"Οι Clash συνδυάζουν μερικά από τα σημαντικότερα ιστορικά στοιχεία του rock and roll επειδή υπήρχε η όλη εκείνη η νοοτροπία, εκείνο το πάθος και εκείνη η εξωτερικευμένη τρέλα του Little Richard. Είχαν κάμποσα από τα  γνησιότητας του rock and roll, αλλά και μια ψυχή και μια πεποίθηση για έναν πιο ανθρώπινο και δίκαιο κόσμο. Αυτή ήταν η κινητήρια δύναμη της μουσικής τους. Αυτό είναι που τους διαφοροποιεί σχεδόν από κάθε άλλη μπάντα στην ιστορία και για αυτόν τον λόγο μπορούν να υποστηρίζουν με όλο το θράσος ότι ήταν "η μόνη μπάντα που είχε σημασία". Επειδή στη διάρκεια εκείνης της εποχής, ίσως και στη σημερινή, αυτό πράγματι ίσχυε.

Η δημαγωγική ποίηση του δρόμου του Strummer ανέδιδε εκείνο το είδος της εντιμότητας που δεν άκουγα ποτέ στα βραδινά δελτία ειδήσεων ή στο γυμνάσιο και οι Clash τη συνδύασαν με ένα ευρύτερο παγκόσμιο μουσικό όραμα. Ξεκίνησαν σαν μια εκρηκτική punk rock μπάντα των τριών ακόρντων αλλά στη συνέχεια ανοίχτηκαν, θαρρείς και από μόνη της η μουσική τους ήταν επαναστατική. Ήταν ένα punk rock συγκρότημα όμως  που αρνήθηκε να ταιριάξει στο καλούπι του είδους και αγκάλιασαν μουσικές από τις Ηνωμένες Πολιτείες, μουσική από τη Λατινική Αμερική... τα θέματά τους αφορούσαν περιείχαν παγκόσμια μηνύματα. Έβαλαν τη λέξη "Σαντινίστας" σε γυμνάσια όλης της Αμερικής και της Ευρώπης - όλου του κόσμου.

Αν και είχαν πολλά από τα ίδια μέτρα σύγκρισης με το rock and roll, το έκαναν με ένα πνεύμα που ερχόταν σε σύγκρουση με την τυπική αισθητική της rock μουσικής. Έβαζαν τζάμπα τους θαυμαστές στις συναυλίες τους. Ήταν με την πλευρά των θαυμαστών, με την πλευρά του λαού. Αυτό για μένα που ήμουν ένας πιτσιρικάς ροκάς είχε μεγάλη σημασία. Ήταν το πρώτο συγκρότημα που με τράβηξε χωρίς να παίζει heavy metal και όταν μια μέρα ένα παιδί έφερε στο σχολείο το London Calling και είδα το εξώφυλλο σκέφτηκα "Αυτοί πρέπει να είναι και γαμώ τους μεταλλάδες, για κοίτα τι γαμάτο εξώφυλλο, εκείνος ο μάγκας κομματιάζει το μπάσο του!" Και μου λέει ο συμμαθητής μου, "Μπα, δεν παίζουν ακριβώς heavy metal". Και του λέω, "Καλά εμένα πάντως μου κάνουν για πολύ metal, μπορώ να στον δανειστώ;" Έτσι γύρισα σπίτι κι έπαθα πλάκα με αυτό το διαφορετικό είδος μουσικής επειδή οι τύποι εξέφραζαν μια κοσμοθεωρία που δεν υπήρχε σε κάνένα από τα metal τραγούδια που αρχικά με είχαν τραβήξει σ' εκείνη τη μουσική.

Σίγουρα υπάρχει ένα σημείο στο τραγούδι "White Riot"που άσκησε πάνω μου μεγάλη επίδραση - εκεί που ο Joe λέει, "Εσύ παίρνεις πρωτοβουλίες ή δέχεται εντολές; / Προχωράς μπροστά ή πηγαίνεις πίσω;" Όταν άκουσα αυτούς τους στίχους, τους έγραψα σε ένα χαρτί και το κόλλησα στην πόρτα του ψυγείου. Έκτοτε υποβάλλω καθημερινά στον εαυτό μου αυτές τις τέσσερις ερωτήσεις. Μέχρι σήμερα προσπαθώ να τις υπενθυμίζω στον εαυτό μου για να να βλέπω πού πατάω..."