Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Είναι σίγουρο πως υπάρχουν καλλιτέχνες που με τα τραγούδια τους δεν θα κάνεις «τρελό γλέντι». Ο John Townes Van Zandt σίγουρα είναι ένα από αυτούς. Γεννήθηκε το 1944 στο Τέξας και αν ζούσε σήμερα θα ήταν 75 ετών. Η ζωή του ένα πραγματικό παράδοξο που αφού άγγιξε τα όρια της διπολικής διαταραχής έφτασε να αποτελεί μύθο για τους λάτρεις της country/folk αμερικανικής μουσικής. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ίσως ήταν καλύτερος και από τον Dylan, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ποτέ αδιάφορος.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στις 19 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 107 χρόνια από την εκτέλεση του εργάτη-συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World - IWW) και τραγουδοποιού Joe Hill. Μετανάστης από τη Σουηδία, ο Joe Hill, απέκτησε πολιτική και κοινωνική συνείδηση στα αμπάρια του πλοίου που τον μετέφερε μαζί με εκατοντάδες άλλους στην Αμερική. Περιπλανώμενος από πολιτεία σε πολιτεία, σύντομα εντάχθηκε στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου και αναδείχθηκε σε μια διαχρονική μορφή όχι μόνο του εν λόγω συνδικάτου αλλά και του γενικότερου εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ. Ο λόγος του Joe Hill ήταν χειμαρρώδης, απλός και αμέσως αφύπνιζε συνειδήσεις. Οι παρεμβάσεις του ήταν γεμάτες τόλμη και φαντασία.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ο Σάμιουελ Ντάσιελ Χάμετ, (Samuel Dashiell Hammett) γεννήθηκε στις 27 Μαΐου 1894 στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Ο πατέρας του ήταν σκωτσέζικης καταγωγής και η μητέρα του είχε γαλλικές ρίζες (το όνομα του προέρχεται από το επίθετο της, Ντε Σιέλ, εξαγγλισμένο σε Ντάσιελ,). Το 1900 η οικογένεια μετακομίζει στη Φιλαδέλφεια και ένα χρόνο αργότερα στη Βαλτιμόρη. Σε ηλικία 14 ετών ο Χάμετ αφήνει το γυμνάσιο και κάνει διάφορες εφήμερες δουλειές: υπάλληλος της Εταιρείας Σιδηροδρόμων Βαλτιμόρης και Οχάιο, παιδί για θελήματα σε μεσιτικό γραφείο, κλητήρας...

του  Αργύρη Αργυριάδη

H Αναρχία αποτελεί ένα πολύμορφο σύνολο πολιτικών ιδεών και εκφράζει την δυνατότητα οργάνωσης μιας κοινωνίας χωρίς εξουσία. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα ο Αναρχισμός αποτέλεσε ένα σημαντικό κοινωνικό κίνημα με αρκετή επιρροή και υποστηρικτές τόσο στην «γενέτειρα» του Ευρώπη όσο και στην πολλά υποσχόμενη τότε νεαρή Αμερική. Αν και οι Αμερικανοί επηρεάζονται από τον Ευρωπαϊκό Αναρχισμό (αλλά δεν τον επηρεάζουν), ο Αμερικανικός Αναρχισμός ειδικά στις ΗΠΑ ακολουθεί μια ξεχωριστή πορεία στον τρόπο διαμόρφωσης του αρκετές φορές άγνωστη στους πολλούς η οποία αν απομονωθεί από το ιστορικό κοινωνικό πλαίσιο τους μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Με αφορμή την επανέκδοση του ιστορικού βιβλίου του Μάρει Μπούκτσιν Ισπανοί Αναρχικοί τα ηρωικά χρόνια 1868 – 1936 από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος (μετάφραση: Ροζίνα Μπέρκνερ και Γιάννης Καστανάρας) και την συμπλήρωση 84 χρόνων από την ισπανική επανάσταση, «το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» συνεχίζει να εμπνέει μέχρι και σήμερα τον αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Το κείμενο αυτό αποτελεί σύνθεση των παρουσιάσεων του Μιχάλη Κορακιανίτη και Αργύρη Αργυριάδη που έγιναν το 2011-12 για την παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του Βιβλίου, μαζί με τον αείμνηστο Μιχάλη Πρωτοψάλτη, στο οποίο και αφιερώνεται στην μνήμη του αλλά και στα εκατομμύρια των Αναρχικών που έδωσαν την ζωή τους για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Συνοπτικά, ως «Catch 22» θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά κάθε κατάσταση αντιστοιχεί με «φαύλο κύκλο». Απέκτησε σημαντικό κοινωνικό ενδιαφέρον ως περιγραφή των γραφειοκρατικών παραλογισμών που χαρακτηρίζουν τα κλειστά συστήματα -όπως ο Στρατός- και τους κανόνες τους. Το Catch-22 είναι ο κανόνας του προσεκτικά δομημένου παραλογισμού, από τον οποίο το άτομο δεν μπορεί να ξεφύγει.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στο πείσμα της μουσικής βιομηχανίας που προσπαθεί να δημιουργήσει ανύπαρκτες και κατασκευασμένες εμπορικά μουσικές κουλτούρες όπως η «Americana», το λαϊκό εργατικό τραγούδι στην Αμερική συνεχίζει και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Κινείται υπόγεια και DIY πάνω στα χνάρια των Joe Hill, Woody Guthrie, Utah Philips και πολλών άλλων τραγουδοποιών που αρνούνται να συμβιβαστούν με το κυρίαρχο αμερικανικό όνειρο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ο πρώτος ανθρώπινος νόμος. Η ελευθερία ο δεύτερος»

Αν και ο όρος Αναρχισμός ως όρος συνδέεται ξεκάθαρα ως σύνολο πολιτικών ιδεών μονάχα όταν το διακήρυξε περίτρανα ("Είμαι Αναρχικός!") ο Προυντόν στο πολύ σημαντικό έργο του «Τι είναι ιδιοκτησία», αναμφίβολα ένα από τους πιο σημαντικότερους εκφραστές του κλασικού αναρχισμού της νεωτερικότητας είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Συμπληρώνονται φέτος 143 χρόνια από τον θάνατό του και στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσω να συνοψίσω τις επαναστατικές ιδέες του και την διαχρονικότητα τους στο σήμερα.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ο Ιανός από τα βάθη της ιστορίας ήταν πάντα αμφίσημος. Θεός της αρχής και του τέλους,  των περασμάτων και της ειρήνης - γι' αυτό και τον απεικόνιζαν με διπλό πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει με τον καπιταλισμό, αλλά και τις επικερδείς αλυσίδες πολιτισμού του.  Από την μια επικαλούνται ανώτερα ήθη, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν απάνθρωπες και αντικοινωνικές πρακτικές. Μήπως οι πόλεμοι, η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός, δεν αποτελούν μια σειρά από τις απεχθείς πλην όμως ανεκτές καταστάσεις του αγοραίου δημοκρατικού συστήματος της σημερινής εποχής;

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα εν μέσω της συνδημίας Covid 19 σχετικά με την κατάλυση της «θείας κοινωνίας» από λαϊκούς και ιερείς. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε με τη συγκλονιστική περίπτωση της κατάλυσης των σταχτών του Joe Hill. Η ιστορία του δολοφονημένου συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW-Wobblies) έχει περιγραφεί αναλυτικά στο Μαθήματα Ιστορίας: Joe Hill, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ, η μνήμη της δολοφονίας του όμως συνεχίζει να μας στοιχειώνει με το τραγούδι « I Dreamed I Saw Joe Hill Last Night», που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως prequel αυτού που επακολουθεί. Η όλη περίπτωση ταιριάζει καθ’ ολοκληρία στη δυναμική και αισθητική της rock and roll κουλτούρας.

Ο Αργύρης Αργυριάδης θυμάται...

Κανείς δεν περίμενε ότι το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 θα ήταν ένα ορόσημο για 40.000 νεολαίους που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουν την ιστορική συναυλία του αείμνηστου Ιρλανδού κιθαρίστα Rory Gallagher. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το άρθρο αυτό δεν είναι επετειακό, αλλά κάθε χρόνο με στοιχειώνει η μνήμη των γεγονότων της συναυλίας, όπως και η ατυχία να έχω τα γενέθλιά μου μια μέρα πριν από τον θάνατο του Θείου. Οπότε, μην περιμένετε καμία «αντικειμενική» ανάμνηση διότι απλούστατα δεν μπορώ να την κάνω. Το παρόν κείμενο συνοδεύεται από ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας και μπορείτε να το ακούσετε στο κανάλι του Merlin's Music Box στο Mixcloud...

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

So don't you bother calling / There ain't nobody home / Sometimes we've got to stand together…  («The King of Hell» - The Nightwatchman) 

Αυτό πραγματεύεται το πρώτο κείμενο με τίτλο «Της Κολάσεως» του ομότιτλου βιβλίου του Νόρμαν Σπίναρντ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες σε μετάφραση Σπύρου Κουρούκλη. Ο Διάβολος είναι εγκλωβισμένος στον ρόλο που του έχει προσδώσει ο ίδιος ο «Τέλειος Άρχοντας Όλης της Πλάσης» και ο «φέρων το φως» δεν μπορεί να εκφράσει την ελεύθερη βούληση του – γι’ αυτό και εξεγείρεται. Και μπορεί αυτός ο ρόλος να επιτρέπει στον διάβολο να διευθύνει απρόσκοπτα την κόλαση, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πολύ πρόσφατα στο Βeatniks της Κωλέττη βρέθηκα να τα πίνω με τον Ελβετό «αιδεσιμότατο» Beat-Man, κατά κόσμο Beat Zeller. Μια συνάντηση ιδιαίτερα περίεργη και γοητευτική με έναν άνθρωπο ευγενικό, παράξενο – μια υπερβολικά πλουσιοπάροχη προσωπικότητα. Εκτός από μουσικός, DJ και άλλα πολλά μοιραζόμαστε κάτι κοινό: είμαστε και οι δυo μέλη των Wobblies, του ιστορικού συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW). Όπως ο ίδιος μου εκμυστηρεύθηκε τον οργάνωσε ένας φίλος του και που σύντομα θα οργανωθεί και ο γιoς του! Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθώ με την χειραφέτηση του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το έργο του εν συντομία και τα «πειραγμένα» trash-blues του.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«H βασική προϋπόθεση των Rockbitch ήταν ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τα πάντα, από την τέχνη μέχρι τον πόλεμο. Η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρεξηγημένη, παρερμηνευμένη και διαστρεβλωμένη στη σύγχρονη κουλτούρα και η αληθινή γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν είμαστε σε θέση να εκφράζουμε και να ζούμε τη σεξουαλικότητά μας χωρίς πολιτιστικούς περιορισμούς. Συνεπώς, το να σηκώσουμε το πέπλο και να δείξουμε πώς είναι στην πραγματικότητα σεξουαλικά οι γυναίκες, και για να το εκφράσουμε μέσα σε μια δημιουργική τέχνη - καθώς η μουσική είναι μια παραδοσιακή σεξουαλική αρένα όπου είναι αποδεκτό οι άνδρες να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, όχι όμως και οι γυναίκες - ήταν μια επίκαιρη πολιτιστική επίθεση και ταυτόχρονα η κατάλληλη πολυεπίπεδη έκφραση για το επόμενο στάδιο του φεμινισμού. Δεν ήταν του τύπου "πρέπει να είμαστε έτσι", αλλά μια φυσιολογική έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής μας που υπερασπιζόταν το σεξ. Το εννοούσαμε σοβαρά και σε βάθος και ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό. Είμαι σίγουρη ότι οι Χριστιανοί ακόμα βλέπουν εφιάλτες...» (Babe, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας των Rockbitch)

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Mια από τις κορυφαίες στιγμές του αγώνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση ήταν οι κινητοποιήσεις στο Σιάτλ των ΗΠΑ: η λεγόμενη «Μάχη του Σιάτλ». Από 30 Νοεμβρίου έως τις 3 Δεκεμβρίου του 1999, η πόλη βρέθηκε στην κυριολεξία περικυκλωμένη από πλήθη διαδηλωτών ενός πολυμορφικού κινήματος που περιλάμβανε τα πάντα: από ειρηνικές διαμαρτυρίες Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων μέχρι δυναμικές δράσεις, όπως εκείνες του Black Block που έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση του. Για πολλούς, ήταν η στιγμή της επανεκκίνησης ενός άλλου κόσμου που δεν ήταν μεν εφικτός, αλλά επιδίωκε να προβάλλει αποφασιστικά την ύπαρξη του.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα στον τοίχο του ο αγαπημένος μας εκδότης ανάρτησε το τραγούδι των Exploited, «Fuck the System», για να το σχολιάσει λίγο αργότερα ο πολυγραφότερος και πιο έμπειρος στο punk από εμένα Αντώνης Ζήβας γράφοντας ότι οι Exploited είναι «η χειρότερη και πιο ηλίθια punk μπάντα ever». Σε αυτό συμφωνώ και επειδή πρέπει να μαθαίνουν οι νεότεροι αποφάσισα να μην περάσει ασχολίαστο αφού η διαπίστωση του συντρόφου Αντώνη ισχύει.Αν και η αίγλη τους έχει περάσει πια, ανάμεσα στο νεανικό κοινό υπάρχει ακόμα κόσμος που συνεχίζει να τους ακούει και να τους παίρνει στα «σοβαρά», ίσως εξαιτίας της ποζεράδικης αισθητικής τους ή ακόμα και εξαιτίας του δίσκου τους Punks not Dead.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Όταν το The Shawshank Redemption (ελληνιστί, Τελευταία Έξοδος, Ρίτα Χέιγουορθ) του Frank Darabont, προβλήθηκε στους κινηματογράφους το 1994, αρχικά συνάντησε μέτρια ανταπόκριση. Με την πάροδο του χρόνου, η ταινία έχει καθιερωθεί ως μία από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Πρόκειται για την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου του Stephen King, Rita Hayworth and Shawshank Redemption (1982), και εξιστορεί το ταξίδι του Andy Dufresne, ενός τραπεζικού στελέχους που καταδικάστηκε άδικα για τη δολοφονία της συζύγου του και του εραστή της, και τον πολύχρονο εγκλεισμό του στο διαβόητο κρατικό σωφρονιστικό ίδρυμα Shawshank μια καταπληκτική ερμηνεία από τον πολυβραβευμένο ηθοποιό και ακτιβιστή Tim Robbins.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

"Αν δεν μπορώ να τη χορέψω, δεν είναι η επανάστασή μου..." (Emma Goldman)

Αν και, σύμφωνα με ορισμένους, ο αναρχισμός σαν κοινωνικό κίνημα  «σίγησε» κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην πραγματικότητα δεν έσβησε ούτε και έπαψε ποτέ να υπάρχει. Διότι, η αναρχία δεν είναι ένα «νεανικό φαινόμενο» όπως θέλουν να την εμφανίζουν ούτε αποτελούσε μέρος μιας μητροπολιτικής υποκουλτούρας, τουλάχιστον μέχρι πριν τον Μάη του 1968, όταν ο χαρακτήρας του αλλάζει ριζικά. Μεταπολεμικά, το αναρχικό κίνημα στην Αγγλία και όχι μόνο, μπορεί να ήταν στα «κάτω» του, αλλά ο πυρήνας των ιδεών του συνέχιζε να οπλίζει τις συνειδήσεις των, έστω και λιγοστών, αφοσιωμένων αγωνιστών αυτής της μεγάλης ιδέας. Στο παρόν το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια άγνωστη πτυχή του αναρχικού κινήματος στο Λονδίνο το 1961.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης (MD-PhD)

«Δεν θα επιτρέψουμε στις δυνάμεις της ανομίας και του χάους, να ανακόψουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη» (Ν. Δένδιας)

Μια από της δυνατότητες της εξουσίας λόγο της ισχύος της, είναι η δημιουργία νοημάτων ή καλύτερα επανα-νοηματοδότησης με στόχο την συμμόρφωση. Αυτό συμβαίνει συνεχώς στην εκφορά του κυρίαρχου λόγου διαμέσου νεολογισμών, λεκτικών αλμάτων ή άλλων νοηματικών ιδεολογικών χειρισμών.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Εικονογράφηση: Γιώργος Μικάλεφ

Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία βίωσε αλλεπάλληλες ήττες σε υγειονομικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ως άλλοθι, χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής προκειμένου να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Να πούμε ξανά ότι μια κοινωνία, στην εποχή της ασημαντότητάς της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά άλλη μια γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι.