Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
Κατά γενική ομολογία, ο Rory Gallagher υπήρξε αυθεντικός. Με τη μουσική του βαθιά ριζωμένη στα αμερικανικά blues, η ποιότητα όσο και η τεχνική του στην κιθάρα είναι μοναδικές με αποτέλεσμα να έχει κερδίσει επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του rock and roll. Μολονότι η Αμερική ως επί το πλείστον τον αγνόησε, η Ευρώπη, και ιδίως η πατρίδα του η Ιρλανδία, τον λάτρεψε σαν μουσικό αλλά και σαν άνθρωπο, χάρη στην ακεραιότητα και την σεμνότητα του χαρακτήρα του.
Πολλά είναι γνωστά για αυτόν τον σπουδαίο μουσικό και κιθαρίστα, αλλά υπάρχει ένα ιδιαίτερο γεγονός στην καριέρα του που θα μπορούσε να είχε αποκτήσει κοσμοϊστορική σημασία: η πρόταση των Rolling Stones να γίνει ο βασικός σολίστας του συγκροτήματος.
Ο Rory παρακολούθησε για πρώτη φορά τους Rolling Stones τον Ιανουάριο του 1965 στο κλαμπ Savoy του Κορκ, της γενέτειράς του, όταν η βρετανική μπάντα πραγματοποιούσε την πρώτη της περιοδεία στο πολύπαθο νησί. Είχε αγοράσει εισιτήριο μαζί με τον Donal, τον αδελφό του (και μετέπειτα μάνατζέρ του), και η εντύπωση που του προκάλεσαν οι Stones υπήρξε καθοριστική για τη συνέχεια της ζωής του.
Το πρώτο «σοβαρό» συγκρότημα του Gallagher ήταν οι Taste, ένα power trio που σχηματίστηκε το 1966 αφήνοντας πίσω του τέσσερα άλμπουμ και ένα κομμάτι-σφραγίδα για το είδος, το “What’s Going On”, προτού διαλυθούν το 1970 έπειτα από μια συγκλονιστική εμφάνιση στο φεστιβάλ της Νήσου Wight και μια τελευταία συναυλία την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς στο Μπέλφαστ.
Αμέσως μετά ο Rory ξεκίνησε σόλο καριέρα και το 1971 κυκλοφόρησε το πρώτο, ομώνυμο άλμπουμ του για να ακολουθήσουν μέχρι το 1975 άλλα τρία στούντιο και δυο ζωντανά ηχογραφημένα άλμπουμ, με αποκορύφωμα το καταπληκτικό διπλό live Irish Tour ’74, μια καταγραφή της ιρλανδικής περιοδείας του εκείνη τη χρονιά. Ήδη από την περίοδο των Taste, η φήμη του σαν κιθαρίστας είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρη την ήπειρο και πολλοί σημαντικοί ομότιμοί του μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια (ίσως και με κάποιο φθόνο) για τον νεαρό καλλιτέχνη.
Τον Δεκέμβριο του 1974, ο Mick Taylor, ο αντικαταστάτης του μακαρίτη Brian Jones στους Rolling Stones από το 1969, άφησε άναυδο τον Mick Jagger όταν στη διάρκεια ενός πάρτι όπου ήταν καλεσμένοι του ανακοίνωσε την απόφασή του να εγκαταλείψει το συγκρότημα. Η αμετάκλητη απόφασή του προκάλεσε σοκ καθώς ήταν εντελώς αναπάντεχη και ανεξήγητη, αλλά οι υποχρεώσεις έτρεχαν, οι φαν αδημονούσαν κι έτσι οι Stones έβαλαν άρον άρον πλώρη για να βρουν αντικαταστάτη.
“Τζάμαρα για λίγο μαζί τους και νομίζω πως ο Jagger με γούσταρε και με ήθελε στο συγκρότημα. Εκείνη την εποχή όμως ο Keith ήταν σε χάλια φάση κι έτσι δεν ήμουν σίγουρος αν τελικά θα συνέχιζαν. Υπήρχε μεγάλη αβεβαιότητα. Είχα κλείσει και κάποιες συναυλίες στην Ιαπωνία, οπότε έφυγα κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τους είδα. Μάλλον δεν ήταν γραφτό”. (Rory Gallagher)
Η εποχή εκείνη ήταν μια από τις δυσκολότερες για την Ιρλανδία. Οι «Ταραχές», όπως έμειναν στην ιστορία οι συχνές και συχνά αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα στους Βορειοϊρλανδούς δημοκρατικούς που ζητούσαν την ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με το ανεξάρτητο ιρλανδικό κράτος στο νότο, και τις βρετανικές δυνάμεις κατοχής βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους. Και επειδή οι Ιρλανδοί παραστρατιωτικοί είχαν αρχίσει να πραγματοποιούν απαγωγές, ο Rory φοβόταν, έστω και αδικαιολόγητα, ότι μπορεί να έπεφτε κι εκείνος θύμα λόγω του ονόματός του.
“Ήταν Ιανουάριος του 1975”, θυμόταν ο αδελφός του, “και μόλις είχαμε φτάσει σπίτι μας στο Κορκ, έχοντας ολοκληρώσει μια περιοδεία. Αργά μια νύχτα δεχτήκαμε ένα τηλεφώνημα από έναν άνδρα με αστεία προφορά που μας συστήθηκε σαν Ian Stewart (ο πιανίστας και road manager των Stones) και είπε ότι τηλεφωνούσε εκ μέρους του Mick Jagger. Με ρώτησε μήπως ο Rory ήθελε να μπει στο συγκρότημα”.
Ο Rory αρνήθηκε να μιλήσει στο τηλέφωνο νομίζοντας πως επρόκειτο για φάρσα. Όταν όμως ο Stewart τηλεφώνησε για δεύτερη φορά και τον ρώτησε αν ήθελε να πάει στο Άμστερνταμ για να ηχογραφήσει μαζί τους ένα άλμπουμ (οι Stones βρίσκονταν στο στάδιο της προπαρασκευής των ηχογραφήσεων του Black and Blue), ο Gallagher πείστηκε και μέσα στο επόμενο 24ωρο αναχώρησε αεροπορικώς για την ολλανδική πόλη. Για τρεις μέρες τζάμαρε στο στούντιο με τους Rolling Stones, προβάροντας κομμάτια για το επόμενο άλμπουμ τους, μολονότι είχε ήδη προγραμματίσει μια περιοδεία στην Ιαπωνία που ήταν πολύ δύσκολο να αναβάλει.
Το γεγονός είναι ότι ο Jagger τον συμπάθησε και ήταν πολύ θετικός για τη συμμετοχή του, έχοντας ήδη απονείμει σε συνεντεύξεις τα εύσημα για τις country επιρροές του Gallagher. Την τελευταία νύχτα τον ενημέρωσαν ότι έπρεπε να επισκεφτεί τον Keith Richards στη σουίτα του ξενοδοχείου του, για να κουβεντιάσουν τα σχετικά. Πράγματι, ο Gallagher πήγε στο ξενοδοχείο και ανέβηκε στο δωμάτιο του Keith όπου διαπίστωσε ότι ο ένας εκ των δυο συνθετικών εγκεφάλων των Stones βρισκόταν σε κωματώδη κατάσταση από χρήση ναρκωτικών. Μάταια ο Rory περίμενε όλη νύχτα τον Keith να συνέλθει. Όταν πια ξημέρωσε και κανείς άλλος από τους Stones δεν έλεγε να εμφανιστεί, ο Ιρλανδός ξενέρωσε με την όλη φάση και αναχώρησε αμέσως για το αεροδρόμιο προκειμένου να επιβιβαστεί στην πτήση της επιστροφής και να συνεχίσει με τις προγραμματισμένες του εμφανίσεις στην Ιαπωνία αφήνοντας τον δρόμο ανοιχτό για τον Ronnie Wood.
Σε μια συνέντευξή του σχετικά με το γεγονός, ο Bill Wyman, ο πρώην μπασίστας των Rolling Stones, ανέφερε: “Ο Rory έμεινε εκεί για δυο τρεις μέρες και παίξαμε μερικά όμορφα πράγματα. Περάσαμε ευχάριστα μαζί του, αλλά νομίζω ότι η εντύπωση που σχημάτισαν ο Mick και ο Keith την ήταν ότι δεν θα μας ταίριαζε σαν ιδιοσυγκρασία. Αν ερχόταν στους Stones δεν θα έπρεπε να τραγουδάει και αυτό ήταν ένα από τα βασικά ατού του. Θα ήταν αναγκασμένος μόνο να σολάρει, χώρια που θα έπρεπε να μάθει να υποτάσσεται σε δυο τεράστια Εγώ. Νομίζω ότι δεν πετύχαινε”.
Σε αυτό συμφωνεί και ο Bob Geldoff, ο τραγουδιστής των Boomtown Rats και στενός φίλος του Gallagher: “Δεν θα τα έβγαζε ποτέ πέρα με τον εγωισμό των Mick και Keith, ούτε σε χίλια χρόνια. Απέναντι σ’ αυτούς τους δυο θα είχε αυτοκτονήσει…”
Ο Rory Gallagher πέθανε στις 14 Ιουνίου 1995 έπειτα από μεταμόσχευση στο συκώτι εξαιτίας κίρρωσης. Μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 30 εκατομμύρια δίσκοι του.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Rory Revisited: Μια αναδρομή στη δισκογραφία του σπουδαίου Ιρλανδού καλλιτέχνη...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
