Αργύρης Αργυριάδης

  • Ψόφια κέφια: «Ο Townes Van Zandt είναι ο καλύτερος τραγουδοποιός σε ολόκληρο τον κόσμο και θα σταθώ με τις καουμπόικες μπότες μου πάνω στο τραπέζι του Bob Dylan και θα το βροντοφωνάξω»...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Είναι σίγουρο πως υπάρχουν καλλιτέχνες που με τα τραγούδια τους δεν θα κάνεις «τρελό γλέντι». Ο John Townes Van Zandt σίγουρα είναι ένα από αυτούς. Γεννήθηκε το 1944 στο Τέξας και αν ζούσε σήμερα θα ήταν 75 ετών. Η ζωή του ένα πραγματικό παράδοξο που αφού άγγιξε τα όρια της διπολικής διαταραχής έφτασε να αποτελεί μύθο για τους λάτρεις της country/folk αμερικανικής μουσικής. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ίσως ήταν καλύτερος και από τον Dylan, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ποτέ αδιάφορος.

  • "Χθες βράδυ είδα στον ύπνο μου τον Joe Hill" - Εκατόν επτά χρόνια από την εκτέλεση του συνδικαλιστή και τροβαδούρου...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Στις 19 Νοεμβρίου συμπληρώθηκαν 107 χρόνια από την εκτέλεση του εργάτη-συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Industrial Workers of the World - IWW) και τραγουδοποιού Joe Hill. Μετανάστης από τη Σουηδία, ο Joe Hill, απέκτησε πολιτική και κοινωνική συνείδηση στα αμπάρια του πλοίου που τον μετέφερε μαζί με εκατοντάδες άλλους στην Αμερική. Περιπλανώμενος από πολιτεία σε πολιτεία, σύντομα εντάχθηκε στους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου και αναδείχθηκε σε μια διαχρονική μορφή όχι μόνο του εν λόγω συνδικάτου αλλά και του γενικότερου εργατικού κινήματος στις ΗΠΑ. Ο λόγος του Joe Hill ήταν χειμαρρώδης, απλός και αμέσως αφύπνιζε συνειδήσεις. Οι παρεμβάσεις του ήταν γεμάτες τόλμη και φαντασία.

  • 1η Μάη: Γιατί δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ αργία...

    του  Αργύρη Αργυριάδη

    H Αναρχία αποτελεί ένα πολύμορφο σύνολο πολιτικών ιδεών και εκφράζει την δυνατότητα οργάνωσης μιας κοινωνίας χωρίς εξουσία. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα ο Αναρχισμός αποτέλεσε ένα σημαντικό κοινωνικό κίνημα με αρκετή επιρροή και υποστηρικτές τόσο στην «γενέτειρα» του Ευρώπη όσο και στην πολλά υποσχόμενη τότε νεαρή Αμερική. Αν και οι Αμερικανοί επηρεάζονται από τον Ευρωπαϊκό Αναρχισμό (αλλά δεν τον επηρεάζουν), ο Αμερικανικός Αναρχισμός ειδικά στις ΗΠΑ ακολουθεί μια ξεχωριστή πορεία στον τρόπο διαμόρφωσης του αρκετές φορές άγνωστη στους πολλούς η οποία αν απομονωθεί από το ιστορικό κοινωνικό πλαίσιο τους μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα.

  • 84 χρόνια μετά τον Ισπανικό εμφύλιο, η Mνήμη συνεχίζει να οπλίζει τις μνήμες...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Με αφορμή την επανέκδοση του ιστορικού βιβλίου του Μάρει Μπούκτσιν Ισπανοί Αναρχικοί τα ηρωικά χρόνια 1868 – 1936 από τις εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος (μετάφραση: Ροζίνα Μπέρκνερ και Γιάννης Καστανάρας) και την συμπλήρωση 84 χρόνων από την ισπανική επανάσταση, «το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» συνεχίζει να εμπνέει μέχρι και σήμερα τον αγώνα για την ανθρώπινη χειραφέτηση. Το κείμενο αυτό αποτελεί σύνθεση των παρουσιάσεων του Μιχάλη Κορακιανίτη και Αργύρη Αργυριάδη που έγιναν το 2011-12 για την παρουσίαση της πρώτης έκδοσης του Βιβλίου, μαζί με τον αείμνηστο Μιχάλη Πρωτοψάλτη, στο οποίο και αφιερώνεται στην μνήμη του αλλά και στα εκατομμύρια των Αναρχικών που έδωσαν την ζωή τους για την Αναρχία και τον Ελευθεριακό Κομμουνισμό.

  • Catch 22

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Συνοπτικά, ως «Catch 22» θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά κάθε κατάσταση αντιστοιχεί με «φαύλο κύκλο». Απέκτησε σημαντικό κοινωνικό ενδιαφέρον ως περιγραφή των γραφειοκρατικών παραλογισμών που χαρακτηρίζουν τα κλειστά συστήματα -όπως ο Στρατός- και τους κανόνες τους. Το Catch-22 είναι ο κανόνας του προσεκτικά δομημένου παραλογισμού, από τον οποίο το άτομο δεν μπορεί να ξεφύγει.

  • David Rovics : Τραγούδια σημαντικότητας για γνωστούς και αγνώστους...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Στο πείσμα της μουσικής βιομηχανίας που προσπαθεί να δημιουργήσει ανύπαρκτες και κατασκευασμένες εμπορικά μουσικές κουλτούρες όπως η «Americana», το λαϊκό εργατικό τραγούδι στην Αμερική συνεχίζει και υπάρχει μέχρι τις μέρες μας. Κινείται υπόγεια και DIY πάνω στα χνάρια των Joe Hill, Woody Guthrie, Utah Philips και πολλών άλλων τραγουδοποιών που αρνούνται να συμβιβαστούν με το κυρίαρχο αμερικανικό όνειρο.

  • H διαχρονική αξία των ιδεών του Μιχαήλ Μπακούνιν...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    «Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι ο πρώτος ανθρώπινος νόμος. Η ελευθερία ο δεύτερος»

    Αν και ο όρος Αναρχισμός ως όρος συνδέεται ξεκάθαρα ως σύνολο πολιτικών ιδεών μονάχα όταν το διακήρυξε περίτρανα ("Είμαι Αναρχικός!") ο Προυντόν στο πολύ σημαντικό έργο του «Τι είναι ιδιοκτησία», αναμφίβολα ένα από τους πιο σημαντικότερους εκφραστές του κλασικού αναρχισμού της νεωτερικότητας είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Συμπληρώνονται φέτος 143 χρόνια από τον θάνατό του και στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσω να συνοψίσω τις επαναστατικές ιδέες του και την διαχρονικότητα τους στο σήμερα.

  • IΑΝΟΣ: Ο διπρόσωπος καπιταλισμός...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Ο Ιανός από τα βάθη της ιστορίας ήταν πάντα αμφίσημος. Θεός της αρχής και του τέλους,  των περασμάτων και της ειρήνης - γι' αυτό και τον απεικόνιζαν με διπλό πρόσωπο. Το ίδιο ισχύει με τον καπιταλισμό, αλλά και τις επικερδείς αλυσίδες πολιτισμού του.  Από την μια επικαλούνται ανώτερα ήθη, ενώ την ίδια στιγμή εφαρμόζουν απάνθρωπες και αντικοινωνικές πρακτικές. Μήπως οι πόλεμοι, η φτώχεια, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η πατριαρχία και ο φασισμός, δεν αποτελούν μια σειρά από τις απεχθείς πλην όμως ανεκτές καταστάσεις του αγοραίου δημοκρατικού συστήματος της σημερινής εποχής;

  • O Abbie, o Billy και η κατάλυση του «corpus anarchi»...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Πολλά έχουν ειπωθεί το τελευταίο διάστημα εν μέσω της συνδημίας Covid 19 σχετικά με την κατάλυση της «θείας κοινωνίας» από λαϊκούς και ιερείς. Στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε με τη συγκλονιστική περίπτωση της κατάλυσης των σταχτών του Joe Hill. Η ιστορία του δολοφονημένου συνδικαλιστή των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW-Wobblies) έχει περιγραφεί αναλυτικά στο Μαθήματα Ιστορίας: Joe Hill, ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ, η μνήμη της δολοφονίας του όμως συνεχίζει να μας στοιχειώνει με το τραγούδι « I Dreamed I Saw Joe Hill Last Night», που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως prequel αυτού που επακολουθεί. Η όλη περίπτωση ταιριάζει καθ’ ολοκληρία στη δυναμική και αισθητική της rock and roll κουλτούρας.

  • O Rory Gallagher στην Αθήνα, 12 Σεπτεμβρίου 1981: Έχουν περάσει τόσα και τόσα χρόνια αλλά οι σκιές συνεχίζουν να σουλατσάρουν στη Νέα Φιλαδέλφεια... (και ολόκληρη η συναυλία - ηχητικό)

    Ο Αργύρης Αργυριάδης θυμάται...

    Κανείς δεν περίμενε ότι το Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 1981 θα ήταν ένα ορόσημο για 40.000 νεολαίους που βρέθηκαν στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παρακολουθήσουν την ιστορική συναυλία του αείμνηστου Ιρλανδού κιθαρίστα Rory Gallagher. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Το άρθρο αυτό δεν είναι επετειακό, αλλά κάθε χρόνο με στοιχειώνει η μνήμη των γεγονότων της συναυλίας, όπως και η ατυχία να έχω τα γενέθλιά μου μια μέρα πριν από τον θάνατο του Θείου. Οπότε, μην περιμένετε καμία «αντικειμενική» ανάμνηση διότι απλούστατα δεν μπορώ να την κάνω. Το παρόν κείμενο συνοδεύεται από ολόκληρο το ηχητικό της συναυλίας και μπορείτε να το ακούσετε στο κανάλι του Merlin's Music Box στο Mixcloud...

  • O Διάβολος δεν είναι ο Βασιλιάς της Κολάσεως...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    So don't you bother calling / There ain't nobody home / Sometimes we've got to stand together…  («The King of Hell» - The Nightwatchman) 

    Αυτό πραγματεύεται το πρώτο κείμενο με τίτλο «Της Κολάσεως» του ομότιτλου βιβλίου του Νόρμαν Σπίναρντ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες σε μετάφραση Σπύρου Κουρούκλη. Ο Διάβολος είναι εγκλωβισμένος στον ρόλο που του έχει προσδώσει ο ίδιος ο «Τέλειος Άρχοντας Όλης της Πλάσης» και ο «φέρων το φως» δεν μπορεί να εκφράσει την ελεύθερη βούληση του – γι’ αυτό και εξεγείρεται. Και μπορεί αυτός ο ρόλος να επιτρέπει στον διάβολο να διευθύνει απρόσκοπτα την κόλαση, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.

  • Reverend Beat-Man: Ο αιδεσιμότατος και τα blues του σκουπιδοτενεκέ του....

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Πολύ πρόσφατα στο Βeatniks της Κωλέττη βρέθηκα να τα πίνω με τον Ελβετό «αιδεσιμότατο» Beat-Man, κατά κόσμο Beat Zeller. Μια συνάντηση ιδιαίτερα περίεργη και γοητευτική με έναν άνθρωπο ευγενικό, παράξενο – μια υπερβολικά πλουσιοπάροχη προσωπικότητα. Εκτός από μουσικός, DJ και άλλα πολλά μοιραζόμαστε κάτι κοινό: είμαστε και οι δυo μέλη των Wobblies, του ιστορικού συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW). Όπως ο ίδιος μου εκμυστηρεύθηκε τον οργάνωσε ένας φίλος του και που σύντομα θα οργανωθεί και ο γιoς του! Σε αυτό το άρθρο δεν θα ασχοληθώ με την χειραφέτηση του κόσμου, αλλά θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το έργο του εν συντομία και τα «πειραγμένα» trash-blues του.

  • Rockbitch: Τα κομΜΟΥΝΙα της Κόκκινης Αβύσσου και τα μιτοχόνδρια τους…

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    «H βασική προϋπόθεση των Rockbitch ήταν ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τα πάντα, από την τέχνη μέχρι τον πόλεμο. Η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρεξηγημένη, παρερμηνευμένη και διαστρεβλωμένη στη σύγχρονη κουλτούρα και η αληθινή γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν είμαστε σε θέση να εκφράζουμε και να ζούμε τη σεξουαλικότητά μας χωρίς πολιτιστικούς περιορισμούς. Συνεπώς, το να σηκώσουμε το πέπλο και να δείξουμε πώς είναι στην πραγματικότητα σεξουαλικά οι γυναίκες, και για να το εκφράσουμε μέσα σε μια δημιουργική τέχνη - καθώς η μουσική είναι μια παραδοσιακή σεξουαλική αρένα όπου είναι αποδεκτό οι άνδρες να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, όχι όμως και οι γυναίκες - ήταν μια επίκαιρη πολιτιστική επίθεση και ταυτόχρονα η κατάλληλη πολυεπίπεδη έκφραση για το επόμενο στάδιο του φεμινισμού. Δεν ήταν του τύπου "πρέπει να είμαστε έτσι", αλλά μια φυσιολογική έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής μας που υπερασπιζόταν το σεξ. Το εννοούσαμε σοβαρά και σε βάθος και ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό. Είμαι σίγουρη ότι οι Χριστιανοί ακόμα βλέπουν εφιάλτες...» (Babe, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας των Rockbitch)

  • The Exploited: Mην είσαι αν..Οi..τος!

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Πρόσφατα στον τοίχο του ο αγαπημένος μας εκδότης ανάρτησε το τραγούδι των Exploited, «Fuck the System», για να το σχολιάσει λίγο αργότερα ο πολυγραφότερος και πιο έμπειρος στο punk από εμένα Αντώνης Ζήβας γράφοντας ότι οι Exploited είναι «η χειρότερη και πιο ηλίθια punk μπάντα ever». Σε αυτό συμφωνώ και επειδή πρέπει να μαθαίνουν οι νεότεροι αποφάσισα να μην περάσει ασχολίαστο αφού η διαπίστωση του συντρόφου Αντώνη ισχύει.Αν και η αίγλη τους έχει περάσει πια, ανάμεσα στο νεανικό κοινό υπάρχει ακόμα κόσμος που συνεχίζει να τους ακούει και να τους παίρνει στα «σοβαρά», ίσως εξαιτίας της ποζεράδικης αισθητικής τους ή ακόμα και εξαιτίας του δίσκου τους Punks not Dead.

  • Αναρχικές χοροεσπερίδες και μια φυσιολογική ζωή στο Λονδίνο...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    "Αν δεν μπορώ να τη χορέψω, δεν είναι η επανάστασή μου..." (Emma Goldman)

    Αν και, σύμφωνα με ορισμένους, ο αναρχισμός σαν κοινωνικό κίνημα  «σίγησε» κατά την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στην πραγματικότητα δεν έσβησε ούτε και έπαψε ποτέ να υπάρχει. Διότι, η αναρχία δεν είναι ένα «νεανικό φαινόμενο» όπως θέλουν να την εμφανίζουν ούτε αποτελούσε μέρος μιας μητροπολιτικής υποκουλτούρας, τουλάχιστον μέχρι πριν τον Μάη του 1968, όταν ο χαρακτήρας του αλλάζει ριζικά. Μεταπολεμικά, το αναρχικό κίνημα στην Αγγλία και όχι μόνο, μπορεί να ήταν στα «κάτω» του, αλλά ο πυρήνας των ιδεών του συνέχιζε να οπλίζει τις συνειδήσεις των, έστω και λιγοστών, αφοσιωμένων αγωνιστών αυτής της μεγάλης ιδέας. Στο παρόν το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια άγνωστη πτυχή του αναρχικού κινήματος στο Λονδίνο το 1961.

  • Ανομία: Μύθοι και πραγματικότητα στην εκφορά του εξουσιαστικού λόγου...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης (MD-PhD)

    «Δεν θα επιτρέψουμε στις δυνάμεις της ανομίας και του χάους, να ανακόψουν την πορεία της χώρας προς την ανάκαμψη» (Ν. Δένδιας)

    Μια από της δυνατότητες της εξουσίας λόγο της ισχύος της, είναι η δημιουργία νοημάτων ή καλύτερα επανα-νοηματοδότησης με στόχο την συμμόρφωση. Αυτό συμβαίνει συνεχώς στην εκφορά του κυρίαρχου λόγου διαμέσου νεολογισμών, λεκτικών αλμάτων ή άλλων νοηματικών ιδεολογικών χειρισμών.

  • Έλληνα Λεβέντη, στον τάφο σου θα χτίσουμε το πιο μεγάλο γλέντι!

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Εικονογράφηση: Γιώργος Μικάλεφ

    Την τελευταία δεκαετία γίναμε μάρτυρες μιας σειράς γεγονότων, τα οποία μέσα από την ασημαντότητα τους ανέβασαν ψηλότερα τον πήχη του υπερφίαλου εθνικοπατριωτικού μεγαλείου, ενώ την ίδια στιγμή η κοινωνία βίωσε αλλεπάλληλες ήττες σε υγειονομικό, πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο. Ως άλλοθι, χρειάστηκε μια Ελλάδα νικητής προκειμένου να συντηρηθεί ο μύθος και η νοοτροπία του Ελληναρά, αυτού του υπερβατικού όντος με το εθνικό μεγαλείο της χλαμύδας και του φιλότιμου της φουστανέλας. Να πούμε ξανά ότι μια κοινωνία, στην εποχή της ασημαντότητάς της, επιλέγει τον πιο εύκολο δρόμο, αυτόν την κενότητας, θα ήταν απλά άλλη μια γραφική κοινοτυπία, την οποία γνωρίζουμε όλοι.

  • Εμείς θα πούμε την τελευταία λέξη! Η κοινωνική ψυχολογία της εξέγερσης...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη (Ευρωκίνηση)

    Πως θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάσταση εξέγερσης που ακολούθησε αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008; Σίγουρα πάντως όχι με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία της πολιτικής, του συνδικαλισμού ή της αριστεράς. Η ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκεμβρίου και οι κοινωνικές της αναπαραστάσεις, άπτονται περισσότερη στην εξήγηση από πλευράς κοινωνικής ψυχολογίας μιας και από την αρχή η «υπερασπιστική γραμμή» προσπάθησε να δικαιολογήσει τον φόνο επικαλούμενη το γεγονός ως παρεξήγηση και να παρουσιάσει τον δολοφονημένο δεκαπεντάχρονο με όρους απόκλισης της προσωπικότητας του. Αυτός ήταν ένας σαφής ιδεολογικός χειρισμός που στηρίζεται στην προσπάθεια ψυχολογιοποίησης του λόγου από τα πράγματα (δολοφονία) πάνω στον άνθρωπο (θύμα) και τη συμπεριφορά του.

  • Η Κοινωνική Αναπαράσταση των Αναρχικών: Ο ιδεολογικός χειρισμός των ΜΜΕ και η κατασκευή ψευδών αναπαραστάσεων του αναρχικού χώρου στην Ελλάδα...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα διανύει την τέταρτη δεκαετία παρουσίας στον κοινωνικό αγώνα από την «μεταπολίτευση» και μετά. Εξακολουθεί όμως να παραμένει αντικείμενο  ιδεολογικής διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ, με το θέαμα να επιστρέφει κατά έναν μη μυστηριακό τρόπο και να αποτελεί τον εσωτερικό καταπιεστή σε σχέση με μια εικόνα αναντίστοιχη της απεύθυνσης και της απειλής που έχει ή θα έπρεπε να έχει ο Αναρχισμός ως προς το σύστημα.

  • Κοινωνική απόσταση: Βγες έξω από το «κουτί» σου - Το άγνωστο μυστικό της πλατείας Chamberí...

    Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

    Στην περιοχή Chamberí της Μαδρίτης υπάρχει ένας ανώνυμος, περιφραγμένος βοηθητικός δρόμος που οδηγεί σε μια εξίσου ανώνυμη ιδιωτική πλατεία. Σε σύγκριση με άλλες, πιο πολύχρωμες πλατείες στην πόλη, αυτή είναι εξίσου αξιόλογη επειδή κρύβει ένα μυστικό από το λυκόφως της δικτατορίας του Φράνκο. Με αφορμή την πανδημία και τα αποτρεπτικά μέτρα για την εξάπλωση του ιού στους δημόσιους χώρους, μου ήρθε στο νου μια ισπανική ταινία του 1972 με τίτλο Ο Τηλεφωνικός Θάλαμος (La Cabina,βραβείο Εmmy).

FEATURED VIDEOS

  • 1