Γράφει ο Μάριος Σοφοκλέους
Ανάβεις το πικάπ χωρίς προοίμιο. Δισκοθήκη σε ησυχία, σχεδόν ευλάβεια. Σαν να περιμένει κάτι ν’ ακουστεί για να την ξορκίσει. Το βινύλιο γυρίζει, μια μικρή πλανητική τροχιά. *Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space* — και ξαφνικά το δωμάτιο γεμίζει απουσία. Από εκείνες που δεν σβήνουν με τον χρόνο, αλλά τον τρέφουν.
Ο Jason Pierce — σαν να βάζει τον εαυτό του σε slow motion και μετά να ρίχνει το φιλμ στη στρατόσφαιρα. Gospel χωρίς θεό. Space rock χωρίς χώρο. Αγάπη που επιστρέφει πάντα σαν παρενέργεια.
Οι Spiritualized είναι μια μπάντα που ηχεί σαν να έχει ήδη διαλυθεί. Κάθε τραγούδι, ένα αντίο που προσποιείται πως είναι επιστροφή. Κάθε ριφ, μια έκλειψη. Κι από κάτω, παλμοί. Βραδείς. Τελετουργικοί. Κλινικοί. Δεν γράφει τραγούδια· επιτρέπει στην παραίτηση να φορέσει νότες. Και μετά κάθεται στο πλάι, να παρακολουθεί την αποσύνθεση να γίνεται κάθαρση.
Ο Pierce δεν έφτιαξε άλμπουμ. Έστησε μια τελετουργία. Εδώ δεν ακούμε μουσική· περπατάμε σε ναρκοπέδιο μνήμης. Gospel, noise, ραδιοσήματα καρδιάς. Ένα φάρμακο για κάτι που δεν ξέρεις πως έχεις, μέχρι να το νιώσεις να διαλύεται.
Η βελόνα χαράζει στο αυλάκι όπως η φωνή του στο σώμα του τραγουδιού: σαν νυστέρι που ψάχνει το τραύμα. «I will love you / 'til I die / and I will love you / all the time» — και δεν είναι δήλωση, είναι παράδοση. Ο δίσκος τελειώνει χωρίς λύτρωση, όπως και κάθε αληθινός δίσκος που ξέρει να μένει.
Κι ύστερα το φως αλλάζει, κι ακούγεται κάπου από μακριά ο Λυκαβηττός. Πέμπτη 29 Μαΐου, οι Spiritualized ανεβαίνουν στο βουνό — όπως οι παλιοί ασκητές. Ίσως και σαν να μαζεύουν κομμάτια από έναν άλλο ουρανό, που ακόμα δεν έχει κλείσει.
Αύριο δεν πάμε για συναυλία. Πάμε για ανάμνηση εκ των προτέρων. Για να πούμε κάποτε: ήμουν κι εγώ εκεί όταν όλα έπλεαν — και τίποτα δεν χανόταν.
Floating in space. Όχι από επιλογή. Από συνέπεια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ (Ή ΑΣΧΕΤΑ):
Cat Power sings Dylan | ή αλλιώς: φωνή μες στη φωνή, φάντασμα μες στο φάντασμα...
Idles: Από το punk της οργής στο groove της στοργής...
Μια συζήτηση με τη Σtella: Επιβραδύνοντας για να πας μπροστά...
Μάριος Σοφοκλέους
Κύπριος στην Αθήνα, προσπαθεί χρόνια να πείσει τους φίλους του post-punk πως το A Love Supreme και το Unknown Pleasures λένε την ίδια ιστορία — ή κάτι τέτοιο. Κάποτε, ραδιοφωνικός παραγωγός στο αυτοδιαχειριζόμενο metadeftero.gr, τον άφηναν να μιλά για μουσική σα να ξέρει τι κάνει. Από τότε που κατάλαβε ότι το .doc δεν είναι είδος ποίησης, γράφει για μουσική, μνήμη και ό,τι τρέμει στα περιθώρια. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Ασσόδυο και στο Merlin’s Music Box. Η εκπομπή του Το Κουτσό επιπλέει ακόμη στο Mixcloud — κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί.
Μάριος Σοφοκλέους
Κύπριος στην Αθήνα, προσπαθεί χρόνια να πείσει τους φίλους του post-punk πως το A Love Supreme και το Unknown Pleasures λένε την ίδια ιστορία — ή κάτι τέτοιο. Κάποτε, ραδιοφωνικός παραγωγός στο αυτοδιαχειριζόμενο metadeftero.gr, τον άφηναν να μιλά για μουσική σα να ξέρει τι κάνει. Από τότε που κατάλαβε ότι το .doc δεν είναι είδος ποίησης, γράφει για μουσική, μνήμη και ό,τι τρέμει στα περιθώρια. Κείμενά του έχουν δημοσιευτεί στο Ασσόδυο και στο Merlin’s Music Box. Η εκπομπή του Το Κουτσό επιπλέει ακόμη στο Mixcloud — κανείς δεν ξέρει πώς ή γιατί.