Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Φωτογραφίες: Τατιάνα Μπόλαρη (Ευρωκίνηση)

Πως θα μπορούσε κάποιος να ερμηνεύσει τις αιτίες που οδήγησαν στην κατάσταση εξέγερσης που ακολούθησε αυθόρμητα και ακηδεμόνευτα τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στις 6 Δεκεμβρίου 2008; Σίγουρα πάντως όχι με τα παραδοσιακά ερμηνευτικά εργαλεία της πολιτικής, του συνδικαλισμού ή της αριστεράς. Η ερμηνεία της εξέγερσης του Δεκεμβρίου και οι κοινωνικές της αναπαραστάσεις, άπτονται περισσότερη στην εξήγηση από πλευράς κοινωνικής ψυχολογίας μιας και από την αρχή η «υπερασπιστική γραμμή» προσπάθησε να δικαιολογήσει τον φόνο επικαλούμενη το γεγονός ως παρεξήγηση και να παρουσιάσει τον δολοφονημένο δεκαπεντάχρονο με όρους απόκλισης της προσωπικότητας του. Αυτός ήταν ένας σαφής ιδεολογικός χειρισμός που στηρίζεται στην προσπάθεια ψυχολογιοποίησης του λόγου από τα πράγματα (δολοφονία) πάνω στον άνθρωπο (θύμα) και τη συμπεριφορά του.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις ελευθεριακές εκδόσεις Ναυτίλος το βιβλίο Ανθρωπόσφαιρα, μια Αναρχική Ουτοπία του Ζοζέφ Ντεζάκ. Θεωρώ την έκδοση αυτή ιδιαίτερα σημαντική και ιστορική μιας και μας επιτρέπει να διεισδύσουμε σε μια άγνωστη τόσο μορφή του διεθνούς αναρχικού κινήματος όπως του συγγραφέα, όσο και της οξυδέρκειάς και πρωτοπορίας του έργου του, που ήταν μέχρι πρότινος σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ο αναρχικός χώρος στην Ελλάδα διανύει την τέταρτη δεκαετία παρουσίας στον κοινωνικό αγώνα από την «μεταπολίτευση» και μετά. Εξακολουθεί όμως να παραμένει αντικείμενο  ιδεολογικής διαστρέβλωσης της πραγματικότητας από τα ΜΜΕ, με το θέαμα να επιστρέφει κατά έναν μη μυστηριακό τρόπο και να αποτελεί τον εσωτερικό καταπιεστή σε σχέση με μια εικόνα αναντίστοιχη της απεύθυνσης και της απειλής που έχει ή θα έπρεπε να έχει ο Αναρχισμός ως προς το σύστημα.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Στην περιοχή Chamberí της Μαδρίτης υπάρχει ένας ανώνυμος, περιφραγμένος βοηθητικός δρόμος που οδηγεί σε μια εξίσου ανώνυμη ιδιωτική πλατεία. Σε σύγκριση με άλλες, πιο πολύχρωμες πλατείες στην πόλη, αυτή είναι εξίσου αξιόλογη επειδή κρύβει ένα μυστικό από το λυκόφως της δικτατορίας του Φράνκο. Με αφορμή την πανδημία και τα αποτρεπτικά μέτρα για την εξάπλωση του ιού στους δημόσιους χώρους, μου ήρθε στο νου μια ισπανική ταινία του 1972 με τίτλο Ο Τηλεφωνικός Θάλαμος (La Cabina,βραβείο Εmmy).

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης 

Εν συντομία, ο Μάης του '68 είναι η πολιτικοκοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων των μαθητών και φοιτητών, τα οποία επεκτάθηκαν με γενική απεργία των εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που πήρε διαστάσεις ρήξης και οδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά από πού προέρχονται τα blues, αλλά πιθανότατα αυτό το μουσικό είδος εξελίχθηκε από τους προσφάτως χειραγωγημένους σκλάβους στον βαθύ Αμερικανικό Νότο. Επειδή αρχικά θεωρήθηκε ως μια "ευτελής" μορφή τέχνης που δεν άξιζε την προσοχή του λευκού κατεστημένου, αυτή η εξελισσόμενη μορφή των blues είναι ελλιπώς τεκμηριωμένη μιας και υπάρχουν πολύ λίγες αναφορές, ώστε οι μουσικολόγοι να ανατρέξουν σχετικά μέχρι τη δημοσίευση των δύο πρώτων "επίσημων blues τραγουδιών ", του "Dallas Blues" και του "The Memphis Blues", το 1912. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πρώτα blues τραγούδια περιείχαν επίσης στοιχεία ragtime - ένα πολυρυθμικό μουσικό είδος που σχεδόν εξαφανίστηκε μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πριν από ένδεκα χρόνια έφυγε από την ζωή μια όχι τόσο διάσημη αλλά σημαντικότατη μουσική φυσιογνωμία των Wobblies (Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου-IWW) και του αμερικανικού εργατικού τραγουδιού αυτή του Utah Phillips (κατά κόσμον Bruce Dunkan). Το κείμενο αυτό αποτελεί μια συνοπτική ιστορία ενός ιδιαίτερου τραγουδοποιού της εργατικής τάξης.

Ο Utah Phillips αποτελεί, από τις δεκαετίες του ’60, ’70 και μετά τον βασικότερο συνεχιστή της παράδοσης του ριζοσπαστικού τραγουδιού και θα εκπροσωπήσει μέχρι το θάνατό του, το 2008, το αμερικανικό πολιτικό και εργατικό τραγούδι, μεταδίδοντάς το στις νεότερες γενιές. Εκτός από μέλος των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου, Utah Phillips, δήλωνε αναρχικός και υπέρμαχος της ειρήνης.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η Νέα Ορλεάνη είναι σταυροδρόμι πολιτισμών, μουσικής, φαγητού, θρησκείας, πολιτικής, συνωμοσιών και διαφόρων ιστοριών που εξάπτουν την φαντασία και ταυτόχρονα δομούν την ιστορία της πόλης. Σε αυτό το κείμενο θα ασχοληθούμε με μια ιστορία που σχεδόν περιέχει όλα αυτά.

Πηγαίνοντας πίσω στο χρόνο, στις αρχές του 20ού αιώνα η πόλη συνταράσσεται από μια σειρά φόνων που διαπράττονταν με τον ίδιο τρόπο: ο δράστης δολοφονούσε τα θύματά του με τσεκούρι. Μέσα σε διάστημα ενάμιση χρόνου επιτέθηκε σε τουλάχιστον δώδεκα άτομα, εκ των οποίων τα επτά πέθαναν αμέσως κατά την επίθεση ή υπέκυψαν αργότερα στα τραύματα τους. Κοινό στοιχείο όλων των φόνων εκτός από το όπλο ήταν και η εθνικότητα των θυμάτων, τα οποία ήταν ιταλικής καταγωγής. Αυτό πυροδότησε μια σειρά θεωριών περί εγκλημάτων ρατσιστικού χαρακτήρα, ενώ ο τύπος της εποχής αποκάλεσε τον κατά συρροή δολοφόνο «Πελεκητή της Νέας Ορλεάνης». Παρόλο που ο δολοφόνος με το τσεκούρι έγινε πρώτο θέμα, η αστυνομία δεν κατάφερε να τον συλλάβει πότε και οι θεωρίες και οι έριδες για την ταυτότητά του συνεχίζονται μέχρι και σήμερα. Για την τοπική κοινωνία ο «Πελεκητής» (Axeman) είχε αποκτήσει υπερφυσικές δυνάμεις αφού πολλοί πίστευαν ότι δεν ήταν άνθρωπος αλλά μια σκοτεινή δαιμονική οντότητα.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Weaving Spiders Come Not Here»*: αυτό είναι το μότο της Βοημικής Λέσχης, μιας κλειστής ανδρικής λέσχης στο Σαν Φρανσίσκο των ΗΠΑ που έχει στην ιδιοκτησία της το «Βοημικό Άλσος» (Bohemian Grove). Σε αυτό το άρθρο θα περιπλέξουμε την συνωμοσία με την αποδόμηση και την παρωδία. Όπως όμως σε κάθε κείμενο που ασχολείται με τέτοια πράγματα, σας προτείνω εκ των προτέρων να το σώσετε στον υπολογιστή σας πριν το κατεβάσουν και σας προειδοποιώ ότι είναι ακατάλληλο για άτομα με παθήσεις όπως η σοβαροφάνεια. Άλλωστε, αυτή είναι και η ουσία της υπόθεσης αυτής.

 Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

(Ακούστε τη συλλογή του Mad Pride Nutters With Attitude ΕΔΩ)

Σύμφωνα με μελέτες, ένας στους  τέσσερις  ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο λέει ότι πάσχει ή έπασχε στο παρελθόν από κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας.  Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι είναι απομονωμένοι από τους άλλους. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες πληθυσμού, κινήματα επιζώντων ή ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας είναι ακόμα είδος εν ανεπαρκεία.Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τις απαρχές της κοινότητας Mad Pride στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Αν τη δεκαετία του 1960 το Σαν Φρανσίσκο έμεινε στην ιστορία για το καλοκαίρι της αγάπης λουλουδιών και τον πασιφισμό του, δεν ίσχυε το ίδιο για το γειτονικό Μπέρκλεϊ, την έδρα του ομώνυμου Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνιας, του γνωστού «Cal». Το 1981 η φιλάνθρωπος Phoebe Elizabeth Apperson Hearst χρηματοδότησε αρκετά από τα προγράμματά του και έκτοτε το πανεπιστήμιο, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει μια χαλαρή σύνδεση με την οικογένεια, η οποία κατέχει αρκετά ΜΜΕ στην πολιτεία και όχι μόνο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Συνεχίζοντας για την ταραγμένη περίοδο της δεκαετίας του 60-70 στην Αμερική, θα παραμείνουμε στην Νέα Υόρκη για να ξετυλίξουμε το μύθο ενός ακόμα μοναδικού καλλιτέχνη. Στο άρθρο για τους Μotherfuckers έγινε σχετική αναφορά για την κατάληψη του μαθηματικού τμήματος στο πανεπιστήμιο Columbia και τη συναυλία συμπαράστασης από τον Νεοϋορκέζο τραγουδοποιό David Peel. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη καυστική, σαρκαστική αλλά και ξεκαρδιστική περίπτωση καλλιτέχνη, ο οποίος παρέμεινε αφοσιωμένος στις «στρεβλές», κατά πολλούς, ιδέες του μέχρι το τέλος της ζωής του, στις 6 Απριλίου 2017.

του Αργύρη Αργυριάδη

Όταν στις 15 Αυγούστου 1877 ο Τόμας Έντισον πραγματοποιούσε την πρώτη ηχογράφηση στην ανθρώπινη ιστορία, με το παιδικό τραγούδι «Mary Had a Little Lamb», δεν ήξερε τι μπορούσε να επακολουθήσει. Η εφεύρεση του ομολογουμένως συγκαταλέγεται σε αυτές που όχι μόνο άλλαξαν αλλά και διαμόρφωσαν την ιστορία του κόσμου σε πολιτικό, κοινωνικό και τεχνολογικό επίπεδο, αλλά και σε πολιτισμικό. Η επιλογή δε του συγκεκριμένου τραγουδιού έμελλε να μείνει στην μουσική ιστορία όχι τόσο σαν παιδικό αλλά, για τις διασκευές του και τις ερμηνείες του στη μουσική των blues. Στην προκειμένη περίπτωση θα ασχοληθούμε με την ιστορία του συγκεκριμένου τραγουδιού.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η Σοσιαλιστική Κοινότητα Ασθενών (Sozialistisches Patientenkollektiv–SPK) αποτελεί μια χαρακτηριστική και ιδιαίτερη περίπτωση αυτοοργάνωσης που ξεφεύγει από το συνηθισμένο πλαίσιο αντιδράσεων του κινήματος της αντιψυχιατρικής. Η επιρροή της ήταν αρκετά μεγάλη, μέλη της υποστήριξαν ενεργά τον ένοπλο αγώνα της RAF (όπως η Μπριγκίτε Μόνχαουπτ και ο Σίγκφριντ Χάουζνερ), και έφθασε σε σημείο να ασκήσει έμπνευση ακόμα και στη μουσική. Σε αυτό το άρθρο θα αναφερθούμε διεξοδικά σε αυτή την άγνωστη κοινότητα που αν και διαφοροποιημένη πλέον συνεχίζει ως και τις μέρες μας. Αφορμή για το συγκεκριμένο κείμενο αποτέλεσε η συζήτηση που είχα με τον Αντώνη Ζήβα επειδή επανέφερε στην μνήμη μου την ιστορία αυτή και με προέτρεψε να γράψω το εν λόγο κείμενο (και τον ευχαριστώ γι’ αυτό) γνωρίζοντας την ενασχόληση μου στον χώρο της ψυχικής υγείας.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η έξοδος του Ozzy Osbourn από τους Black Sabbath παραμένει ένα ιδιαίτερο γεγονός για τους απανταχού σαμπαθιανούς μέχρι τις μέρες μας. Το διαζύγιο του τραγουδιστή με την μπάντα στα τέλη του 70 δεν ήταν όπως όλα τα διαζύγια, ούτε εύκολο, ούτε βελούδινο. Tα δυο τελευταία άλμπουμ του συγκροτήματος δεν ήταν και από τα καλύτερα τους, ο Ozzy τα θεωρούσε αρκετά πειραματικά και ήθελε να επιστρέψει στο παλιότερο γνώριμο κλασικό και επιτυχημένο στυλ που καθιέρωσε το συγκρότημα. Όμως ο εθισμός του στα ναρκωτικά αλλά και η αδυναμία του να συνεισφέρει πραγματικά στο συνθετικό κομμάτι, ήταν αυτά που τον οδήγησαν στην έξοδο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Τα μέσα της δεκαετίας του 1960 ήταν διεθνώς μια πολύ ταραγμένη εποχή. Στην Αμερική η νεανική αμφισβήτηση μαζί με την κριτική στον πόλεμο του Βιετνάμ αποτέλεσε έναν διακριτό πόλο για την δημιουργία πολλών και διάφορων τρόπων αντίδρασης. Η μουσική ήταν ένα από αυτά. Το κίνημα των Χίπις από το ξέσπασμα του και μετά συνεπήρε στον διάβα του ολόκληρη την υφήλιο δημιουργώντας τάσεις, προοπτικές αλλά και απογοητεύσεις.

σΓράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Η δεκαετία του 1960 στις ΗΠΑ ήταν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή και για οποιαδήποτε αιτία τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι μειονότητες, και άλλα πολλά, ήταν τα αίτια που ανέδειξαν τον επερχόμενο πολιτικό ανταγωνισμό και την αντικουλτούρα της εποχής. Ο πόλεμος του Βιετνάμ ήταν το σημείο που η κοινωνική συναίνεση έσπασε. Η νέα γενιά δεν ήθελε να συμμετέχει σε έναν ακόμα πόλεμο με έναν λαό που δεν της είχε κάνει τίποτα και για αυτό όχι μόνο δεν ήθελε να στρατολογηθεί, αλλά ούτε και να συμμετέχει στο παραμικρό στο αμερικανικό πολεμικό όνειρο.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Όταν ο Άγγελος του Φωτός, ο Εωσφόρος, καταγγέλθηκε από τον Θεό και υποτάχθηκε σε μια ύπαρξη αμαρτίας και τρόμου, ο άνθρωπος δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Τουλάχιστον, αυτή είναι η κατασκευή που μας παρουσιάστηκε μέσα από τα χιλιάδες χρόνια της θρησκευτικής αφήγησης. Από την απαρχή της δημοκρατίας, οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως ηγέτες των κοινωνιών, δημιουργούν σκόπιμα έναν αποδιοπομπαίο τράγο ή έναν αήττητο εφιάλτη, προκειμένου να κρατούν τις κοινότητές τους φοβισμένες ότι επέρχεται η πλήρης εξόντωση και ότι θα ήταν ασφαλείς μόνον αν υπάκουαν στους νόμους των αφεντάδων τους.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

«Αν το 1970 η Grace Slick, η τραγουδίστρια των Jefferson Airplane, είχε καταφέρει να ντοπάρει τον Αμερικανό πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον με LSD, ίσως το παρατσούκλι του να ήταν Τριπαρισμένος Ντικ αντί για Πονηρούλης Ντικ».

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η κυβέρνηση του 37ου προέδρου των ΗΠΑ είχε έρθει σε αντιπαράθεση με την αντικουλτούρα της νέας γενιάς και των χίπηδων που ήταν ενάντια στα συντηρητικά ήθη της εποχής, αντιμάχονταν τον πόλεμο στο Βιετνάμ και απεχθάνονταν κάθε φυλετικό διαχωρισμό. Προπύργιο ήταν το Σαν Φρανσίσκο και το γειτονικό  Μπέρκλεϊ όπου αναρχικές και αναρχίζουσες πολιτιστικές ομάδες όπως οι Diggers και οι Merry  Pranksters είχαν επηρεάσει με τον τρόπο τους το «καλοκαίρι της αγάπης».

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

ΤοWitchcraft Destroys Minds & Reaps Souls είναι το πρώτο άλμπουμ του αμερικανικού συγκροτήματος Coven και κυκλοφόρησε το 1969. Το περιεχόμενο του δίσκου ήταν αρκετά αμφιλεγόμενο και δεν έμοιαζε με τη θεματολογία της εποχής μιας και αναφερόταν στον αποκρυφισμό, την μαύρη μαγεία και, φυσικά, τη λατρεία στον Σατανά. Λίγο μετά την έκδοση του δε, αποσύρθηκε για προφανείς λόγους, αλλά η επίδραση του έμελλε να είναι σημαντική σε αυτό που μετέπειτα θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «αποκρυφιστικό ροκ».