Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Παλιότερα χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια. Σήμερα χρησιμοποιούν τις εφημερίδες»
(Όσκαρ Ουάιλντ)

Πριν μερικές μέρες, τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν από σχόλια και δημοσιεύσεις ενάντια σε ένα όχι απλά ρατσιστικό ανώνυμο σχόλιο της χίπστερ φιλελεύθερης και (κρυφοναζιστικής στην ουσία) free press φυλλάδαςAthens Voice, για τον θάνατο μιας γυναίκας που έπεσε από το παράθυρο του νοσοκομείου της Νίκαιας προκειμένου να αποφύγει τον έλεγχο και κατ’ επέκταση ίσως και την απέλασή της από την χώρα, επειδή, σαν μετανάστρια που ήταν, δούλευε “μαύρα” σαν αποκλειστική νοσοκόμα. Ανάμεσα στις λεκτικές αντιδράσεις χιλιάδων ανθρώπων, κάποιοι αντέδρασαν μέσα από μια μίμινουμ συμβολική αντίδραση γράφοντας αντιρατσιστικά συνθήματα στην είσοδο της εφημερίδας, ενώ η συλλογικότητα του “Ρουβίκωνα” έκανε μια επίσης συμβολική (και ήπια κατά τη γνώμη μου) κίνηση μπαίνοντας στα γραφεία της Athens Voice, και κάνοντας κάποιες μικρές καταστροφές στα έπιπλα και τον εξοπλισμό της.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Τους ανθρώπους για να τους τρομάξεις πρέπει να τους δείξεις τον εαυτό τους. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί/ές που δεν έχουν πια στον "ήλιο μοίρα", τους μάζευαν σε ένα χώρο και τους έδειχναν την ταινία του Ken Loach, I Daniel Blake θα έβλεπε ο καθένας/μία τους τον εαυτό του στους ήρωες της ταινίας;  

Και αν τον έβλεπαν τι θα έκαναν μετά; Ρητορική η ερώτηση γιατί οι καταστάσεις που περιγράφει η ταινία είναι η πραγματικότητα για εκατομμύρια ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι θεωρούν ορισμένες καταστάσεις σαν πραγματικές, αυτές  είναι πραγματικές στις επιπτώσεις τους. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν λίγες μέρες μου στέλνει ένα μήνυμα ο πάτερ φαμίλιας Καστανάρας, του ταπεινού αυτού φανζίν που διαβάζετε, και μου γράφει: «Μπρο, να σου στείλω το νέο Ομίχλη να το ακούσεις και να γράψεις δυο λόγια, μιας και είναι της… φυλής σου;» Την ίδια μέρα που είχα λίγο χρόνο να ακούσω το Till The End, το νέο  δίσκο των Σαλονικιών Ομίχλη, ο οποίος κυκλοφόρησε λίγες μόνο μέρες πριν γράψω αυτήν την παρουσίαση, πέφτω επάνω σε ένα δημοσίευμα του φίλτατου Γιάννη για το ντεμπούτο άλμπουμ των FRENZEE, όπου ο σοφός «Γέρος» του Βουνού σχολίαζε τη δυσκοιλιότητα που πιάνει ορισμένους της Generation X (50+) για τη σημερινή punk σκηνή. Στην πραγματικότητα, δεν λένε τίποτε διαφορετικό από αυτό έλεγαν οι αντίστοιχοι πενηντάρηδες τότε που είχε βγει το punk.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το ποίημα Το Κοράκι του θρυλικού Αμερικανού συγγραφέα και ποιητή,Edgar Allan Poe έχει «πετάξει» από τραγούδια, τηλεοπτικές εκπομπές και ταινίες, μέχρι τα κόμικς και τα σπορ και  μέχρι σήμερα θεωρείται ένα από τα πιο διάσημα έργα του. Δημοσιεύτηκε για πρώτη φόρα το 1845 στην εφημερίδα The New York Mirror εισβάλοντας στη συλλογική συνείδηση των αναγνωστών για να καθιερώσει τον Poe ως «μετρ του μακάβριου» και να τον κάνει αμέσως γνωστό.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Εντούτοις, οι Ινδιάνοι δε διανοούνταν καν πριν τον ερχομό των λευκών ότι η γη θα μπορούσε ν’ ανήκει σε κάποιον ξεχωριστά και να μην αποτελεί το κοινό αγαθό όλων εκείνων που ζουν στην επιφάνειά της…»
(Ο. Ροζάκ – Πολιτική ιστορία του συρματοπλέγματος)

Τον τελευταίο καιρό το συναίσθημα που σχεδόν μονοπωλεί τις σκέψεις της πλειοψηφίας του πληθυσμού του πλανήτη είναι ένας φόβος που έχει προκληθεί από την πανδημία του Covid-19, ταυτόχρονα με τη θλίψη για τις απώλειες και τον θάνατο συνανθρώπων μας.  Όλες και όλοι ζούμε μέσα σε ένα ζοφερό υγειονομικό καθεστώς ανασφάλειας όπου καλούμαστε να  διαχειριστούμε τις επιπτώσεις σε σωματική (λόγω του ιού) και ψυχική υγεία (λόγω της καραντίνας), αλλά ταυτόχρονα εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων και τις επιπτώσεις μιας οικονομικής και εργασιακής ανασφάλειας.

Τη surf μπάντα που αυτοαποκαλείται “Φουντούκια” δεν τη γνωρίζει πολύς κόσμος εκτός της νήσου Κρήτης. Αποφάσισα να κάνω μία συνέντευξη μαζί τους τόσο γιατί είμαι φαν της μπάντας και της μουσικής τους, όσο και για να τους ανακαλύψει και να τους εκτιμήσει κόσμος εκτός της... παντέρμης (κρητική λέξη που χρησιμοποιείται για τη  Κρήτη από τους αυτόχθονες κατοίκους της). 

(συνέντευξη: ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ)

Ο αποδημητικός άνθρωπος 

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία μετανάστευσης. Από τότε που σχηματίστηκαν οι πρώτες κοινωνικές ομάδες, οι άνθρωποι διαρκώς μετανάστευαν από το ένα μέρος στο άλλο προς αναζήτηση τροφής ή ασφάλειας, αναζητώντας τόπους όπου θα μπορούσαν να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν.

Ο πλανήτης που μας φιλοξενεί έχει οργωθεί από τα βήματα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που χάραξαν μονοπάτια τα οποία έγιναν δρόμοι. Δρόμοι που έκαναν το πλανήτη ένα φιλόξενο μέρος για το ανθρώπινο είδος, δρόμοι που έφεραν κοντά τους πολιτισμούς, τους ανάμειξαν, τους μετέφεραν σε άλλους τόπους κάνοντας νέους πολιτισμούς πιο εξελιγμένους. Ο ίδιος ο πολιτισμός είναι το αποτέλεσμα της διαρκούς μετανάστευσης του ανθρώπινου είδους και ξεκίνησε χωρίς να φορά παπούτσια.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φωτογραφίες: Γιώργος Νικολαΐδης

Η μνήμη μερικές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που τις διώχνει και δεν τις θυμόμαστε καν. Υπάρχουν όμως και στιγμές που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα για πάντα σε αυτή με τόσες λεπτομέρειες όπως ένας πίνακας ζωγραφικής της αναγέννησης. Ένας τέτοιος πίνακας είναι κρεμασμένος στη κεντρική αίθουσα του μυαλού μου που απεικονίζει τις μέρες του Χημείου τον Μάη του 1985. Eχουν γραφτεί πολλά για αυτή την τόσο σπουδαία πράξη αντίστασης που δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω άγνωστες και προσωπικές στιγμές, δεν υπάρχει νόημα να μιλάς για τις πινελιές που δημιουργούν την απόχρωση και το τελικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, εγώ δεν βρίσκω τίποτε σε αυτό, μου αρκεί η δημόσια ιστορική και η προσωπική μνήμη.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν μερικές ημέρες διάβασα εδώ στο Merlin’s Μusic Βox, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Φαίης Φραγκισκάτου, σχετικό με το ότι στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η αστυνομική νουάρ λογοτεχνία. Μια «σχολή», η οποία την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη άνθιση τόσο στην Ευρώπη, με κυριότερες χώρες τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, όσο και στις ΗΠΑ. Η Φαίη προβάλλει τα δικά της επιχειρήματα για ποιους λόγους δεν συνέβη αυτό στην Ελλάδα, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο της. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσει είναι σωστά, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Η δική μου άποψη είναι ότι το μετεμφυλιακό κράτος προσπάθησε να κάθε τρόπο να κρύψει στα “υπόγεια” κάθε τι που «χαλούσε» την αφήγησή του γύρω από τη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής μιας ρημαγμένης χώρας που μόλις είχε βγει από έναν άγριο ιδεολογικό εμφύλιο πόλεμο. Γιατί, όπως το ελληνικό κράτος της εθνικοφροσύνης δεν ήθελε επ’ ουδενί να παραδεχτεί ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Ελλάδα φτωχοί αλλά και ψυχικά πάσχοντες, έτσι δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι στην Ελλάδα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές -πόσο μάλλον εγκλήματα- ειδικά αν αυτές οι συμπεριφορές προέρχονταν από την αστική κυρίαρχη τάξη. Μια τάξη η οποία πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε τα κατοπινά χρόνια ως «λούμπεν αστική τάξη», μιας και είχε (και συνεχίζει να έχει) όλα τα λούμπεν χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά της απέναντι στους αποκάτω.
Η ιστορία που θα σας διηγηθώ έρχεται να συμπληρώσει κατά κάποιο τρόπο το σκεπτικό της Φαίης και ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης που σας ανέφερα πιο πάνω.