Γράφει  ο Γιάννης Καστανάρας

Όταν στις 20 Οκτωβρίου 1977 ο κιθαρίστας Allen Collins επιβιβαζόταν στο ξεχαρβαλωμένο αεροπλάνο που θα μετέφερε τους Lynyrd Skynyrd στον επόμενο σταθμό της περιοδείας τους, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα έβλεπε τους συναδέλφους του, Ronnie Van Zandt, Steve Gaines και Cassie Gaines. Λίγη ώρα αργότερα, το Corvair CV-240 με προορισμό το Μπατόν Ρούζ της Λουιζιάνα, συνετρίβη στους βάλτους του Μισισιπί και... 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Το 1993, ένα θλιβερό γεγονός συντάραξε το χώρο του underground. Σύμφωνα με  ανακοίνωση που εξέδωσε το συγκρότημα των Dwarves, ο πολυαγαπημένος τους κιθαρίστας που ακούει στο όνομα He Who Cannot Be Named (ή HeWhoCanNotBeNamed  ή Pete Vietnamcheque) είχε χάσει τη ζωή του στη διάρκεια ενός καβγά έξω από ένα μπαρ στη Φιλαδέλφεια, όταν ο μεθυσμένος αντίπαλός του τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου. Η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία (όσο αστραπιαία γινόταν στην προδιαδικτυακή εποχή). Πολλοί (ανάμεσά τους κι εμείς στο έντυπο, τότε, Merlin's) έσπευσαν να αναδημοσιεύσουν την είδηση με τα γνωστά RIP και λοιπά, ενώ αμέσως μετά οι Dwarves κυκλοφόρησαν το Sugarfix, το τρίτο τους άλμπουμ για την Sub Pop του Σιάτλ που φυσικά ήταν αφιερωμένο στον εκλιπόντα συνάδελφό τους...

Θύελλα από το παρελθόν… Οι Headquake ροκάρουν και ενώ ετοιμάζουν το νέο, τρίτο επίσημο άλμπουμ, έριξαν στην κυκλοφορία το Roots and Branches, μια «συλλογή» κομματιών ακυκλοφόρητων μέχρι σήμερα που η μπάντα είχε ηχογραφήσει σε μια άλλη εποχή, σε μια άλλη κοσμική ατμόσφαιρα, ίσως σε έναν άλλο πλανήτη. Δυο πλευρές βινυλίου, εννέα κομμάτια, μια ιστορική καταγραφή ενός παρελθόντος που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι παρόν καθώς οι Headquake, όπως υπήρχαν την περίοδο 1993-1995, υπήρξαν πρωτοπόροι σε αυτό που αποκαλούμε stoner rock.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Όταν μια μπάντα μπλέκει αυτά τα δυο αναθεματισμένα υποείδη της rock, το grunge και το stoner, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πραγματικά συναρπαστικό. Όταν, δε, αποφασίσει να επενδύσει το απλό μείγμα με μελωδικές αποχρώσεις, τότε το αποτέλεσμα παίρνει δέκα με τόνο.

(Αντι)γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ο μυθιστοριογράφος Hugo Pratt εικονογράφησε τις ιστορίες του ενώ ονειρευόταν ήταν να τα πει όλα τραβώντας απλά μια γραμμή και χρησιμοποίησε τους ήρωές του για να εξερευνήσει το τεράστιο σύμπαν του σαρκικού και πνευματικού ταξιδιού.
Με έντονες μαύρες ή ωχρές ακουαρέλες, μεταμόρφωσε τον Corto Maltese, τον Banshee, τον Koinsky ή τη Shanghai Lil σε επιθυμίες όλων, καθώς καθένας από εμάς ξεκινούσε μαζί τους για ένα διαφορετικό νησί θησαυρών και για έναν κόσμο λίγο πιο ελεύθερο από προγράμματα και όρια – ένα μέρος όπου πραγματικά αξίζει κανείς να ζει εκπληρώνοντας, ενδεχομένως, τα όνειρά του.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Καθώς η γεμάτη ένταση, μεταλλική μουσική ανεβοκατεβαίνει σαν παλίρροια, ο Curtis δε διστάζει μπροστά σε τίποτα. Αυτή η ένταση, και η υπερένταση που προκαλεί, διακρίνεται καθαρά σε κάθε στάση του κορμιού του. Ακόμα κι όταν χορεύει ξέφρενα, παραμένει άκαμπτος. Κοντοκουρεμένος και φορώντας άνετα ρούχα, έχει μια σχεδόν μιλιταριστική ακαμψία που υπονομεύει τις προσπάθειές του να αφήσει ελεύθερο το σώμα του. Δίχως την παραμικρή ευελιξία, οι κινήσεις του θυμίζουν τα σπαστικά τινάγματα μιας μαριονέτας. Υπάρχουν στιγμές που ξαφνικά δείχνει εξαντλημένος – αναστενάζει και κλείνει τα μάτια. Όταν τα ξανανοίγει, είναι γουρλωμένα σ’ ένα βλέμμα απλανές, θολά, θαρρείς κι είναι γεμάτα δάκρια. Έπειτα χάνεται και πάλι, χορεύοντας σαν μανιακός, σαν να έχει γυρίσει κάποιο διακόπτη» – Steve Morris (ντραμς, Joy Division)

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Τρικλίζοντας πάνω στη σκηνή, κουνώντας τα χέρια του με σπασμωδικές κινήσεις που ξεκινούσαν από τα ακροδάχτυλα τραντάζοντας όλο του το κορμί, ο Joe συγκλόνισε το τεράστιο πλήθος που παρακολουθούσε μαγνητισμένο την κάθε του κίνηση, ακούγοντας τον Βρετανό να ερμηνεύει για σχεδόν 8 λεπτά το "With a Little Help from Μy Friends" με έναν τρόπο που δεκαετίες αργότερα θα έκανε τον σερ Paul McCartney να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον Cocker επειδή είχε μετατρέψει το τραγούδι των Beatles  σε έναν ύμνο της soul. 

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας (με λίγη βοήθεια από τον... J.J.)

Με ρωτάς για τη μουσική… Η μουσική, λοιπόν, είναι μυστήριο τρένο, μερικές φορές θέλει προσπάθεια για να την καταλάβεις, αλλά τελικά θα σε συναρπάσει – είτε την ακούς είτε την παίζεις. Η μουσική είναι μαγεία και η μαγεία δεν είναι κάτι που την πετυχαίνεις πάντα, ωστόσο προσπαθείς – βάζεις τα δυνατά σου. Οι ιδέες, άλλοτε σου κάθονται άλλοτε όχι. Όμως έτσι συμβαίνει με όλους τους μουσικούς…

Σταχυολογεί ο Γιάννης Καστανάρας

 Η Janis έκανε τα αδύνατα δυνατά για να ζήσει όσο πιο έντονα μπορούσε τη ζωή της και μέσα σε τέσσερα μόλις χρόνια κατάφερε να χτίσει γύρω της ένα μύθο που διαρκεί μέχρι σήμερα και όπως φαίνεται θα διαρκέσει για πάντα. Εγκατέλειψε σχετικά νωρίς τη συντηρητική γενέτειρά της στο Τέξας για να γίνει τραγουδίστρια ερμηνεύοντας τα blues με έναν ανεπανάληπτο rock τρόπο. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «Club των 27» και η κληρονομιά της είναι ευχή και κατάρα για κάθε καλλιτέχνιδα που θέλει να σέβεται τον εαυτό της. Ιδού μερικές άγνωστες (ή γνωστές) και ενδιαφέρουσες (ή αδιάφορες) πτυχές της σύντομης ζωής της...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70, μαθητής ακόμα, πήγα να παρακολουθήσω για πρώτη φορά συναυλία ξένου συγκροτήματος στην Ελλάδα. Χμμμ... Εντάξει, τα παραλέω, δεν επρόκειτο για συναυλία-συναυλία, αλλά για την ταινία The Song Remains The Same, ένα ντοκιμαντέρ των Peter Cliffton και Joe Massot, μια καταγραφή της περιοδείας των Led Zeppelin στις Ηνωμένες Πολιτείες το καλοκαίρι του 1973. Θυμάμαι έντονα τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις του κοινού (και τις δικές μου) μετά το τέλος κάθε τραγουδιού, θαρρείς και το συγκρότημα έπαιζε ολοζώντανο μπροστά μας, ένας ασυγκράτητος  χείμαρρος ενθουσιασμού που κατέκλυζε την κατάμεστη (ακόμα και στους διαδρόμους) αίθουσα του κινηματογράφου Απόλλων (ή μήπως ήταν το Αττικόν;) στη Σταδίου.  Ήξερα, φυσικά, τους Zeppelin, αν δεν απατώμαι μόλις είχα αγοράσει το Physical Graffiti και είχα ήδη στη μικρή δισκοθήκη μου το Led Zeppellin, το IV και το Presence. Πήγα να ξαναδώ την ταινία την επόμενη ημέρα, τη μεθεπόμενη, την παραμεθεπόμενη και, νομίζω όλες τις επόμενες ημέρες της εβδομάδας...

"Turn off your mind, relax, and float downstream..."

του Γιάννη Καστανάρα

Δεν θυμάμαι που βρισκόμουν στις 8 Δεκέμβρη 1980, όταν έμαθα για τον θάνατο του Lennon... Αλλά μπορώ να το φανταστώ. Λόγω διαφοράς ώρας με τη Νέα Υόρκη, πρέπει να το πληροφορήθηκα την επόμενη μέρα το πρωί από το ραδιόφωνο που είχε σχεδόν μονίμως ανοιχτό η μάνα μου στην κουζίνα. Θυμάμαι όμως όταν άκουσα εκείνο το τραγούδι του για τους Beatles, το A Day In The Life, και πόσο με είχε εξιτάρει τότε....

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μιλώντας κάποτε σε έναν δημοσιογράφο, ο Johnny Thunders είπε ότι ήθελε να ιδρύσει κάτι σαν οίκο ευγηρίας για ηλικιωμένους ροκεντρολάδες, με στούντιο ηχογράφησης «και πολλές πουτάνες». Ωστόσο, αν το εννοούσε πραγματικά, ο ίδιος δεν θα προλάβαινε ποτέ να απολαύσει τη «συνταξιοδότησή» του επειδή, όσο κι αν στη διάρκεια της ζωής του είχε κάνει τα πάντα για να τον συναντήσει, τελικά ο Θάνατος αποφάσισε να μην του τη χαρίσει. Έτσι, στις 23 Απριλίου 1991, τον πέτυχε σε ένα άθλιο δωμάτιο ξενοδοχείου στη Νέα Ορλεάνη – ένα μάλλον όχι και τόσο ωραίο 38χρονο πτώμα.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Ένας από τους πιο δραστήριους χαρακτήρες στα χρονικά του ροκ εν ρολ, ο Kim Fowley ήταν αυτό που θα λέγαμε «πολυτεχνίτης» αλλά όχι ερημοσπίτης, χρίζοντας μια καριέρα που διήρκεσε πολλές δεκαετίες: τραγουδιστής, τραγουδοποιός, παραγωγός, μάνατζερ, ντισκ τζόκεϊ, και ποιητής. Ήταν επίσης ο καταλύτης πίσω από μεγάλο μέρος της ποπ μουσικής που εμφανίστηκε στην περιοχή του Λος Άντζελες στη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, οδηγώντας αρκετούς από τους συνεργάτες και τους ευνοούμενούς του στη δόξα και το χρήμα, παραμένοντας ταυτόχρονα μια σκιώδης καλτ μορφή, πολύ έξω από τα περιθώρια του mainstream.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Από το 2010 που η εξαμελής πολυσχιδής ψυχεδελική ομάδα των King Gizzard & the Lizard Wizard εμφανίστηκε στη Μελβούρνη, έχει συσσωρεύσει σταδιακά μία από τις μεγαλύτερες και πιο ποικίλες δισκογραφίες στο σύγχρονο ροκ. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα ψυχεδελικού τύπου σερφ-ροκ στα δύο πρώτα EP τους, έχει πλέον εξελιχθεί σε έναν ανεμοστρόβιλο συναυλιακής και στουντιακής δραστηριότητας, σε έναν μηχανισμό που μέχρι στιγμής έχει παράγει καμιά 25αριά άλμπουμ (πέντε μόνο στη διάρκεια του 2017 και άλλα τόσα το 2022), μέσα στα οποία οι KW&LW έχουν απαθανατίσει κάμποσες δεκαετίες ήχων, ένα τριπαριστό κοκτέιλ από γκαράζ, σπαγγέτι-γουέστερν, σερφ, θρας μέταλ, συνθ-ποπ, τζαζ ροκ, ψυχεδελικές η μη ψυχεδελικές μπαλάντες, κράουτροκ και χιπ-χοπ, μέχρι παρατεταμένα προγκρέσιβ τζαμαρίσματα. Ενίοτε δε, πολλά από αυτά (ή μήπως και όλα;!) μέσα στο ίδιο μουσικό έργο.

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Η Κατερίνα μπορούσε να γίνει περιστέρι και γεράκι μαζί. Χμ... Το πρώτο σπανίως. Μπορούσε ν α σου μιλάει με τον καλύτερο τρόπο αλλά όταν σε άρχιζε στο βρισίδι σε έβριζε ακατάσχετα, κοιτώντας σε στα μάτια μ' εκείνο το βλέμμα που πετούσε σπίθες. Σε κάρφωνε μ' αυτό και σου πάγωνε κάθε επιχείρημα. Ψυγείο, που λέμε. Η Κατερίνα δεν ήταν το τρελούτσικο κορίτσι που οι περισσότεροι θυμούνται από τις ελληνικές κωμωδίες. Δεν ξέρω πώς ήταν μικρή, εγώ είχα την τύχη να τη γνωρίσω καθώς μπαινόβγαινε σχεδόν καθημερινά εκεί, στο βιβλιοπωλείο του Γαρμπή, τότε που νέος ακόμα προσπαθούσα να ρουφήξω γεύσεις ελευθερίας. Η Κατερίνα είχε χιλιάδες τρόπους να σε βγάζει από τα ρούχα σου, αλλά είχε εκείνο το σκοτεινό ταλέντο που από όποια πλευρά κι αν το παρατηρούσες έχανες την μπάλα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

«Για τους περισσότερους, αυτό μπορεί να μη σημαίνει τίποτε, αλλά για μένα ήταν ο ήρωας εκείνος που έσβηνε το τσιγάρο του μέσα στο ποτό του μόλις η κόρη μου έμπαινε στο δωμάτιο. Νομίζω ότι καθένας ανέκαθεν ήξερε ή, έστω, έμαθε σήμερα, ότι ο Lemmy δεν ήταν μόνο από εκείνη την πάστα των ροκ σταρ που πίνουν ουίσκι, αλλά ότι είχε τη μεγαλύτερη καρδιά και αποτέλεσε ένα τόσο σπουδαίο παράδειγμα επειδή ήταν απίστευτα ευγενικός με όλους» - Dave Grohl

Η προσέγγιση του Lemmy στη μουσική τα 40 χρόνια που υπήρξε επικεφαλής των Motörhead και τα άλλα δέκα και βάλε που είχε περάσει με τους Rockin’ Vickers, τους Sam Gopal και τους Hawkwind (συμπεριλαμβανομένης της σύντομης αλλά γόνιμης θητείας του σαν roadie του Jim Hendrix) ήταν πολύ απλή: οι ρίζες της ανιχνεύονται στο πρώτο κύμα του rock and roll. Αυτή ήταν η μουσική που ξύπνησε μέσα του την επιθυμία να αλλάξει τη ζωή του στην αγγλική επαρχία, μια ζωή που ο ίδιος την οδήγησε στα άκρα επειδή ήθελε να τη ζήσει όπως γούσταρε, συνεχίζοντας να δημιουργεί και να παίζει μουσική μέχρι το τέλος.

Κείμενο: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Δεν μπορούμε να πούμε τι θα ήταν ο Lenny Bruce σήμερα, αν ο χάρος δεν τον έπαιρνε μαζί του την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε. Μπορεί να ήταν άγιος ή γκουρού, ή ένα καθωσπρέπει αποτοξινωμένο junkie. Δεν αποκλείεται, πάλι, να είχε παραμείνει ένας διασκεδαστής που θα προκαλούσε το κοινό, την κυβέρνηση και το κατεστημένο, θα ξερνοκοπώντας αισχρόλογα, τα οποία όμως θα σήμαιναν τα πάντα. Αυτό, το τελευταίο, είναι και το πιο πιθανό. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Ο Lenny είχε ένα πρόβλημα που σε τελική ανάλυση δεν ήταν δικό του. Ο Lenny ήθελε να εκστομίζει πάνω στη σκηνή τα ίδια λόγια που χρησιμοποιούσε στην καθημερινότητά του. Για τον περισσότερο κόσμο, ένα κορμί κατατρυπημένο από τις ενέσεις και μουλιασμένο στη μεθεδρίνη δε σημαίνει τίποτε παραπάνω από άλλο ένα ακόμα κουφάρι ξαπλωμένο στο νεκροθάλαμο κάποιου νοσοκομείου περιμένοντας βουβό και ακίνητο την ιατρική γνωμάτευση για τα «αίτια» που προκάλεσαν το θάνατο. Ο Θάνατος… Η ουσία της ζωής και η ύστατη κραυγή της.

Μεταφράζει ο Γιάννης Καστανάρας

Το 1966, ο θρύλος της βιολέτας που ξεπρόβαλε μέσα από τους βάλτους μιας πόλης διυλιστηρίων κοντά στα σύνορα του Τέξας με τη Λουιζιάνα για να ερμηνεύσει θρηνώντας τα blues, έτσι όπως δεν είχε τραγουδήσει ποτέ άλλος λευκός, άνδρας ή γυναίκα, είχε ήδη αρχίσει να ανθίζει. Χιλιάδες κείμενα θα προσπαθούσαν να περιγράψουν την Janis σαν τραγουδίστρια – το Cashbox θα την αποκαλούσε «ένα μείγμα από Leadbelly, ατμομηχανή, Καλάμιτι Τζέιν, Bessie Smith, ένας πύργος πετρελαιοπηγής κι ένα κακής ποιότητας μπέρμπον που διοχετεύτηκε στον 20ό αιώνα κάπου ανάμεσα στο Ελ Πάσο και το Σαν Φρανσίσκο». Ελάχιστοι όμως γραφιάδες θα μπορούσαν να συλλάβουν την πραγματική της φύση. Την Janis Joplin έπρεπε να τη δεις και να την ακούσεις. Ίσως οι καλύτεροι χαρακτηρισμοί για αυτήν αναφέρονταν σε μια γνήσια τραγουδίστρια των blues που σεβόταν τη μουσική – κάποια που έπρεπε να τραγουδάει και όχι κάποια που απλώς ήθελε να τραγουδάει – και ότι αισθανόταν μεγάλη ανασφάλεια από τη στιγμή που ανέβαινε στη σκηνή. Κατά συνέπεια, όλα έβγαιναν στη φόρα. «Χάρη στο ταλέντο της, η Janis Joplin σου δημιουργούσε την εντύπωση ότι κάθε βράδυ έβγαζε τα άντερά της τραγουδώντας», είχε παρατηρήσει ο Bill Graham. «Κατ’ αυτή την έννοια, ήταν σαν την Piaf. Παρακολουθούσες ένα κερί να καίγεται χωρίς άλλο υλικό για να αντικαταστήσει το εξαντλημένο».