηκε The Fabulous Fuzztones αλλά η ανταπόκριση του κοινού ήταν τέτοια έπειτα από την πρώτη τους εμφάνιση στο κλαμπ Hurrah’s, ώστε ο Portnoy διέλυσε αμέσως τους Tina Peel και από το καλοκαίρι του 1980 ασχολήθηκε αποκλειστικά με τους Fuzztones.

11. Ποια ήταν τα πρώτα βίντεο των Fuzztones;
Το 1983 μια live διασκευή του “The Witch” των Sonics βιντεοσκοπήθηκε στη διάρκεια μιας εμφάνισής τους σε κάποιο κλαμπάκι (πιθανόν το Club 57) από τον Andy Christiansen, αδελφό του Michael Jay, ο οποίος πρόσθεσε cut-up σκηνές από ασπρόμαυρες ταινίες τρόμου. Την επόμενη χρονιά ο Christiansen γύρισε το βίντεο για το “Ward 81” από το Lysergic Emanations, το ντεμπούτο άλμπουμ των Fuzztones. Η κινηματογράφηση έγινε κάπου στο Μπρονξ, σε μια παλιά ψυχιατρική κλινική που είχε κλείσει. Το συγκρότημα διέρρηξε το μέρος χωρίς να έχει πάρει άδεια και γύρισε το βίντεο μέσα σε λίγες ώρες, έχοντας κουβαλήσει φίδια, σαύρες και διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούνταν για ηλεκτροσόκ. Στο βίντεο συμμετέχουν ο Joseph Simmons και ο Darryl McDaniels των Run DMC, οι οποίοι είχαν παραδώσει τις πίτσες που είχαν παραγγελθεί από το σετ, όντας ακόμα άγνωστοι στο ευρύτερο κοινό. Εκτός από αυτούς, εμφανίζονται μέλη από άλλες μπάντες της νεοϋορκέζικης garage σκηνή όπως οι Outta Place, οι Tryfles και οι Blacklight Chameleons. Ο τίτλος του τραγουδιού παραπέμπει στην υψίστης ασφαλείας Πτέρυγα 81 του νοσοκομείου Oregon State στο Salem του Όρεγκον, όπου η φωτογράφος Mary Ellen Mark είχε τραβήξει τις διάσημες φωτογραφίες των γυναικών που ήταν φυλακισμένες εκεί επειδή θεωρούταν επικίνδυνες για τον εαυτό τους και τους άλλους.