Συνέντευξη και παρουσίαση: Αντώνης Ζήβας

Ο κροταλίας είναι γένος ιοβόλων φιδιών, το οποίο ανήκει στην τάξη των Λεπιδωτών ή Φολιδωτών, Χαρακτηριστικό τους είναι το «κρόταλο» που φέρουν στην άκρη της ουράς τους, με το οποίο προειδοποιούν τους εχθρούς τους και απομακρύνουν τον κίνδυνο. Το όνομά του προέρχεται από το κρόταλο που έχουν στην άκρη της ουράς τους. Η επιστημονική ονομασία Crotalus προέρχεται από την ελληνική λέξη κρόταλον.  Τα ερπετά αυτά τρώνε τρωκτικά όπως λαγούς, αρουραίους και ποντίκια, τα οποία ακινητοποιούν δαγκώνοντας τα με τα δηλητηριώδη δόντια τους.  Οι κροταλίες κυνηγούν με τη μέθοδο της ενέδρας. Ο εντοπισμός των θυμάτων τους μπορεί να γίνει ακόμα και στο σκοτάδι, λόγω της θερμότητας που εκπέμπει το θύμα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά το δάγκωμα του θύματος το παρακολουθούν μέχρι να πεθάνει και έπειτα το καταπίνουν ολόκληρο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photos)

Ο Μίκης Παντελούς και ο θρυλικός Dr. Albert Flipout, (το κρουστό-κονσέρβα που είναι δεμένο στο αριστερό του πόδι), επιστρέφουν και είναι… Undercover. Πρόκειται για το τέταρτο άλμπουμ κατά σειρά (και το δεύτερο σε βινύλιο), του ανθρώπου ορχήστρα (One man band) ή της μπάντας με το μεγαλύτερο όνομα και τα λιγότερα μέλη. Το Undercover όπως φανερώνει και ο τίτλος του δίσκου, αποτελείται από 5½ διασκευές και 2½ πρωτότυπα τραγούδια. Συνολικά 8 κομμάτια που καλύπτουν όλα τα είδη μουσικής, με τα οποία καταπιάνεται το εν λόγο «σχήμα». Από ωμό ακατέργαστο blues του αμερικάνικου νότου και καθαρόαιμο παραδοσιακό rock and roll, μέχρι μεταμεσονύχτια ημιφωτισμένα και γεμάτα καπνό και αλκοόλ βαλσοειδή άσματα.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

“Το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο από όλα τα κελιά”. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα και διαχρονικά αναρχικά ελληνικά συνθήματα. Λίγοι γνωρίζουν όμως την ιστορία του, ποιος το έβγαλε πότε βγήκε και σε ποιες συνθήκες. Πέρασαν πολλά χρόνια από τις 16 Φεβρουαρίου 2005, όταν ο σύντροφος Γιάννης Μπουκετσίδης έφυγε από τη ζωή νέος, σε ηλικία 48 ετών, προδομένος από τη καρδιά του. Ο Γιάννης ήταν ένας από αυτούς τους συντρόφους που μέσα του κυριαρχούσε η συνεχής και απαράμιλλη αποφασιστικότητα αγώνα και αλληλεγγύης.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Gynoid (Γυνοειδές), είναι ο όρος για να περιγράψουμε το θηλυκό ανθρωποειδές ρομπότ (το αντίστοιχο του Android-Ανδροειδές), γνωστά επίσης και ως «ρέπλικες» (replicants). Πρόκειται για γενετικά προηγμένα ρομπότ, τα οποία εξωτερικά μοιάζουν με τους ανθρώπους. Τα γυνοειδή εμφανίζονται σε αρκετά διηγήματα και ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Αν δεν απατώμαι, η πρώτη παρουσίαση γυνοειδούς σε ταινία είναι στο κλασικό Μετρόπολις του Φρίτς Λάνγκ, αλλά η κινηματογραφική αποθέωση του είδους των ρεπλικών, όπως έχει επικρατήσει να αποκαλούνται τα ανθρωποειδή, παρουσιάζεται στο αριστούργημα του Ρίντλεϋ Σκοτ, Blade Runner.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο τίτλος του αφιερώματος που ακολουθεί, είναι η αρχή ενός δημοφιλούς αναρχικού συνθήματος υπεράσπισης των καταλήψεων κτιρίων, το οποίο έλεγε: «Δέκα, εκατό, χιλιάδες καταλήψεις, ενάντια σε ένα κόσμο οργανωμένης πλήξης». Το αφιέρωμα που θα διαβάσετε, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα δρόμου Άπατρις τον Απρίλη του 2013. Σήμερα παραμένει ακόμη ενδιαφέρον, καθώς εκτός της ιστορικής αναδρομής στις ελληνικές καταλήψεις, προσπαθεί να αναδείξει και τον Λόγο τους. Αποφάσισα να το εμπλουτίσω επίσης με κάποια παραπάνω στοιχεία σε σχέση με το αρχικό κείμενο, ώστε να είναι ακόμη περισσότερο επίκαιρο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Εδώ και αρκετές μέρες, με αφορμή την επιχείρηση εγκατάστασης προσφύγων και κατατρεγμένων από τους πολέμους, παρακολουθούμε σε διάφορες πόλεις και χωριά της βόρειας Ελλάδας σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν βγει τόσο από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όσο και πρόσφατα από τη Γερμανία.Για να καταλάβετε γιατί αναφέρω συγκεκριμένα τη Γερμανία: Περισσότερες από 1.000 επιθέσεις σε καταλύματα προσφύγων έγιναν το 2015 στη Γερμανία – αριθμός πενταπλάσιος σε σύγκριση με το 2014. Τα περισσότερα κρούσματα βίας καταγράφονται στην επαρχία. Στις «επιθέσεις» περιλαμβάνονται κάθε είδους ποινικά αδικήματα, από την υποκίνηση μίσους με ρατσιστικά συνθήματα, μέχρι εμπρησμούς ξενώνων φιλοξενίας προσφύγων.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στο λυκαυγές μεταξύ 20ού και 21ου αιώνα, μια “νέα” σκηνή άρχισε να απασχολεί τα ανοικτά αυτιά των απανταχού φίλων της μουσικής. Οι μουσικοκριτικοί, που αρέσκονται συνήθως να εφευρίσκουν νέους όρους για να πλασάρουν όπως οι έμποροι τη παλιά τους πραμάτεια με νέο περιτύλιγμα, βάφτισαν αυτή τη “νέα” σκηνή: “post rock”. Το ότι 40 χρόνια πριν, ανάλογους πειραματισμούς τους είχαν χαρακτηρίσει Kraut Rock, Progressive Rock, Art Rock (και, αρκετά μετά, Experimental Rock) είναι αποτέλεσμα αυτού του τρόπου πλασαρίσματος και δεν μας απασχολεί στη παρούσα παρουσίαση. Γεγονός είναι ότι οι Θεσσαλονικιοί 2 by bukowski χαρακτηρίστηκαν τότε ως οι εγχώριοι εκπρόσωποι του post rock ήχου.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Υπάρχουν πολλοί μουσικοί που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, ιδίως όταν έχουν αποδείξει πως με ό,τι καταπιάνονται το αποτέλεσμα είναι πάντα υπέροχο και καθόλου τυχαίο. Μια τέτοια περίπτωση μουσικού είναι και ο Αλέξης Καλοφωλιάς (Alex K.), ένας καλλιτέχνης που με ό,τι κι αν ασχοληθεί (και ασχολείται με πολλά), το τελικό αποτέλεσμα αγγίζει τα όρια ενός μικρού αριστουργήματος. Η ίδια του η πορεία, άλλωστε, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη των λεγομένων μου: The Last Drive, The Earthbound, Thee Holy Strangers, οι εκάστοτε συνεργασίες του με διάφορα μουσικά projects και μουσικούς από άλλα ηχητικά πεδία. Και πάντα η έκβαση είναι πολύ παραπάνω από ικανοποιητική. Το ίδιο ισχύει με την τελευταία του συνεργασία με τον καλλιτέχνη που εμφανίζεται με το όνομα Κτίρια τη Νύχτα και με το άλμπουμ που κυκλοφόρησαν πρόσφατα οι δύο μουσικοί μέσα από το label της ανεξάρτητης Inner Ear Records.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η rock and roll σκηνή της Θεσσαλονίκης ανέκαθεν ήταν μια διαφορετική και ενδιαφέρουσα κατάσταση σε σχέση με ότι συνέβαινε στις άλλες eλληνικές πόλεις. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του '80, όταν στις άλλες eλληνικές punk μπάντες οι τραγουδιστές τους “έφτυναν” τους στίχους μέσα από μια οργισμένη πρόζα, οι Θεσσαλονικιοί πάνκηδες τραγουδούσαν βάζοντας μελωδίες στις φωνές. Αυτό τότε μου είχε κάνει αρκετή εντύπωση. Παράδειγμα, η πρώτη ελληνική punk συλλογή Διατάραξη Κοινής Ησυχίας που κυκλοφόρησε το 1985, όπου η διαφορά των Γκρόβερ από τη συμπρωτεύουσα στα φωνητικά ήταν πολύ εμφανής σε σχέση, για παράδειγμα, με τους Αδιέξοδο ή τη Γενιά του Χάους.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πώς γίνεται εν έτη 2020 μια DIY βρετανική hardcore punk μπάντα που δεν ανήκει σε κάποια μεγάλη (ούτε καν ανεξάρτητη) δισκογραφική εταιρία να κυκλοφορεί το ντεμπούτο της άλμπουμ, να γίνεται περιζήτητη στις ΗΠΑ (πραγματοποιώντας περιοδεία σαν headliners εκεί) και ο δίσκος της να μπαίνει στα ράφια μεγάλων δισκοπωλείων σημειώνοντας αξιόλογες πωλήσεις; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το περιεχόμενο του δίσκου. Οι Chubby And The Gang είναι το είδος της μπάντας που θα ήταν απόλυτα ευχαριστημένοι αν κατάφερναν να γίνουν γνωστοί με το πρώτο τους άλμπουμ Speed Kills στο στενό underground κύκλο της βρετανικής hardcore-punk σκηνής, άντε και λίγο πιο έξω από τα σύνορα της, έστω στην Ευρώπη.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φαντάζομαι θα έχετε παρατηρήσει στις αστικές περιπλανήσεις σας διάφορα μικρά φυτά που ξεπροβάλλουν ως μικρές αντιστάσεις ζωής μέσα από τις ρωγμές των τσιμέντων της πόλης κόντρα στο νεκρό δομικό υλικό. Κάτι ανάλογο συμβαίνει μουσικά και στη παρατεταμένη (με διαλείμματα) περίοδο της καραντίνας εξαιτίας της πανδημίας του Covid-19. Τα τελευταία δύο χρόνια μπορεί ο ζόφος να έχει κυριαρχήσει στη καθημερινότητα, αλλά πάντα μέσα στη μαυρίλα θα υπάρχουν ρωγμές από όπου δραπετεύει το φως και μερικές από αυτές αποτελούνται από ήχο. Μια τέτοια περίπτωση είναι και οι Concrete Seeds από την Αθήνα. Μια νέα σχετικά μπάντα, όπου μετά από διάφορους πειραματισμούς τη περίοδο της καραντίνας μας έδωσε πριν μερικές μέρες ένα υπέροχο E.P. με τίτλο αντάξιο της εποχής - City of Ruins.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Οι πρώτες δυνατές ζέστες στο έμπα του καλοκαιριού έφεραν στην Αθήνα μία αίσθηση της ερήμου της Αριζόνα. Εκείνης της ερήμου, όπου ο αποπνικτικός καυτός άνεμος κάνει τη μέρα μια κόκκινη σκόνη να περιπλανιέται παρέα με μπάλες ξεραμένων θάμνων, και τη νύχτα τα κρόταλα των κροταλιών να συνθέτουν, μαζί με τα κλαψουρίσματα των τσακαλιών, τον ήχο του αφιλόξενου τοπίου. Σήμερα, σε αυτό το τοπίο που κάποτε το διέσχιζαν οι αρχέγονες, όμορφες και υπέροχες ανθρώπινες φυλές των αυτοχθόνων, μοναχικοί καβαλάρηδες, ντεσπεράντος, κάθε λογής ζωοκλέφτες και ληστές τραπεζών, οι ορδές των τουριστών καταναλώνουν τοπία, εμπειρίες και… άμμο, αντί να ταξιδεύουν σαν χαμένα παιδιά και να ζουν τις ανολοκλήρωτες περιπέτειές τους.

Στο ρόλο της βιόλας η Φαίη Φραγκισκάτου. Στο ρόλο του τσέλου ο Αντώνης Ζήβας

Το δοξάρι ακούμπησε κερωμένο επάνω στη Λα χορδή της βιόλας παίζοντας τη πρώτη νότα: «Σήμερα βρήκα χρόνο να ανοίξω το μήνυμά σου».
Το Τσέλο συμπλήρωσε τη φράση: «Ο χώρος, ο χρόνος είναι πλαστοί».
Η βιόλα αποκρίθηκε: : «Πού τελειώνει η αλήθεια και πού αρχίζει η μυθοπλασία»; 
Το τσέλο έπαιξε μία πέμπτη: «Στην πλάνη του αυτεξούσιου όλα είναι όνειρο στην περιοχή του ονείρου».
Ο διάλογος τους συνεχίστηκε, με τις παρτιτούρες να έχουν πέσει πια στο πάτωμα:

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στη νεοελληνική γλώσσα το επίθετο κυνικός παραπέμπει σε αυτόν που εκφράζεται με απόλυτη ευθύτητα και ειλικρίνεια, δίχως ευγένεια ή ευπρέπεια. Το επίθετο το έχουμε κληρονομήσει από τη γνωστή αρχαία ελληνική φιλοσοφική σχολή των Κυνικών που ίδρυσε ο φιλόσοφος και μαθητής του Σωκράτη, Αντισθένης, στην αρχαία Αθήνα. Για τον Αντισθένη και τους μαθητές του, η Φιλοσοφία είναι μια καθαρά κοσμική σοφία. Χαρακτηριστική είναι η ρήση του ότι: “Τότε οι πόλεις χάνονται, όταν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους κακούς από τους καλούς”, ενώ η Αρετή, αν και εξακολουθεί να παραμένει σκοπός του βίου, είναι κάτι το απολύτως πρακτικό που δεν χρειάζεται ούτε πολλά λόγια, ούτε επίπονη εκπαίδευση.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

“Είμαστε οι άνθρωποι που δεν θέλετε να ξέρετε
Ερχόμαστε από μέρη που δεν θέλετε να πάτε”.
(Sham 69-”Angels With Ditry Faces”)

Για το νόημα και τη φιλοσοφία του punk rock έχουν γραφτεί πολλά. Το βιβλίο όμως για το οποίο πρόκειται να διαβάσετε παρακάτω, προσεγγίζει το φαινόμενο του punk πιο πολύ μέσα από μια καθαρά κοινωνιολογική ματιά (και όχι μουσική), σαν αποτέλεσμα του τέλματος που βρισκόταν η μουσική βιομηχανία στα τέλη της δεκαετίας του ’70, εξαιτίας των πολυέξοδων ροκ σταρ και της έλλειψης μουσικής φαντασίας από την πλευρά τους προς κάτι πιο νέο και πιο δημιουργικό.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Έχουν περάσει τριάντα τρία σχεδόν χρόνια από τότε που η μπάντα που έπαιζα μπάσο, οι Σάρκα από το Ηράκλειο, γινόταν η πρώτη μπάντα από τη Κρήτη που κυκλοφόρησε επίσημα δίσκο σε δισκογραφική εταιρία (Elfisf Records). Από τότε ως σήμερα η Κρήτη μας έχει δώσει αξιόλογα underground rock and roll συγκροτήματα, τόσο στο alternative rock, το punk rock, το garage punk και τη ψυχεδέλεια, όσο και στις υποσκηνές του Heavy Metal. Φυσικά υπήρχαν και παλαιότερες μπάντες από τους Σάρκα κυρίως στο Ηράκλειο όπως για παράδειγμα οι σπουδαίοι Sex Beat (των οποίων οι Σάρκα ήταν η συνέχεια) ή οι Thee Fugitives, oι Κλίσμα, κ.α., αλλά όλες αυτές έφτασαν να κυκλοφορήσουν μόνο μερικές κασέτες σε DIY μορφή που μοιράζονταν χέρι με χέρι και όχι κάποιον «επίσημο» δίσκο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Μουσική (Τέχνη) και λογοκρισία είναι δύο εντελώς ασύμβατες καταστάσεις για τον λόγο ότι η Τέχνη (όπως είχα γράψει κάποτε): “...εμφανίστηκε όταν εμφανίστηκε και ο άνθρωπος, αποτέλεσε και αποτελεί την ανθρώπινη έκφραση που δεν έχει άλλο σκοπό παρά να τον συμφιλιώσει με τους όρους της ύπαρξης του, προσαρμόζοντας τον σε αυτούς, είτε εντοπίζοντας και καταδείχνοντάς τους, είτε συσκοτίζοντας και αποκρύπτοντας τις πηγές των προβλημάτων καθώς και τα ίδια τα προβλήματα που βαραίνουν τον άνθρωπο και τον εγκλωβίζουν. Αυτός ο εγκλωβισμός είναι που γεννά και την ανάγκη να εισχωρήσει ο άνθρωπος σε μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας, να ξεφύγει από το πραγματικό και μέσα από το φανταστικό καταλήγει στη καλλιτεχνική δημιουργία ή στην απόλαυση των έργων αυτής της δημιουργίας. Η τέχνη είναι απόρροια της τάσης που εκδηλώνει ο κάθε άνθρωπος να ζει διαφορετικά και να βιώσει μια άλλη εμπειρία σε σχέση με αυτή που βιώνει μέσα στη κανονικότητα που του έχουν επιβάλει οι λογής εξουσίες θεσμικές, κρατικές, κλπ.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Τους Holy Monitor είχα τη τύχη να τους δω στη παρθενική τους εμφάνιση μπροστά στο κοινό, όταν είχαν ανοίξει τη συναυλία των Αμερικανών Warlocks. Το δελτίο τύπου του ΑΝ Club σχετικά με την εμφάνισή τους εκείνη τη βραδιά ανάφερε ότι η μπάντα θα παρουσίαζε για πρώτη φορά “ζωντανά” σε κοινό τη δουλειά της. Αυτό που είδα και άκουσα όμως ήταν ένα συγκρότημα πολύ δεμένο μουσικά, το οποίο πατούσε γερά στα πόδια του πάνω στη σκηνή και γνωρίζοντας άριστα τον ήχο και το είδος που έχει επιλέξει για να εκφράζεται, δεν άφηνε την παραμικρή ένδειξη πρωτοεμφανιζόμενης μπάντας. Αυτό το καλοδουλεμένο αποτέλεσμα, επιβεβαιώνεται σήμερα με τον καλύτερο τρόπο μέσα από  τη κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου δίσκου τους, ενός άλμπουμ που θέτει σοβαρή υποψηφιότητα για ένα από τα καλύτερα της χρονιάς που διανύουμε.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στα τέλη της δεκαετίας του '70-αρχές '80 το post punk θεωρούταν πρωτοποριακή και γενικότερα “δύσκολη” μουσική και όταν κάποια νέα παιδιά αποφάσιζαν να παίξουν post punk γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα απευθυνθούν σε ένα σχετικά μικρό κοινό ακόμη και σε σχέση με το ίδιο το punk που είχε πια κατακτήσει ένα μεγάλο ακροατήριο. Παρόλα αυτά η post punk σκηνή ήταν καθοριστική για την εξέλιξη του rock n roll και δεν είναι τυχαίο το ότι οι Post punk μπάντες επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό πάρα πολλούς μουσικούς που τη δεκαετία του '90 έγιναν μεγάλα ονόματα μέσα από την alternative rock σκηνή.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

I Don't need your way of life
I can't stand your attitude
I don't need this fucking world”
("Forward to Death")

Το 1982 ο γράφων, βίωνε το γεμάτο αντιφάσεις συναισθηματικό-εφηβικό χάος της τρυφερής ηλικίας των δεκατεσσάρων ετών. Μόλις είχε ανακαλύψει το punk και στις άσκοπες περιπλανήσεις του στους δρόμους του αστικού τοπίου της Πάτρας, κοντοστάθηκε ένα απόγευμα στη βιτρίνα ενός δισκοπωλείου. Ανάμεσα στα άλλα εξώφυλλα δίσκων βρισκόταν και μία συλλογή που μόλις είχε κυκλοφορήσει με τίτλο Punk and Disorderly, όπου εκτός του εύγλωττου χαρακτηριστικού τίτλου της, είχε και τη φωτογραφία τριών πάνκηδων με μοϊκάνα. Τα μάτια του έλαμψαν και σε αυτή τη φωτογραφία σχηματοποιήθηκε στο μυαλό του αυτό ακριβώς που ήθελε να γίνει. Μπήκε στο κατάστημα φορώντας στο μυαλό του μια σχηματική punk τσαμπουκαλεμένη αναίδεια -η οποία ήταν μάλλον περισσότερο παιδική παρά απειλητική αν κρίνω από το χαμόγελο του ιδιοκτήτη του μαγαζιού- και ζήτησε τον συγκεκριμένο δίσκο.