Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Υπάρχουν πολλές άγνωστες ιστορίες καλλιτεχνών της ροκ μουσικής που διαδραματίστηκαν με τον δικό τους τρόπο, την περίοδο του ψυχρού πολέμου. Μια από αυτές είναι και αυτή του Αμερικανού Dean Reed, του επονομαζόμενου στο ανατολικό μπλοκ ως ο «κόκκινος Ελβις» και όχι άδικα, μιας και ήταν εκείνος που έκανε διάσημο το rock n roll στο σιδηρούν παραπέτασμα. Η ιστορία που θα ασχοληθούμε σήμερα είναι γεμάτη αντιφάσεις, αντίσταση, απογοήτευση και ιδεολογικούς χειρισμούς.

Γράφει ο Aργύρης Αργυριάδης

Αναμφίβολα τα blues και τα ρεμπέτικα αποτελούν την μουσική ανασαιμιά όλων αυτών που δεν χωράνε μέσα στον καθωσπρέπει και ευυπόληπτο κόσμο. Δυο διαφορετικές μα συνάμα παρόμοιες κουλτούρες, όχι μόνο μουσικές αλλά και πολιτισμικές. Ίσως αυτό να ήταν και το εσωτερικό κάλεσμα για να ασχοληθεί και να συνδυάσει αυτά τα δυο είδη ο Στέλιος, ο δευτερότοκος γιος του Μάρκου Βαμβακάρη, ο οποίος έφυγε από την ζωή στις 17 Ιουνίου 2019.
Αξιόλογος και σεμνός μουσικός στα 72 χρόνια που έζησε, αντί να σταθεί και να εξαργυρώσει απλά το βαρύ του επώνυμο, αποφάσισε να ψαχτεί περίεργα και εκκεντρικά, σύμφωνα με την κυρίαρχη αντίληψη της εποχής του.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

H περίπτωση της δίωξης των τοξικοεξαρτημένων – οροθετικών γυναικών αποτέλεσε μια στοχευμένη προσπάθεια του συστήματος να δημιουργήσει φόβο και να επιβάλει την συμμόρφωση, προβάλλοντας τες ως «απειλή» για το κοινωνικό σύνολο. Οι τοξικοεξαρτημένες γυναίκες που συλλαμβάνονται κατά την διάρκεια της προσπάθειας τους να βρουν την δόση τους, ανάγονται ως συστηματικά εκδιδόμενες δολοφονικές υπάρξεις που έχοντας HIV (οροθετικές) προσπαθούν να εκδικηθούν τους πελάτες τους και φυσικά ως «αλλοδαπές» είναι υπεύθυνες για την υποβάθμιση του μητροπολιτικού κέντρου. Αυτή είναι και η κυρίαρχη αναπαράσταση που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ με στόχο την δημιουργία ιδεολογικού χειρισμού που ποινικοποιεί τους μετανάστες και προσδιορίζει με όρους παραβατικότητας συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

H ταρίχευση του Λένιν αποτελεί ένα πολύ σημαντικό έργο στην υπηρεσία της κομματικής - σοσιαλιστικής επιστήμης. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός χρειάζονταν να προσκυνά τον υπαρκτό νεκρό που τον θανάτωσε...

γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Συμπληρώνονται 175 χρόνια από την γέννηση και 99 χρόνια από τον θάνατο του πρωτεργάτη του αναρχικού κομμουνισμού (αναρχοκομμουνισμού) Πέτρου Κροπότκιν. Σχεδόν όλους όσους και να ρωτήσεις στο ευρύτερο αναρχικό, αναρχικό, αντιεξουσιαστικό αλλά και αριστερό χώρο, όλοι τον γνωρίζουν ή μάλλον καλύτερα θεωρούν ότι τον γνωρίζουν ως τον «Αναρχικό Πρίγκιπα της συνεργασίας» ή ως έναν «ευγενή θεωρητικό Αναρχικό, υπέρμαχο της μη βίας». Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσω να αναπτύξω άγνωστες πηγές του έργου και των θέσεων του Ρώσου Αναρχικού με έμφαση στη συμβολή του στην ταξική πάλη.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Όταν μιλάμε για την παραδοσιακή μουσικής της Λουιζιάνα, οι περισσότεροι γνωστοί μου συνήθως αναφέρουν την παραδοσιακή jazz της Νέας Ορλεάνης, τα blues και ίσως τα Creole. Αρκετά συχνά εκπλήσσονται όταν τους εξηγώ για μια μακρά παράδοση δυο παράλληλων μουσικών στυλ, το ένα από γαλλόφωνους λευκούς που είναι το cajun και το αφροαμερικανικό Zydeco και το άλλο με Γαλλικούς στίχους, τα οποία που μπορεί να μοιάζουν αρκετά επειδή και τα δυο αυτά ήδη χρησιμοποιούν εκτός από τη γαλλική γλώσσα και το ακορντεόν - ωστόσο είναι αρκετά διαφορετικά.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης 

Από το 1870 και μετά στις ΗΠΑ κυριαρχούσε οικονομική, πολιτική και κοινωνική αστάθεια. Από την μία, υπήρχε έντονο ενδιαφέρον στους εργάτες για τις σοσιαλιστικές και τις αναρχικές ιδέες με αποτέλεσμα την μεγάλη εργατική εξέγερση του 1877, τα γεγονότα στο Σικάγο την Πρωτομαγιά του 1886, την απεργία Pullman το 1894, καθώς και τις αιματηρές απεργίες των ανθρακωρύχων στις δυτικές περιοχές των ΗΠΑ το 1890. Από την άλλη, με την καταστολή να εντείνεται, πολλά από τα συνδικάτα που συμμετείχαν στην καθεστωτική Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (American Federation of Labour) -κάτι αντίστοιχο με την ΓΣΕΕ- επέλεξαν τον δρόμο της υποταγής, τον συντηρητισμό, τα κλαδικά μικροσυμφέροντα, και τον αποκλεισμό γυναικών, μαύρων και άλλων εθνικών ομάδων.

Μετάφραση*: Αργύρης Αργυριάδης

Στο  φωτογραφικό του λεύκωμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο Whatever it Takes, ο Tom Morello τεκμηριώνει την «δια βίου αποστολή» του, αναλύοντας με μια διεισδυτική ματιά μερικά από τα μέρη, τους ανθρώπους και τις επιρροές που συνεχίζουν να διαμορφώνουν την τέχνη και να πυροδοτούν τον ακτιβισμό του. Ο Morello είναι ένας καλλιτέχνης ταγμένος σε μια αποστολή. Ο σπουδαίος κιθαρίστας των Rage Against the Machine, των Audioslave και των Prophets of Rage, ο Nightwatchman (όπως εμφανίζεται σόλο), έχει μακροχρόνια καριέρα στη μουσική και τον ακτιβισμό. Η κιθάρα, όπως εξηγεί ο Morello, είναι «ένα μαγικό ραβδί για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη». Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, ο Morello τη χρησιμοποιεί για να κάνει ακριβώς αυτό.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Ζούμε σε μια εποχή σύγχυσης, ο κορεσμένος εαυτός του ανθρώπου, συρρικνώνεται, αντιδιαστέλλεται και τέλος αναδιανέμεται εντός της αρένας του κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτό το Κολοσαίο, οι θεατές ορίζουν το θέμα της διαπόμπευσης του θύματος ακόμα αν και φαινομενικά κατακρίνουν τον θύτη. Η περίπτωση του εκδικητικού και παρενοχλητή Στάθη Παναγιωτόπουλου είναι ενδεικτική. Ο συγκεκριμένος, αποτελεί την πιο απεχθή μορφή τoυ σύγχρονου τρίπτυχου sex & drugs & rock and roll. Αποτελεί δε μια αρκετά αναγνωρίσιμη περίπτωση πώς η δημοσιότητα και η εξουσία μετατρέπουν τον άνθρωπο σε τέρας.

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Με αφορμή την σημερινή πανδημία θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως φτάσαμε ως εδώ. Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, πέρα από τα εμφανή δημοσιονομικά ελλείμματα, την επίθεση στα κοινωνικά και εργασιακά κεκτημένα, και τα χαράτσια έχει και τις αόρατες από τους θεσμούς παράπλευρες απώλειες. Το γενικότερο κοινωνικοπολιτικό κλίμα και η οικονομική ύφεση οδηγεί στη μεγαλύτερη εξαθλίωση τμημάτων του πληθυσμού: Άποροι, μετανάστες, εξαρτημένοι και νεόπτωχοι άστεγοι συνθέτουν το καινούργιο παρατημένο & πλεονάζων ανθρώπινο δυναμικό το οποίο αφήνεται μόνο στην τύχη του χωρίς καμία κοινωνική φροντίδα, υγειονομική πρόνοια, ούτε κάποια στρατηγική επανένταξης. Η πραγματικότητα πλήττει όλες τις ηλικιακές ομάδες με τον αριθμό των αστέγων να έχει αυξηθεί κατά 20%.