The Last Drive: S/T (Labyrinth of Thoughts /The Lab Records 2018)

Φωτό: Τηλέμαχος Παπαδόπουλος (QoQ photos)

Το 1996 ο γνωστός (και υπερεκτιμημένος) ραδιοφωνικός παραγωγός, πρόεδρος του eλληνικού παραρτήματος της πολυεθνικής δισκογραφικής εταιρίας Virgin και αρχισυντάκτης του μουσικού περιοδικού Ποπ και Ροκ Γιάννης Πετρίδης, είχε γράψει στο editorial ενός από τα τεύχη εκείνης της χρονιάς: “Το Rock στην Ελλάδα δεν μπορεί παρά να είναι ελληνόφωνο. Δεν ταιριάζει στον Έλληνα ο aγγλικός στίχος και όσα συγκροτήματα τραγουδούν στα aγγλικά ακούγονται ως καρικατούρες χωρίς να γνωρίζουν καμία επιτυχία. Ακόμη και το πιο γνωστό aγγλόφωνο συγκρότημα, οι Last Drive παίζουν ανάμεσα σε πενήντα φίλους τους.”

Σήμερα έχουμε 2018 και τον Γιάννη Πετρίδη είναι ζήτημα να τον ξέρουν δέκα άντε δεκαπέντε εικοσάχρονοι, τους Last Drive τους γνωρίζουν όμως μερικές χιλιάδες της ίδιας ηλικίας και, το κυριότερο, γνωρίζουν και τραγουδούν τα τραγούδια τους όπως έχει αποδειχτεί σε κάθε live τους. Τα θυμήθηκα αυτά ακούγοντας το νέο -έβδομο παρακαλώ- full-length στούντιο άλμπουμ της θρυλικότερης αγγλόφωνης Ελληνικής μπάντας που έβγαλε αυτός ο τόπος, το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 20 Απρίλη από τις Labyrinth of Thoughts/The Lab Records.
Οι Last Drive φυσικά δεν χρειάζονται συστάσεις. Από το 1982-83 που ξεκίνησαν ως σήμερα, τους διέπει μια διαρκής συνέπεια πρώτα από όλα απέναντι στους ίδιους και απέναντι στη σκηνή του rock and roll. Αυτή η συνέπεια ανέκαθεν μεταφραζόταν στο να παίζουν πάντα αυτό που γούσταραν χωρίς να τους ενδιαφέρουν, οι “τάσεις της εποχής”, οι διαφημιστικοί μανιερισμοί των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών και τα εμπορικά τους τερτίπια. Και όταν μία μπάντα είναι συνεπής απέναντι στα θέλω της και τον εαυτό της, αυτό που βγάζει μόνο άριστο ως άψογο μπορεί να είναι.

Σήμερα οι Last Drive όχι μόνο διατηρούν αυτή τη συνέπεια ως οδηγό στη μουσική και τη στάση τους, αλλά έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που συνεχίζουν να βγάζουν καταπληκτικούς δίσκους ακριβώς για το λόγο του ότι δεν αισθάνονται την ανάγκη να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν. Πρόκειται για μια απελευθερωτική διαδικασία που περνά στη μουσική τους αβίαστα κάνοντας τους, κατά τη γνώμη μου, ακόμη πιο σπουδαίους σαν μπάντα αλλά και σαν ανθρώπους.
Το νέο ομώνυμο άλμπουμ των Last Drive (το πρώτο τους με τίτλο δίσκου το όνομά τους και με ένα λιτό εξώφυλλο χωρίς εικόνα) διαπερνάται από την αρχή ως το τέλος του από όλα αυτά τα στοιχεία που διαμόρφωσαν πρώτιστα τους ίδιους σαν φαν του rock n roll και κατόπιν σαν μουσικούς: από το garage punk των 60's, τη ψυχεδελική desert καλιφορνέζικη paisley underground και την jangle pop σκηνή των 80's, το κλασσικό rock των 70's φιλτραρισμένο μέσα από τη punk ηθική της Νέας Υόρκης της ίδιας δεκαετίας. Ακούγοντας το άλμπουμ τους, μέσα από τα κιθαριστικά riff και τις μπασογραμμές του παρελαύνουν στα αυτιά μου όλοι αυτοί οι μικροί θνητοί θεοί που έκαναν το rock and roll τη δημοφιλέστερη μουσική στον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Κάθε κομμάτι θυμίζει κάτι, χωρίς να εστιάζει κάπου συγκεκριμένα. Κάθε κομμάτι ακούγεται τόσο γνώριμο και ταυτόχρονα τόσο νέο και εκεί ακριβώς βρίσκεται η απόδειξη για το πόσο σπουδαία μπάντα είναι οι Last Drive. Έχουν αφομοιώσει όλη την ιστορία του rock and roll στον ήχο τους κάνοντας τον να ακούγεται μοναδικός, δικός τους. Αυτό που κάνει μεγάλο ένα συγκρότημα είναι το να διαμορφώνει και να κατακτά τον μοναδικό ήχο της, έναν ήχο που όταν ακούς άλλες μπάντες να λες: “αυτό ακούγεται σαν τους τάδε”. Οι Last Drive αυτή τη μοναδικότητα στον ήχο τους την έχουν κατακτήσει εδώ και πολλά χρόνια και νομίζω ότι πάνω απ' όλα αυτό είναι και το ζητούμενο σε ένα συγκρότημα: να καταφέρει να μείνει στην ιστορία για τον ήχο του, το στυλ του, τη μοναδικότητα του - κατ'επέκταση, (και) γι'αυτούς τους λόγους οι Last Drive είναι μεγάλο συγκρότημα.

Δεν το κρύβω ότι είμαι μεγάλος φαν τους από τη πρώτη στιγμή που τους άκουσα το 1984. Κάθε άλμπουμ τους θεωρούσα ότι ήταν η “τελευταία κούρσα” τους κι έλεγα: “Ε, μετά από αυτό τι άλλο να βγάλουν; Είναι αξεπέραστο”. Και κάθε φορά αυτοί οι “ηδονιστές” των χορδών όχι μόνο με διέψευδαν πανηγυρικά, αλλά ανέβαιναν μίλια πιο ψηλά. Αυτή ήταν όμως και η ελπίδα μου, να με διαψεύσουν, μια ελπίδα την οποία ποτέ δεν πρόδωσαν.
Κάθε άλμπουμ τους, από το Underworld Shakedown ως το τελευταίο τους που αναμένεται, έχει ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για μένα, είναι συνδεδεμένο με προσωπικές μου στιγμές - βάζω στις προσωπικές μου στιγμές ακόμη και το τελευταίο τους επειδή κάποια από τα κομμάτια του έχουν παρουσιαστεί στα live τους τα δυο τελευταία χρόνια.
Τους Last Drive δεν τους θεωρώ απλά μια ακόμη καλή μπάντα, συνεπώς όσα γράφω για αυτούς μπορεί και να μην είναι εντελώς αντικειμενικά σε κάποια άλλα μάτια που διαβάζουν αυτές τις λέξεις. Δεν με ενδιαφέρει όμως αυτό.
Το τελευταίο τους άλμπουμ είναι αριστουργηματικό και αυτό είναι απόλυτα αντικειμενικό. Σκόπιμα δεν μπήκα στη διαδικασία να αναφέρω τα κομμάτια ένα προς ένα όπως συνηθίζουν οι επαγγελματίες μουσικοκριτικοί, δεν είμαι από αυτούς άλλωστε. Ακούω και παίζω απλά μουσική και το ότι ακούω και παίζω μουσική το οφείλω και στους Last Drive. Αυτό από μόνο του λέει πολλά σε μένα και το “ευχαριστώ” επειδή συνεχίζουν να κυκλοφορούν σπουδαίους δίσκους είναι μάλλον λίγο.
Για την ιστορία, την παραγωγή του LP έχει κάνει ο Jim Spliff, ένας από τους καλύτερους τεχνικούς στον αναλογικό ήχο που διαθέτει αυτή η χώρα και συνεργάτης και των Drive εδώ πολλά χρόνια συνεργάτης των Drive, μαζί με τον Νίκο «Otomo» Αγγλούπα, ο οποίος έκανε και την ηχοληψία στο άλμπουμ.

Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.

Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.

Τηλέμαχος Παπαδόπουλος
Γεννήθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία με μία έμφυτη τάση προς τα παχυντικά, τα ανήθικα και τα θορυβώδη. Έκτοτε προσπαθώ, με μέτρια επιτυχία, να τελειοποιήσω το ταλέντο μου αυτό.
Που και που πατάω κουμπιά φωτογραφικών μηχανών. Σπανιότερα μπορεί να πω και 2-3 πράγματα που γνωρίζω για κάποια πράγματα, πάντα με πραγματιστική άποψη και πραγματικά καλές προθέσεις, φιλοδοξώντας κάποια στιγμή να στρώσω με αυτές το δρόμο προς την κόλαση.

Αντώνης Ζήβας

Ο Αντώνης Ζήβας είναι D.J. ραδιοφωνικός παραγωγός και record sellector εδώ και 28 έτη. Παράλληλα έχει υπάρξει μπασίστας σε διάφορες γνωστές-άγνωστες Punk και Alternative μπάντες από τη δεκαετία του '80 ως τις μέρες μας, ενώ ανήκει στο απροστάτευτο υπό εξαφάνιση είδος των δισκοπωλών. Γεννήθηκε στη Πάτρα, αλλά διάλεξε να ζήσει για πάρα πολλά χρόνια στη Κρήτη, όπου και απέκτησε τη Κρητική υπηκοότητα, την οποία διατηρεί ακόμη με πείσμα. Τα τελευταία χρόνια κατοικεί στη κοιλιά του τέρατος που ονόμασαν Αθήνα, περιφέροντας το σάρκιον του σε διάφορα Booth της Αθηναϊκής νύχτας και μία φορά την εβδομάδα τα μεσημέρια των Σαββάτων, ξαποστένει στο μικρόφωνο του metadeftero.gr, μέσα από την εκπομπή Reclaim The Music