Mια σχεδόν επική προσπάθεια από τον Θανάση Ζελιαναίο
Το να συμμαζέψει κανείς το δισκογραφικό χάος των Rolling Stones της δεκαετίας του ‘60 είναι μια πολύ καλή σπαζοκεφαλιά. Πόσο μάλλον όταν ο γράφων επιχείρησε να το κάνει αυτό πριν από καμιά εικοσιπενταριά χρόνια και σε μια εποχή που μοναδικά του εφόδια ήταν τα διάφορα μουσικά έντυπα της εποχής και κάποια βιβλία που ναι μεν παρείχαν αρκετά στοιχεία όχι όμως και όλα. Έτσι, το τελικό αποτέλεσμα ήταν αρκετά ικανοποιητικό και με βοήθησε να συμπληρώσω την δισκογραφία τους για τη συγκεκριμένη περίοδο, έπρεπε όμως να έρθει το ίντερνετ για να μου προσθέσει καινούργιους πονοκεφάλους περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο τα ήδη περιπεπλεγμένα πράγματα, πάνω που νόμιζα κι εγώ ο αδαής ότι τα ήξερα όλα. Ωστόσο με λίγη ακόμα έρευνα τελικά πιστεύω ότι τώρα πια έχω ξεκαθαρίσει το τι ακριβώς συμβαίνει.
Ως γνωστόν το βασικό πρόβλημα προκύπτει με τις διαφορές που εμφανίζονταν ανάμεσα στη βρετανική και την αμερικάνικη δισκογραφία. Ήταν ένα φαινόμενο αρκετά συνηθισμένο εκείνη την εποχή με τα περισσότερα από τα groups της λεγόμενης British Invasion και μια έστω πρόχειρη ματιά στις δισκογραφίες των σημαντικότερων πρωταγωνιστών της εν λόγω «βρετανικής εισβολής» (Beatles, Animals, Kinks, Them, Yardbirds κλπ) αρκεί για να φέρει κάποιον μουσικόφιλο στα πρόθυρα της νευρικής κρίσης. Ο γενικός κανόνας ήταν ότι στην Βρετανία τα σινγκλ δεν έμπαιναν στα άλμπουμ. Όταν όμως ερχόταν η ώρα κάποιο άλμπουμ να κυκλοφορήσει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τότε οι Αμερικανοί συμπεριλάμβαναν το σινγκλ (που συνήθως ήταν και η επιτυχία) και έβγαζαν από τη βρετανική έκδοση του album κάποια ισάριθμα τραγούδια, τα οποία είτε έμεναν ανέκδοτα, είτε περίμεναν υπομονετικά να εμφανιστούν και αυτά σε κάποια μελλοντική κυκλοφορία.
Οι Rolling Stones όχι μόνο δεν ξέφυγαν από τον παραπάνω κανόνα αλλά στην περίπτωσή τους η εφαρμογή του ήταν απόλυτη: με κανέναν τρόπο οι Βρετανοί δεν έβαζαν τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει στις επτά ίντσες στο επερχόμενο άλμπουμ και το αντίστροφο. Η λογική ήταν ότι δεν έπρεπε ο πελάτης να πληρώνει δυο φορές για το ίδιο τραγούδι (άκου να δεις φίλε μου) μιας και εκείνη την εποχή το σινγκλ ήταν ακόμα ένα δυνατό format. Θα απαξιωνόταν αργότερα στα 70ς για να επανέλθει θριαμβευτικά με το punk και το new wave υπό άλλη λογική όμως. Έτσι, όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, πολλά από τα εμβληματικά τραγούδια τους των 60ς υπάρχουν μόνο σαν σινγκλ στην Αγγλία, στην Αμερική όμως συμπεριλήφθηκαν και στα άλμπουμ. Το φαινόμενο αυτό για τους Rolling Stones θα κρατήσει μέχρι και τα μέσα του 1967 και για τα πέντε πρώτα βρετανικά LP τους, ενώ τα υπόλοιπα τρία μέχρι και το 1969 θα κυκλοφορήσουν πανομοιότυπα και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού.
Σαν οδηγό θα χρησιμοποιήσω τη βρετανική δισκογραφία τους που όπως είπαμε δεν έχει αλληλοκαλύψεις και στο κάτω-κάτω είναι και η χώρα τους. Απλώς θα αναφέρω τις διαφορές που υπάρχουν στην Αμερική. Και όταν μιλάω για διαφορές, δεν εννοώ μόνο στο tracklist (που ήταν και το πιο συνηθισμένο) αλλά μερικές φορές και στον τίτλο του άλμπουμ ή ακόμα και στο εξώφυλλο, με αποτέλεσμα κάποιοι να τα θεωρούν εντελώς διαφορετικά άλμπουμ και όχι απλώς διαφορετικές εκδόσεις του ίδιου δίσκου.
Φυσικά, θα ξεκινήσω με τα στούντιο άλμπουμ και τα σινγκλ της επίμαχης περιόδου, ενώ δεν πρόκειται να κάνω καμία αξιολογική κρίση αυτών των ηχογραφήσεων μιας και δεν είναι αυτός ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου.
Υπενθυμίζω ότι για τη δεκαετία του ’60 οι δίσκοι των Stones κυκλοφορούσαν από την Decca στην Βρετανία και από την London στην Αμερική.
Α. Στούντιο άλμπουμ και σινγκλ
Εν αρχή λοιπόν ήταν ο Chuck Berry και ο Willie Dixon. Για τις δυο πλευρές του πρώτου τους σινγκλ, οι Stones επέλεξαν να διασκευάσουν το Come On του πρώτου και το I Want To Be Loved του δεύτερου. Συγκρατήστε την ημερομηνία: 7 Ιουνίου 1963. Πριν από πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια διάολε!!! Η Αμερική προετοιμαζόταν να τους υποδεχτεί αλλά όχι ακόμα, μιας και το δισκάκι δεν θα διασχίσει τον Ατλαντικό. Αυτό θα συμβεί με το μεθεπόμενο σινγκλ τους, στις αρχές του 1964, και μάλιστα, όπως θα διαπιστώσουμε, με αρκετά προβληματικό τρόπο.
Τον Ιούλιο του 1963 θα το συγκρότημα θα ηχογραφήσει δυο άλλα κομμάτια που επρόκειτο να αποτελέσουν το δεύτερο επτάιντσο. Όμως, κάποιες αρχικές κόπιες του Poison Ivy των Leiber/Stoller με flipside το Fortune Teller του Allen Toussaint που θα τυπωθούν, θα αποσυρθούν γρήγορα με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο σινγκλ να μη βρει πουθενά κανονική κυκλοφορία και, φυσικά, ούτε στην Αμερική. Τα τραγούδια όμως θα εμφανιστούν σε αυτή την εκτέλεση στις αρχές του 1964 στο άλμπουμ της Decca “Saturday Club”, μια συλλογή με διάφορους καλλιτέχνες οι οποίοι είχαν εμφανιστεί στο ομώνυμο σόου του BBC. Ωστόσο, το Poison Ivy θα ξαναηχογραφηθεί και αυτή η δεύτερη εκτέλεσή του θα εμφανιστεί στο ομώνυμο EP του γκρουπ στις αρχές του 1964, ενώ το Fortune Teller θα υποστεί μια αρκετά βάναυση κακομεταχείριση, ενδεικτική της λογικής που κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία εκείνης της εποχής: θα προστεθούν χειροκροτήματα και θα συμπληρώσει το αμερικανικό live άλμπουμ των Stones “Got Live If You Want It” του 1966. Η δε κανονική στούντιο εκτέλεσή του θα μείνει ανέκδοτη για αρκετά χρόνια, μέχρι να βρει το δρόμο της στη δισκογραφία σε διάφορες συλλογές των 70ς.
Τρίτη και φαρμακερή, και οι Stones επιτέλους διασχίζουν δισκογραφικά, έστω και εν μέρει όπως θα διαπιστώσουμε, τον Ατλαντικό και μάλιστα με την βοήθεια των Beatles! Η συνθετική δυάδα των σκαθαριών Lennon/McCartney τους προσφέρει το I Wanna Be Your Man ενώ για τη δεύτερη πλευρά του σινγκλ οι Stones σκαρώνουν στο πόδι ένα δικό τους instrumental, το Stoned! Τα ηχογραφούν στα γρήγορα τον Οκτώβριο του ’63 και ένα μήνα αργότερα το επτάιντσο βρίσκεται στα δισκάδικα. Στην Αμερική όμως τα πράγματα είναι σκούρα! Η κυκλοφορία του θα καθυστερήσει και αφού προγραμματιστεί για τον Φεβρουάριο του ’64, τελικά θα τυπωθούν μόνο πεντακόσιες διαφημιστικές κόπιες και αυτό ήταν όλο! Και σε αυτή την περίπτωση τα κομμάτια θα εμφανιστούν αργότερα σε συλλογές.
Τον Ιανουάριο του 1964 θα εμφανιστεί ακόμα ένα επτάιντσο, αλλά αυτή τη φορά σαν EP με τίτλο το όνομά τους και με τέσσερα κομμάτια, τα Bye Bye Johnny, Money, You Better Move On, καθώς και μια νέα εκτέλεση του Poison Ivy. Από αυτά, μόνο το You Better Move On θα εμφανιστεί στην Αμερική στο άλμπουμ “December's Children”, μια από τις αρκετές συλλογές αμερικάνικης επινόησης εκείνης της εποχής, στις οποίες θα αναφερθώ αργότερα.
Η τελευταία μικρής διάρκειας κυκλοφορία πριν την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ των Stones εμφανίζεται τον Φεβρουάριο του 1964. Ήταν το σινγκλ Not Fade Away του Buddy Holly. Στην άλλη πλευρά υπήρχε ένα το δικό τους τραγούδι, το Little By Little, το οποίο παραδόξως θα συμπεριληφθεί στο πρώτο άλμπουμ. Στην Αμερική θα κυκλοφορήσει σχεδόν ταυτόχρονα, αλλά με flipside το I Wanna Be Your Man που όπως είπαμε είχε μείνει σαν διαφημιστικό λίγους μήνες πριν.
Η ώρα για το ντεμπούτο LP ήρθε τον Απρίλιο του 1964. Το The Rolling Stones περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια από τα οποία μόνο το Little By Little είχε εμφανιστεί προηγουμένως. Στην Αμερική θα κυκλοφορήσει με τίτλο England's Newest Hit Makers ένα μήνα αργότερα και με μια μικρή αλλαγή στο tracklist (καθόλου άσχημα σε σχέση το «μύλο» που γίνεται με τα επόμενα άλμπουμ τους, όπου οι διαφορές μεταξύ Αγγλίας και Αμερικής θα είναι εξοργιστικές). Πιο συγκεκριμένα, στην Αμερική το σινγκλ Not Fade Away θα εκτοπίσει το Mona (I Need You Baby), το οποίο θα περιμένει για να συμπεριληφθεί στην αμερικανική έκδοση του επόμενου άλμπουμ των Stones. Μέσα στο καλοκαίρι και μόνο στην Αμερική θα κυκλοφορήσει σε σινγκλ το Tell Me (η μοναδική δικιά τους σύνθεση μέσα από το πρώτο LP) με flipside το I Just Want To Make Love To You, ένα άλλο κομμάτι μέσα από το άλμπουμ. Σε μια αμερικάνικη ιδιαιτερότητα, η πρώτη πλευρά εμφανίζεται σε μια συντομότερη εκδοχή καθώς έχει «σφαχτεί» το εκπληκτικό σόλο της κιθάρας για να εμφανιστεί αργότερα σε κάποιες συλλογές.
Τον Ιούνιο οι Rolling Stones ταξιδεύουν στην Αμερική και ηχογραφούν μια σειρά από τραγούδια στα περίφημα στούντιο της Chess στο Σικάγο. Από αυτές τις ηχογραφήσεις θα προκύψουν τα δυο επόμενα επτάιντσα. Μια πρώτη γεύση ήρθε με το σινγκλ It’s All Over Now με το Good Times, Bad Times στη δεύτερη πλευρά, ένα τραγούδι που είχε περισσέψει από τις ηχογραφήσεις του πρώτου άλμπουμ. Το κυρίως πιάτο σερβιρίστηκε τον Αύγουστο με το EP 5x5 που, όπως άλλωστε υποδηλώνει ο τίτλος του, περιλαμβάνει 5 κομμάτια. Από αυτά, το instrumental 2120 South Michigan Avenue παρουσιάζει ιδιαίτερο δισκογραφικό ενδιαφέρον μιας και εμφανίστηκε σε μια κουτσουρεμένη δίλεπτη εκτέλεση, ενώ η ολοκληρωμένη (στα τριάμισι περίπου λεπτά) θα συμπεριληφθεί αποκλειστικά (και μάλλον κατά λάθος) σε μια γερμανική συλλογή με τίτλοAround And Around και πολύ αργότερα σε κάποιες άλλες συλλογές. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αυτά τα τραγούδια μαζί με κάποια σινγκλ αυτής της περιόδου, θα εμφανιστούν στην αποκλειστικά αμερικανική συλλογή 12x5. Τον Σεπτέμβριο θα κυκλοφορήσει μόνο στην Αμερική ένα ακόμα σινγκλ, ηχογραφημένο στην Αγγλία μετά την επιστροφή του συγκροτήματος από το Σικάγο. Στο Time Is On My Side υπάρχει μια εισαγωγή με όργανο (η λεγόμενη organ intro) ενώ η δεύτερη πλευρά, το Congratulations, θα μείνει ανέκδοτη στην Αγγλία.
Τέλος, και λίγο πριν εκπνεύσει η χρονιά, θα εμφανιστεί ένα ακόμα σινγκλ ως προπομπός του δεύτερου άλμπουμ: το Little Red Rooster με flipside το δικό τους Off The Hook. Δεν θα κυκλοφορήσει στην Αμερική, αλλά στη θέση του θα εκδοθει το Heart Of Stone / What a Shame εν όψει της κυκλοφορίας του αντίστοιχου αμερικάνικου LP.
Το δεύτερο άλμπουμ κυκλοφορεί τον Ιανουάριο του 1965 με τίτλο The Rolling Stones No 2. Οι διαφορές με το αντίστοιχο αμερικάνικο που βγήκε στην αγορά ένα μήνα αργότερα με τίτλο The Rolling Stones Now είναι αρκετές. Τα επτά από τα δώδεκα τραγούδια είναι κοινά και στις δυο κυκλοφορίες ενώ δύο από αυτά παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το Everybody Needs Somebody To Love, μολονότι ανοίγει και τις δυο εκδόσεις, απαντάται σε διαφορετικές εκτελέσεις. Στο βρετανικό άλμπουμ είναι πεντάλεπτη ενώ στο αμερικάνικο τρίλεπτη. Επίσης, το Time Is On My Side υπάρχει μόνο στην βρετανική έκδοση και μάλιστα σε διαφορετική εκτέλεση από το αμερικάνικο σινγκλ. Πρόκειται για την λεγόμενη guitar intro version μιας και ανοίγει με κιθάρα αντί για όργανο. Από την άλλη πλευρά, στην αμερικάνικη έκδοση περιλαμβάνεται το Surprise Surprise, το οποίο στην Αγγλία δε θα εμφανιστεί ούτε σε στούντιο άλμπουμ ούτε σε σινγκλ.
Το πρώτο μισό του 1965 κλείνει με το επτάιντσο The Last Time / Play With Fire που αν και είχαν ηχογραφηθεί στις αρχές της χρονιάς δεν συπεριλήφθησαν σε καμιά από τις δυο εκδόσεις του δεύτερου LP. Το συγκεκριμένο σινγκλ κυκλοφόρησε σχεδόν ταυτόχρονα σε Αγγλία και Αμερική με τα ίδια κομμάτια.
Την άνοιξη της ίδιας χρονιάς οι Stones ταξιδεύουν και πάλι στην Αμερική για την ηχογράφηση του επόμενου μεγάλου δίσκου. Μοιρασμένες σε δυο στούντιο (πάλι στην Chess στο Σικάγο και στην RCA στο Χόλιγουντ), οι συγκεκριμένες ηχογραφήσεις θα αποτελέσουν το υλικό του Out of Our Heads. Θα προηγηθεί το κλασσικό επτάιντσο Satisfaction με διαφορετικά b side σε Αγγλία και Αμερική (The Spider And The Fly και The Under Assistant West Coast Promotion Man αντίστοιχα). Το Out Of Our Heads θα είναι το πρώτο άλμπουμ της μπάντας που θα κυκλοφορήσει με κοινό τίτλο σε Αγγλία και Αμερική αλλά και πάλι με διαφορετικά τραγούδια. Μόνο τα μισά είναι κοινά, με το αμερικάνικο να περιλαμβάνει όλα τα κομμάτια των δυο σινγκλ που είχαν προηγηθεί (The Last Time και Satisfaction) μαζί με τη δεύτερη πλευρά τους, αλλά και το One More Try που δεν εμφανίζεται πουθενά στην Αγγλία. Τέλος, η αμερικάνικη έκδοση συμπληρώνεται με μια live εκτέλεση του I'm Alright παρμένη από το βρετανικό ΕΡ Got LIVE If You Want It!.
Από τις ηχογραφήσεις της RCA θα προκύψει και το επόμενο σινγκλ το φθινόπωρο του 1965. Πρόκειται για το Get Off Of My Cloud με σχεδόν ταυτόχρονη κυκλοφορία αλλά διαφορετικά b sides (The Singer Not The Song στην Αγγλία και I’m Free στην Αμερική).
Η χρονιά θα κλείσει με την επιστροφή των Stones στα πάτρια εδάφη όπου θα ηχογραφήσουν το As Tears Go By. Θα κυκλοφορήσει σε σινγκλ αρχικά μόνο στην Αμερική με flipside το Gotta Get Away αλλά και σε μια εκτέλεση στα ιταλικά με τίτλο Con Le Mie Lacrime, η οποία θα κυκλοφορήσει μόνο στην Ιταλία στις αρχές του 1966.
Το 1966 είναι η χρονιά του Aftermath. Θα κυκλοφορήσει την άνοιξη και πλαισιώνεται από δυο σινγκλ, αμφότερα με διαφορετικά b sides σε Αγγλία και Αμερική. Το 19th Nervous Breakdown, που κυκλοφορεί το Φεβρουάριο, έχει το As Tears Go By στην Αγγλία και το Sad Day στην Αμερική, το οποίο θα μείνει ανέκδοτο στην πατρίδα τους τουλάχιστον μέχρι το 1970. Το Paint It Black ακολουθεί τον Μάιο και με b side το Long Long While στην Αγγλία (ανέκδοτο στην Αμερική) και το Stupid Girl στην Αμερική – υπάρχει και στις δυο εκδόσεις του άλμπουμ. Όσο για το άλμπουμ και τις διαφορές του ανάμεσα στην βρετανική και την αμερικανική έκδοση, εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η πρώτη υπερέχει σαφώς καθώς δεν περιέχει τα σινγκλ, ενώ στα χορταστικά 53 λεπτά της περιλαμβάνονται τέσσερα κομμάτια που απουσιάζουν από την αμερικάνικη κυκλοφορία. Τα Out of Time (σε μια πιο σύντομη εκτέλεση σε σχέση με το βρετανικό άλμπουμ), Take It or Leave It και Mother's Little Helper θα εμφανιστούν αργότερα στο αποκλειστικά αμερικάνικο άλμπουμ Flowers, ενώ το What to Do δεν θα κυκλοφορήσει στην Αμερική. Το φθινόπωρο θα κυκλοφορήσει το σινγκλ Have You Seen Your Mother Baby Standing in the Shadow / Who's Driving Your Plane? αλλά και τα δυο κομμάτια δεν θα συμπεριληφθούν σε κάποιο άλμπουμ. Τέλος, και μόνο για την Αμερική, το Mother's Little Helper θα κυκλοφορήσει σαν σινγκλ με b side το Lady Jane, ένα κομμάτι που υπάρχει και στις δυο εκδόσεις του LP.
Το 1967 υπήρξε μια πολύ σημαντική χρονιά για τους Rolling Stones. Όχι μόνο θα απαλλαγούν από την κηδεμονία του μάνατζερ Andrew Loog Oldham, αλλά θα δουν τα άλμπουμ τους να κυκλοφορούν επιτέλους σε ενιαία μορφή σε Αγγλία και σε Αμερική. Ωστόσο, το Between the Buttons του Ιανουαρίου (το πρώτο από τα δυο LP που θα κυκλοφορήσουν μέσα στη χρονιά) θα τυπωθεί στις δυο πλευρές του Ατλαντικού με δυο μικρές διαφορές και θα είναι το τελευταίο με αυτό το χαρακτηριστικό. Πιο συγκεκριμένα, το βρετανικό άλμπουμ δεν θα περιέχει το σινγκλ Let's Spend the Night Together / Ruby Tuesday που είχε τεθεί σε κυκλοφορία τον ίδιο μήνα. Τα δυο αυτά χιτ όμως θα βρουν θέση στο αμερικάνικο, αφαιρώντας ισάριθμα της βρετανικής έκδοσης, τα οποία με τη σειρά τους θα συμπεριληφθούν στο αμερικάνικο Flowers το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς.
Το καλοκαίρι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος για το γκρουπ. Η γνωστή περιπέτειά τους με το νόμο θα γίνει αφορμή να χωρίσουν τα τσανάκια τους με τον Oldham και να αναλάβουν οι ίδιοι τα ηνία της δουλειάς τους. Με τους ίδιους λοιπόν για πρώτη φορά στην παραγωγή, ξεκινούν μια σειρά ηχογραφήσεων που θα αλλάξουν άρδην τον μουσικό τους προσανατολισμό οδηγώντας στις κατά γενική ομολογία καλύτερες δουλειές τους. Πρόκειται για τα τρία επόμενα άλμπουμ τα οποία κλείνουν και την περίοδό τους στην Decca/London και τα οποία έχουν καταγραφεί στην μουσική ιστορία των 60s με τα πιο χρυσά γράμματα (μολονότι το πρώτο από αυτά έχει διχάσει όσο λίγα το κοινό ως προς την μουσική του αξία).
Μια πρώτη γεύση από το νέο πρόσωπο των Stones εμφανίζεται στις επτά ίντσες τον Αύγουστο με το We Love You (μια έμπρακτη δήλωση ευχαριστίας προς τους οπαδούς τους που τους στηρίξει). Ήταν η τελευταία δουλειά που έκαναν με τον Oldham, ενώ για την ηχογράφηση τους βοήθησαν οι Lennon/McCartney. Στη δεύτερη πλευρά υπήρχε το Dandelion, ένα τραγούδι που είχε περισσέψει από τις ηχογραφήσεις των τελών του 1966. Το σινγκλ κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε Αγγλία και Αμερική αλλά κανένα από τα δυο tracks δεν μπήκε στο επερχόμενο άλμπουμ.
Το περιβόητο Their Satanic Majesties Request ακολουθεί τον Δεκέμβριο και είναι το πρώτο άλμπουμ των Stones που κυκλοφορεί πανομοιότυπα σε Αγγλία και Αμερική (ίδιο tracklist και ίδιο εξώφυλλο). Για την Αγγλία δεν θα υπάρξει κανένα σινγκλ αλλά στην Αμερική τέσσερα τραγούδια μέσα από το δίσκο θα κυκλοφορήσουν σε δυο σινγκλ. Πρόκειται για τα She's a Rainbow / 2000 Light Years from Home και In Another Land / The Lantern.
Το 1968 και το 1969 είναι εξίσου απλά από δισκογραφικής πλευράς, όπως και το δεύτερο μισό του 1967. Τα Jumpin' Jack Flash / Child of the Moon (αμφότερα θα απουσιάσουν από το επόμενο άλμπουμ) κυκλοφορούν τον Μάιο, προάγγελοι για το το Beggars Banquet του Δεκεμβρίου, ενώ μόνο στην Αμερική τα Street Fighting Man / No Expectations μέσα από το LP εμφανίζονται σε μορφή επτάιντσου.
Τέλος, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και για το 1969, την τελευταία τους χρονιά στην Decca. Το Honky Tonk Women κυκλοφορεί μόνο σε σινγκλ τον Ιούλιο με b side μια εκτέλεση του You Can't Always Get What You Want συντομευμένη κατά δυο λεπτά σε σχέση με αυτή του Let It Bleed, το οποίο θα ακολουθήσει τον Δεκέμβριο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, ολοκληρώνονται οι στούντιο κυκλοφορίες του γκρουπ για τη δεκαετία του ’60. Το επόμενο κεφάλαιο και για όλη τη διάρκεια του 1970 αφορά ασχολείται με τις προετοιμασίες για την ίδρυση της δικής τους εταιρίας και την ηχογράφηση του επόμενου άλμπουμ τους Sticky Fingers!
Διαβάστε το Δεύτερο Μέρος ΕΔΩ
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
Θανάσης Ζελιαναίος
Γεννήθηκα το 1973 και μέχρι τώρα παραμένω αθεράπευτα ερασιτέχνης σε όλα εκείνα τα πράγματα που κάνουν τη ζωή να έχει νόημα. Κινούμενος ανάμεσα στη μουσική και το σινεμά έχω το παράξενο χούι να βαριέμαι εύκολα, να αλλάζω ενδιαφέροντα αλλά πάντα να παραμένω εραστής των δυο παραπάνω τρόπων έκφρασης σε όλες τις μορφές της. Που και που γράφω και καμιά αράδα για όλα αυτά.
