Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
Είναι σίγουρο πως υπάρχουν καλλιτέχνες που με τα τραγούδια τους δεν θα κάνεις «τρελό γλέντι». Ο John Townes Van Zandt σίγουρα είναι ένα από αυτούς. Γεννήθηκε το 1944 στο Τέξας και αν ζούσε σήμερα θα ήταν 75 ετών. Η ζωή του ένα πραγματικό παράδοξο που αφού άγγιξε τα όρια της διπολικής διαταραχής έφτασε να αποτελεί μύθο για τους λάτρεις της country/folk αμερικανικής μουσικής. Κάποιοι ισχυρίστηκαν ότι ίσως ήταν καλύτερος και από τον Dylan, το σίγουρο είναι ότι δεν ήταν ποτέ αδιάφορος.
Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι κατά την προσωπική μου γνώμη, αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια πρόταση το ύφος των τραγουδιών του Townes Van Zandt, νόμιζω ότι θα ταίριαζαν απόλυτα οι στίχοι από το τo τραγούδι του Τim Buckley «Phantasmagoria in Τwo»: « If you tell me of all the pain you've had I'll never smile again». Άλλωστε, όταν κάποτε τον ρώτησαν περιπαικτικά γιατί τραγουδάει θλιμμένα τραγούδια, ο Van Zandt απάντησε, ότι τα τραγούδια του δεν είναι «θλιμμένα» αλλά απελπισμένα! Καθένας που το έχει ζήσει μπορεί να το καταλάβει αυτό.
Εξαιρετικός μουσικός με αρκετή δεξιοτεχνία, από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ το 1968, και μέχρι το θάνατό του το 1997, ο Townes Van Zandt αγαπήθηκε από ένα ευρύ κοινό από τη folk έως την country σκηνή. Αν και τα τραγούδια του διασκευάστηκαν από ονόματα όπως η Emmylou Harris, ο Willie Nelson και οι Cowboy Junkies, ο Van Zandt δεν έγινε ποτέ διάσημος, ενώ έμενε πάντα στην σκιά πολεμώντας τον εθισμό στην ηρωίνη και το αλκοόλ, παράλληλα με την συννοσηρότητα της κατάθλιψης για αρκετές δεκαετίες.
Τα τραγούδια του ήταν ταυτόχρονα λυρικά και αν-αισθαντικά, απεικονίζοντας την αγάπη και την ίδια τη ζωή ως εμπειρίες που απαλλαγμένες από όλες τις αναπόφευκτα ματαιωμένες προσδοκίες. Δεν σκοπεύω ωστόσο να παρουσιάσω, ούτε να συντηρήσω έναν μύθο για τον Van Zandt ως έναν όμορφο ηττημένο. Τουναντίον, ήταν τόσο αυτοκαταστροφικός που αν σήμερα ο κόσμος αγνοεί το έργο του, αυτό είναι αποτέλεσμα του ίδιου που σε κάθε ευκαιρία φρόντιζε να πυροβολεί τα πόδια του.
Παρόλα αυτά ο μύθος τρέχει γρηγορότερα από το ίδιο το άτομο και αγγίζει τα όρια της μυθιστορίας. Ο χαρακτηρισμός «legendary» μπροστά από τον όνομα του Townes Van Zandt δεν είναι καθόλου υπερβολικός. Οφείλεται σε ένα διαφημιστικό αυτοκόλλητο πάνω σε ένα από τα άλμπουμ του που έγραφε: «Ο Townes Van Zandt είναι ο καλύτερος τραγουδοποιός σε ολόκληρο τον κόσμο και θα σταθώ με τις καουμπόικες μπότες μου πάνω στο τραπέζι του Bob Dylan και θα το βροντοφωνάξω». Η αλήθεια είναι ότι ούτε ο ίδιος ο Van Zandt το πίστευε αυτό.
Κατά κάποιο τρόπο, όμως, αυτή η μυθιστορία είναι η ανταμοιβή για τον τρόπο ζωής του Van Zandt, κάτι που άλλωστε ενθαρρυνθούν και οι οπαδοί του. Μέχρι σήμερα είναι το θέμα των ιστοριών που λέγονται και αναπαράγονται και όταν κάποιος τύχει να μιλήσει για τη γνωριμία του με τον καλλιτέχνη, βρίσκει πάντα ένα πρόθυμο ακροατήριο. Η ιστορία θέλει κάποια στιγμή τον Van Zandt, όταν πλέον είχε ξεπεράσει κατά πολύ τα πρόθυρα της απελπισίας, να παίρνει ένα πιστόλι Magnum στη διάρκεια μιας δημόσιας συνάθροισης, να γεμίζει τον μύλο του με μερικές σφαίρες, και με μια αριστοτεχνική επίδειξη ρωσικής ρουλέτας να στρέφει το όπλο στο κεφάλι του τραβώντας δύο φορές τη σκανδάλη. Το πυροβόλο όπλο δεν εκπυρσοκρότησε, αλλά ο Van Zandt είχε καταφέρει να πείσει για την γενναιότητα του. Ιστορίες όπως αυτή τον καθιέρωσαν ως μια καταδικασμένη ρομαντική φιγούρα. Στη διάρκεια της ζωής του περιπλανιόταν μεταξύ του Τενεσί, του Κολοράντο και της πατρίδας του στο Τέξας, χωρίς να αποκαλεί κανένα από τα παραπάνω μέρος σπίτι του.
Οι ζωντανές εμφανίσεις του θα μπορούσαν χαρακτηριστούν ως πριτσίνια: Στις καλές «νύχτες» έμοιαζε να εξαφανίζεται στα χρονικά της υπαρξιακής χαράς και αγωνίας με τραγούδια όπως το «To Live Is to Fly,» «Waiting ’Round to Die» και «Tower Song», παραδίδοντας απαλά τις όποιες αναντίστοιχες αλήθειες που συνοψίζονταν σε στίχους όπως «Everything is not enough/And nothing is too much to bear». Στις κακές νύχτες μπορεί να έπεφτε από το σκαμνί του στη σκηνή, πολύ μεθυσμένος ή πολύ μαστουρωμένος για να ολοκληρώσει ένα σετ τραγουδιών. Μια πορεία που συνεχίστηκε μέχρι το 1997, όταν τον πρόδωσε η καρδιά του.
Τον Μάιο του 2019 κυκλοφόρησε ένας επετειακός δίσκος για τα 75α γενέθλια του. Τη συλλογή ανοίγει το «Το All I Need», κάτι που γύρευε σε όλη του την ζωή χωρίς να το βρει. Σίγουρα θα μειδιούσε στο άκουσμα της αποφώνησης του κειμένου μου, αλλά νομίζω ότι ταιριάζει απόλυτα με όλο τον κυνισμό που μπορεί κανείς να διακρίνει: Να ζήσουμε να τον θυμόμαστε! Θα ακολουθήσει ο καφές της παρηγοριάς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΣΤΟ MERLIN'S: Townes Van Zandt / "Nothin’"
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
