Ο Αργύρης Αργυριάδης θυμάται...
Κανείς δεν περίμενε ότι το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 θα ήταν ένα ορόσημο για 40.000 νεολαίους που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουν την ιστορική συναυλία του αείμνηστου Ιρλανδού κιθαρίστα Rory Gallagher. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το άρθρο αυτό δεν είναι επετειακό, αλλά κάθε χρόνο με στοιχειώνει η μνήμη των γεγονότων της συναυλίας, όπως και η ατυχία να έχω τα γενέθλιά μου μια μέρα πριν από τον θάνατο του Θείου. Οπότε, μην περιμένετε καμία «αντικειμενική» ανάμνηση διότι απλούστατα δεν μπορώ να την κάνω. Το παρόν κείμενο συνοδεύεται από ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας και μπορείτε να το ακούσετε στο κανάλι του Merlin's Music Box στο Mixcloud...
Η πρώτη μου συναυλία που διαμόρφωσε την μουσική αισθητική μου τις πεποιθήσεις μου απέναντι στην εξουσία και άλλα πολλά ήταν πολυεπίπεδη στο πλαίσιο της κοινωνικοποίησης . Δεν γνώριζα τον Rory εκείνη την εποχή, ούτε άλλωστε και πολλά περί μουσικής ή πολιτικής. Αν δεν ήταν ένας μεγαλύτερος ξάδελφος που με τράβηξε πείθοντας τους προοδευτικούς γονείς μου να με αφήσουν να πάω και εγγυήθηκε ότι η συναυλία θα ήταν άλλο πράγμα λέγοντας ότι αν δεν πήγαινα μπορεί να το μετάνιωνα σε όλη μου την ζωή.
Από τον ξάδελφο και μέντορά μου, λοιπόν, τον ίδιο που πριν χρόνια είχε πείσει τους γονείς μου να με γράψουν στα Λυκόπουλα, θα έπαιρνα τις πρώτες εικόνες από κατατόπια των Εξαρχείων και το γειτονικό Χημείο, στο δρόμο για να αγοράζουμε μαζί από το κλασικό πλέον Happening το ακριβό για την εποχή εισιτήριο των 500 δραχμών, πριν πληροφορηθούμε ότι αργότερα θα μειωνόταν κατά ένα πενηντάρικο. Από τότε μέχρι σήμερα, η περιοχή και τα στενά της ανυπότακτης αθηναϊκής γειτονιάς πλαισιώνουν τα βήματά μου.
Πριν την συναυλία άκουσα στο πικάπ του πατρικού μου σπιτιού στον Χολαργό κάποια τραγούδια του Rory και μα την αλήθεια δεν μπορώ να πως ότι με ξετρέλαναν, μάλλον επειδή ήμουν ακόμα ανώριμος να καταλάβω την μουσική του. Τότε ήταν που το rock και τα blues άρχισαν σιγά σιγά να εισβάλουν στη ζωή μου. Θυμάμαι τη διαδρομή από τον Χολαργό προς την Νέα Φιλαδέλφεια με την δημόσια συγκοινωνία και ότι προκειμένου να φτάσουμε στην ώρα μας η όλη διαδικασία μου είχε φανεί πράγματι σαν εκδρομή. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα επακολουθούσε!
Τελικά φτάσαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια που αν και την είχα ακουστά δεν είχα πάει ποτέ αν και ΑΕΚτζής λόγω της καταγωγής μου από την Κωνσταντινούπολη, χώρια που ουδέποτε υπήρξα λάτρης του ποδοσφαίρου. Θυμάμαι επίσης τον βαθύ ρατσισμό απέναντι στην τουρκική υπηκοότητά μου ("Τουρκάκι", με φώναζαν ειρωνικά), αλλά και τη βάρβαρη αναμονή με τις ώρες για την άδεια παραμονής στο Αλλοδαπών. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μάθημα από αυτή την ιστορία ήταν η απέχθεια μου απέναντι στον εθνικισμό και τις φαντασιώσεις των πατριωτών. Ας επιστρέψουμε όμως στην ιστορία μας.
Ομολογώ ότι το όλο κλίμα είχε αρχίσει να με συνεπαίρνει και να μου δημιουργεί απορίες και ερωτήματα προς τους μεγαλύτερους της παρέας. Χιλιάδες κόσμος έμπαινε μέσα στο γήπεδο αλλά επειδή είχαμε φτάσει νωρίς καταφέραμε να πάμε μπροστά. Το στάδιο γέμιζε και σίγουρα η ατμόσφαιρα δεν ήταν η πιο κατάλληλη για αγοραφοβικούς. Ήταν μια κατάσταση μαγική και όλος ο κόσμος αδημονούσε να δει τον Gallagher στη σκηνή. Τελικά ο Ιρλανδός βγήκε με καθυστέρηση μετά τον Νικόλα Άσιμο που είχε βγει και πει μερικά δικά του τραγούδια και κάποιοι τον έκραξαν. Ήταν η πρώτη φορά που τον άκουγα και νόμιζα ότι ήταν μέρος της συναυλίας - αργότερα θα μάθαινα ότι δεν ήταν.
Η συναυλία ξεκίνησε όπως ακριβώς έπρεπε! Την εποχή εκείνη ο Rory ήταν στα καλύτερα του. Είχε ηχογραφήσει το Photo Finish και βρισκόταν στο μεταίχμιο της μετάβασης του από τον πιο παραδοσιακό τρόπο που έπαιζε τα blues στον πιο δυνατό και βαρύ ήχο που είχε ακόμα και punk επιρροές, πάντα όμως στο γνωστό rock and roll ύφος του. Οπότε, η επιλογή του «Shin Kicker» ήταν η καλύτερη αρχή. Οφείλω να ομολογήσω ότι στο άκουσμά του η νεανική μου καρδιά φτερούγισε. Όπα, σκέφτηκα, κάτι παίζει εδώ: δυνατό, αληθινό και απλό όπως εκείνος. Μέχρι να τελειώσει το επόμενο κομμάτι, το «Μoonchild», είχα κάνει την επιλογή μου τόσο μουσικά όσο και αισθητικά. Ο Rory ήταν ο ροκ σταρ της διπλανής πόρτας. Όλοι μπορούσαμε να του μοιάσουμε: λίγο μακρύ μαλλί, ένα καρό πουκάμισο, τζιν, ελβιέλες και… τσουπ, γινόμασταν ροκάδες. Πόσο απλό έμοιαζε σε σχέση με την επιτηδευμένη γκλαμουριά του progressive ή το πιο επιμελημένα εξεζητημένο ντύσιμο του punk και την δερματίνη του heavy metal…
Στο «Do You Read Me» διαπίστωσα έναν πιο southern ήχο που εξίσου με συνάρπασε μέχρι «να βγουν τα κλαρίνα», όπως είχε πει τότε αστειευόμενος ένα φίλος για το «Nadine», μια διασκευή του Chuck Berry που ο Rory έπαιζε συχνά με συνοδεία πνευστών. Μαζί με το «I Wonder Who», ήταν οι δυο διασκευές που θυμάμαι να άκουσα εκείνο το βράδυ. Το δεύτερο, μάλιστα, ήταν κληρονομιά από την παλιότερη συνεργασία του με τον Μuddy Waters. Δεν θα αναρωτιόμουν ποτέ ξανά, καθώς τα blues εισέβαλαν σαν δαίμονες στο σώμα μου και το κυρίευσαν.
Κάθε φορά που τελείωνε ένα τραγούδι, ο Rory έλεγε το περίφημο πλέον «Thanκ you very much, indeed, ENTAΞΕΙ;» και αυτό δημιούργησε και μια περίεργη αλληλεπίδραση με το κοινό που του το απαντούσε χωρίς, θέλω να πιστεύω, κάποιο ίχνος ειρωνείας. Επόμενο κομμάτι το «Tattoo’d Lady» που ο Rory το τραγουδούσε πολύ πριν μετασκευασθεί ως ερώτημα στο άλμπουμ του... Γιώργου Μαργαρίτη, Οι Δρόμοι του Πουθενά. Επιτέλους! Να κι ένα τραγούδι που ήξερα. Στο σημείο αυτό όμως άρχισα να αισθάνομαι γύρω μου κάποια νευρικότητα. Κάτι συνέβαινε αλλά δεν πριν προλάβω να το καλοσκεφτώ μπήκε η εισαγωγή του «Wayward» από το κλασικό πλέον Top Priority.
Και έφτασε η στιγμή της κορύφωσης! Ο χρόνος πάγωσε με το που ο Rory ξεκίνησε το «Α Μillion Μiles Αway»! 30.000 με 40.000 άτομα περικυκλώνονται αρχικά από τα blues και λίγο αργότερα από τις αστυνομικές δυνάμεις που προσπαθούν να τα κρατήσουν εντός του δημοκρατικού φέρετρου.
Το επόμενο κομμάτι που είχε διαλέξει ο Rory για το σετ του ήταν το «Double Vision» από το ακυκλοφόρητο ακόμα Jinx μόνο που δεν καταφέραμε να το απολαύσουμε επειδή εντελώς ξαφνικά βρεθήκαμε ανάμεσα σε φωτιές και δακρυγόνα και αρχίσαμε να τρέχουμε για να ξεφύγουμε από αυτό που συνέβαινε έξω από το γήπεδο και προσπαθούσε να εισβάλει μέσα. Χαμός και ξύλο… Η συναυλία διακόπηκε. Η αστυνομία επιτέθηκε στον κόσμο, χτυπούσε τη νεολαία – ήταν η στιγμή που ο καθένας παίρνει θέση, όπως η θέση που πήρα κι εγώ εκείνο το βράδυ και επιμένω σε αυτή μέχρι σήμερα.
Όπως πληροφορηθήκαμε αργότερα από τις εφημερίδες, η Νέα Φιλαδέλφεια είχε «καεί», το ίδιο και η Θεσσαλονίκη λίγες μέρες αργότερα. Η επιστροφή στο σπίτι ήταν πραγματικός άθλος καθώς δεν υπήρχαν μέσα συγκοινωνίας, οι δρόμοι ήταν κλειστοί, και τα λιγοστά ταξί δεν έπαιρναν τους ροκάδες έστω κι αν είχαν τα χρήματα για να πληρώσουν την υπέρογκη διπλή ταρίφα. Αφού περιπλανηθήκαμε αρκετές ώρες σαν σκιές μέσα στην νύχτα, τελικά καταφέραμε να γυρίσουμε πίσω. Χρόνια αργότερα ανακάλυψα τυχαία το setlist με τα τραγούδια που είχε παρουσιάσει ο Gallagher στο Παλαί Ντε Σπορ στην Θεσσαλονίκη και ζήλεψα που δεν ήμουν εκεί:
Shin Kicker
Wayward Child
Brute Force and Ignorance
Moonchild
Bad Penny
Keychain
Follow Me
Bought and Sold
The Last of the Independents
Shadow Play
Χαλάλι όμως, αφού τα καρντάσια της γενέτειρας μου είχαν αυτή τη μοναδική τύχη! Κάποιος μπορεί να πει ότι εκείνο το βράδυ στη Νέα Φιλαδέλφεια η εξουσία είχε κάνει επίδειξη δύναμης και είχε νικήσει. Αυτό όμως έμελλε να είναι προσωρινό. Πέντε χρόνια αργότερα, τον Μάιο του 1985, τη δεύτερη νύχτα της κατάληψης του Χημείου και αφού είχαμε απωθήσει ακόμα μια φορά τις αστυνομικές δυνάμεις, στην ταράτσα σιγοψιθυρίζαμε το «Α Μillion Μiles Αway» και δεν μας άγγιζε τίποτα. Ήταν από τις στιγμές εκείνες που τα όνειρα παίρνουν εκδίκηση και οι άνθρωποι νικούν την εξουσία. Μερικές μέρες αργότερα αποχωρήσαμε θριαμβευτικά από τη σχολή. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία. Λίγο μετά τα γεγονότα, ο Rory δήλωσε ότι δεν θα ήθελε να πεθάνει σε ένα γήπεδο - ούτε κι εμείς.
ΥΓ: Σύμφωνα με κάποιες θεωρίες, 20 χρόνια αργότερα κάποιοι είχαν προγραμματίσει τις ενέργειες τους μέσα στην καρδιά του Αμερικανικού κτήνους μια ήμερα νωρίτερα για να μη συμπέσουν με την επέτειο της συναυλίας του Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια. Κανείς ωστόσο δεν είναι σε θέση να το επιβεβαιώσει…
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ
Rory Revisited: Μια αναδρομή στη δισκογραφία του σπουδαίου Ιρλανδού καλλιτέχνη...
Ο Rory Gallagher, οι Rolling Stones και ένα κεφάλαιο που (δυστυχώς ή ευτυχώς) δεν άνοιξε ποτέ..
Οι Police στο Σπόρτινγκ - Η συναυλία που άλλαξε την ιστορία...
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
