Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας
O Βαυαρός Klaus Nomi (για τους δικούς του Klaus Serber, 24 Ιανουαρίου 1944–6 Αυγούστου 1983) ισχυριζόταν ότι είχε παιδεία επαγγελματία τραγουδιστή της όπερας αλλά η αλήθεια είναι πως η μοναδική καλλιτεχνική του δραστηριότητα σε γερμανικό έδαφος ήταν να διασκεδάζει τους συναδέλφους του ταξιθέτες μετά το τέλος των παραστάσεων της Deutsche Oper του (Δυτικού) Βερολίνου ("Έχω δουλέψει στην όπερα", έλεγε συχνά στους δημοσιογράφους). Από μικρός λάτρεψε τη μουσική και την Μαρία Κάλας. Πίστευε πως ήταν μπάσταρδος γιος του Έλβις Πρίσλεϊ. Είχε απεριόριστη αυτοπεποίθηση για τη φωνή του και όποτε του περίσσευαν φράγκα έκανε μαθήματα με επαγγελματία τραγουδιστή. Ήταν ένας κόντρα-τενόρος και επέμενε να τραγουδάει φαλτσέτο παρά τις αντιρρήσεις των δασκάλων του - τελικά εκείνος είχε δίκιο.
Το 1972 ο Klaus εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη δουλεύοντας σαν ζαχαροπλάστης για να πληρώνει τους λογαριασμούς του, αλλά έγινε ένα από τα πολλά αστέρια στο καλλιτεχνικό της στερέωμα μόλις στα τέλη της δεκαετίας του '70. Το 1978 πήρε μέρος στην avant-garde παράσταση New Wave Vaudeville show στο Irving Plaza του Μανχάταν φορώντας εφαρμοστή διαστημική στολή με μια διάφανη μπέρτα από βινύλιο. Τραγούδησε μια άρια από την όπερα Σαμψών και Δαλιδά του Καμίγ Σεν Σανς και έκλεισε την πρωτοποριακή του εμφάνιση με αλλόκοτα ηχητικά εφέ.
Στο μεταξύ, ξεσάλωνε στα γκέι μπαρ του Μανχάταν...
Κι όταν στη διάρκεια μιας ακόμα εξωφρενικής παράστασης στο διαβόητο Mudd Club ανακάλυψε ότι ανάμεσα στο ακροατήριο ήταν ο David Bowie, παρέκαμψε με πονηριά τους σωματοφύλακες του Βρετανού και συστήθηκε στον άνθρωπο που μόλις είχε κυκλοφορήσει το Lodger και αποχαιρετούσε τη βερολινέζικη φάση του. Ο Bowie του πρότεινε να εμφανιστεί μαζί του στο Saturday Night Live, όπερ και εγένετο, με τον Κlaus και τον drag-artist συνεργάτη του, Joey Arias, να τον συνοδεύουν χορεύοντας και τραγουδώντας σε τρία τραγούδια - για το πρώτο ο Klaus μετέφερε κυριολεκτικά στο πλατό τον Bowie επειδή φορούσε ένα ντανταϊστικό γλυπτό κοστούμι που εγκλώβιζε τα πόδια του).
Πάνω στη σκηνή, ο Klaus δεν μιλούσε ποτέ ανάμεσα στα τραγούδια του και παρουσίαζε το σώου του σαν μια εξωγήινη οντότητα φορώντας ένα διαστημικό πλαστικό φράκο και κρύβοντας το πρόσωπό του πίσω από έντονο λευκό μακιγιάζ, σαν ένα ρομπότ για το θέατρο Καμπούκι. Οι μορφασμοί του περιορίζονταν το πολύ σε ένα αμυδρό χαμόγελο. Ήταν ένα στυλ από μόνος του - μια μεσαιωνική ερμηνεία του 21ου αιώνα μέσω του Βερολίνου στα τέλη της δεκαετίας του '20, όπως έγραψε πολύ εύστοχα κάποιος. Ήταν ολόκληρος μια φωνή, ένας φαντασμαγορικός αριστοτέχνης των θεατρικών και θεατρινίστικων χειρονομιών. Πάνω απ' όλα ήταν ένα οραματιστής που έλεγε ότι το μέλλον βασίζεται στις ανάγκες του καλλιτέχνη - εκείνος αποφασίζει πώς θα ζει και χει με αυτόν τον τρόπο κάθε λεπτό της ζωής του. Για τον Nomi, η αποκάλυψη ήταν μια αλληγορία για τον εξαγνισμό και μολονότι ήταν ένας εκκεντρικός αισιόδοξος κυκλωμένος από αδιαφορία και παραίτηση, είχε την τόλμη να ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο.
Όταν διαγνώστηκε με ΑΙDS και λίγους μήνες πριν ο οργανισμός του εξασθενίσει ανεπανόρθωτα, ο Nomi μπάρκαρε για μια τελευταία ευρωπαϊκή περιοδεία, φορώντας το αλλόκοτο κοστούμι μιας κούκλας μπαρόκ με σούφρωμα στο λαιμό για να κρύβει τα σαρκώματα Καπόζι που είχαν αρχίσει να χαράζουν το λαιμό του. Κάθε βράδυ τραγουδούσε το "The Cold Song" με όση δύναμη του είχε απομείνει, σχεδόν ψελλίζοντας στο τέλος τους στίχους, "Let me, let me freeze again to death".
Ο Klaus Nomi πέθανε ολομόναχος στη Νέα Υόρκη στις 6 Αυγούστου 1983. Την τελευταία εβδομάδα του στο νοσοκομείο δεν τον επισκέφθηκε κανένας φίλος του - από φόβο, καθώς οι έρευνες για τον ΗIV (ο "καρκίνος των γκέι", όπως χαρακτήριζαν τότε τον ιό) βρισκόταν ακόμα στα σπάργανα.
Κι αν βρίσκετε το βρετανικό χιούμορ πολύ ξενέρωτο, κυνικό ή "μαύρο", όταν πέθανε εκείνη η σκύλα, η Μάργκαρετ Θάτσερ, οι πάνκηδες σε όλη τη Βρετανία πανηγύρισαν το γεγονός χρησιμοποιώντας τη διασκευή του Nomi στο πασίγνωστο τραγούδι "Ding Dong the Witch is Dead" από την ταινία Ο Μάγος του Οζ...
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξιν και κατ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.
Γιάννης Καστάναρας
Ο Γιάννης Καστάναρας είναι καθ' έξην και καθ΄ επάγγελμα slacker, συνεκδότης και executive producer (ο,τι κι αν σημαίνει αυτό το πράγμα) του φανζίν Merlin's Music Box.