Γράφει ο Αντώνης Ζήβας
Πώς γίνεται εν έτη 2020 μια DIY βρετανική hardcore punk μπάντα που δεν ανήκει σε κάποια μεγάλη (ούτε καν ανεξάρτητη) δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορεί το ντεμπούτο της άλμπουμ, να γίνεται περιζήτητη στις ΗΠΑ (πραγματοποιώντας περιοδεία σαν headliners εκεί) και ο δίσκος της να μπαίνει στα ράφια μεγάλων δισκοπωλείων σημειώνοντας αξιόλογες πωλήσεις; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου. Οι Chubby And The Gang είναι το είδος της μπάντας που θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν κατάφερναν να γίνουν γνωστοί με το πρώτο τους άλμπουμ Speed Kills στο στενό underground κύκλο της βρετανικής hardcore-punk σκηνής, άντε και λίγο πιο έξω από τα σύνορα της, έστω στην Ευρώπη.
Κακά τα ψέματα, στη σημερινή εποχή που η αναβίωση του post punk κυριαρχεί στα μουσικά rock and roll πράγματα, με την ίδια τη μουσική βιομηχανία να έχει επενδύσει πολλά σε ανάλογες μπάντες, το να βγαίνει μια μπάντα και να παίζει «παλιομοδίτικο» hardcore, βασισμένο στην αισθητική και τον ρεαλισμό του βρετανικού Oi! της εργατικής τάξης του Λονδίνου και την αριστερή κουλτούρα των Skinheads, ακούγεται αρκετά παρωχημένο.
Οι Chubby And The Gang, χωρίς να έχουν πίσω τους κάποια μεγάλη εταιρία, μάνατζερ που να τους προωθεί, μεγάλο οικονομικό προϋπολογισμό για να μπουν στο στούντιο (ο δίσκος τους ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο μέρες), είχαν την τύχη να τους ακούσουν κάποιοι δημοσιογράφοι του Rolling Stone και του Pitchfork, όταν η μικρή ανεξάρτητη εταιρία τους Static Shock Records που κυκλοφορεί σχεδόν αποκλειστικά δίσκους hardcore συγκροτημάτων, ανέβασε το ντεμπούτο τους άλμπουμ Speed Kills σε μερικές διαδικτυακές πλατφόρμες. Οι κριτικές για το άλμπουμ ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδεις , γράφοντας μεταξύ άλλων ότι οι Chubby And The Gang κυκλοφόρησαν το καλύτερο hardcore-punk άλμπουμ που έχει βγει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Βέβαια, τον κόσμο που παρακολουθεί τη συγκεκριμένη σκηνή, τα μέλη των Chubby And The Gang δεν είναι άγνωστα, μιας και προέρχονται από μερικές από τις καλύτερες βρετανικές straigh edge, oi! και hardcore μπάντες της βρετανικής σκηνής των τελευταίων 20 ετών όπως οι Violent Reaction, Abolition, Guidance και Gutter Knife.
Ο κιθαρίστας και τραγουδιστής τους Chubby Charles (Charlie Manning-Walker, το πραγματικό του όνομα), ηλεκτρολόγος το επάγγελμα (και συνδικαλιστής σε σωματείο βάσης επίσης) είναι γιος δυο παλιών πάνκηδων και φίλων των Sex Pistols της πρώτης περιόδου του βρετανικού punk (76-79). Κι όπως δήλωσε ο ίδιος σε μια πρόσφατη συνέντευξη του: «Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μικρό παιδί, ήμουν ανάμεσα σε πάνκηδες πηγαίνοντας σε συναυλίες και ακούγοντας όλα αυτά τα συγκροτήματα. Επομένως, θεωρώ φυσιολογικό να μου βγαίνει συνθετικά όλο αυτός ο ήχος και το αποτέλεσμα. Το να ακούς Ramones αντί για παιδικά τραγουδάκια στα έξι σου, ήταν κάτι φυσιολογικό στην οικογένεια μου. Παρόλα αυτά, μεγαλώνοντας ήθελα να ξεφύγω όπως κάθε έφηβος από αυτά που σου καθορίζει η οικογένεια σου και όταν ξεκίνησα να παίζω κιθάρα προσπαθούσα να αποκτήσω δική μου ταυτότητα. Το hardcore και το straight-edge ήταν ένας αρχικός πόλος έλξης για μένα και παρόλο που ήταν punk, ήταν και ταυτόχρονα πιο επιθετικό και οργισμένο σε σχέση με το κλασικό punk που άκουγαν οι γονείς μου».
Στο Speed Kills θα βρείτε όλες εκείνες τις απλές συνταγές που κάνουν τον punk ήχο να εξακολουθεί να είναι επαναστατικός, οργισμένος και γοητευτικός στους νέους (και σε όσους αρνούνται να μεγαλώσουν). Πρόκειται για ένα άλμπουμ 12 κομματιών με συνολική διάρκεια 25 λεπτών, ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι του είναι μόλις 2:46 λεπτά. Μια περιπλάνηση στους εργατικούς γκρίζους δρόμους της Αγγλίας και των ΗΠΑ, όπου το surf των Ramones πηγαίνει αγκαζέ με το κλασικό βρετανικό pub rock και στο δρόμο συναντούν ένα όργιο, όπου ο ιδρώτας του hardcore και του οi! αγκαλιάζεται με τα ποτισμένα από μπύρα χνώτα των blues, δημιουργώντας ένα ξέφρενο old-school punk πανηγύρι, το οποίο ακούγεται ταυτόχρονα φρέσκο και αναζωογονητικό. Εδώ έχουμε ένα άλμπουμ από αυτά που έκαναν κάποιους από εμάς να αγαπήσουμε το punk rock να γίνουμε κομμάτι του πίνοντας μπύρες και προκαλώντας προλεταριακές συγκρούσεις στους ελεεινά φωτισμένους από αναιμικά κίτρινα φώτα δρόμους των αστικών τοπίων. Δρόμους που τους φωτίσαμε με το εξιλεωτικό φως από μπουκάλια μπύρας όταν σκάνε γεμάτα βενζίνη ανάμεσα στα πόδια των ρομπότ που αποκαλούνται μονάδες αποκατάστασης της τάξης.
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
Αντώνης Ζήβας
Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music
