Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης
So don't you bother calling / There ain't nobody home / Sometimes we've got to stand together… («The King of Hell» - The Nightwatchman)
Αυτό πραγματεύεται το πρώτο κείμενο με τίτλο «Της Κολάσεως» του ομότιτλου βιβλίου του Νόρμαν Σπίναρντ που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες σε μετάφραση Σπύρου Κουρούκλη. Ο Διάβολος είναι εγκλωβισμένος στον ρόλο που του έχει προσδώσει ο ίδιος ο «Τέλειος Άρχοντας Όλης της Πλάσης» και ο «φέρων το φως» δεν μπορεί να εκφράσει την ελεύθερη βούληση του – γι’ αυτό και εξεγείρεται. Και μπορεί αυτός ο ρόλος να επιτρέπει στον διάβολο να διευθύνει απρόσκοπτα την κόλαση, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Όπως λέει το αντίστοιχο άσμα του Nightwatchan (Tom Morello), «Κάποιες φορές πρέπει να σταθούμε μαζί» στην πρώτη γραμμή του αγώνα. Αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα του Διαβόλου, όταν ο βρόμικος Τζίμι Ντι Αντζελο, ιδρυτής και ντεφάκτο πρόεδρος του Εθνικού Σωματείου Προσωρινών Αναπληρωτών ή καλύτερα Απεργοσπαστών, πεθαίνει και αφού καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερον αποφασίζει να οργανώσει μια απεργία ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Φυσικά, εδώ δεν πρόκειται για μια κλασική συνδικαλιστική ιστορία αμερικανικού εργατικού κινήματος μιας και οι παλιοί καλοί Wobblies των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) όπως ο Joe Hill, η Mother Jones, ο Big Bill Haywood βρίσκονται στον παράδεισο. Στην κόλαση πάνε οι βδελυροί: απατεώνες χρηματιστές, μεγαλοστελέχη, μαφιόζοι και βρώμικοι συνδικαλιστές όπως ο Τζίμι Χόφα, ή ο Λέιν Kέρκλαντ, μεταξύ άλλων. Όλους αυτούς θα χρησιμοποιήσει ο Ντι Άτζελο στην προσπάθεια του να οργανώσει του δαίμονες πάντα με ένα ιδιωφελές κίνητρο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που είχαν χρησιμοποιήσει οι άγιοι του αληθινού συνδικαλισμού για να αναδείξει το ρητό «η ισχύς εν τη ενώσει».
Αν κάποιος νομίζει ότι η κόλαση δεν είναι υπαρκτό μέρος, δεν χρειάζεται να ανατρέξει στην μεταφυσική, αλλά να κοιτάξει τον σημερινό κόσμο. Την αλληγορία αυτή περιγράφει περίτρανα ο Σπίνραντ σε αυτό το κείμενο που είναι μεν λογοτεχνικό, αλλά και βαθύτατα πολιτικό, όπως τα περισσότερα έργα του συγγραφέα του βιβλίου Οι Πράκτορες του Χάους. Ο αναγνώστης μπορεί να το διαπιστώσει στο δεύτερο κείμενο του μικρού αλλά εξαιρετικού βιβλίου που προτείνουν οι εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες με τίτλο «Η Ακανόνιστη Νέα Κανονικότητα».
Στο εν λόγω κείμενο, ο Σπίνραντ περιγράφει συνοπτικά μέσα σε λιγότερο από 30 σελίδες τη «Μεγάλη Κρίση» του χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, κάνοντας μια ανασκόπηση της αμερικανικής πολιτικής και οικονομικής ιστορίας, αλλά και της δημοσιονομικής πολιτικής από το Νew Deal μέχρι τις μέρες μας, δίνοντας μια διαφορετική αιρετική αλλά πραγματιστική οπτική. Πραγματεύεται πώς όλα αλλάζουν δίχως ουσιαστικά να αλλάζει τίποτα μέσα σε έναν κόσμο μπερδεμένο και αποϊδεολογικοποιημένο (ο οποίος ταυτόχρονα παραμένει βαθιά ιδεολογικός), την άνοδο, την πτώση και τις αυταπάτες του κατεστημένου συνδικαλισμού, τη δημοκρατία, την αντιπροσώπευση και όχι μόνο για να καταλήξει σε κάτι που δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη: «Η αποτυχημένη Δημοκρατία της Βαϊμάρης εξάλλου, δεν αντικαταστάθηκε από μια πεφωτισμένη ουτοπία ελεύθερης αγοράς ή από κάποιον εργατικό παράδεισο, αλλά από το Τρίτο Ράιχ». Και αν αυτό φαντάζει δυστοπικό με την παλινόρθωση του εθνικισμού στην εποχή μας, ο ίδιος σπεύδει να δηλώσει την δυνατότητα μας για ελεύθερη επιλογή καταλήγοντας ότι «Το τέλειο είναι ο εχθρός του καλού και η μόνη δικαιοσύνη που υπάρχει, οικονομική ή άλλη, είναι εκείνη που δημιουργούμε εμείς». Αρκετά χειραφετημένη ως προτροπή – αν το καλοσκεφτεί κανείς.
Στο τρίτο μέρος του βιβλίου δημοσιεύεται μια συνέντευξη του συγγραφέα που θα μυήσει όποιον δεν γνωρίζει τον συγγραφέα στις πολιτικές του θέσεις και στα γραπτά του, εξηγώντας ταυτόχρονα γιατί για κάποιους παραμένει αιρετικός και επικίνδυνος. Το βιβλίο αυτό απευθύνεται στο υποψιασμένο τόσο λογοτεχνικά όσο και πολιτικά αναγνωστικό κοινό. Και αυτή η «υποψία» είναι που κάνει τα έργα του Σπίνραντ τόσο διαφορετικά διότι, όπως και ο Εωσφόρος, οι συνδικαλιστές αλλά και οι λοιποί ήρωες του είναι και παραμένουν διαχρονικά... «στάσει εκπίπτοντες».
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αργύρης Αργυριάδης
Ο Αργύρης Αργυριάδης αφού πρώτα έζησε την συγκλονιστική εμπειρία της συναυλίας του Rory Gallagher στην Νέα Φιλαδέλφεια το 1981 έκτοτε, από μικρή ηλικία τρέχει στα στενά των Εξαρχείων, πιστός στην Ιδέα της ελευθερίας, παραμένει πάντα καταληψίας «τρελός και ευτυχισμένος», υπερασπιστής του Ιστορικού Μείζονος Αναρχισμού και μέλους του Ενός Δυνατού Συνδικάτου. Μισό αιώνα μετά την γέννηση του, έχει αφιερώσει τις σπουδές του στην ιατρική, την ψυχιατρική και την ψυχολογία στον αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση. Όταν δεν διαβάζει επικίνδυνα βιβλία, δεν ακούει παράξενες μουσικές ή να γράφει ακατανόητες ιστορίες στο merlin's, συμμετέχει σε Αυτοργανωμένες Συλλογικότητες Υγείας,συνελεύσεις, πορείες και δράσεις διότι τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα.
