γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Κανείς δεν θα μπορούσε να το πει καλύτερα από τον μέγα και τρανό Steve Albini όταν δήλωνε ότι, «Μπράβο σ’ εκείνους που πιστεύουν ότι οι Sleaford Mods είναι η καλύτερη μπάντα του κόσμου. Οι υπόλοιποι, απλώς κάνετε λάθος». Σύμφωνα δε με τους φαν τους, οι Mods είναι η μόνη μπάντα που έχει να πει κάτι σήμερα. Μήπως αυτό σας θυμίζει σχετικό σχόλιο για ένα άλλο συγκρότημα πριν από πολλά πολλά χρόνια; Χμ. Μάλλον…
Πολλοί τους συγκρίνουν με τους Fall, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο και μόνο επειδή η βαριά αγγλική προφορά του Jason Williamson θυμίζει εκείνη του Mark E. Smith. Κάπου εκεί πάντως σταματούν οι συγκρίσεις. Εξάλλου, οι στίχοι του Williamson απέχουν πολύ από τις σκοταδιστικές εμμονές του Smith. Είναι ξεκάθαρος σε όσα έχει να πει, ιδίως στο πεδίο της κοινωνικοπολιτικής κριτικής. Ξεκάθαρος, είπα; Εντάξει… όχι πάντα αλλά ακόμα κι όταν μπορεί να μην ξέρεις για τι πράγμα μιλάει, ξέρεις ακριβώς για τι πράγμα μιλάει. Κουφό, ε;
Οι Sleaford Mods συνδυάζουν τη ρέμπελη μανία του πανκ και του χιπ χοπ με μια electro επίστρωση, συλλαμβάνοντας το πνεύμα της εποχής τους με μια ωμή ευγλωττία. Οι μινιμαλιστικές, φτηνιάρικες λούπες, οι κιθάρες και τα πλήκτρα του Andrew Fearn παρέχουν το ιδανικό φόντο για τα παραληρήματα του Williamson περί πολιτικής, αδικίας και ποπ κουλτούρας, διανθισμένα με ένα τραχύ, καυστικό και εύστοχο χιούμορ. Εντάξει, ο Albini είναι κατά κάποιον τρόπο «δικό μας» παιδί και μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει, αλλά οι πιο «σοβαροί» από εσάς μπορείτε να πάρετε τοις μετρητοίς το σχόλιο του Guardian, σύμφωνα με το οποίο το ντουέτο από το Νότινγχαμ είναι «το σάουντρακ της Βρετανίας στην μετα-Brexit εποχή». Αυτό για τους «σοβαρούς» Οι υπόλοιποι το ξέρουμε ήδη.
Οι Sleaford Mods είναι επιθετικοί, τραχείς και δεν μασάνε τα λόγια τους, καθώς εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν ξεκινήσει τη δική τους εκστρατεία συμπαράστασης προς την αγγλική εργατική τάξη, ενάντια στους ολιγάρχες που αρνούνται στον κόσμο τα βασικά ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Οι στίχοι του Williamson είναι συχνά «βρόμικοι», οργισμένες εκφράσεις ενός σαραντάρη οικογενειάρχη που έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει το ψωμί του κάνοντας αυτό που γουστάρει και λέγοντας αυτά που γουστάρει.
Οι Williamson και Fearn ακολουθούν ευλαβικά την DIY παράδοση, έχοντας ως συμπλήρωμα τον Steve Underwood, ένα πρώην οδηγό λεωφορείου, ο οποίος έχει αναλάβει να τους μανατζάρει, ενώ ταυτόχρονα διευθύνει τη δισκογραφική Harbinger Sound, μια εταιρεία που παράγει ποικίλα μουσικά είδη, από πανκ μέχρι αβάντ γκαρντ.
Ο Williamson έφτιαξε την μπάντα με τον Simon Parfrement το 2007 και αφού κυκλοφόρησαν τέσσερα άλμπουμ μέχρι το 2012, ο Simon παραχώρησε τη θέση του στον Fearn και ανέλαβε τους Mods ως επίσημος φωτογράφος και «παραγωγός μέσων» - ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Έχουν κυκλοφορήσει κάμποσα άλμπουμ (επτά με τη σημερινή σύνθεση) με πιο πρόσφατο το Εton Alive και πέρα από τα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα που περιέχουν μπορείτε να τα χορέψετε κιόλας…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Party Dozen: Παραλογισμός και αυτοσχεδιασμός για σαξόφωνo και τύμπανα...
Bob Vylan: «Eίμαστε μια βίαιη μπάντα σε μια βίαιη χώρα...»
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
