Συνέντευξη στη ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

φωτο: Βέρα Ιωακειμίδη

Οι Dirty Ol' Dogs ή απλά τα βρωμόσκυλα σχηματίστηκαν το 2017 από τρεις φίλους με μεγάλη εμπειρία στον χώρο της ανεξάρτητης rock/garage/punk αθηναϊκής σκηνής. Ο Geo Beo (πρώην Cartoons, No Mind κ.α.), ο Panos BBL (πρώην Penny Dreadful, Διαφυγόν Κέρδος κ.λπ.) και ο V.Perou των Στούκας, δημιούργησαν ένα γκρουπ που δηλώνει ότι "ιδρώνει τη φανέλα από το πρώτο λεπτό, είτε πρόκειται για πρόβα είτε για live… Στόχος των Dirty Ol' Dogs είναι η αποτοξίνωση από τα ντράβαλα της καθημερινότητας μέσω της χειροποίητης -όπως την ονομάζουν- μουσικής τους. Όποιος γουστάρει ακολουθεί...’’ Πριν λίγες μέρες, λοιπόν, αυτά τα βρωμόσκυλα κυκλοφόρησαν το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους και καταδέχτηκαν να πουν δυο λόγια γι' αυτήν και για τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τα πράγματα στην πολύπαθη underground μουσική σκηνή…

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 7 Αυγούστου η δισκογραφική εταιρία Secretly Canadian θα κυκλοφορήσει μια συλλογή με ανέκδοτα κομμάτια του Jason Molina. Η συλλογή φέρει τον τίτλο ''Eight Gates'' και περιλαμβάνει κομμάτια που ηχογράφησε ο Molina στο Λονδίνο το μακρινό 2008. Οι μεταθανάτιες κυκλοφορίες πάντα κουβαλούν μια αύρα νοσταλγίας, όμως η συγκεκριμένη συλλογή είναι κάτι περισσότερο από μια παλιά ηχογράφηση. Ηχεί παράδοξα άμεση και αναλλοίωτη από τον χρόνο και τον θάνατο του δημιουργού της.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν έντονα την ιστορία της Elizabeth Cotten. Πως μια τυχαία συγκυρία την οδήγησε υπηρέτρια στο σπίτι των Seeger και πως το 1958, στα 62 της χρόνια, ηχογράφησε τον πρώτο της δίσκο με αρχικό τίτλο Elizabeth Cotten: Negro Folk Songs and Tunes, που επανεκδόθηκε το 1989 από το Smithsonian με διορθωμένο τον τίτλο σε Freight Train and Other North Carolina Folk Songs, (Smithsonian Folkways 1989). Το 1985, δυο χρόνια πριν τον θάνατό της και όντας ήδη 90 χρονών της απένειμαν το βραβείο Grammy για το σύνολο της μουσικής της προσφοράς. Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες που συνδέθηκαν με την αναβίωσης της φολκ, την έχουν κατά καιρούς χαρακτηρίσει ως βασική τους επιρροή.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

«Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατο να ζεις μέσα τους» - Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε

«Μπορούμε να κάνουμε τους εαυτούς είτε δυστυχισμένους είτε δυνατούς. Το μέγεθος της δουλειάς που απαιτείται είναι το ίδιο» - Κάρλος Καστανέδα

Όλο και πιο συχνά διαβάζω άρθρα και ακούω τοποθετήσεις σχετικά με την ιστορικότητα του rock, το φαινόμενο δηλαδή η rock μουσική να μην διαδίδεται σε νεανικά ακροατήρια. Παράλληλα παρακολουθώ την ανταπόκριση του αθηναϊκού νεανικού κοινού στη σύγχρονη ελληνόφωνη hip hop. Φαινόμενο που κατά τη γνώμη μου μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

H Alexandra Elene MacLean Denny γεννήθηκε στις 6 του Γενάρη του 1947 και πέθανε στις 21 Απριλίου του 1978. Η μουσική που άφησε πίσω της καθιστά τα 42 χρόνια από τον θάνατό της πολύ σχετικά, σαν μονάδα μέτρησης του χρόνου. Η φωνή των Fairport Convention, των Fotheringay, όσο κράτησαν, των Strawbs, για το διάστημα που συνεργάστηκε μαζί τους, αλλά για μένα, κυρίως η φωνή και η πένα των τεσσάρων προσωπικών άλμπουμ της, δημιουργεί μια αίσθηση υπέρβασης των στενών ορίων του χρόνου και του χώρου.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Το κομμάτι το είδε στο facebook – το είχε αναρτήσει ένας "φίλος". Ο μουσικός λεγόταν Ibrahim Maalouf κι έπαιζε στην τρομπέτα ένα αισθαντικό τζαζ ριφάκι που θύμιζε κάτι από Μέση Ανατολή. Το βίντεο έδειχνε τη Βηρυτό, άλλοτε μέρα κι άλλοτε νύχτα: δρόμους, σπίτια, καταστήματα, μικρά πλάνα, κοντινά πορτρέτα του μουσικού. Πλάνο. Ένα δεκάλεπτο κομμάτι που στο τέλος του βίντεο πληροφορούσε ότι κυκλοφόρησε το 2011.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Φωτο: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ)

Τα πράγματα γίναν κάπως έτσι: Το 1990 οι Last Drive κυκλοφορούν το άλμπουμ Blood Nirvana. Στη σκηνή εκείνη την περίοδο παίζουν με τους Dead Moon, τους Wipers, τους Jesus & Mary Chain, τους Gun Club. Παίζουν δυνατά ριφ κιθάρας με επιρροές Americana, desert rock και το αυτί των 16χρονων εκείνης της εποχής διεγείρεται. Η δική μου γενιά δεν είχε την πολυτέλεια της πολυσυλλεκτικότητας του ήχου των 80ς – post punk, psychobilly, garage revival. Μετά την επέλαση της ηλεκτρονικής ποπ κονσέρβας αυτό που υπήρχε διαθέσιμο για τα αυτί μας ήταν το κιθαριστικό ροκ που έπαιρνε σιγά σιγά τον δρόμο του grunge. Όμως, οι Last Drive δεν οικειοποιήθηκαν την ευκολία του θορύβου του grunge ούτε το 1992, όταν κυκλοφόρησαν το F*head Entropy.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (qoq photos)

«Each evening the sun sets in five billion places, seen by 10 billion eyes, set in five billion faces» 

(Heavenly Pop Hit- The Chills, 1990)

Το 1990 σήμανε την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα. Τη χρονιά εκείνη, το paisley underground παραχώρησε τη θέση του στο grunge, το βινύλιο άρχισε να παραγκωνίζεται από τα compact discs, ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε, τα σύννεφα του πολέμου άρχισαν να σκιάζουν τα Βαλκάνια και το εγχώριο πολιτικό σύστημα συνέχισε να περιδινείται στην τροχιά των εξελίξεων του «βρώμικου 89». Ένα τέλος εποχής, μια χρονιά–προάγγελος μεγάλων και βίαιων κοινωνικοπολιτικών αλλαγών. Μια εποχή μεταιχμιακή. Καταιγιστική και αβέβαιη για μια έφηβη 16 χρονών από ένα εργατικό προάστειο της Αθήνας που όμως μέσω της ΕΡΤ είχε την δυνατότητα να παρακολουθεί το MTV.

γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

«Όποιος ενδιαφέρεται για τη δύναμη της μουσικής – πνευματικά, πολιτιστικά, ιστορικά ή πολιτικά – θα βρει αυτή την Οδύσσεια αποκαλυπτική. Σαν μια ανθρωπολογική αστυνομική ιστορία, ο Christopher King αποκαλύπτει λεπτομέρειες με επιδεξιότητα και δημιουργεί συνδέσεις που προσωπικά ούτε καν φανταζόμουν. Συναρπαστικό». JIM JARMOUSCH

Τον Christopher C. Kingμπορεί κάποιος που ασχολείται με τη φολκ, να τον έχει ακουστά ως μουσικολόγο, παραγωγό και συλλέκτη δίσκων 78 στροφών. Κατάγεται και ζει στον Νότο των Ηνωμένων Πολιτειών (Virginia) και έχει τιμηθεί με Grammy για την προσφορά του στην αμερικανική μουσική παράδοση. Εγώ προτιμώ μια άλλη του ιδιότητα, αυτή του συντάκτη στο αγαπημένο έντυπο του Νότου, Oxford American.
Το περασμένο καλοκαίρι, ο King εξέδωσε το βιβλίο Lament from Epirus, μια μελέτη για την παραδοσιακή μουσική της Ηπείρου, όπως τη μετέγραψε από 78αρες πλάκες των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα αλλά και από ζωντανές ηχογραφήσεις που πραγματοποίησε σε πρόσφατα ταξίδια του στην Ήπειρο. 

Mία έρευνα της Φαίης Φραγκισκάτου

Αυτές τις μέρες, ζήτησα αυθόρμητα από φίλους μουσικούς να μοιραστούν μαζί μου τα συναισθήματα τους για την παρούσα κατάσταση αναγκαστικής σίγασης της ζωντανής μουσικής. Με χαρά έλαβα τις σκέψεις αρκετών καλών φίλων και αυτό το σύνολο των λέξεων φιλοξενείται στο Merins Music Box σαν μια συμβολική καταγραφή όλου αυτού που ζούμε. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε ζήσει -τουλάχιστον εγώ έχω ζήσει- αλλεπάλληλα σοκ που μας έχουν κάνει να αποτραβηχτούμε από πολλούς κοινούς τόπους. Η μουσική θα είναι πάντα ένα καταφύγιο και αυτό ίσως παραμένει η ουσία της ακόμη και σε συνθήκες πανδημίας και σκληρής βιοποριστικής δοκιμασίας για τους επαγγελματίες μουσικούς. Πολλά ευχαριστώ στους φίλους μουσικούς που με τίμησαν με τις σκέψεις τους.

Μετάφραση: Φαίη Φραγκισκάτου

Η ζωή ανάμεσα στους υπερφίαλους ή «Σ’ αγαπώ, Έντι, αλλά το ίδιο και η Μπέτι, γιατί είσαι τόσο γοητευτικός...»

Ασφαλώς και έπρεπε να συμβεί. Έπρεπε στ’ αλήθεια να συμβεί, ήταν το φυσικό τέλος στην 9η του Μπετόβεν. Όλοι αρρώσταιναν όλο και πιο πολύ, έμοιαζαν με λυκάνθρωπους, ενώ ο κόσμος προωθούσε τα πανεπιστήμια. Βρώμικα κτίρια με γκαζόν για να ξαπλώνουν οι άνθρωποι πάνω σε κουβέρτες. Καλοντυμένες σφήκες ή επιμελώς ατημέλητοι ευαίσθητοι τύποι που διαβάζουν Σπένγκλερ. Στο μεταξύ, όλοι ήταν νεκροί. Το γράψιμο ήταν νεκρό, το ίδιο και οι ταινίες. Όλοι κάθονταν σαν αξεφλούδιστο πορτοκάλι.
Όμως η μουσική ήταν τόσο όμορφη.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου 

Οι Low είναι ένα σχήμα που φτιάχτηκε το 1993 στο Duluth της Minnesota. Έχουν ένα ιδιότυπο ύφος που έχει χαρακτηριστεί από dream pop ως και minimal. Αυτό που θα βρει κανείς ως κοινό σημείο σε όλα τα άρθρα που αναφέρονται σε αυτούς, είναι η αναφορά στα αιθέρια φωνητικά του ιδρυτικού ζευγαριού των Low, που μέχρι και σήμερα αποτελούν τον βασικό κορμό του συγκροτήματος. Το ζευγάρι αυτό είναι ενεργοί Μορμόνοι με παιδιά και συνεχίζουν να ζουν στην παγωμένη και απομονωμένη Μινεζότα, ανακάμπτοντας από κρίσεις κατάθλιψης και δημιουργώντας μουσική για μικρά ακροατήρια.
Not my cup of tea, μέσες άκρες όλα αυτά τα χρόνια. Στις 14 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε από την Sub Pop ένα άλμπουμ τους με τίτλο Double Negative. Έτυχε να ναι η μέρα των γενεθλίων μου και από περιέργεια δοκίμασα να τα ακούσω λόγω της σύμπτωσης. Και το αυτί μου κόλλησε…

γράφει η  ΦΑΙΗ ΦΡΑΓΚΙΣΚΑΤΟΥ

Η ζέστη και η φυσική εξάντληση μου έφεραν στο μυαλό την ατμόσφαιρα του θεατρικού έργου Λεωφορείο ο Πόθος. Σκεφτόμουν λοιπόν ότι ο Στάνλεϊ δε θα μπορούσε ποτέ να φερθεί τόσο παράλογα στην Μπλανς, αν δεν έκανε τόσο διαβολεμένη ζέστη στη Νέα Ορλεάνη.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Στις 16 Ιουνίου είχα την ευκαιρία ν’ ακούσω ζωντανά ένα ακουστικό σετ του Martyn Bates. Η μουσική του δύσκολα μπαίνει σε καλούπια και προσπαθώντας κανείς να την περιγράψει συναντά δυσκολίες, καθώς οι όροι (avant folk, post punk, alt rock, new wave) δείχνουν αδόκιμοι να περιγράψουν το εύρος και το ύφος του ήχου του. Κάπως έτσι, μετά το σπάνιο αυτό –για τα δικά μου δεδομένα– live, ένιωσα την ανάγκη να γράψω δυο λόγια γι αυτόν.
Το 1980 σε μια μικρή κωμόπολη (Nuneaton) λίγο βορειότερα του Coventry, ένας τεχνικός εργαστηρίου (Peter Becker) και ένας υπάλληλος νοσοκομείου (Martyn Bates) δημιουργούν το ντουέτο των Eyeless in Gaza. Το όνομά τους παραπέμπει στην ομώνυμη νουβέλα (αμετάφραστη στα ελληνικά, κατεβάστε και διαβάστε τη στα αγγλικά ΕΔΩ) του Αλντους Χάξλεϊ με θέμα την απομάγευση του τρόπου ζωής του πρώιμου μοντέρνου 20ου αιώνα. Η μουσική τους εξ αρχής είναι αντισυμβατική ακόμη και στο πλαίσιο της «ταμπέλας» του post punk, με ενορχήστρωση και φωνητικά να ξεπερνούν το φράγμα της ηλεκτρονικής μουσικής χωρίς ωστόσο να παραπέμπουν στο παραδοσιακό ακουστικό βρετανικό ήχο. Το ντουέτο υπήρξε αρκετά παραγωγικό μέχρι και τις αρχές των 90s. Στη συνέχεια ο Bates συνεργάστηκε με την Anne Clarke και πειραματίστηκε με τον ήχο του σε σόλο κυκλοφορίες, ενώ μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 τόσο οι Eyeless in Gaza όσο και ο ίδιος συνέχισαν τους πειραματισμούς εισάγοντας πλέον στο ύφος τους στοιχεία παραδοσιακής βρετανικής folk.

Η Φαίη Φραγκισκάτου παρακολουθεί και καταγράφει τον μονόλογο του Αθηναίου καλλιτέχνη...

Σύμφωνα με το βιογραφικό του,  ο Mc Yinka γεννήθηκε το 1981 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έκανε τα πρώτα του βήματα στην αθηναϊκή σκηνή το 1988 κάνοντας MCing σε Drum N’ Bass Parties με τον Dj Texture, με τον οποίον αργότερα θα δημιουργούσαν την ομάδα Urban Links. Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι: ο Yinka έχει δοκιμαστεί στο θέατρο και στο χώρο της μουσικής συνεργάστηκε με πολλούς μουσικούς και σχήματα (Imam Baildi, Φίλιππος Πλιάτσικας, Direct Connections), έχει δικές του μπάντες (Urbanix, Fuzics, Hydroliq), ενώ δημιουργεί και σαν σόλο καλλιτέχνης. Μίλησε στο Merlin's για την πορεία του και τα όνειρά του...

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Ο τραγουδοποιός-κιθαρίστας Michael Chapman γεννήθηκε στο Λιντς το 1941. Εδώ και 53 χρόνια παίζει ζωντανά τη μουσική του και υπογράφει νέες δουλειές, ενώ στα τέλη των 60s συνδέθηκε ενεργά με τα κινήματα της αναβίωσης της βρετανικής folk και τη δημιουργία του progressive ήχου των 70s, «αναγκάζοντας» τον John Peel να κάνει γνωστό μέσα από τα ραδιοκύματα το πλέον κλασικό άλμπουμ του, Fully Qualified Survivor το 1970.

Μια αναδρομή στις μουσικές αναζητήσεις του Μιχάλη Πούγουνα από τη Φαίη Φραγκισκάτου με αφορμή την εμφάνιση των New Zero God στο An club στις 01/10/2022

Oι Flowers of Romance ήταν ίσως η πιο ξεχωριστή μπάντα αυτής της πόλης στο φάσμα του λεγόμενου post punk. Δημιουργήθηκαν το 1981, ξεκίνησαν να ηχογραφούν το 1986 και το 1990 κυκλοφόρησαν με τη σφραγίδα της Wipe Out Records το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο Dorian Grey, με μια ηχητική χροιά που, δίχως να μπαίνει σε καλούπι, διατηρούσε τις goth επιρροές. Η υποδοχή του άλμπουμ από κοινό και κριτικούς ήταν θετική και οι Flowers έκανα μερικές εμφανίσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το 1992 ακολούθησε ένα Ε.Ρ. με τίτλο Love Means Death ενώ τον επόμενο χρόνο κυκλοφόρησε το άλμπουμ τους με τίτλο Pleasure and The Pain με κεντρικό άξονα το αέναο παιχνίδισμα μεταξύ έρωτα και θανάτου μέσα από τον συνδετικό κρίκο του ανθρώπινου πόνου που συνδέει όλα τα στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

''Ladies and Gents Welcome to the Circus of Tortured melodies. Welcome to the source of all Madness. Get ready for a journey from light to darkness, and back. The Greatest show on earth.''

Οι New Zero God σχηματίστηκαν στα τέλη του 2006 από τον Μιχάλη Πούγουνα, τραγουδιστή των θρυλικών Flowers of Romance. Έχοντας στο ενεργητικό τους ήδη τρία στούντιο άλμπουμ που κινούνται στο ευρύτερο ύφος του post punk και των goth επιρροών, πρόσφατα κυκλοφόρησαν την τέταρτη δουλειά τους με τον τίτλο Circus of Tortured Μelodies.

Συνέντευξη: Φαίη Φραγκισκάτου

φωτό: Tzo Raptoudi

Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσειςArs Nocturna η νέα ποιητική συλλογή τουNomik με τίτλο Αποχέτευση. Λίγες μέρες μετά την παρουσίαση της συλλογής στο μπαρ Closer, τον συναντήσαμε στην πλατεία Εξαρχείων και είχαμε μια ζεστή και ουσιαστική συζήτηση για την ποίηση, τη μουσική και την πρόκληση της καλλιτεχνικής δημιουργίας σε συνθήκες πανδημίας.

Γράφει η Φαίη Φραγκισκάτου

Oι πρόσφατες μαθητικές διαδηλώσεις εθνικιστικού χαρακτήρα που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, μου έφεραν συνειρμικά στο μυαλό τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ήμουν ακόμα έφηβη και τα σχολεία κατέβαιναν υποχρεωτικά σε διαδηλώσει με συνθήματα’ του στυυλ «Η Μακεδονία είναι ελληνική». Μου θύμισαν όμως και ένα μικρό, εγκαταλελειμμένο χωριό, όπως τόσα και τόσα στην ελληνική ύπαιθρο.