Αντώνης Ζήβας

  • Φουντούκια. Μια συνέντευξη με τη surf μπάντα που κατοικεί στο ανεμοδαρμένο νησί της Κρήτης.

    Τη surf μπάντα που αυτοαποκαλείται “Φουντούκια” δεν τη γνωρίζει πολύς κόσμος εκτός της νήσου Κρήτης. Αποφάσισα να κάνω μία συνέντευξη μαζί τους τόσο γιατί είμαι φαν της μπάντας και της μουσικής τους, όσο και για να τους ανακαλύψει και να τους εκτιμήσει κόσμος εκτός της... παντέρμης (κρητική λέξη που χρησιμοποιείται για τη  Κρήτη από τους αυτόχθονες κατοίκους της). 

    (συνέντευξη: ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ)

  • Χαράζοντας δρόμους: Η μικρή-μεγάλη ιστορία του ανθρώπινου είδους (του Αντώνη Ζήβα)

    Ο αποδημητικός άνθρωπος 

    Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι μια ιστορία μετανάστευσης. Από τότε που σχηματίστηκαν οι πρώτες κοινωνικές ομάδες, οι άνθρωποι διαρκώς μετανάστευαν από το ένα μέρος στο άλλο προς αναζήτηση τροφής ή ασφάλειας, αναζητώντας τόπους όπου θα μπορούσαν να επιβιώσουν, να αναπτυχθούν.

    Ο πλανήτης που μας φιλοξενεί έχει οργωθεί από τα βήματα δισεκατομμυρίων ανθρώπων που χάραξαν μονοπάτια τα οποία έγιναν δρόμοι. Δρόμοι που έκαναν το πλανήτη ένα φιλόξενο μέρος για το ανθρώπινο είδος, δρόμοι που έφεραν κοντά τους πολιτισμούς, τους ανάμειξαν, τους μετέφεραν σε άλλους τόπους κάνοντας νέους πολιτισμούς πιο εξελιγμένους. Ο ίδιος ο πολιτισμός είναι το αποτέλεσμα της διαρκούς μετανάστευσης του ανθρώπινου είδους και ξεκίνησε χωρίς να φορά παπούτσια.

  • Χημείο 9 -13 Μάη 1985: «Μέσα στο Χημείο, μια χούφτα αναρχικοί...»

    Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

    Φωτογραφίες: Γιώργος Νικολαΐδης

    Η μνήμη μερικές φορές παίζει περίεργα παιχνίδια. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που τις διώχνει και δεν τις θυμόμαστε καν. Υπάρχουν όμως και στιγμές που μένουν χαραγμένες ανεξίτηλα για πάντα σε αυτή με τόσες λεπτομέρειες όπως ένας πίνακας ζωγραφικής της αναγέννησης. Ένας τέτοιος πίνακας είναι κρεμασμένος στη κεντρική αίθουσα του μυαλού μου που απεικονίζει τις μέρες του Χημείου τον Μάη του 1985. Eχουν γραφτεί πολλά για αυτή την τόσο σπουδαία πράξη αντίστασης που δεν χρειάζεται να γραφτούν περισσότερα. Ούτε θα μπω στη διαδικασία να αναφέρω άγνωστες και προσωπικές στιγμές, δεν υπάρχει νόημα να μιλάς για τις πινελιές που δημιουργούν την απόχρωση και το τελικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον, εγώ δεν βρίσκω τίποτε σε αυτό, μου αρκεί η δημόσια ιστορική και η προσωπική μνήμη.

  • Χώρα το όνειρο

    Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

    Πριν μερικές ημέρες διάβασα εδώ στο Merlin’s Μusic Βox, ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο της Φαίης Φραγκισκάτου, σχετικό με το ότι στην Ελλάδα δεν αναπτύχθηκε ποτέ μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η αστυνομική νουάρ λογοτεχνία. Μια «σχολή», η οποία την ίδια περίοδο γνώρισε μεγάλη άνθιση τόσο στην Ευρώπη, με κυριότερες χώρες τη Γαλλία και τη Μεγάλη Βρετανία, όσο και στις ΗΠΑ. Η Φαίη προβάλλει τα δικά της επιχειρήματα για ποιους λόγους δεν συνέβη αυτό στην Ελλάδα, όπως μπορείτε να διαβάσετε στο άρθρο της. Τα επιχειρήματα που αναπτύσσει είναι σωστά, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι μόνο αυτοί οι λόγοι. Η δική μου άποψη είναι ότι το μετεμφυλιακό κράτος προσπάθησε να κάθε τρόπο να κρύψει στα “υπόγεια” κάθε τι που «χαλούσε» την αφήγησή του γύρω από τη πραγματικότητα της καθημερινής ζωής μιας ρημαγμένης χώρας που μόλις είχε βγει από έναν άγριο ιδεολογικό εμφύλιο πόλεμο. Γιατί, όπως το ελληνικό κράτος της εθνικοφροσύνης δεν ήθελε επ’ ουδενί να παραδεχτεί ότι εκείνη την εποχή υπήρχαν στην Ελλάδα φτωχοί αλλά και ψυχικά πάσχοντες, έτσι δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι στην Ελλάδα υπήρχαν παραβατικές συμπεριφορές -πόσο μάλλον εγκλήματα- ειδικά αν αυτές οι συμπεριφορές προέρχονταν από την αστική κυρίαρχη τάξη. Μια τάξη η οποία πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε τα κατοπινά χρόνια ως «λούμπεν αστική τάξη», μιας και είχε (και συνεχίζει να έχει) όλα τα λούμπεν χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά της απέναντι στους αποκάτω.
    Η ιστορία που θα σας διηγηθώ έρχεται να συμπληρώσει κατά κάποιο τρόπο το σκεπτικό της Φαίης και ταυτόχρονα επιχειρηματολογεί υπέρ της άποψης που σας ανέφερα πιο πάνω.

FEATURED VIDEOS

  • 1

Login