Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Τρικλίζοντας πάνω στη σκηνή, κουνώντας τα χέρια του με σπασμωδικές κινήσεις που ξεκινούσαν από τα ακροδάχτυλα τραντάζοντας όλο του το κορμί, ο Joe συγκλόνισε το τεράστιο πλήθος που παρακολουθούσε μαγνητισμένο την κάθε του κίνηση, ακούγοντας τον Βρετανό να ερμηνεύει για σχεδόν 8 λεπτά το "With a Little Help from Μy Friends" με έναν τρόπο που δεκαετίες αργότερα θα έκανε τον σερ Paul McCartney να εκφράσει την απέραντη ευγνωμοσύνη του προς τον Cocker επειδή είχε μετατρέψει το τραγούδι των Beatles σε έναν ύμνο της soul.
Η αίσθηση του συγχρονισμού και του ρυθμού ήταν απαράμιλλες, η μίμηση της κιθάρας δεν ήταν αρκετή, μιμούνταν, το πιάνο, το μπάσο, σε ένα άγριο, σπαστικό ξεφάντωμα. Έσκυβε το κορμί του και το έγερνε προς τα πίσω, θαρρείς και κάθε χτύπος της μουσικής φόρτιζε με ενέργεια όλο του το σώμα, συμφωνώντας με τις απότομες παύσεις και, την επόμενη στιγμή, ξεσπώντας ξέφρενα μαζί με τον ορυμαγδό από τα όργανα των λιγδιάρηδων συντρόφων του που συνόδευαν την αλλοπρόσαλλη παράστασή του. Ο Joe φαινόταν να πιστεύει αυτό τραγούδι με όλο του το είναι, εννοούσε κυριολεκτικά την κάθε λέξη - ένας άνδρας που βασίζεται στους φίλους του, έχει ανάγκη από τους φίλους του και, ακριβώς επειδή το ξέρει, αισθάνεται στοργή γι' αυτούς. Κι ενώ με τους Beatles το "With a Little Help from Μy Friends" ακούγεται μάλλον σαν ένα σαρκαστικό αστείο, ο Cocker ερμηνεύει το τραγούδι με έναν τρόπο που νομίζεις ότι όχι μόνο θα καταστρέψει τις φωνητικές του χορδές αλλά και όλο του το σώμα.
Ήταν εκείνη η ακατέργαστη αλλά ψυχωμένη φωνή, ένας λευκός Ray Charles, ένας βραχνοκόκορας από την εργατούπολη του Σέφιλντ, στο Νότιο Γιόρκσαϊρ της Αγγλίας, που το κρώξιμό του θα το ζήλευε κάθε Αμερικανός μπλουζίστας. Πρόφερε τις λέξεις, μ' έναν αφηρημένο πόνο που ανάβλυζε αβάσταχτος από τα βάθη της ψυχής του, "κλέβοντας" την επιτυχία άλλων για να την κάνει δική του του, μια φωνή που τη μια στιγμή έβγαινε από τα χείλη του ερωτική για να μεταλλαχθεί αμέσως μετά σ' ένα μανιασμένο βρυχηθμό. Η φωνή, σύγχρονα με το Life Magazine, "όλων εκείνων των τυφλών τελάληδων, των τρελών ζητιάνων και των ακρωτηριασμένων, που συγκεντρώνουν μια απίστευτη δύναμη για να βγάλουν κραυγάζοντας την ψυχή τους στους δρόμους".
Kι όταν αποχωρεί από τη σκηνή αφού ολοκληρώσει το τραγούδι, μοιάζει με κάποιον που μόλις τερμάτισε σε έναν μαραθώνιο, λαχανιασμένος, γνέφοντας στο πλήθος, ψάχνοντας ν' ανασάνει. Λίγα λεπτά αργότερα τα σύννεφα που συγκεντρώνονταν γρήγορα από τα δυτικά ξεσπούν σε μια καταρρακτώδη νεροποντή που μετατρέπει ολόκληρο το Έθνος του Γούντστοκ σε έναν τεράστιο λασπόλακκο. Η μαζική έξοδος των 400.000 ανθρώπων από το Μπέθελ της Νέας Υόρκης έχει ήδη αρχίσει...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Woodstock, 15, 16 & 17 Αυγούστου 1969: Φωτογραφικό αφιέρωμα...
Woodstock: Οι γνωστοί - άγνωστοι...
O Jimi Hendrix στο Woodstock: Μία επισφαλής στροφή σε μια ένδοξη στιγμή...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
