Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
(Ακούστε τη συλλογή του Mad Pride Nutters With Attitude ΕΔΩ)
Σύμφωνα με μελέτες, ένας στους τέσσερις ανθρώπους στο Ηνωμένο Βασίλειο λέει ότι πάσχει ή έπασχε στο παρελθόν από κάποιο πρόβλημα ψυχικής υγείας. Οι περισσότεροι από αυτούς θεωρούν ότι είναι απομονωμένοι από τους άλλους. Σε αντίθεση με άλλες ομάδες πληθυσμού, κινήματα επιζώντων ή ληπτών υπηρεσιών ψυχικής υγείας είναι ακόμα είδος εν ανεπαρκεία. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσουμε για τις απαρχές της κοινότητας Mad Pride στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Είναι γεγονός ότι ζούμε σε κοινωνίες αποκλεισμού: Τόσο ο καπιταλισμός, όσο και η δημοκρατία όταν δεν μπορούν να διαχειριστούν ένα ζήτημα (κοινωνικό, πολιτικό, υγείας, κ.ο.κ.) το εξοστρακίζουν. Τις περισσότερες φορές αυτό δημιουργεί απομονωμένα άτομα που αργοσβήνουν μόνα με το στίγμα που τους επέβαλλαν άλλοι. Ή, τουναντίον αντιστέκονται όπως στην περίπτωση του Mad Pride: Ενώνονται, γιορτάζουν την «τρελή υπερηφάνεια» τους, διασκεδάζουν και αποενοχοποιούν την διαφορετικότητα τους. Την κάνουν ορατή στην κατεστημένη και «λογική» κοινωνία δημιουργώντας κοινότητες αγώνα.
Το Mad Pride ιδρύθηκε από τέσσερις λήπτες υπηρεσιών ψυχικής υγείας τους Mark Roberts, Simon Barnett, Robert Dellar και Pete Shaughnessy. Ο ένας από αυτούς είχε παρευρεθεί σε ένα gay pride και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό αν υπήρχε κάτι αντίστοιχο και για τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας. Ένα τεράστιο φεστιβάλ σε ένα πάρκο - μια παρέλαση, συναυλίες, αναγνώσεις ποίησης, όπου ψυχικά διαφορετικοί άνθρωποι (διαγνωσμένοι ή μη) θα διαμαρτύρονταν, θα διασκέδαζαν ή θα έσπαγαν τον κοινωνικό αποκλεισμό, θα ήταν απλά μαζί και θα αισθάνονταν υπερήφανοι για αυτό που είναι.
Το 1999 στα τέλη του 20ου αιώνα φάνηκε ότι ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή. Ήταν η εποχή που τα ΜΜΕ έσπερναν τον ηθικό πανικό για αιμοσταγείς ψυχοπαθείς δολοφόνους, που η κυβέρνηση έπαιρνε μέτρα για την καταστολή ανθρώπων με προβλήματα ψυχικής υγείας, που οι φαρμακευτικές πίεζαν για περισσότερη στιγμιογράφηση και υποχρεωτική νοσηλεία. Δεν είναι τυχαίο που ενάντια σε αυτό το σύμπλεγμα εξουσίας επιλέχθηκε στο αρχικό logo της ομάδας το «Α στον κύκλο» των αναρχικών, το υπέρτατο σύμβολο της μάχης του ανθρώπου ενάντια σε κάθε εξουσία.
Λόγω αυτών των νομοθετικών ρυθμίσεων απέναντι στην διαφορετικότητα και στην ψυχική υγεία, το Mad Pride άρχισε να προσελκύει πλήθος κόσμου. Ο ανθρωπολογικός τύπος ήταν ευρύς και από διάφορες υποκουλτούρες: πανκ, αναρχικοί, αριστεροί, αλλά και άνθρωποι με κάθε είδους διαφορετικές κλινικές διαγνώσεις, επαγγελματίες ψυχικής υγείας, κ.ο.κ. Ήταν η κοινή τους εμπειρία και οι ίδιες απογοητεύσεις για τον τρόπο λειτουργίας των υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Το Mad Pride συνεπώς ήταν ανοικτό προς το κοινό.
Η ομάδα λειτούργησε δυναμικά και μεγαλούργησε μέχρι τις 15 Δεκεμβρίου του 2002, όταν ο συνιδρυτής Pete Shaughnessy αυτοκτόνησε. Στην συνέχεια παρέμεινε ενεργή μέχρι το 2012 επικεντρωμένη σε δράσεις ενάντια στις περικοπές εξαιτίας της κρίσης που είχε προκαλέσει η κυβέρνηση των Cameron και Osborne. Σήμερα υπάρχει ένα διεθνές κίνημα με το ίδιο όνομα αλλά με άλλο πιο συμβατικό λογότυπο, το οποίο δραστηριοποιείται σε αρκετές χώρες του κόσμου με άλλα, ίσως πιο ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά, καθόσον το πρόβλημα παραμένει.
To 2001 το Mad Pride κυκλοφόρησε μια συλλογή τραγουδιών με τίτλο Nutters With Attitude. Στο εσώφυλλο διαβάζει κανείς ότι «η τρέλα είναι το νέο rock and roll», καθώς και πληροφορίες για το εγχείρημα: «Τo Mad Pride είναι μια ομάδα πίεσης δεσμευμένη στη βελτίωση των πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών που στέκεται δίπλα στους ψυχιατρικά ασθενείς. Τα “ζητήματα Ψυχικής Υγείας” απαιτούν έναν αξιόπιστο αγώνα για δικαιώματα, ο οποίος τρέχει παράλληλα με τα άλλα κινήματα των καταπιεσμένων ανθρώπων. Πιστεύουμε ότι μόνο μια μαζικής κλίμακας κοινωνική μεταστροφή θα επιτρέψει την δικαίωση των αιτημάτων μας. Από την πρώτη εκδήλωση τον Ιούλιο του 1999, το Mad Pride οργάνωσε αρκετές pop συναυλίες σε διάφορα μέρη. Αποκορύφωμα το Open-Air Mad Pride Free Festival στο πάρκο Clissold στις 15 Ιουλίου το 2000, όπου παραβρέθηκαν 3000 ψυχιατρικοί ασθενείς και punks και παρακολούθησαν συναυλίες σε δυο σκηνές. Επίσης εκδώσαμε το βιβλίο Mad Pride: A celebration of Mad Culture. Η ηχογράφηση αυτή είναι μια συλλογή τραγουδιών από μουσικούς με τους οποίους συνεργασθήκαμε από την ίδρυση του Mad Pride. Παρόλο που όλοι τους δεν είναι τρελοί, οι περισσότεροι είναι. Σε κάθε περίπτωση σε όλους τους έχει στρίψει η βίδα, αλλά όλοι τους είναι μουσικοί και άνθρωποι που θαυμάζουμε. Νομίζουμε ότι αυτές οι ηχογραφήσεις αποδεικνύουν τον ισχυρισμό μας ότι η τρέλα είναι το νέο rock and roll».
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
