Γράφει ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Είναι ο Τόνι, ο Κάρι, ο Σάμι και ο Πέρτι. Ο ντράμερ, ο τραγουδιστής, ο μπασίστας και ο κιθαρίστας. Είναι από τη Φινλανδία. Και παίζουν πανκ. Όλοι μαζί είναι το πανκ συγκρότημα Pertti Kurikan Nimipäivät. Σε αυτούς αναφέρεται το ντοκυμαντέρ The Punk Syndrome του 2012, των Jukka Kärkkäinen και J-P Passi.
Η ταινία ξεκινάει όπως κάθε αντίστοιχο έργο που σέβεται τον εαυτό του: με ένα κοντινό στο κάθε μέλος του συγκροτήματος πριν το λάιβ και μετά σκηνές από την εμφάνιση του συγκροτήματος σε ένα ανοιχτό φεστιβάλ στη Φινλανδία. Στο πρώτο κομμάτι που παίζουν περιγράφουν στιχουργικά ένα συνηθισμένο και ρουτινιάρικο, μικροαστικό κυριακάτικο πρωινό που συνοψίζεται στο τρίπτυχο εκκλησία-καφές-χέσιμο. Μιλώντας για πανκ, ακούγονται αρκετά κλισέ όλα αυτά, δεν ακούγονται; Oh, wait! Τα τέσσερα μέλη των Pertti Kurikan Nimipäivät (που σημαίνει το πάρτυ για την ονομαστική γιορτή του Πέρτι Κουρίκαν – ο κιθαρίστας το συγκροτήματος) δεν είναι συνηθισμένα άτομα. Πρόκειται για τέσσερα άτομα με αναπηρία, συγκεκριμένα με καταστάσεις που σχετίζονται με κάποια μορφή νοητικής στέρησης.
Αυτό δεν τους εμποδίζει καθόλου να παίζουν ορμητικό και οργισμένο πανκ. Mάλλον τους τριγκάρει. Έτσι ώστε να τραγουδάνε για σεβασμό, ισότητα και αξιοπρέπεια στη ζωή τους. Να περιγράφουν την απομόνωση και την περιθωριοποίηση ή καταστάσεις όπως η ιδρυματοποίηση και ο εγκλεισμός που δεν γίνονται πάντα και με τις πιο ανθρώπινες συνθήκες. Πχ όπως καθρεφτίζεται στο στίχο: «Μου δίνουν τροφή για γουρούνια στο τρελάδικο». Αυτό συχνά τους οδηγεί στην απομόνωση και στο αίσθημα αυτοτιμωρίας. Κάτι όμως που δεν κρατά για πολύ γιατί το σίγουρο είναι ότι τα τέσσερα μέλη της μπάντας έχουν θυμό. Και ένταση. Και τη μετουσιώνουν σε πανκ.
Το σίγουρο είναι πως στη σκηνή τα σπάνε. Αυτό φαίνεται και από την ανταπόκριση του κόσμου που πλέον στη χώρα τους τη Φινλανδία, τους γνωρίζει και τους ακολουθεί. Επίσης, κάνουν και περιοδείες στις γύρω χώρες φτάνοντας που και που έως τη Γερμανία. Μεταξύ τους έχουν συχνά εντάσεις και τσακωμούς, όπως συμβαίνει σε κάθε συγκρότημά που σέβεται τον εαυτό του – χωρίς τσακωμούς απλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις σωστά! Επίσης ένα ραφτό Killers στην πλάτη του τζάκετ του Πέρτι φέρνει μία γεύση από Paul Di Anno και πρωτόλειους Iron Maiden, μαζί με μερικά δάκρυα συγκίνησης στα δικά μου μάτια…
Ενδιαφέρονται για τα κοινά, ακόμα και για την – αστική – πολιτική. Ο Σάμι φαίνεται να εμπνέεται από την προεκλογική εκστρατεία της Mari Kiviniemi, ενώ ο Πέρτι, μαζί με τον μάνατζερ του συγκροτήματος είναι καλεσμένοι στο προεδρικό μέγαρο σε κάποια χοροεσπερίδα - και δεν αρνούνται την πρόσκληση. Παρόλα αυτά τους προκαλούν απέχθεια οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε κλειστά δωμάτια από τους κυβερνώντες. Όταν, αντίστοιχα, τα ίδια τα άτομα με αναπηρία βρεθούν – συνήθως κλειδωμένα – σε ένα κλειστό δωμάτιο, εκεί δεν τους επισκέπτεται κανείς. Ένα υψωμένα μεσαίο δάχτυλο μοιάζει σαν μία φυσική και λογική άμεση πρώτη αντίδραση απέναντι σε αυτό.
Ο Τόνι, ο Κάρι, ο Σάμι και ο Πέρτι έχουν ή προσπαθούν να χτίσουν την προσωπική τους ζωή. Πέρα από τις προσωπικές τους σχέσεις, ευτυχώς, στη χώρα τους υπάρχουν κατάλληλες δομές που υποστηρίζουν την ανεξάρτητη ζωή ενός ατόμου με αναπηρία, όπως οι κατοικίες υποστηριζόμενης διαβίωσης. Οι γονείς του Τόνι πιστεύουν ότι θα είναι ένα καλό βήμα για τον ίδιο να μετακομίσει εκεί, και ότι επίσης θα βοηθήσει τη σχέση του με την κοπέλα του.
To Punk Syndrome με δυο λόγια είναι – και πρέπει να είναι – μια φωνή διαμαρτυρίας για συμπερίληψη, αποδοχή και συνύπαρξη με τη διαφορετικότητα. Με πολιτικούς και κινηματικούς όρους, ένας επαναπροσδιορισμός του τι ονομάζουμε διαφορετικότητα και πως ορίζουμε την υγεία και την κανονικότητα. Ποιος/α είναι (ή δεν είναι) κανονικός και με τι κριτήρια; Σε τι διαφοροποιούνται τελικά «τα κανονικά παιδιά», όπως αναρωτιόταν πριν κάποιες δεκαετίες ο Γιάννης Αγγελάκας και οι Τρύπες.
Παράλληλα, όμως, το Punk Syndrome είναι – και πρέπει να είναι – μία πανκ ιστορία. Η πρόβα, ο δρόμος, η σκηνή, η συναυλία, η πλάκα, η τσαντίλα, η οργή, η αγανάκτηση, η τέχνη, η μουσική. Ένα, δύο, τρία ακκόρντα και πάμε να φτιάξουμε συγκρότημα! DIY αισθητική και attitude δρόμου! Μια φωνή που θέλει να ακουστεί χωρίς φτιασίδια και πολλά-πολλά. Γιατί στο τέλος της ημέρας, αν θέλεις να τα κάνεις όλα αυτά: Παίξε πανκ!
Το Punk Syndrome μπορείτε να το παρακολουθήσετε στο ΕΡΤflix ΕΔΩ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Πανκ Ροκ και Αναπηρία: Το Πανκ ως μια Αναπηρική Υποκουλτούρα...
To πανκ στον κινηματογράφο: μια ιστορική αναδρομή...
Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Πειραιά. Έχει γράψει το βιβλίο: «Οι Φαρμακοποιοί στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση 1941-1944» (εκδ. Οσελότος). Επίσης, από τις αρχές των 90s είναι μπασίστας της ανεξάρτητης σκηνής και τα τελευταία χρόνια είναι μέλος των Red Tree Religion, της Ανοιχτής Ορχήστρας και του πειραματικού ντουέτου RmV.
Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Πειραιά. Έχει γράψει το βιβλίο: «Οι Φαρμακοποιοί στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση 1941-1944» (εκδ. Οσελότος). Επίσης, από τις αρχές των 90s είναι μπασίστας της ανεξάρτητης σκηνής και τα τελευταία χρόνια είναι μέλος των Red Tree Religion, της Ανοιχτής Ορχήστρας και του πειραματικού ντουέτου RmV.
Γρηγόρης Αγκυραλίδης
Ο Γρηγόρης Αγκυραλίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, αλλά ζει στον Πειραιά. Έχει γράψει το βιβλίο: «Οι Φαρμακοποιοί στην Κατοχή και την Εθνική Αντίσταση 1941-1944» (εκδ. Οσελότος). Επίσης, από τις αρχές των 90s είναι μπασίστας της ανεξάρτητης σκηνής και τα τελευταία χρόνια είναι μέλος των Red Tree Religion, της Ανοιχτής Ορχήστρας και του πειραματικού ντουέτου RmV.