Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Έχουν γραφτεί ένα σωρό πράγματα για τους Rolling Stones και πολλά από αυτά αφορούν τη μυστηριακή συνεργασία διαρκείας ανάμεσα στον Mick και τον Keith, τα ναρκωτικά, τους εσωτερικές έριδες, τις γυναίκες. Υπάρχουν οργισμένα φεμινιστικά κείμενα και κολακευτικά δημοσιεύματα, υπάρχουν κριτικά δοκίμια και βιβλία από θαυμαστές, σκανδαλοθηρικά ρεπορτάζ που θα μπορούσαν να γίνουν ολόκληρο συμφωνικό έργο, βιογραφίες, γραπτά από παραγωγούς, γκρούπις και κολαούζους, καθώς και ένα βιβλίο γεμάτο με αποφθέγματα από συνεντεύξεις του Keith Richards. Υπάρχουν επίσημες πολυτελή λευκώματα, προφορικές ιστορίες και πλήθος φωτογραφικών άλμπουμ. Κάποιοι, μάλιστα, από τα μέλη έχουν γράψει αυτοβιογραφίες για να αφηγηθούν την ιστορία καθένας από τη δική τους πλευρά, επειδή όπως όλα δείχνουν δεν τους αρκεί ότι είναι ανάμεσα στα διασημότερα πλάσματα από γενέσεως του ανθρώπου.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η περίπτωση του Guy Stevens ήταν πολύ ιδιάζουσα… Ήταν ένας τυπάκος που γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1943 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 έτυχε να έχει μια από τις πιο ενημερωμένες δισκοθήκες στην Αγγλία, πράγμα που τον έκανε περιζήτητο DJ και με μεγάλη επιρροή, όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στα ίδια τα συγκροτήματα, με αποτέλεσμα να διαμορφώσει τον ήχο της βρετανικής σκηνής. O Stevens ήταν ο άνθρωπος που έφερε σε επαφή τους δημιουργούς των Procol Harum, Gary Brooker και Keith Reid. Μάλιστα, ο Stevens τους πρότεινε σαν όνομα το όνομα μιας γάτας, το οποίο στην πραγματικότητα ήταν Procul Harun («Procul» ήταν το πρόθεμα του εκτροφέα), αλλά εκείνοι το σημείωσαν λάθος και έτσι βάφτισαν τα συγκρότημα Procol Harum.

Μετάφραση*: Πάνος Τομαράς

Φωτογραφίες: Dominique Tarle

Ένα φανταστικό άλμπουμ των Rolling Stones που γεννήθηκε μέσα από το χάος: αυτή είναι η ιστορία του Exile On Main Street. Οι Stones αυτοεξορίστηκαν στη Νότια Γαλλία για να ξεφύγουν από τη βρετανική κυβέρνηση και να γλιτώσουν από μια πολύ κακή επιχειρηματική συμφωνία. Όταν επέστρεψαν στον δημόσιο βίο, επανήλθαν με το πιο αγαπημένο άλμπουμ της καριέρας τους. Το άλμπουμ, που ηχογραφήθηκε σε μια σκοτεινή περίοδο γεμάτη σεξ, ναρκωτικά και άσχημες καταστάσεις, είναι ο ήχος του Κιθ Ρίτσαρντς που ψάχνει τη δόση του και του Μικ Τζάγκερ που κάνει ό,τι μπορεί έτσι ώστε το συγκρότημα να μην βρεθεί χρεωμένο. Η παραμονή του συγκροτήματος στη Γαλλία χαρακτηρίζεται από ναρκωτικά, γρονθοκοπήματα, ταχύπλοα σκάφη και γενικότερη ακολασία. Ό,τι μπορούσε να πάει στραβά, πήγε.

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Τι χρονιά κι αυτή! Δεν πρέπει να υπήρξε, τουλάχιστον μεταπολεμικά, άλλη χρονιά τόσο πυκνή σε γεγονότα για τον δυτικό κόσμο όπως το 1968! Ο πόλεμος του Βιετνάμ (που αν και φαινομενικά αμερικανική υπόθεση συγκλονίζει όλο το δυτικό κόσμο και έχει ήδη αρχίσει να δείχνει ότι θα αποτελέσει μια ανεπούλωτη πληγή για τις ΗΠΑ), τα ανθρώπινα δικαιώματα, η σεξουαλική επανάσταση με τη νεολαία να ανακαλύπτει τον φυλακισμένο για το έργο του και από δεκαετίας νεκρό μέσα στο κελί του Βίλχελμ Ράιχ, όλα αυτά και πολλά άλλα ήταν κομμάτια ενός παζλ που σηματοδότησε την εξέγερση κάθε ελεύθερου μυαλού απέναντι σε κάθε μορφής καταπίεση και ανελευθερία που στα χρόνια του ’60 όλο και αυξανόταν.

Ήταν Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 1998 όταν οι Rolling Stones ήρθαν για 2η φορά στην Αθήνα για να δώσουν μία μεγαλειώδη συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο στη Καλογρέζα την οποία, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της εποχής, παρακολουθήσαμε 79.000 άτομα. Σχεδόν η μισή συναυλία, κυκλοφόρησε κάποια στιγμή σε bootleg cd με τον τίτλο Greek me Up All Night. Παρόλο που ο ήχος δεν είναι ο καλύτερος δυνατός και παρόλο που ακούγονται σε κάποια σημεία τα σχόλια κάποιων θεατών, δεν παύει να είναι ένα Rockumento που αξίζει να το ακούσουμε.

Είναι γνωστό ότι οι Beatles υπήρξαν γενναιόδωροι με λιγότερο (έως πολύ λιγότερο) γνωστούς καλλιτέχνες και ότι ιδίως το δίδυμο oι Lennon και McCartney (σαν ντουέτο ή καθένας μόνος του) έγραψε τραγούδια που τα ηχογράφησαν ονόματα όπως οι Fourmost (“I’m In Love”), oι Badfinger (“Come and Get It”), η Mary Hopkin (“Goodbye”), η Cilla Black (“It’s For You”) και οι Peter and Gordon (“A World Without Love”), μεταξύ άλλων. Ωστόσο, εκείνο που άφησε ιστορία ήταν το “I Wanna Be Your Man” μια σύνθεση των Lennon/McCartney που οι δυο Beatles είχαν συνθέσει αρχικά για να το τραγουδήσει ο Ringo Starr προκειμένου να συμπεριληφθεί στο δεύτερο στούντιο άλμπουμ του κουαρτέτου από το Λίβερπουλ. Ένα τραγούδι που σε ένα μοναδικό παιχνίδι της μοίρας αποτέλεσε το δεύτερο σινγκλ των Rolling Stones. Οι Beatles είχαν ήδη ηχογραφήσει μια σειρά από επιτυχημένα σινγκλ και ένα εξίσου επιτυχημένο ντεμπούτο LP και μέσα σε λίγους μήνες είχαν γίνει το νέο μεγάλο όνομα της βρετανικής μουσικής σκηνής, στα πρόθυρα να κατακτήσουν την υφήλιο.

Γράφει ο Θανάσης Μήνας

Ανατρέχουμε στις ηχογραφήσεις του κιθαρίστα των Stones με την Rastafari κολεκτίβα των Wingless Angels...

Οι άθλοι του ήδη καταγράφονται στη μυθολογία του rock: ότι ο μάγκας κατέχει τη τέχνη του riff καλύτερα από τον καθένα• ότι όταν οι συνομίλικοί του έπιναν γάλα αυτός έπινε μπέρμπον ακούγοντας Muddy και Chuck Berry• ότι είναι ικανός να στείλει τον Tom Waits για ύπνο από τις δέκα κι αυτός απτόητος να συνεχίσει σερί για άλλα δυο 24ωρα• ότι λούστηκε κάποτε στα λασπόνερα του Μισσισσιπή και οι αλιγάτορες σκόρπισαν για να του κάνουν χώρο• ότι έδωσε ραντεβού με το διάβολο μεσάνυχτα σε σταυροδρόμι σκοτεινό στο Ντόκερι για να του πουλήσει την ψυχή του με αντάλλαγμα την ψυχή του Robert Johnson, κι ο διάβολος φοβήθηκε να πάει...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Κατά γενική ομολογία, ο Rory Gallagher υπήρξε αυθεντικός. Με τη μουσική του βαθιά ριζωμένη στα αμερικανικά blues, η ποιότητα όσο και η τεχνική του στην κιθάρα είναι μοναδικές με αποτέλεσμα να έχει κερδίσει επάξια μια ξεχωριστή θέση στο πάνθεον του rock and roll. Μολονότι η Αμερική ως επί το πλείστον τον αγνόησε, η Ευρώπη, και ιδίως η πατρίδα του η Ιρλανδία, τον λάτρεψε σαν μουσικό αλλά και σαν άνθρωπο, χάρη στην ακεραιότητα και την σεμνότητα του χαρακτήρα του.
Πολλά είναι γνωστά για αυτόν τον σπουδαίο μουσικό και κιθαρίστα, αλλά υπάρχει ένα ιδιαίτερο γεγονός στην καριέρα του που θα μπορούσε να είχε αποκτήσει κοσμοϊστορική σημασία: η πρόταση των Rolling Stones να γίνει ο βασικός σολίστας του συγκροτήματος.

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Β. Τρία αμερικάνικα άλμπουμ

Όπως επισημάνθηκε στο Πρώτο Μέρος, οι Αμερικανοί δεν ακολουθούσαν τον βρετανικό κανόνα σύμφωνα με τον οποίο τα σινγκλ έμεναν έξω από τα άλμπουμ. Οι αμερικανικές εκδόσεις συνήθως τα συμπεριλάμβαναν στη θέση άλλων που υπήρχαν μόνο στο βρετανικό και έμεναν προς στιγμή ανέκδοτα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Αυτά, μαζί με κάποια άλλα που υπήρχαν μόνο σε αγγλικά επτάιντσα, κατά καιρούς οι Αμερικάνοι τα συγκέντρωναν σε κάποια άλμπουμ τα οποία, φυσικά, δεν ήταν ούτε best of αλλά ούτε και κανονικά στούντιο LP. Σε αυτή την κατηγορία εντάσσονται τρία τέτοια άλμπουμ που έχουν αρκετό ενδιαφέρον μιας και περιλαμβάνουν μερικά τραγούδια εντελώς ανέκδοτα στην αγγλική δισκογραφία τους. Γι’ αυτό αξίζει να εξεταστούν πιο αναλυτικά.

Mια σχεδόν επική προσπάθεια από τον Θανάση Ζελιαναίο

Το να συμμαζέψει κανείς το δισκογραφικό χάος των Rolling Stones της δεκαετίας του ‘60 είναι μια πολύ καλή σπαζοκεφαλιά. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων επιχείρησε να το κάνει αυτό πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια και σε μια εποχή που μοναδικά του εφόδια ήταν τα διάφορα μουσικά έντυπα της εποχής και κάποια βιβλία που ναι μεν παρείχαν αρκετά στοιχεία όχι όμως και όλα. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό και με βοήθησε να συμπληρώσω την δισκογραφία τους για τη συγκεκριμένη περίοδο, έπρεπε όμως να έρθει το ίντερνετ για να μου προσθέσει καινούργιους πονοκεφάλους περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη περιπεπλεγμένα πράγματα, πάνω που νόμιζα κι εγώ ο αδαής ότι τα ήξερα όλα. Ωστόσο με λίγη ακόμα έρευνα τελικά πιστεύω ότι τώρα πια έχω ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς συμβαίνει.

Στις 20 Μαρτίου 1971, οι αναγνώστες των βρετανικών μουσικών εφημερίδων New Musical Express και Record Mirror, τα έχασαν βλέποντας μία ολοσέλιδη δημοσίευση, πληρωμένη από τους Stones, σύμφωνα με την οποία το συγκρότημα αποκήρυσσε το άλμπουμ Stone Age που μόλις είχε εμφανιστεί στα ράφια των δισκοπωλείων.

Την άνοιξη του 1965, οι Rolling Stones, με αφορμή την επιτυχία του σινγκλ «The Last Time», του πρώτου Νο 1 του συγκροτήματος, αποφάσισαν να ξεκινήσουν την πρώτη τους ευρωπαϊκή (ή μάλλον σκανδιναβική) περιοδεία. Η πρώτη συναυλία ήταν προγραμματισμένη για την Παρασκευή 26 Μαρτίου 1965 στο Fyens Forum, στην Οντένσε της Δανίας. Κατά τη διάρκεια όμως του soundcheck, τρία μέλη του συγκροτήματος χτυπήθηκαν από ρεύμα. 

της Viv Albertine (The Slits)

Ο Mick Jagger περιφερόταν πάνω στη σκηνή φορώντας ένα διάφανο λευκό φόρεμα με πολύ φαρδιά μανίκια πάνω από ένα λευκό παντελόνι καμπάνα. To ντύσιμό του τα έλεγε όλα: Είμαστε οι Stones. Μπορεί να σοκάρουμε αλλά ταυτόχρονα είμαστε τρυφεροί και ευγενικοί. Θα τιμήσουμε τη ζωή και το θάνατο του Brian, αλλά με τον δικό μας τρόπο. Μόνο οι ξενέρωτοι φορούν μαύρα ρούχα όταν πενθούν...

Γράφει ο Μιχάλης Τζάνογλος

Το 1968 πλησίαζε προς το τέλος του και οι Rolling Stones βρίσκονταν σε περίοδο αναθεώρησης και επαναπροσδιορισμού της πορείας τους. Τα κακά παιδιά που στην αρχή προσπαθούσαν να παίξουν σαν Αμερικανοί μπλουζίστες, είχαν μετεξελιχθεί σε μία πολλά υποσχόμενη μπάντα. Οι Stones ήταν πλέον προβεβλημένα μέλη του Swinging London. Το σεξ, τα ναρκωτικά, το rock ’n’ roll και οι άλλες μορφές σύγχρονης τέχνης ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ο μέχρι τότε ηγέτης τους Brian Jones παραχωρούσε τη θέση του στον Mick Jagger. Ήταν τα χρόνια που η αθωότητα έσβηνε και τη θέση της έπαιρνε η αμφισβήτηση. Το rock είχε αρχίσει να αφήνει πίσω του την εφηβεία και να μπαίνει στην εποχή της ωριμότητας. Μέσα σε αυτό το κλίμα, οι Rolling Stones μπήκαν στο στούντιο για να ηχογραφήσουν το νέο τους άλμπουμ.