Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
«H βασική προϋπόθεση των Rockbitch ήταν ότι η ανθρώπινη σεξουαλικότητα είναι η κινητήρια δύναμη πίσω από τα πάντα, από την τέχνη μέχρι τον πόλεμο. Η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι παρεξηγημένη, παρερμηνευμένη και διαστρεβλωμένη στη σύγχρονη κουλτούρα και η αληθινή γυναικεία απελευθέρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν είμαστε σε θέση να εκφράζουμε και να ζούμε τη σεξουαλικότητά μας χωρίς πολιτιστικούς περιορισμούς. Συνεπώς, το να σηκώσουμε το πέπλο και να δείξουμε πώς είναι στην πραγματικότητα σεξουαλικά οι γυναίκες, και για να το εκφράσουμε μέσα σε μια δημιουργική τέχνη - καθώς η μουσική είναι μια παραδοσιακή σεξουαλική αρένα όπου είναι αποδεκτό οι άνδρες να συμπεριφέρονται όπως θέλουν, όχι όμως και οι γυναίκες - ήταν μια επίκαιρη πολιτιστική επίθεση και ταυτόχρονα η κατάλληλη πολυεπίπεδη έκφραση για το επόμενο στάδιο του φεμινισμού. Δεν ήταν του τύπου "πρέπει να είμαστε έτσι", αλλά μια φυσιολογική έκφραση του κοινοτικού τρόπου ζωής μας που υπερασπιζόταν το σεξ. Το εννοούσαμε σοβαρά και σε βάθος και ταυτόχρονα απίστευτα διασκεδαστικό. Είμαι σίγουρη ότι οι Χριστιανοί ακόμα βλέπουν εφιάλτες...» (Babe, διαχειρίστρια της ιστοσελίδας των Rockbitch)
Από την γέννηση του, για πολλούς συντηρητικούς το Rock n Roll αποτελεί μια επικλυσιγενή (transgressive) μουσική. Καθώς ορισμένα είδη μουσικής αύξησαν την δημοτικότητά τους χρησιμοποιώντας αυτήν την παρέκβαση, αρκετοί καλλιτέχνες έκαναν αυτή την υπέρβαση ξεπερνώντας τα όρια για να κάνουν κάποια δήλωση (πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική κ.ο.κ.) για να τραβήξουν την προσοχή ή απλά για να κερδίσουν χρήματα προκαλώντας το κοινό. Για ορισμένα μουσικά είδη, η προσβολή των χρηστών ηθών ήταν αναπόσπαστο μέρος τους, όπως το shock-rock, το heavy metal, το punk rock το horror-core ή το gangsta-rap. Ωστόσο, αυτή την αισθητική εναντίον του κατεστημένου, στο rock n roll δεν έχουν πάψει να κυριαρχούν ο ματσισμός, η πατριαρχία και ο σεξισμός, με το χώρο της μουσικής κυρίως ανδροκρατούμενο. Οι λίγες περιπτώσεις που παραβίασαν και αμφισβήτησαν αυτόν τον κανόνα απλά αποτέλεσαν την εξαίρεση της επιβεβαίωσής του.
Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση ήταν οι Rockbitch. Ένα βρετανικό γυναικείο metal συγκρότημα, τα μέλη του οποίου έπαιζαν γυμνά στις συναυλίες, ενσωματώνοντας όργια, σεξουαλικά και παγανιστικά τελετουργικά ως αναπόσπαστο κομμάτι των παραστάσεων τους.
Οι Rockbitch αρχικά δημιουργήθηκαν το 1984 ως Cat Genetica από την μπασίστρια Amanda Smith-Skinner («Τhe Βitch») και τον κιθαρίστα Tony Skinner («Τhe Beast»). Στη συνέχεια, το 1989, το συγκρότημα μετονομάστηκε σε Red Abyss με τη συμμετοχή ανδρών και γυναικών στις τάξεις του, μέχρι που τελικά απέκτησε αποκλειστικά γυναικεία ταυτότητα το 2000, με μέλη από τη μητριαρχική, πολυγαμική, παγανιστική, φεμινιστική κοινότητα στην οποία συμμετείχαν η Smith και ο Skinner σε μια απόκρυφη περιοχή της Γαλλίας - ένα πρώην μοναστήρι που είχε διαμορφωθεί κατάλληλα. Ο Skinner αποχώρησε από το συγκρότημα για να αφοσιωθεί σ το μανατζάρισμά του και την παραγωγή.
Όπως προφανώς αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης, η λέξη «κομΜΟΥΝΙα» είναι παρεκβατική και δεν αναφέρεται στην πολιτική αλλά στην κοινοτική και έμφυλη τοποθέτηση του συγκροτήματος: Οι Rockbitch ήθελαν να απελευθερώσουν τη γυναικεία σεξουαλικότητα από τα δεσμά της χρησιμοποιώντας τον παγανισμό και να καταγγείλουν τη θρησκεία ως φορέα καταπίεσης – ειδικότερα τον χριστιανισμό, εξ ου και οι αναφορές και τα σύμβολα του συγκροτήματος στο Σατανά.
Στο πλαίσιο της μουσικής, μέσα από τους τρεις δίσκους που πρόλαβε να κυκλοφορήσει η μπάντα, καταπιάστηκε σχεδόν με όλα τα είδη. Από την jazz, τo funk και την rock στο άγνωστο και πιο «χορευτικό» τους άλμπουμ Luci’ s Love Child (1992) σαν Red Abyss όπου ξεχωρίζει η χαρισματική, α λα Janis Joplin, φωνή της Julie Worland, για να περάσουν σε πιο punk–metal ακούσματα στον πρώτο τους δίσκο σαν Rockbitch, το ιστορικό Motor Driven Bimbo (1999), όπου τα τύμπανα έχει πλέον αναλάβει η Jo Heeley, και να καταλήξουν σε πιο «industrial» ήχους ηχογραφώντας το Psychic Attack (2002) που δεν κυκλοφόρησε ποτέ επίσημα. Η σύνθεση της μπάντα άλλαζε συχνά για να συμπεριλάβει τις «Luci the Stage Slut» και «The Haema-Whore», αλλά και τις οι Kali και Erzulie, οι οποίες εμφανίζονται ως «Sex Magik Priestesses». Αρχικά οι δυο πρώτες συμμετείχαν απλώς στα τελετουργικά όργια επί σκηνής, πριν τελικά ενταχθούν κανονικά στο συγκρότημα. Τα τρία αυτά άλμπουμ είναι δυσεύρετα σε φυσική μορφή, ενώ ακόμα και σήμερα για να παρακολουθήσει κανείς μια ζωντανή εμφάνιση των Rockbitch στο youtube πρέπει πρώτα να επιβεβαιώσει ότι είναι ενήλικας.
Το συγκρότημα περιόδευσε σε Γερμανία, Γαλλία, Ελβετία, Κάτω Χώρες, Σουηδία, Δανία, Ηνωμένο Βασίλειο (οι εμφανίσεις του απαγορεύτηκαν στη Σκωτία), Ιταλία, Ισπανία, Φινλανδία, Σλοβενία, Τσεχία, Εσθονία και Καναδά.
Οι Rockbitch έγιναν διαβόητες όχι μόνο επειδή εκτελούσαν σεξουαλικές πράξεις πάνω στη σκηνή, αλλά και επειδή επιδίωκαν τη συμμετοχή των ανδρών – στη διάρκεια των συναυλιών τους πετούσαν στο κοινό ένα προφυλακτικό – τη Χρυσή Καπότα – και όποιος το έπιανε (άνδρας ή γυναίκα) πήγαινε στα παρασκήνια για να συμμετάσχει με μέλη της μπάντας σε σεξουαλικά όργια. Κατά γενική ομολογία του συγκροτήματος, οι περισσότεροι που αρνούνταν το πολυπόθητο έπαθλο ήταν άντρες! Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των προκλήσεών τους ήταν το μανιφέστο του συγκροτήματος, το οποίο η Worlandο έβγαζε στην κυριολεξία από το αιδοίο της σε κάθε συναυλία για να το διαβάσει στο κοινό.
Οι Rockbitch περιόδευσαν κυρίως από το 1998 έως το 2002 αντιμετωπίζοντας όλο και μεγαλύτερη αντίσταση από τις αρχές που συχνά απαγόρευαν τις συναυλίες τους . Έτσι, πολύ συχνά η μπάντα αναγκαζόταν να βρίσκει εναλλακτικούς χώρους για να παίζει. Ενδεικτικό είναι ότι μετά την κυκλοφορία του Motor Driven Bimbo, η δισκογραφική τους απαγόρευσε τις ζωντανές συναυλίες με αποτέλεσμα να σπάσουν το συμβόλαιο τους.
Το συγκρότημα έγινε η φωνή για την διεκδίκηση των σεξουαλικών ζητημάτων, τα οποία ακόμα και στις μέρες αρκετές φορές κρύβονται κάτω από το χαλί. Σαν προέκταση της φεμινιστικής διακήρυξης στη δεκαετία του ’70 ότι «το προσωπικό είναι πολιτικό», δήλωσαν ότι κανένα φεμινιστικό κίνημα δεν ήταν ολοκληρωμένο χωρίς επανεξέταση, τον επαναπροσδιορισμό και την έκφραση της σεξουαλικότητας σε κάθε μορφή που έπαιρνε από τις ίδιες τις γυναίκες. Θεωρούσαν το rock σαν το ιδανικό μέσο για να γίνει αυτό, καθώς για πολύ καιρό υπήρξε η αρένα για την έκφραση της ανδρικής σεξουαλικότητας, ενώ συχνά τα γυναικεία σώματα ήταν ένα καρύκευμα για να εντείνει το ενδιαφέρον γύρω από κάποιο προϊόν αντί να είναι μια πηγή προσωπικής ενδυνάμωσης.
Το συγκρότημα φρόντιζε να μην παραβαίνει τους νόμους που αφορούσαν το περιεχόμενο των σκηνικών του εμφανίσεων σε οποιαδήποτε χώρα έπαιζε. Όμως το διαρκές ενδιαφέρον της βρετανικής αστυνομίας σχετικά με τα σεξουαλικά θέματα και τις παραστάσεις τους, καθώς και η εντονότατη πίεση στους ιδιοκτήτες των μουσικών σκηνών, δυσκόλευε την πραγματοποίηση των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος, ακόμα και σε περιπτώσεις που οι ιδιοκτήτες αυτοί ήταν θετικοί απέναντι στις Rockbitch. Οι απογοητεύσεις και τα προβλήματα που προκαλούσαν οδήγησαν το συγκρότημα να διακόψει τα live το 2002, ενώ και ο θάνατος από καρκίνο του στήθους της Heeley το 2012 εμπόδισαν τη μετεξέλιξη των Rockbitch σε Syren. Στο ενδιάμεσο, από το 2005 – 2008, συνέχισαν ως MT-TV, προβάλλοντας τα φεμινιστικά μιτοχόνδρια τους αλλά χωρίς καμία σεξουαλική αναφορά στις παραστάσεις πέρα, φυσικά, από το στιχουργικό κομμάτι.
Οι Rockbitch μπορεί να διαλύθηκαν αλλά άφησαν ανεξίτηλα τα ίχνη τους τόσο στην μουσική – καλλιτεχνική κουλτούρα, όσο και στο φεμινιστικό κίνημα. Στην επίσημη ιστοσελίδα των Rockbitch τα λόγια τους παραμένουν ξεκάθαρα: «Όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά την παράστασή μας, προσπαθούσαμε να κάνουμε μια οπτική και μουσική δήλωση σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο οι γυναίκες και η σεξουαλικότητά τους απεικονίζονται σε κάθε μέσο στη δυτική κουλτούρα Θέλαμε να διατυπώσουμε τις απαντήσεις μας σε αυτές τις αντιλήψεις και να διασκεδάσουμε – κανένα από αυτά τα δυο δεν έρχεται σε αντίθεση με το άλλο! Για εμάς ήταν προφανές ότι ένα ακραίο διπλό πρότυπο σχετικά με τα σεξουαλικά στερεότυπα ανδρών και γυναικών, παρέμενε ένα διαρκές, δυσεπίλυτο ζήτημα – τόσο μέσα στη δομή της κοινωνίας, όσο και στο μυαλό του κοινού και του φεμινιστικού κινήματος». Η επίσκεψη και ανάγνωση των κειμένων που υπάρχουν στην ιστοσελίδα τους είναι ενδεικτική της προσεκτικής και συγκροτημένης τοποθέτησης της κομμούνας των Rockbitch.
Ως λειτουργός ψυχικής υγείας, έχω βρεθεί κλινικά σε άτομα ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, τα οποία καταπιέζουν τη φύσης τους. Πολλές φορές εγκλωβίζονται στους εκάστοτε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για να την αποκρύψουν ή ακόμα και για να την διαφυλάξουν παθολογικοποιόντας την. Σε μια εποχή όπου η πατριαρχία συνεχίζει να μεγαλουργεί και με τις γυναικοκτονίες να αυξάνονται ενώ η γυναικεία φύση να θεωρείται ως κάτι «βρώμικο», η παρέκβαση των Rockbitch είναι πολύ πιο αληθινή και επιβεβλημένη σε σχέση με άλλες ανδρικών συγκροτημάτων όπως οι Sex Pistols, επειδή με τον τρόπο τους αναφώνησαν «Never mind the bollocks», αναλαμβάνοντας το κόστος της επιλογής τους.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
