Η συνέντευξη με τους Junkheart θα μπορούσε να θεωρηθεί ως “στημένη”, για τον λόγο του ότι ο υπογράφων αυτή συνδέεται με τα μέλη της μπάντας με μακροχρόνια φιλία, της οποίας αφετηρία είναι οι κοινοί τόποι αγώνα, πολιτιστικής και πολιτικής πράξης, όπως ορίζονται μέσα από την αυτοοργανωμένη αντίληψη των αναρχικών/αντιεξουσιαστικών καταλήψεων. Αντιλήψεις ιδεών και αλληλεπιδράσεων που διέπονται πρωτίστως από τις αρχές της ισότιμης, οριζόντιας σχέσης, απαλλαγμένες από κάθε συμφεροντολογικό, εμπορικό και διαφημιστικό κομφορμισμό. Επομένως, αυτή η συνέντευξη δεν είναι καθόλου “στημένη”.
Οι Junkheart σχηματίστηκαν στην Αθήνα το 2013. Παίζουν ελληνόφωνο punk rock, και αρκετές φορές “ξεκουμπώνουν” τα καλώδια από τους ενισχυτές και με ακουστικά στοιχεία δίνουν μία διαφορετική -ας τη χαρακτηρίσω “ευαίσθητη”- διάσταση στη τραχύτητα του punk.
Έχουν κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ σε βινύλιο, το «Καμιά Πατρίδα» (2014) και το «Τραγούδια του Ανέμου» (2016), ενώ αυτόν τον καιρό ηχογραφούν τον τρίτο τους δίσκο «Άνοιξη Ρε», ένα LP με δέκα κομμάτια.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Οι Kemerov μας έρχονται από τις Σέρρες και είναι μία μπάντα όπου μέσα από μία μουσική “διπολική διαταραχή” συνυπάρχουν στο ύφος της και στον ήχο της το old school death metal, το stoner/doom και το death punk, όπως τα έχουμε γνωρίσει μέσα από τη σχολή των Entombed, των Cathedral αλλά και των τεράστιων Turbonegro, Hellacopters και Backyard Babies.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Τις εποχές πριν το ίντερνετ μπει στη ζωή μας, για να ακουστεί μια επαρχιακή μπάντα έξω από τα στενά όρια της πόλης που ζούσε απαιτούσε τεράστιο κόπο με αναμφίβολα αποτελέσματα πολλές φόρες. Ακόμη πιο δύσκολο φυσικά ήταν να ηχογραφεί τη δουλειά της με αξιοπρεπή ήχο και σχεδόν ακατόρθωτο να μπορέσει να την κυκλοφορήσει. Ευτυχώς, σήμερα η τεχνολογία έχει λύσει αυτό το τεράστιο πρόβλημα του παρελθόντος και μέσα από τα καλά που προσφέρει (γιατί έχει και αντίστοιχα πολλά κακά, φυσικά) είναι ότι δίνει σε μια μπάντα την ευκαιρία με λίγα μέσα να μπορεί να ηχογραφεί και να διανέμει τη δουλειά της, ορίζοντας η ίδια τον τρόπο και τα μέσα διανομής, χωρίς να κρέμεται από τα... αχαμνά της κάθε δισκογραφικής εταιρείας. Με αυτόν τον τρόπο όμορφες δουλειές, μπορούν να φτάσουν στα αυτιά όλο και περισσότερου κόσμου και να τις απολαύσει.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στη ζωντανή ιστορία του rock and roll έχουν υπάρξει -υπάρχουν και θα υπάρχουν- μπάντες που εμπνεύστηκαν το όνομά τους από κάποιο πολιτικό γεγονός, σύνθημα ή κατάσταση. Μια τέτοια περίπτωση είναι και αυτή των One Day As A Lion, ενός project που σχηματίστηκε το 2008 από τον τραγουδιστή των Rage Against the Machine Zack de la Rocha, και τον Jon Theodore, ιδρυτικό μέλος και ντράμερ των Mars Volta (και από το 2013 έως σήμερα των Queens of the Stone Age). Οι δυο τους γνωρίζονταν αρκετά χρόνια πριν συνεργαστούν και το 2008 συναντήθηκαν στο στούντιο ενός κοινού τους φίλου που παρέδιδε μαθήματα ντραμς σε παιδιά στο Λος Άντζελες. Εκεί, μεταξύ των άλλων, υπήρχαν ένα «παιδικό» σετ τυμπάνων, διάφοροι παλιοί ενισχυτές κιθάρας, αναλογικά delay και distortion pedals, κι ένα παμπάλαιο αναλογικό Rhodes Mark 1 με χαλασμένα πλήκτρα. Ο Jon Theodore κάθισε στα τύμπανα και ο Zack de la Rocha συνέδεσε το συνθεσάιζερ σε έναν παλιό Marshall ενισχυτή κιθάρας του ’70, αφού πρώτα το πέρασε από ένα μισοσπασμένο delay pedal.

φωτο: Birthday Kicks

Συνέντευξη: Αντώνης Ζήβας και Γιάννης Καστανάρας

Φωτογραφίες Birthday Kicks: Γιάννης Χατζηαντωνίου

Μεθαύριο και αντιμεθαύριο, την Παρασκευή 27 και το Σάββατο 28 Ιανουαρίου αντίστοιχα, οι Birthday Kicks από τη Λάρισα και οι Craang από τη Θεσσαλονίκη θα οργώσουν τη σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus καλεσμένοι του Merlin’s Music Box, παρέα με άλλες τέσσερις εκλεκτές rock μπάντες: τους The Snails και τους Youth in Outer Space την πρώτη μέρα, και τους Fuel Eater και τους Golden Nugget τη δεύτερη.

 Ο Αντρέας Αλμπάνης (κιθάρα και φωνή στους Birthday Kicks) και ο Μάνος Τσελεπής (κιθάρα στους Craang και μπάσο στους Birthday Kicks) ανέλυσαν τις ερωτήσεις του Merlin’s, και τις κουβέντιασαν μεταξύ τους.  Κατηφορίζουν στην Αθήνα για να κάνουν σαματά έχοντας στις αποσκευές τους παλιό και νέο υλικό και δηλώνουν ότι η παρέα τους είναι έτοιμη να γκρεμίσει το μαγαζί. Υπάρχει κάποιος λόγος να μην τους πιστέψουμε;

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

(φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος)

Αγαπώ ιδιαίτερα τα άλμπουμ που διηγούνται προσωπικές στιγμές και ιστορίες των δημιουργών τους. Είναι απογυμνωμένα από κάθε τι το επιτηδευμένο, στέκονται έτσι άδολα γυμνά απέναντί σου χωρίς να περιμένουν να πάρουν κάτι από σένα. Σου προσφέρονται έτσι απλά, λιτά και απέριττα, δίνοντας σου όλα τα συναισθήματα που τα απαρτίζουν. Έτσι, όπως ο έρωτας. Αν είσαι τυχερός και τα νιώσεις είσαι κερδισμένος. Αν, πάλι, σου ξεφύγουν, είσαι διπλά χαμένος γιατί άφησες άλλη μια μικρή απόλαυση στο μεγάλο πλου της ζωής να περάσει δίπλα σου χωρίς να την απολαύσεις και να την κάνεις δική σου, μέρος σου, να γίνει Εσύ.
Ακριβώς μια τέτοια περίπτωση είναι το δεύτερο άλμπουμ του Πάνου Μπίρμπα που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες με τίτλο Finchley Road. Ο Πάνος δεν είναι άγνωστος στους κατοίκους της ελληνικής rock and roll κοινότητας μιας και είναι o frontman των σπουδαίων Dustbowl. Τη φωνή του έχουμε ήδη απολαύσει στο πρώτο προσωπικό του άλμπουμ Mournful (2013) και, ακόμη περισσότερο, στο καλύτερο (κατά τη γνώμη μου, και όχι μόνον) άλμπουμ που κυκλοφόρησε πέρυσι στη χώρα μας, το καταπληκτικό The Great Fandango των Dustbowl.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Οι Prince Of Lilies είναι η περίπτωση της μπάντας που αποτελεί το όνειρο κάθε Έλληνα/ίδας μουσικού που παίζει rock and roll. Δεν είναι λίγο να ξεκινάς από την Ελλάδα κι ένα μικρό χωριό, το Αβδού, λίγο έξω από το Ηράκλειο Κρήτης, να μεταναστεύεις στο Λος Άντζελες επειδή μόνο και μόνο θέλεις να παίξεις rock and roll, να σχηματίζεις μία μπάντα που λέγεται Barb Wire Dolls κι εκεί να κατακτάς το όνειρό σου.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Πριν αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα στη πρώτη δεκαετία του αιώνα που διανύουμε δύο-τρεις άνθρωποι με εργαλεία τους μουσικά όργανα, ήχους και λούπες, έμμετρους και άμετρους στίχους αποφάσισαν να δώσουν μορφή στην ανάγκη και την επιθυμία τους για ελεύθερη έκφραση και δημιουργία. Έτσι, γεννήθηκαν οι Propaganda. Το σχήμα είναι ένα από τα πρώτα αμιγώς αναρχικά πολιτικά και εμπράκτως diy hip-hop σχήματα του αθηναϊκού αστικού ιστού και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει επτά ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές ,πάντα μέσα από το πολιτικά diy πρίσμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται να βρείτε τη δισκογραφία τους σε κάποιο κατάστημα παρά μόνο σε καταλήψεις και αυτοοργανωμένους χώρους και πάντα με προαιρετικό αντίτιμο.

γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

Στην Λάρισα έχω να πάω πάρα πολλά χρόνια, συνεπώς δεν γνωρίζω τις συνήθειες των κατοίκων της σήμερα στα... υγρά κοκτέιλ. Μπορώ όμως να..μυρίσω τα μουσικά κοκτέιλ που πλασάρει η πόλη τα τελευταία χρόνια, τα οποία έχουν ως βασικό συστατικό το fuzz σε όλες τους τις συνταγές. Μια τέτοια συνταγή θα σας παρουσιάσω σήμερα και είμαι σίγουρος ότι αν δοκιμάσετε να τα ανακατέψετε όλα αυτά θα έχετε ένα εκρηκτικό εγκεφαλικό αποτέλεσμα που θα σας ταξιδέψει στα βάθη του αχανούς διαστήματος. Ο γράφων το πόνημα ετούτο βέβαια, το μόνο που σκαμπάζει από κοκτέιλ είναι το αποτέλεσμα που αυτά φέρουν μετά την κατάποσή τους. Συνεπώς, δεν είναι σε θέση να σας δώσει συμβουλές κατασκευής υγρών κοκτέιλ. Είναι όμως πολύ καλός γνώστης των μουσικών κοκτέιλ που σερβίρονται στα αυτιά του, όχι με την έννοια του ειδικού αναλυτή, αλλά ως ακροατή και λάτρη-fan που λέμε και στην Κρήτη- του αγνού ανόθευτου rock an roll – και τέτοια είναι η συνταγή που σας παρουσιάσω σήμερα...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το 1895 ο Herbert George Wells ένας φτωχός νέος (γιος ενός πρώην κηπουρού και μετέπειτα επαγγελματία παίχτη του κρίκετ και μιας πρώην οικιακής βοηθού) από το Κέντ της Αγγλίας, κυκλοφορεί το πρώτο του βιβλίο με τίτλο Η Μηχανή του Χρόνου (The Time Machine).Ο H.G. Wells (ένθερμος ελευθεριακός σοσιαλιστής και πασιφιστής, πολιτικά) θεωρείται μαζί με τον Ιούλιο Βέρν ο πατέρας του λογοτεχνικού είδους της επιστημονικής φαντασίας. Όποια/ος, λοιπόν, έχει, διαβάσει τη Μηχανή του Xρόνου (ένα όρος που καθιερώθηκε από το συγκεκριμένο μυθιστόρημα για τις συγκεκριμένες μηχανές ταξιδιού στον χρόνο), γνωρίζει ότι η μηχανή αυτή μπορεί να ταξιδέψει έναν άνθρωπο στο μέλλον ή να τον γυρίσει στο παρελθόν και ούτω καθεξής.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το 2020 οι Dark Rags θα κλείσουν δέκα έτη ενεργούς μουσικής παρουσίας στην ελληνική underground rock n roll σκηνή. Δεν τα λες και λίγα, εφόσον το rock n roll στην Ελλάδα είναι μια σχετικά δύσκολη υπόθεση που απαιτεί να τα κάνεις όλα μόνος σου με ελάχιστη βοήθεια και προβολή της δουλειάς σου.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η εποχή που ζούμε δεν είναι και πολύ αισιόδοξη. Με αφορμή τη πανδημία του covid-19, η μουσική στην Ελλάδα βρίσκεται κατά κάποιο τρόπο σε διωγμό: συναυλίες δεν γίνονται, τα μπαρ στέκουν βουνά όταν τα μέτρα εντείνονται, oι μουσικοί και οι DJ βρίσκονται σε έναν ιδιότυπο οικονομικό (αλλά και πνευματικό) αποκλεισμό και, φυσικά, τα συγκροτήματα δεν μπορούν να παίξουν live ή να κάνουν πρόβα, σχεδόν όπως τη πρώτη περίοδο της καραντίνας. Έχω υπόψη μου αρκετές μπάντες που στο πρώτο lockdown έκαναν κρυφά πρόβες, θαρρείς και η μουσική είναι το μεγάλο κακό που τρυπά τα αυτιά των υπηκόων και τους παρασύρει μακριά από τη γραμμή παραγωγής χρήματος που λειτουργεί προς όφελος των κυρίαρχων. Ασφαλώς, η μουσική μπορεί να παίζει και αυτόν τον ρόλο, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση.

OI DISMISSERS ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ANFO ΣΤΟ ILION plus ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2017 ΣΕ ΜΙΑ PUNK ROCK ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ MERLIN'S MUSIC BOX ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ plus. (Για περισσότερες πληροφορίες... ΕΔΩ)

Οι Dismissers ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 2012, αρχικά σαν κουαρτέτο με τον Νίκο Τσουλούφη στη φωνή και στην κιθάρα. Άρχισαν να γράφουν κομμάτια και το 2015 προστέθηκε στην παρέα τους ο κιθαρίστας και παλιός συνεργάτης των Outsiders, των Dustbowl και των Duo Jet Band Ίωνας Νικολάου, οπότε ο Νίκος ανέλαβε αποκλειστικά το ρόλο του τραγουδιστή. Η πρώτη μπάντα του Νίκου ήταν οι Αδιέξοδο για να ακολουθήσει η θητεία του στους Deus X Machina και, στη συνέχεια, στους Bad Luck Souls, ενώ παράλληλα με τους Dismissers παίζει μπάσο στους ANFO. Ο κιθαρίστας Δημήτρης Βάσσης έπαιζε σε διάφορες punk μπάντες όπως οι Shackle Me Not, οι Healthy Drain, και οι 3 Chord Sinners, ο μπασίστας Γιώργος Καρβουνίδης υπήρξε μέλος των Red Out, των Άρνηση Eκτέλεσης Kαθήκοντος, και των Bad Luck Souls και ο ντράμερ Νίκος Βάσσης επίσης προέρχεται από τους punks Shackle Me Not, και τους 3 Chord Sinners, έχοντας συμμετάσχει σε σχήματα που πειραματίστηκαν με το funk και τη reggae όπως οι Paranga Sound System.

Ο Νίκος μίλησε στον Αντώνη Ζήβα και στον Γιάννη Καστανάρα και ιδού το αποτέλεσμα…

φωτογραφίες: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτό: Δέσποινα Σταματάκη

Το Σάββατο 22 Ιουνίου, η συναυλία στο ΑΝ Club ήταν βγαλμένη από τις ένδοξες μέρες που το punk πραγματικά τηγάνιζε αυτιά. Μην περιμένετε να σας περιγράψω τι είδα γιατί δεν παρακολουθούσα με το ενδιαφέρον ενός παρατηρητή που γράφει ανταποκρίσεις για συναυλίες, αλλά συμμετείχα κι εγώ σε ένα ξέφρενο pogo (που πραγματικά μου είχε λείψει). Όλες οι μπάντες ήταν καταπληκτικές. Οι Priorities είναι άξια τέκνα της αναβίωσης του Oi! και της σωστής πλευράς των skinheads. Πολύ καλή μπάντα με άρτιες μελωδικές συνθέσεις, ενώ οι Γερμανοί (από το Μόναχο) Lucky Punch έχουν βγει από τις καλύτερες μέρες του grunge της δεκαετίας του ’90.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το απόσπασμα που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα βασικό κομμάτι ενός μυθιστορήματος του Michael Moorcock με τίτλο The Great Rock 'n' Roll Swindle – The Gold Diggers of '77. Ο Michael Moorcock (1939-) είναι ένας από τους σημαντικότερους Βρετανούς συγγραφείς του νέου κύματος της επιστημονικής φαντασίας. Έχει γράψει πολλά λογοτεχνικά μυθιστορήματα και διηγήματα του είδους από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Το 1996 ο γνωστός (και υπερεκτιμημένος) ραδιοφωνικός παραγωγός, πρόεδρος του eλληνικού παραρτήματος της πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρίας Virgin και αρχισυντάκτης του μουσικού περιοδικού Ποπ και Ροκ Γιάννης Πετρίδης, είχε γράψει στο editorial ενός από τα τεύχη εκείνης της χρονιάς: “Το Rock στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι ελληνόφωνο. Δεν ταιριάζει στον Έλληνα ο aγγλικός στίχος και όσα συγκροτήματα τραγουδούν στα aγγλικά ακούγονται ως καρικατούρες χωρίς να γνωρίζουν καμία επιτυχία. Ακόμη και το πιο γνωστό aγγλόφωνο συγκρότημα, οι Last Drive παίζουν ανάμεσα σε πενήντα φίλους τους.”

του Αντώνη Ζήβα

Οι Snails είναι μια από τις περιπτώσεις συγκροτημάτων που τιμούν με το παραπάνω τον ήχο του garage-punk όταν αυτός αναβίωσε με ορμή στις αρχές της δεκαετίας του '80. Ο συγκεκριμένος ήχος έδωσε μια εντελώς νέα, πιο “βρόμικη” και εντελώς διαφορετική δυναμική σε σχέση με τον αυθεντικό ήχο των sixties. Σαφώς επηρεασμένος από την punk καταιγίδα των '70's, ανέβασε τη συγκεκριμένη σκηνή σε μια εντελώς διαφορετική απόδοση με μπάντες όπως οι Fuzztones, οι Miracle Workers, οι Thee Fourgiven, οι Cynics, οι Gravediggers V,-για να αναφέρω μερικές ενδεικτικές μπάντες.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στις μέρες μας έχουν παιχτεί μουσικά τα πάντα και μπορεί να μην υπάρχει πια αυτό το «νέο» που θα κάνει τον ακροατή να μείνει σοκαριστικά εμβρόντητος από αυτό που ακούει. Το rock n roll όμως είναι ακριβώς αυτό το μουσικό είδος που θα ακούγεται πάντα φρέσκο και νέο, αρκεί να υπάρχει η διάθεση και η ψυχή για να ανέβει ένας άνθρωπος στο όχημά του και κυρίως να αντέξει τη μεθυστική του δίνη. Οι Αθηναίοι Vulcan Itch ανήκουν σε αυτή τη περίπτωση. Πρόκειται για ένα r ’n’ r power trio όπου το κλασικό παρελθόν του είδους γίνεται εντελώς φυσικά και αρμονικά ένα με τον φρέσκο αέρα της σκηνής. Οι Vulcan Itch σχηματίστηκαν το 2018. Ο ήχος τους είναι ένα μείγμα από heavy rock riffs, πιασάρικα φωνητικά, επιθετικό και στιβαρό χορευτικό μπάσο και ογκώδη τύμπανα.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

φωτογραφία: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ Photography)

Στο σημερινό αστικό τοπίο των μητροπόλεων, ανάμεσα στη διαρκή κίνηση λαμαρινών και ανθρώπων, υπάρχουν οι άνθρωποι-σκιές. Άνθρωποι με βλέμμα λίγο χαμένο, άνθρωποι μοναχικοί που περπατούν με σκυμμένο το κεφάλι. Άνθρωποι που μοιάζουν απόμακροι, άνθρωποι αόρατοι που οι περισσότεροι δεν τους δίνουν σημασία όταν περνούν από δίπλα τους, θαρρείς και δεν υπάρχουν. Άνθρωποι που οι άλλοι θα τους κοιτάξουν με απαξιωτική ματιά και, ακόμη περισσότερο, αποστρέφοντας τα μάτια τους από αυτούς. Άνθρωποι που αν μπεις στον κόπο να τους χαρίσεις ένα βλέμμα, θα τους δεις να ατενίζουν το κενό, να βρίσκονται σε έναν κόσμο δικό τους, βυθισμένοι στις σκέψεις τους, μελαγχολικοί, αργοσέρνοντας το βήμα τους. Άνθρωποι που είτε από επιλογή, είτε από έναν εσωτερικό εγκλωβισμό θα είναι πάντα μόνοι, ακόμα κι όταν βρίσκονται σε μια παρέα...

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Η Κρήτη και ειδικότερα το Ηράκλειο στον Ελληνικό μουσικό χάρτη είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στο μυαλό του περισσότερου κόσμου με τον πλούτο της παραδοσιακής κρητικής μουσικής. Ελάχιστοι θα τη συνδέσουν με την rock and roll σκηνή και ο λόγος δεν είναι γιατί δεν έχει να παρουσιάσει κάτι ανάλογο (που έχει, μιας και πάντα διέθετε μια μικρή μεν, αλλά αξιόλογη underground σκηνή από τη δεκαετία του ’80 έως σήμερα, με μπάντες όπως οι Sex Beat, Σάρκα, Igitur, Εν Εμοί, Fugitives, Fountoukia, Biri-Biri, AAS, Cosmic Plunge και πολλές άλλες).