Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Ζούμε σε μια εποχή σύγχυσης, ο κορεσμένος εαυτός του ανθρώπου, συρρικνώνεται, αντιδιαστέλλεται και τέλος αναδιανέμεται εντός της αρένας του κοινωνικού κανιβαλισμού. Σε αυτό το Κολοσαίο, οι θεατές ορίζουν το θέμα της διαπόμπευσης του θύματος ακόμα αν και φαινομενικά κατακρίνουν τον θύτη. Η περίπτωση του εκδικητικού και παρενοχλητή Στάθη Παναγιωτόπουλου είναι ενδεικτική. Ο συγκεκριμένος, αποτελεί την πιο απεχθή μορφή τoυ σύγχρονου τρίπτυχου sex & drugs & rock and roll. Αποτελεί δε μια αρκετά αναγνωρίσιμη περίπτωση πώς η δημοσιότητα και η εξουσία μετατρέπουν τον άνθρωπο σε τέρας.
Ο συγκεκριμένος ραδιοφωνικός παραγωγός και τηλεοπτικός παρουσιαστής εκ Βορείου Ελλάδος, πλασαρίστηκε κάνοντας καριέρα χρησιμοποιώντας την ροκ μουσική και τις γνώσεις του πάνω σε αυτήν. Στον εφήμερο κόσμο της δημοσιότητας πάντα υπήρχαν θέσεις για παιδιά που θα συνέδεαν την τηλεοπτική αλητεία του ροκ μέσα από έναν κατά τα άλλα άρρητο κομφορμισμό. Το καθώς πρέπει ροκ εντ ρολ που το πλάσαραν ως μια εναλλακτική, ψαγμένη άποψη εντός του κατεστημένου πλαισίου του ραδιοφωνικού και τηλεοπτικού θεάματος, είχε τους Αγγέλους και τους Δαίμονες του. Ο Παναγιωτόπουλος ήταν γνωστός παρενοχλητής, ένας Δαίμονας παρά το αγγελικό προσωπείο που δήθεν φορούσε.
Η θέση εξουσίας που κατείχε ως ειδικός επί της ροκ μουσικής του προσέδιδε την δυνατότητα εξεύρεσης ενός ευάλωτου ακροατηρίου που με έμφαση το φαντασιακό της συγκεκριμένης υποκουλτούρας μπορούσε εύκολα να ενδώσει. Δεν είναι λοιπόν απορίας άξιο, πώς ο συγκεκριμένος χρησιμοποίησε το ροκ ως δούρειο ίππο για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις και να τις μεταβάλλει σε εκδικητικές διαστροφές. Άλλωστε, το έλα να σου δείξω την δισκοθήκη μου και αν δε σου αρέσει ντύνεσαι και φεύγεις, υποκρύπτει πάντα την υποταγή, ποτέ την άρνηση ενός Όχι.
Για να φτάσουμε στην εξάρτηση (drugs) του συγκεκριμένου τρίπτυχου, αφού είδαμε τι σήμαινε γι’αυτόν το ροκ για να προχωρήσει στο απεχθές σεξ του. Η διαδικτυακή εκπόρνευση από περσόνες της επικερδούς βιομηχανίας του σεξ, οι οποίοι υποδύονται ρόλους και ικανοποιούν πάσης φύσεως φετίχ, έχει φανατικούς και αφοσιωμένους οπαδούς. Όλοι αυτοί στην ακρότητα της ικανοποίησης των όποιων ορέξεων τους, είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν και να δώσουν τα πάντα, μιας και ζούμε στο καπιταλισμό, ενώ ο κάθε είδους έρωτας αποτελεί εμπόρευμα - πόσον μάλλον ο μη συναινετικός (βιασμός) ή η διαδικτυακή κλειδαρότρυπα, σε σημείο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τα έχει εντάξει στις ψυχικές διαταραχές. Αναμφίβολα πάντως, η εξάρτηση δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά αλλά και η διαδικτυακή αλλοτρίωση.
Δεν απορεί κανείς λοιπόν πώς ο συγκεκριμένος κακοποιητής εξέθετε τις προσωπικές στιγμές που είχε με τις εκάστοτε ερωτικές συντρόφους του, όχι μόνο για να τις εκδικηθεί αλλά και για να βγάλει εισόδημα από τα views των μπλογκ και των καναλιών όπου τις ανέβαζε. Είναι περιζήτητα δε τα «amateur» (ερασιτεχνικά βίντεο ή φωτογραφίες φιλενάδων, ακόμα και μαμάδων ή αδελφών οι οποίες γίνονται «exposed»). H κανιβαλιστική αυτή κοινότητα πληρώνει όσο όσο για το DIY, και σε εποχές στις οποίες κυριαρχεί η αγοραία χυδαιότητα άτομα σαν τον Παναγιωτόπουλο έχουν το στάτους, την διάθεση και τα μέσα να το προσφέρουν, πάντα με το αζημίωτο.
Το πρόβλημα στη συγκεκριμένη περίπτωσηδεν είναι ο συγκεκριμένος Παναγιωτόπουλος και ο κάθε Παναγιωτόπουλος, αλλά το σύστημα που τον γεννά και τον υποθάλπει. Και εδώ, όπως σε όλες τις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας – σεξουαλικής κακοποίησης, υπήρχαν όλοι αυτοί που ήξεραν, αλλά σώπαιναν χωρίς να κάνουν τίποτα. Η απόλυση του Παναγιωτόπουλο από το ράδιο και το βινύλιο δεν ξεπλένει, ούτε αθωώνει τους συνεργάτες του όσο και αν θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει εμμονές, που λιγουρεύεται το γυμνό σώμα, όχι για να το αναδείξει αλλά για να το εκπορνεύσει. Η διαστροφή δεν αποτελεί μια διαταραχή της libido, αλλά ένα απότοκο της αποκοινωνικοποίησης μέσα στο αλλοτριωμένο πλαίσιο όπου πλέον τίποτα δεν παραμένει ιδιωτικό.
Πολλά ακόμα μπορούν να ειπωθούν, τόσο σε κοινωνιολογικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο. Θα σταθώ όμως στο ζήτημα της γυναικοκτονίας. Μπορεί η συγκεκριμένη κοπέλα/ες που εκπορνεύθηκαν άθελα τους από τον Παναγιωτόπουλο να μην πέθαναν. Αποτελούν τις παράπλευρες απώλειες που, όπως σε κάθε τροχαίο, εκτός από τους νεκρούς υπάρχουν και οι βαριά τραυματίες, οι οποίοι καταλήγουν και δεν το μαθαίνει κανείς. Βλέπε την περίπτωση της διαπόμπευσης των οροθετικών γυναικών, κάποιες από τις οποίες τελικά πέθαναν κάτω το βάρος του στίγματος που υπέστησαν. Την ίδια περίπτωση μπορεί να έχουμε και εδώ, επειδή οι συγκεκριμένες ψυχές θα συνεχίσουν να υποφέρουν κάθε φορά που έρχεται στο φως της δημοσιότητας όχι μόνο η περίπτωση τους αλλά και το επανεμφανιζόμενο τραύμα σε κάθε αναφορά αντίστοιχης ή παραπλήσιας περίπτωσης.
Θα πρέπει να επισημάνουμε και μια άγνωστη πτυχή της νοσηρότητας του κόσμου που ζούμε. Πέραν της κινητοποίησης για την καταδίκη της συγκεκριμένης συμπεριφοράς και πρακτικής, κάθε δράση προκαλεί αντίδραση. Γνωρίζουμε ότι σε παλαιότερες περιπτώσεις αντίστοιχων περιστατικών που ήρθε στη δημοσιότητα η απεχθής και διαστροφική πλευρά ενός γνωστού ατόμου, πολλοί, δυστυχώς, άνθρωποι έσπευσαν να βρουν το αντίστοιχο επίμαχο υλικό, δημιουργώντας εκ νέου μια υπερπλήρωση ζήτησης. Άλλωστε, όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση, αν και αρκετοί θα συστρατευθούν με το θύμα, αρκετοί θα αναζητήσουν το υλικό του θύτη, δήθεν για να «βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα». Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο, επειδή η αγορά κερδίζει πάντα αφού αναμοχλεύει τα πάντα προς το συμφέρον της.
Το ζήτημα πάντως δεν είναι να αναζητήσουμε μόνο καλύτερες θεραπευτικές προσεγγίσεις για τα θύματα ή αυστηρότερες ποινές για τους θύτες. Το ζητούμενο είναι να χτυπάμε το κακό στην ρίζα του. Όπως και ο ρατσισμός, έτσι και ο φασισμός η ομοφοβία και οι λοιπές εκδοχές της πατριαρχικής κοινωνίας δεν θα πεθάνουν από μόνες τους. Δεν θα σταματήσουν με την ανακήρυξη παγκόσμιων ημερών μνήμης, αλλά με την καθημερινό αγώνα όλων μας, για να πάψουμε να ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές εν τη γένεσή τους. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να καταπολεμηθούν οριστικά περιπτώσεις όπως αυτές που δεν αποτελούν παραφωνία αλλά μια καλοκουρδισμένη έκφραση του σημερινού συστήματος που τις γεννά και τις τρέφει. We don’t get fooled again...
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
