Μετάφραση*: Αργύρης Αργυριάδης

Στο  φωτογραφικό του λεύκωμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα με τίτλο Whatever it Takes, ο Tom Morello τεκμηριώνει την «δια βίου αποστολή» του, αναλύοντας με μια διεισδυτική ματιά μερικά από τα μέρη, τους ανθρώπους και τις επιρροές που συνεχίζουν να διαμορφώνουν την τέχνη και να πυροδοτούν τον ακτιβισμό του. Ο Morello είναι ένας καλλιτέχνης ταγμένος σε μια αποστολή. Ο σπουδαίος κιθαρίστας των Rage Against the Machine, των Audioslave και των Prophets of Rage, ο Nightwatchman (όπως εμφανίζεται σόλο), έχει μακροχρόνια καριέρα στη μουσική και τον ακτιβισμό. Η κιθάρα, όπως εξηγεί ο Morello, είναι «ένα μαγικό ραβδί για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη». Για περισσότερα από τριάντα χρόνια, ο Morello τη χρησιμοποιεί για να κάνει ακριβώς αυτό.

Μέσα από εικόνες, ιστορίες, χειρόγραφες σημειώσεις και σχόλια, το Whatever it Takes ακολουθεί τον Morello από την παιδική ηλικία του στο Ιλινόις μέχρι τα στάδια μπροστά σε αμέτρητους θαυμαστές και την πρώτη γραμμή αναρίθμητων διαδηλώσεων. Συγκεκριμένα, η πολύ περιορισμένη, πολυτελής έκδοση του βιβλίου περιλαμβάνει δικές του εκτελέσεις τραγουδιών από το Little Red Songbook, μια ανθολογία επαναστατικών τραγουδιών της εργατικής τάξης που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1909 από την αμερικανική συνδικαλιστική οργάνωση των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW). Όπως εξηγεί ο Morello, το Little Red Songbook είναι ένας «φόρος τιμής» στα «Tραγούδια για τη Διασπορά των Φλογών της Δυσαρέσκειας, όπως ήταν ο υπότιτλος σε μερικές επανεκδόσεις της ανθολογίας. Ο Morello εξακολουθεί να είναι ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους υποστηρικτές των IWW στο χώρο της μουσικής.
Λίγο πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου, ο Tom Morello ο Noah Lekas επικοινώνησαν τηλεφωνικά για να συζητήσουν «Ό, τι χρειάζεται» για μια το πώς γνώρισε τον ακτιβισμό των Wobblies (όπως αποκαλούνται χαϊδευτικά τα μέλη της οργάνωσης) και τη διαρκή δύναμη αλληλεγγύης στα τραγούδια.

Στο Whatever it Takes τεκμηριώνεις τη δια βίου αποστολή σου ως μουσικός και ακτιβιστής. Πώς εξελίχθηκε αυτή η αποστολή;

Συνέβη πολύ φυσικά. Οφείλω να ευχαριστήσω τη Mary Morello [τη μητέρα του]. Ήμασταν η μόνη διαφυλετική οικογένεια στην πόλη κι εκείνη ήταν η μόνη ριζοσπαστική δασκάλα σε ένα πολύ συντηρητικό γυμνάσιο. Αυτό μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση για να αποδεχτώ ποιος πραγματικά ήμουν, ακόμα κι αν πήγαινα κόντρα στο κατεστημένο. Είτε ως ένας μαύρος κιθαρίστας του heavy metal είτε ως ένα παιδί που αγαπούσε το punk, ποτέ δεν ξέχασα τους KISS και τους Mötley Crüe, αν με εννοείς. Πριν οι Rage Against the Machine γίνουν φαινόμενο, η μουσική που παίζαμε ήταν πραγματικά περίεργη, και μάλλον αυτό τελικά ήταν το θεμέλιο της αυτοπεποίθησής μας. Απλά δεν με νοιάζει, αν αυτό μου φαίνεται σωστό, θα το ακολουθήσω χωρίς ενδοιασμούς. Το δεύτερο κομμάτι της καριέρας μου στη μουσική ήταν αυτά που έκανα ως Nightwatchman όταν – και δεν μπορώ καν να περιγράψω πόσο εξοργισμένα και θυμωμένα ήταν μαζί μου όλα τα κιθαριστικά περιοδικά, κάτι ανάλογο με τον Dylan στο φεστιβάλ του Newport – έβγαλα την ηλεκτρική κιθάρα και πήρα την ακουστική και οι άνθρωποι ξαφνιάστηκαν: «Μα καλά, τι έπαθε αυτός;» (Γελάει). Αλλά πραγματικά το αισθάνθηκα σαν μέρος μιας αποστολής.

Σίγουρα, οι βάσεις βρίσκονταν πάντα εκεί, αλλά είναι πιο δύσκολο να χάσεις το μήνυμα όταν το συνοδεύεις απλά με μια ακουστική κιθάρα. Φαντάζομαι ότι με αυτή η αλλαγή θα χάσατε κάποιο μέρος του κοινού…

Υπάρχουν άνθρωποι που χάνονται στην πορεία. Καθημερινά υπάρχουν θαυμαστές του επιθετικού κιθαριστικού στυλ που συμπεραίνουν ότι υπάρχει ένα ριζοσπαστικό πολιτικό έρεισμα, και είναι τσαντισμένοι όσο δεν πάει. (Γέλια) . Αυτό όμως συμβαίνει καθημερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Μυήθηκες στον εργατικό ακτιβισμό μέσω της κουλτούρας των μεσοδυτικών ΗΠΑ με την οποία μεγάλωσες ή μόνο μέσω της μουσικής και της τέχνης;

Συνέβαλαν δυο τρόποι. Η πόλη καταγωγής των Morello είναι η Μαρσέιλ, μια πόλη ανθρακωρύχων και η οικογένειά μου ήταν ανθρακωρύχοι. Ήταν Ιταλοί που ήρθαν εδώ για να εξορύσσουν άνθρακα στο κεντρικό Ιλινόις. Ήταν όμως και συνδικαλιστές. Νομίζω ότι το 1922 ή κάπου εκεί, έγινε μια μεγάλη σύγκρουση στη Μαρσέιλ που μάλλον είχε να κάνει με την κατασκευή της γέφυρας ή κάτι άλλο, και τότε ιδρύθηκε το σωματείο Local 383. Υπήρξε ένας μάρτυρας, ο Steve Sutton, ο οποίος έπεσε στην πρώτη γραμμή και αυτή η ιστορία ακούγονταν πάντα στο σπίτι της οικογένειάς μου. Επομένως, θεωρώ ως δεδομένο ότι ήμασταν μια συνδικαλιστική οικογένεια. Υπήρχε αυτό το συντηρητικό κομμάτι της χώρας, αλλά υπήρχε και ο λαϊκισμός των συνδικάτων που ξέρουμε, και μας άξιζε ένα ταρακούνημα που έγινε μόλις αποκτήσαμε συνδικάτο. Μου ήταν πολύ εύκολο. Η μητέρα μου και το συνδικάτο των εκπαιδευτικών στο γυμνάσιο του Λίμπερτιβιλ επίσης ενεπλάκη σε κάποιες εργατικές συγκρούσεις όταν ήμουν μικρός κι αυτό ήταν το υπόβαθρο που θεώρησα ως δεδομένο: ότι οι άνθρωποι υψώνουν το ανάστημά τους μέσω του συνδικάτου.

Η πολυτελής έκδοση του Whatever it Takes περιλαμβάνει το αφιέρωμά σου στο Little Red Songbook. Πότε ανακάλυψες τα τραγούδια των IWW;

Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Ήμουν μεγάλος θαυμαστής των Wobblies και εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο Joe Hill είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, παρόλο που δεν υπάρχουν γνωστές ηχογραφήσεις του. Η αλήθεια είναι ότι η μεγάλη αποκάλυψη έγινε αργότερα. Νομίζω ότι αρχικά ήταν μέσω του δίσκου Nebraska του Springsteen, στη συνέχεια έψαξα τους πρώτους δίσκους του Dylan, έπειτα του Pete Seger και του Woody Guthrie, και πάει λέγοντας. Ανέκαθεν με τραβούσε η ζόρικη μουσική και σκέφτηκα ότι αυτή ήταν η πιο δυνατή και ζόρικη μουσική που υπήρχε. Όταν αποφεύγεις τα δακρυγόνων στα οδοφράγματα προσπαθώντας να κερδίσεις μια δεκάρα παραπάνω – αυτό, φίλε μου, είναι πραγματικά ζόρικο. Οι Metallica και οι Sepultura δεν είχαν τίποτε σχετικό σαν μορφή μουσικής και σαν τρόπο ζωής. Αυτό για μένα ήταν πολύ ελκυστικό.

Υπάρχει μια πλούσια παράδοση συνδικαλιστών τραγουδιστών και τραγουδιών διαμαρτυρίας, αλλά τι σχέση έχουν σήμερα ή στο μέλλον με τα εργατικά τραγούδια;

Έχοντας παίξει σε εκατοντάδες, πορείες, απεργίες και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, υπάρχει πάντα κάτι σχετικό με τη μουσική, κάτι που ατσαλώνει τη ραχοκοκαλιά και πυροδοτεί τον αγώνα. Είναι το παλιό απόφθεγμα του Joe Hill, ότι μπορείς να διαβάσεις ένα φυλλάδιο μία φορά, αλλά ένα τραγούδι μπορεί να κολλήσει στο κεφάλι σου και να το τραγουδάς μαζί με άλλους, είναι η ενσάρκωση της αλληλεγγύης όταν τραγουδάμε όλοι μαζί. Οι αγώνες είναι σκληροί και δεν κερδίζονται πάντα. Θα επιστρέψεις άραγε την επόμενη φορά; Ένα από τα πράγματα που μπορεί να είναι ενθαρρυντικό είναι το πολιτιστικό στοιχείο. Κατά πόσον, δηλαδή, ο κόσμος φώναξε «Άντε γαμηθείτε, δε θα κάνουμε αυτό που μας λέτε» στους δρόμους του Πόρτλαντ πριν από δέκα ημέρες, ή στο Αμβούργο, ανάμεσα στα δακρυγόνα από τις οδομαχίες του Black Bloc στη σύνοδο των G8, ενώ περιμένουμε τον διερμηνέα να μεταφράσει τα λόγια μου πριν μας ρίξουν όλους στη φυλακή. Σε τέτοιες στιγμές αισθάνεσαι ότι το πολιτιστικό στοιχείο είναι το κλειδί. Επίσης, νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό, για να διεκδικήσεις ως ένα βαθμό την ανθρωπιά σου, να μετατρέψεις τις πεποιθήσεις σου σε εσωτερική επιταγή, όποια κι αν είναι αυτή. αυτό για μένα, σαν κιθαρίστας. Τώρα, πάλι, αν είσαι ξυλουργός, ίσως το κάνεις μέσω του συνδικάτου σου δίχως να ξεχνάς ποιος είσαι σε αυτό που κάνεις.

Ενσάρκωση της αλληλεγγύης.. Αυτό μου θυμίζει τον Utah Phillips που έλεγε ότι πήρε όλους τους παλιούς ύμνους και άλλαξε τις λέξεις έτσι ώστε να έχουν περισσότερο νόημα. Υπάρχει δύναμη στις πρακτικές ιδέες.

Ναι ναι ναι…

Είδα μια συνέντευξη όπου ο Ice T είπε ότι τη χρονιά που κυκλοφόρησε το «Cop Killer», υποβλήθηκε τρεις τέσσερις φορές σε λογιστικό έλεγχο. Είπε ότι κανείς δεν θα σε σταματήσει να λες αυτό που θέλεις να λες, αλλά η εξουσία μπορεί να δυσκολέψει κάθε πλευρά την ζωή σου. Έχεις ποτέ μετανιώσει επειδή είπες την αλήθεια ενάντια στην εξουσία και έβαλες τη ζωή σου απέναντι από το κατεστημένο;

Άλλη μια καλή ερώτηση. Ανεξάρτητα από το επάγγελμα του καθενός, όταν λέμε την αλήθεια στην εξουσία υπάρχει κόστος. Θα έλεγα ότι στάθηκα πολύ τυχερός στην καριέρα μου, αλλά σίγουρα υπάρχει κάποιο κόστος. Ήθελα να παίζω σε μια μεγάλη rock μπάντα και ταυτόχρονα να είμαι αφοσιωμένος σε ένα σύνολο ριζοσπαστικών πολιτικών απόψεων και οργανικού λαϊκού ακτιβισμού. Κι έτσι, όταν το συγκρότημα πριν από τους Rage Against the Machine έχασε το δισκογραφικό του συμβόλαιο, ορκίστηκα ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξω μουσική που δεν θα πίστευα. Με τους Rage, φτιάξαμε μια μπάντα που ήταν χωρίς συμβιβασμούς, όπως ήταν οι ήρωες μου, η Emma Goldman, η Rosa Luxemburg, ο Che, άνθρωποι που προσπάθησαν να αλλάξουν τον κόσμο με ασυμβίβαστες αρχές, και ως εκ θαύματος βρήκαν υποστηρικτές. Υπήρχαν μερικοί σταθμοί στον αμερικάνικο νότο που δεν θα έπαιζαν ποτέ τα τραγούδια μας. Υπήρχαν στιγμές κατά τη διάρκεια της καμπάνιας μας για να εξασφαλίσει μια δίκη ο Mumia Abu-Jamal** και ήταν επικίνδυνο για εμάς να βρισκόμαστε στη Φιλαδέλφεια. Υπήρξε ένα αξιοσημείωτο περιστατικό όταν παίξαμε στο γήπεδο των Philadelphia Flyers, και για τέτοιες συναυλίες υποτίθεται ότι πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο αριθμό αστυνομικών κι εκείνοι είπαν «Εμείς δεν πάμε στη συναυλία» αλλά εμείς παίξαμε ούτως ή άλλως. Επομένως, οι μπάτσοι μας μποϋκοτάρισαν ή κάτι τέτοιο, αλλά εμείς είπαμε, «Υπολογίστε τον αριθμό των μπάτσων» και διαπιστώθηκε ότι υπήρχαν 155 αστυνομικοί. Τότε είπαμε: «Θέλουμε να πάτε και να αγοράσετε ακριβώς 155 ντόνατ και να τα παραδώσετε στους μπάτσους. Αφού καθώς δεν εξυπηρετούν και δεν προστατεύουν κανέναν ας απολαύσουν τουλάχιστον μια νόστιμη λιχουδιά». Μετά τη συναυλία δυστυχώς έβγαλαν το άχτι τους σε μερικούς από τους θαυμαστές μας. Αλλά για μένα, δεν πρέπει ποτέ να κολώνεις. Αν οι Rage έγραφαν ένα ερωτικό τραγούδι ή ένα σαν το «Nookie» των Limp Biscuit, σίγουρα θα πουλούσαν καμιά εικοσαριά εκατομμύρια δίσκους παραπάνω, αλλά αυτό δεν είναι στο DNA μας.

Επειδή κάτι είναι προσοδοφόρο, δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να γίνει ακόμα περισσότερο…

Πίστεψέ με, σε όλη την καριέρα μου ως Nightwatchman, ένδεκα χρόνια από την ζωή μου, υπήρξαν πολλές ευκαιρίες να συμμετάσχω σε κάτι πιο εμπορικό. (Γελάει). Ξέρεις κάτι; Πάντα ένιωθα ότι πρέπει να μπορείς να κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Για μένα, αυτή είναι η επιδίωξή μου.

Κλείνοντας, ο COVID-19 καλπάζει ανελέητα. Έχεις κάποια ενθαρρυντικά λόγια για όλους τους εργαζόμενους που αγωνίζονται μέσα στη συνεχιζόμενη πανδημία;

Ναι, αυτός ο αγώνας είναι αληθινός. Είμαι εδώ με τη 97χρονη μητέρα μου και την 89χρονη πεθερά μου. Βρισκόμαστε κυριολεκτικά σε κατ 'οίκον περιορισμό. Προσωπικά, παρηγορούμαι προσπαθώντας να συνδεθώ πέρα από τα όρια του σπιτιού φτιάχνοντας μουσική και επικοινωνώντας με φίλους και θαυμαστές μέσω αυτού του λευκώματος, αλλά θα έλεγα ότι αυτή είναι μια πολύ δύσκολη στιγμή. Τόσοι και τόσοι από τους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαζόμασταν στις περιοδείες, τώρα είναι οδηγοί στην Amazon – αν έχουν σταθεί τυχεροί. Αυτό δείχνει, κατά τη γνώμη μου, την απόλυτη αποτυχία του καπιταλισμού. Εάν είχαμε μια κοινωνία που θα την είχαμε οργανώσει εμείς κι όχι όπως αυτή που έχουμε τώρα, θα μπορούσαμε να το χειριστούμε με έναν τρόπο ώστε να μην υπήρχε αυτό το είδος εκτεταμένης, εξαντλητικής απόγνωσης, το άγχος, ούτε καταναγκαστική φτώχεια. Δεν θα υπήρχε το είδος της εκτεταμένης απελπισίας, του άγχους και της επιβεβλημένης φτώχειας.

Το λεύκωμα Whatever it Takes του Tom Morello διατίθεται για παραγγελία ΕΔΩ

* Η πρωτότυπη συνέντευξη υπάρχει στην εφημερίδα Industrial Worker, επίσημο όργανο του συνδικάτου των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (Δεκέμβριος 2020) 

** Mumia Abu-Jamal είναι ακτιβιστής και δημοσιογράφος που το 1982 καταδικάστηκε σε θάνατο για το φόνο ενός αστυνομικού στη Φιλαδέλφεια τον προηγούμενο χρόνο. Είναι ευρύτατα γνωστός για τα γραπτά του και τα σχόλια σχετικά με το αμερικανικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης μέσα από τη φυλακή. Το 2011 η θανατική καταδίκη αναιρέθηκε και η ποινή του μετατράπηκε σε ισόβια χωρίς δικαίωμα αποφυλάκισης υπό όρους.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:

 Tom Morello: Γιατί οι Clash είναι σημαντικοί...

---

Αργύρης Αργυριάδης

Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

 
 
 

Αργύρης Αργυριάδης

Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.

 
 
 

Αργύρης Αργυριάδης

Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.