Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πώς γίνεται εν έτη 2020 μια DIY βρετανική hardcore punk μπάντα που δεν ανήκει σε κάποια μεγάλη (ούτε καν ανεξάρτητη) δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορεί το ντεμπούτο της άλμπουμ, να γίνεται περιζήτητη στις ΗΠΑ (πραγματοποιώντας περιοδεία σαν headliners εκεί) και ο δίσκος της να μπαίνει στα ράφια μεγάλων δισκοπωλείων σημειώνοντας αξιόλογες πωλήσεις; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου. Οι Chubby And The Gang είναι το είδος της μπάντας που θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν κατάφερναν να γίνουν γνωστοί με το πρώτο τους άλμπουμ Speed Kills στο στενό underground κύκλο της βρετανικής hardcore-punk σκηνής, άντε και λίγο πιο έξω από τα σύνορα της, έστω στην Ευρώπη.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

I Don't need your way of life
I can't stand your attitude
I don't need this fucking world”
("Forward to Death")

Το 1982 ο γράφων, βίωνε το γεμάτο αντιφάσεις συναισθηματικό-εφηβικό χάος της τρυφερής ηλικίας των δεκατεσσάρων ετών. Μόλις είχε ανακαλύψει το punk και στις άσκοπες περιπλανήσεις του στους δρόμους του αστικού τοπίου της Πάτρας, κοντοστάθηκε ένα απόγευμα στη βιτρίνα ενός δισκοπωλείου. Ανάμεσα στα άλλα εξώφυλλα δίσκων βρισκόταν και μία συλλογή που μόλις είχε κυκλοφορήσει με τίτλο Punk and Disorderly, όπου εκτός του εύγλωττου χαρακτηριστικού τίτλου της, είχε και τη φωτογραφία τριών πάνκηδων με μοϊκάνα. Τα μάτια του έλαμψαν και σε αυτή τη φωτογραφία σχηματοποιήθηκε στο μυαλό του αυτό ακριβώς που ήθελε να γίνει. Μπήκε στο κατάστημα φορώντας στο μυαλό του μια σχηματική punk τσαμπουκαλεμένη αναίδεια -η οποία ήταν μάλλον περισσότερο παιδική παρά απειλητική αν κρίνω από το χαμόγελο του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- και ζήτησε τον συγκεκριμένο δίσκο.

https://beta.mixcloud.com/john-kastanaras/merlins-new-years-eve-antifa-picks/

01. Moscow Death Brigade - It's Us
02. Pop Will Eat Itself - Ich Bin Ein Auslander
03. Deus Ex Machina - Insight
04. Wold Down - Incite & Conspire
05. ZSK - Antifascista
06. Moscow Death Brigade - Papers Please!
07. Guerilla - Zona Antifascista
08. Anti - Flag - Die For Your Government
09. Stage Bottles - Sometimes Antisocial But Always Anti-fascist
10. Skankshot - Reclaim The Streets
11. Sistem Erorr - Antifa
12. Such A Surge - Im Real
13. A Quemarrora - Hermanos de Sangre
14. Brigada Flores Magon - Violence

Γράφει η Eva M. Grey

Αρκεί την ακούσεις να τραγουδάει μία φορά να και θα την θυμάσαι για πάντα. Μία φορά να τη δεις και θα σου μείνει αξέχαστη. Η Poly Styrene (κατά κόσμον Marianne Joan Elliott-Said), ήταν και θα συνεχίσει να είναι η εξαίρεση στον κανόνα της πανκ σκηνής. Ήταν η Βρετανίδα μουσικός, front woman, στιχουργός και είδωλο της μπάντας X-Ray Spex.

Ξεδιάλεγμα: Γιάννης Καστανάρας

H Patti Smith ήταν, και είναι, σκέτη εμπειρία. Κυριάρχησε στα seventies σαν ένας rock and roll μεσσίας που έμοιαζε να υπάρχει μέσα από ένα κενό. Δίχως παρελθόν, δίχως μέλλον – «το μέλλον είναι εδώ», τραγουδούσε. Άκουγα διάφορες ιστορίες, για την κοπέλα με τα κορακάτα μαλλιά που σύχναζε έξω από στούντιο ηχογράφησης γράφοντας ποίηση. Αλλά δεν την ήξερα. Μπορούσα μόνο να αγκαλιάσω την οντότητα όπως τη φανταζόμουν. Ήμουν ευεπηρέαστος κι εκείνη εμφανίστηκε ξαφνικά, σαν εξωγήινη. Την πρώτη φορά που την είδα ήταν σε ένα περιοδικό, το 1975. Ήταν δυο ποιήματα για τρεις επιθυμίες: rock and roll, σεξ και Νέα Υόρκη. Καμία λάμψη, νυκτόβιο βλέμμα, μαύρο δερμάτινο παντελόνι. Κοκαλιάρα και αυθάδης. Άκαμπτο παράστημα. Πόζαρε θαρρείς και ήταν το πιο κούλ αγόρι στην πόλη. Κι αυτό ήταν. Μέσα από τα ποιήματά της μπορούσα να φανταστώ τον κόσμο της. Ήθελα να τη γνωρίσω, να την πάω στον κινηματογράφο, αλλά ήταν τόσο δυσεύρετη και φανταστική. Μόνο στο μέλλον μπορούσα να ελπίζω. Kαι στο μέλλον θα είχα την ευκαιρία να βγω ραντεβού με την Patti Smith, ή, τουλάχιστον, να συναναστραφώ μαζί της. Και το μέλλον φαινόταν κοντά, σαν να συνέβαινε ήδη – και τελικά συνέβη. Είναι εδώ...
Thurston Moore (Sonic Youth)

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Πριν λίγες μέρες είδα σε ένα βίντεο τραβηγμένο το 2015 στο Green Door του Brighton την ογδοντάχρονη Vi Subversa να τραγουδάει μπροστά σε ένα συγκινημένο κοινό το “Old Tart's Song” των Poison Girls, ένα τραγούδι που εκφράζει με έξυπνο τρόπο τον ρόλο των δύο φύλων.

Οι στίχοι του τραγουδιού λένε: «Αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα να επιστρέψω σαν άνδρας, Αν ξαναγεννιόμουν, να ήμουν ένας κόκορας και όχι μια κότα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Αν ζούσα ξανά, θα παντρευόμουν μια γυναίκα να με φροντίζει μέρα – νύχτα. Δεν θέλω να είμαι σαν την μητέρα μου, να ακολουθώ, να μένω πίσω, να περιμένω πρώτα όλους τους άλλους. Παλιά ήμουν χάρμα οφθαλμών και πουλούσα τον εαυτό μου σαν έργο τέχνης. Τώρα νιώθω σαν την μητέρα μου, είναι φτηνή και δεν την νοιάζει. Όλοι έχουμε την τιμή μας. Άντε και γαμηθείτε!»

Γράφει ο Αργύρης Αργυριάδης

Πρόσφατα στον τοίχο του ο αγαπημένος μας εκδότης ανάρτησε το τραγούδι των Exploited, «Fuck the System», για να το σχολιάσει λίγο αργότερα ο πολυγραφότερος και πιο έμπειρος στο punk από εμένα Αντώνης Ζήβας γράφοντας ότι οι Exploited είναι «η χειρότερη και πιο ηλίθια punk μπάντα ever». Σε αυτό συμφωνώ και επειδή πρέπει να μαθαίνουν οι νεότεροι αποφάσισα να μην περάσει ασχολίαστο αφού η διαπίστωση του συντρόφου Αντώνη ισχύει.Αν και η αίγλη τους έχει περάσει πια, ανάμεσα στο νεανικό κοινό υπάρχει ακόμα κόσμος που συνεχίζει να τους ακούει και να τους παίρνει στα «σοβαρά», ίσως εξαιτίας της ποζεράδικης αισθητικής τους ή ακόμα και εξαιτίας του δίσκου τους Punks not Dead.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

(το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο έντυπο φανζίν Planet of Songs)

Όταν ήμουν μικρός είχα μια συγκεκριμένη κοσμοπολίτικη εικόνα για την Αγγλία της δεκαετίας του ‘60, μέσα από τηλεοπτικές σειρές του τύπου «Αντίζηλοι» και «Εκδικητές», με όλους εκείνους τους λόρδους και τα καπέλα bowler στις ταινίες που διαδραματίζονταν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Στην ελληνική αργκό, η λέξη «μέγκλα» υπονοούσε την εγγύηση για την υψηλή ποιότητα ενός προϊόντος και προερχόταν από τις λέξεις “Made in England” (εκ του MEngla).
- Καλό το σουβλάκι?
- Μέγκλα...

Γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Μεσημέρι. Σκάει ο τζίτζικας. Ανεβαίνω την εσωτερική σκάλα του οικείου, πλέον, διώροφου σπιτιού , φτάνω στο κεφαλόσκαλο και χτυπάω δυνατά την πόρτα, σαν μπάτσος. Το κουδούνι ξεχαρβαλωμένο και εκτός λειτουργίας. Ακούγεται θόρυβος, τριξίματα, θαρρείς και κάποιος μετακινεί λαμαρίνες σέρνοντάς τις πάνω σε ξύλινο δάπεδο. Βήματα που σέρνονται σαν ανακόντα στις λόχμες, η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ο Β. Με κοιτάζει μ’ εκείνο το λειψό, μονίμως υπναλέο βλέμμα – φοράει ξεφτισμένες καρό παντόφλες 46 νούμερο, πατομπούκαλα, και το ένα του μάτι είναι διαφορετικό απ’ το άλλο, όχι τόσο συναρπαστικό όσο του Bowie, αλλά… κάνει ό,τι μπορεί. Κάπου κάτι είχε στραβώσει, αλλά για χρόνια απέφευγα να ρωτήσω.

Μετάφραση - Απόδοση: Γιάννης Καστανάρας

Η εφηβική επανάσταση είναι μια δύναμη που πρέπει να ληφθεί υπόψη στο Λύκειο «Vince Lombardi». Σκηνικό για την πανκ κωμωδία-μιούζικαλ Rock ’n’ Roll High School (1979), το συγκεκριμένο σχολείο έχει δει μια σειρά από διευθυντές να οδηγούνται στην απελπισία από τους απείθαρχους μαθητές. Με επικεφαλής της Riff Randell (P. J. Soles), ένα δυναμικό party-girl και φανατική θαυμάστρια των πανκ ηρώων Ramones, καθοδηγεί τους μαθητές σε ένα χείμαρρο εφηβικής ανυπακοής. Καθώς η Randell παίζει τραγούδια των Ramones μέσω του σχολικού ηχοσυστήματος, οι διάδρομοι πλημμυρίζουν με έφηβους που χορεύουν μέσα σε έναν παροξυσμό χαράς. Ωστόσο, η άφιξη της νέας διευθύντριας φαίνεται να βάζει τέλος στη διασκέδαση...

(Απρόβλεπτες εκδόσεις, 2015, κεντρική διάθεση: Βιβλιοπωλείο Αλφειός, Χ. Τρικούπη 22 Αθήνα)

Γράφει ο Θανάσης Ζελιαναίος

Όταν στις αρχές του 1977 ο Bob Marley έφτασε στην Αγγλία για μόνιμη εγκατάσταση, περισσότερο για να γλιτώσει το κεφάλι του παρά για οτιδήποτε άλλο, βρήκε την φλεγόμενη πανκ σκηνή της Αγγλίας στη μεγάλη της ακμή. Ταυτόχρονα, η κουλτούρα της πατρίδας του, με αιχμή του δόρατος την ρέγκε, είχε ήδη παρεισφρήσει στο μεγάλο νησί από πολύ πιο παλιά με τους πρώτους μετανάστες, αλλά και κάτω από τη δισκογραφική στέγη της Island, η οποία ήδη είχε γίνει ένα σημαντικό label στο χώρο της ποπ.

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Η λέξη punk δεν είναι και τόσο σύγχρονη. Πρωτοεμφανίζεται σε μια μπαλάντα γύρω στο 1575 με τίτλο «Simon The Old Kinge» και σήμαινε «πόρνη». Μάλιστα οι στίχοι, γραμμένοι σε αρχαϊκά αγγλικά, συμβούλευαν τους άντρες να μην πίνουν και μεθάνε γιατί έτσι ήταν σαν να πήγαιναν με πόρνες: «Soe fellowes, if you be drunke, of ffrailtye itt is a sinne, as itt is to keepe a puncke». Λίγο αργότερα, το 1605, την ίδια λέξη και με το ίδιο νόημα χρησιμοποίησε και ο Σαίξπηρ στο Measure for Measure (Με το Ίδιο Μέτρο), ένα έργο που εξελίσσεται στην παρηκμασμένη Βιέννη, όπου το επάγγελμα της πόρνης ήταν μια πολύ προσοδοφόρα επιχείρηση…

Μετάφραση*: Δημήτρης Πλαστήρας

Κείμενο – φωτογραφίες: Γιάννης Κολοβός

Ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα στην πεταλούδα και την καρακάξα; Η πεταλούδα εντελώς αθόρυβα, πετά από άνθος σε άνθος, είναι ένα θαύμα ομορφιάς και, ταυτόχρονα, γονιμοποιεί και τα λουλούδια. Ενώ η καρακάξα τραβά την προσοχή σου με ένα συνεχές και εκκωφαντικό «κρα-κρα-κρα», την κοιτάς και βλέπεις ένα κατάμαυρο πράγμα που κοάζει ασταμάτητα «κρα-κρα-κρα». Την Παρασκευή, 22/12 στο Ίδρυμα, παρότι η συναυλία προαναγγέλθηκε με μεγάλα λόγια –ευτυχώς στα μουλωχτά όσον αφορά τα μέσα δικτύωσης– τα συγκροτήματα ήταν ακριβώς η επιτομή του κάνω πολλά και καλά και δεν το κάνω και ζήτημα. Και εξηγούμαι…

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Τι ωραίες που ήταν εκείνες οι εποχές που, λόγω του νεαρού της ηλικίας μας, βλέπαμε την μουσική με αθώα παιδικά μάτια. Τότε που νομίζαμε ότι όσο πιο καλός είναι ο δίσκος, τόσο πιο ψηλά θα πάει στα τσαρτ ή όσο περισσότερα αντίτυπα πουλήσει τόσο πιο ψηλά θα φτάσει. Υπήρχε μια αγαθότητα που μας εμπόδιζε να δούμε τι μπορεί να παιζόταν πίσω από την κουρτίνα....

Γράφει ο Μιχάλης Πούγουνας

Το εξώφυλλο του Never Mind The Bollocks, Here’s the Sex Pistols, του μοναδικού κανονικού άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Sex Pistols το 1977, πέρα από οτιδήποτε άλλο δημιούργησε ένα νομικό προηγούμενο. Μιας και τα μέσα ενημέρωσης αρνούνταν να το προβάλουν, η δισκογραφική εταιρία Virgin ξεκίνησε μια μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία στέλνοντας στα δισκοπωλεία αφίσες με το εξώφυλλο του άλμπουμ.

 Γράφει ο George McKay

(μετάφραση: Γρηγόρης Αγκυραλίδης)

Η μελέτη αυτή εστιάζει στην αναπηρία και στη (μετά)υποκουλτούρα, πιο συγκεκριμένα στο πανκ ροκ. Σκοπός της είναι να βοηθήσει στην περαιτέρω κατανόηση του ίδιου του πανκ και της θεωρίας της υποκουλτούρας, μέσα από τις ιδέες της μετά-υποκουλτούρας, όπως προσεγγίστηκαν στο βιβλίο Τσακίζοντας το (Cripping it) (βλ. McRuer 2006). Εξετάζοντας τους ήχους και τον τρόπο κίνησης των σωμάτων των αναπήρων, που είναι οι παραμελημένοι της σημερινής πραγματικότητας του πανκ και που η παρουσία τους διαταράσσει τη θεωρία της -ακόμα και όταν μία τέτοια θεωρία υπάρχει- προσπαθούμε να αντιληφθούμε την ανατρεπτική δυναμική της κινησιολογίας, της μουσικής, της νεολαίας, της μόδας, της συμπεριφοράς και του τρόπου βαδίσματος και ομιλίας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν λίγες μέρες μου στέλνει ένα μήνυμα ο πάτερ φαμίλιας Καστανάρας, του ταπεινού αυτού φανζίν που διαβάζετε, και μου γράφει: «Μπρο, να σου στείλω το νέο Ομίχλη να το ακούσεις και να γράψεις δυο λόγια, μιας και είναι της… φυλής σου;» Την ίδια μέρα που είχα λίγο χρόνο να ακούσω το Till The End, το νέο  δίσκο των Σαλονικιών Ομίχλη, ο οποίος κυκλοφόρησε λίγες μόνο μέρες πριν γράψω αυτήν την παρουσίαση, πέφτω επάνω σε ένα δημοσίευμα του φίλτατου Γιάννη για το ντεμπούτο άλμπουμ των FRENZEE, όπου ο σοφός «Γέρος» του Βουνού σχολίαζε τη δυσκοιλιότητα που πιάνει ορισμένους της Generation X (50+) για τη σημερινή punk σκηνή. Στην πραγματικότητα, δεν λένε τίποτε διαφορετικό από αυτό έλεγαν οι αντίστοιχοι πενηντάρηδες τότε που είχε βγει το punk.

γράφει ο Γιάννης Καστανάρας

Tο πρώτο που πρόσεχες, ήταν το ριφ της κιθάρας. Ήταν πελώριο και ερχόταν απροειδοποίητα, μια αιφνιδιαστική επίθεση όπως ο ήχος της κασέτας στο fast forward. O δε τραγουδιστής γρύλιζε πρόστυχα και απειλητικά. Ήταν ο πιο απεγνωσμένος δίσκος που κυκλοφόρησε το 1976: «Cuz I' m straaaannn-ded on mah own», κάγχαζε η φωνή. «Straaaaannn-ded far from home!» Kι έπειτα μούγκριζε: «Awright!» Κι αυτή ήταν η τρομακτική του πλευρά, επειδή το ουρλιαχτό φαινόταν να το διασκεδάζει. Ο τραγουδιστής έμοιαζε πανευτυχής επειδή είχε μπλεξίματα.