Κείμενο – φωτογραφίες: Γιάννης Κολοβός

Ξέρετε τη διαφορά ανάμεσα στην πεταλούδα και την καρακάξα; Η πεταλούδα εντελώς αθόρυβα, πετά από άνθος σε άνθος, είναι ένα θαύμα ομορφιάς και, ταυτόχρονα, γονιμοποιεί και τα λουλούδια. Ενώ η καρακάξα τραβά την προσοχή σου με ένα συνεχές και εκκωφαντικό «κρα-κρα-κρα», την κοιτάς και βλέπεις ένα κατάμαυρο πράγμα που κοάζει ασταμάτητα «κρα-κρα-κρα». Την Παρασκευή, 22/12 στο Ίδρυμα, παρότι η συναυλία προαναγγέλθηκε με μεγάλα λόγια –ευτυχώς στα μουλωχτά όσον αφορά τα μέσα δικτύωσης– τα συγκροτήματα ήταν ακριβώς η επιτομή του κάνω πολλά και καλά και δεν το κάνω και ζήτημα. Και εξηγούμαι…

Το Μπαγουδό είναι οι Gay Anniversary με ζωντανό ντράμερ (ο προηγούμενος ήταν drum machine). Κατά τα άλλα μοιράζονται κιθαρίστα με τους Bazooka και τους Νόμος 751, έχουν κυκλοφορήσει δίσκο στη Slovenly και γενικά είναι φίρμες στα υπόγεια συναυλιάδικα της Αθήνας. Είναι όμως και κωλοπετσομένα αλάνια – μπορείς να δεις τον κιθαρίστα και τον μπασίστα τους να βγάζουν μεροκάματο ως μουσικοί του δρόμου. Προφανώς όμως όλη αυτή η παρέα προτίμησε να αφήσει πίσω της τους Gay Anniversary και να κάνει πολλά βήματα πίσω, φτιάχνοντας τους 100% grassroots πάνκηδες Μπαγουδό. Πράγμα που σημαίνει πρωτόλεια ριφ, τραγούδια για μπάτσους, τα Εξάρχεια, το Χημείο, τους «καμικάζι» με τα πειραγμένα μοτοσακά!

Μεγάλη Φυγή: A blast from the past!

Αν διαβάσουμε τους Μπαγουδό ως ρετρομανία, ως μια νοσταλγική καταβύθιση στην πανκίλα των ‘80s, θα τους αδικήσουμε και αυτούς και τον εαυτό μας. Όταν ακούς «μία είναι η πλατεία, γαμιέται η αστυνομία» στο νου σου έρχεται όχι ο Αρκουδέας και ο Κουτσόγιωργας ή ο Δροσογιάννης αλλά οι λαμαρίνες που εξαφανίζουν σιγά σιγά τα Εξάρχεια και οι ματατζήδες που τις φυλάνε. «Δεν έχω να πάω πουθενά» τραγουδάνε και, για σκεφτείτε, εσείς που έχετε να πάτε;

Το λάιβ των Μπαγουδό ήταν χαοτικό, έπαιξαν όσα τραγούδια έχουν και φύλαξαν μια έκπληξη για το τέλος: έπαιξαν μαζί με τον Τάσο Μακρή από τους Βανδαλούπ. Όμως αυτή την ιστορία θα την αφήσω κι εγώ για το τέλος…

Αχαΐρευτοι και ξερό ψωμί!

Οι Αχαΐρευτοι τώρα απέχουν πολύ από να τους χαρακτηρίσεις «μελισσούλες». Παρόλα αυτά βρίσκονται πάντα εκεί, στις DIY συναυλίες, τα δίνουν όλα κι έχουν το δικό τους τρόπο να επικοινωνούνε με τον κόσμο χωρίς να το κάνουν κι αυτοί ζήτημα και χωρίς να διεκδικούν φήμη. Ο πιο κατάλληλος όρος για να τους χαρακτηρίσω είναι το «ρεμπετοπάνκ». Ο κιθαρίστας τους είναι ο East Bay Ray των Λιοσίων και του Καματερού, μου φαίνεται άτομο του ποτού και της παρέας – κάνει και τις πλάκες του, λέει και τα ωραία του, σ’ αρέσει να τον βλέπεις γιατί, πρώτα απ’ όλα και ο ίδιος χαίρεται γι’ αυτά που παίζει και αυτά που λέει. Εκείνο που δεν γίνεται αντιληπτό από την πρώτη στιγμή είναι η πολύ καλή rhythm section της μπάντας. Ο ντράμερ είναι μηχανάκι κι ο μπασίστας κρατάει τα μπόσικα και ταυτόχρονα χαβαλεδιάζει. Πολύ συγκινητική ήταν και η στιγμή που ανέβασαν πάνω τον παλιό τους μπασίστα κι έπαιξαν μαζί κάνα δυο κομμάτια. Έτσι πρέπει να γίνεται: να ‘ναι ωραία η παρέα!

Η Μεγάλη Φυγή προέρχεται από τις στάχτες των Βανδαλούπ. Οι Βανδαλούπ ενώ υπήρξαν σημείο αναφοράς για το δρομίσιο πανκ και τα τραγούδια τους σήμαιναν πολλά για ένα σωρό κόσμο, ποτέ δεν εξαργύρωσαν αυτό το γεγονός. Αντίθετα, ιδίως ο Τάσος ο μπασίστας τους, ο οποίος έχει χάσει πλέον την όρασή του, προτίμησε να παίζει ρεμπέτικα στο δρόμο, παρά να ψάχνει να επανακυκλοφορήσει τους δίσκους του. Έτσι σιωπηλά και αόρατα.

Μεγάλη Φυγή κι όπου... πάει!

Η μπάντα αυτή σημαίνει πολλά για πολλούς – έτσι κατάλαβα παρατηρώντας τον κόσμο στο γεμάτο Ίδρυμα. Δεν είναι νοσταλγία, πολλοί από το κοινό ήταν νέα παιδιά που ίσως δεν πρόλαβαν τους Βανδαλούπ και τα Ζώα Προς Εξαφάνιση στην εποχή τους. «Γειά σας αλάνια!» φώναζαν. Και εδώ αυτά τα λόγια δεν ήταν ακάλυπτα.

Στη σελίδα του Ιδρύματος προαναγγελλόταν μια «τριπλέτα γκαζιάρα και αλήτικη». Περί αλητείας έχουμε ακούσει εκατομμύρια φορές. Το θέμα είναι να ξεχωρίζει η αλητεία από την τσογλανιά (όπως η μέλισσα από την καρακάξα). Κι όσο για τα γκάζια… τσίτα ήταν!