Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Εντούτοις, οι Iνδιάνοι δεν διανοούνταν καν πριν τον ερχομό των λευκών, ότι η γη θα μπορούσε ν’ανήκει σε κάποιον ξεχωριστά και να μην αποτελεί το κοινό αγαθό όλων εκείνων που ζουν στην επιφάνεια της…»
(Ο. Ροζάκ – Πολιτική ιστορία του συρματοπλέγματος)

Τον τελευταίο χρόνο τα συναισθήματα που σχεδόν μονοπωλούν τις σκέψεις (και ορισμένες από τις πράξεις) των κατώτερων και μεσαίων στρωμάτων του πληθυσμού της χώρας που βάφτισαν Ελλάδα, είναι αυτά της πανδημίας του covid-19 και λόγω αυτής οι συνέπειες τής οικονομικής και εργασιακής ανασφάλειας που έρχεται. Ήδη έχει ξεκινήσει μια συζήτηση κατευνασμού (από τη πλευρά του κράτους και των αστικών μ.μ.ε.) για την επερχόμενη οικονομική κρίση-απότοκο της πανδημίας, λόγω καταρχάς της τεράστιας αύξησης στις τιμές του φυσικού αερίου και του πετρελαίου-αυξήσεις οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τις τιμές των τροφίμων και άλλων βασικών αγαθών όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, η θέρμανση, η κίνηση, κλπ.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

“Ο ορισμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει τις ρίζες του στην ιδέα της εξέγερσης. Ξεκινώντας από εκεί, ο άνθρωπος εξερεύνησε όσα συμβάλλουν στη διεύρυνση των δικαιωμάτων του. Η ιδέα τού να λες όχι, αντιστοιχεί στην άρνηση του συμβιβασμού, της αδικίας, του ψεύδους. Είναι επίσης η αποδοχή της ανάγκης να εναντιώνεσαι σε κάθε κατάσταση που απειλεί την ακεραιότητα του ανθρώπινου όντος, την αξιοπρέπειά του και τις επιλογές του”.

Γράφουν οι ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ και ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΣΤΑΝΑΡΑΣ

Το Detroit βρίσκεται στη πολιτεία του Μίσιγκαν των Η.Π.Α. αποτελεί τη μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας και ήταν πρωτεύουσά της μεταξύ 1805 και 1847. Μπορεί να αποτέλεσε για λίγο πρωτεύουσα του Μίσιγκαν, αλλά στην αυγή του 20ου αιώνα, έγινε η μυθική πρωτεύουσα της αυτοκινητοβιομηχανίας σε όλο τον κόσμο για πάντα. Η πόλη που είναι γνωστή σήμερα ως το (εντελώς παρακμάζον πλέον) παγκόσμιο κέντρο της αυτοκινητοβιομηχανίας (επίσης γνωστή στις Η.Π.Α. με το προσωνύμιο “Paris of the West”) ονομάστηκε Detroit από τον ομώνυμο ποταμό που τη διασχίζει και που με τη σειρά του ονομάστηκε από τους Γάλλους Rivière du Détroit ήτοι "Το ποτάμι του Πορθμού".
Το Detroit απέκτησε στη πορεία μερικά ακόμη ονόματα όπως Motor City και Motown, εκεί όπου ο κλάδος της βαριάς βιομηχανίας συναντούσε σε ένα παράλληλο σύμπαν τον κόσμο του πρωτόγονου rock n roll και της υπόγειας μουσικής πολλών άλλων ρευμάτων. Το Detroit εκτός από αυτοκίνητα δημιουργούσε και μουσική με μία σκηνή που τη δεκαετία του '60 έφτασε ως εκεί που έφτανε ο καπνός από τις υψικαμίνους των βιομηχανιών μετάλλου.

Φωτογραφίες-  Εικονογράφηση: Abies Sylos

"Γιατί ποτέ δε λόγιασα το πότε και το πώς
Μα εβύθισα τη σκέψη μου μέσα σε πάσα ώρα
σα μέσα της να κρύβονταν ο αμέτρητος σκοπός…"
(Α. Σικελιανός)

Σε αντίθεση με άλλες καταστάσεις και επιλογές μπροστά στο ερώτημα “γεννιόμαστε ή γινόμαστε”, όσο αφορά τη τέχνη η απάντηση βγαίνει αβίαστα: Κάθε άνθρωπος γεννιέται καλλιτέχνης και όλοι/ες ανεξαιρέτως έχουμε υπάρξει καλλιτέχνες. Με τον όρο τέχνη ορίζουμε το σύνολο της ανθρώπινης δημιουργίας με βάση την πνευματική κατανόηση, επεξεργασία και ανάπλαση, κοινών εμπειριών της καθημερινής ζωής σε σχέση με το κοινωνικό, πολιτισμικό, ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο στο οποίο διέπονται. Η τέχνη είτε στη καλλιτεχνική μορφή της ( μουσική, ποίηση, ζωγραφική, γλυπτική, κλπ ) είτε στην τεχνική εφαρμογή της (επιστήμη, κατασκευές, επαγγελματικές εφαρμογές, κλπ) αποδίδεται σε ανθρώπινες δημιουργίες και δραστηριότητες αυθαίρετες με τη ροπή του φυσικού κόσμου. Η τέχνη μπορεί να βασίζεται σε κανόνες αλλά αυτό δεν την υποχρεώνει να τους ακολουθεί και αυτό γιατί η φαντασία του ανθρώπου δεν δεσμεύεται από κανέναν κανόνα, οδηγία, ή διαταγή. Η φαντασία δεν ορίζεται από καμία αρχή, άρα είναι άναρχη και η τέχνη είναι φαντασία. Ο αρχικός ισχυρισμός μου αποδεικνύεται από το ότι δεν έχει υπάρξει ανθρώπινο ον που στα παιδικά του χρόνια να μην έχει ζωγραφίσει, κατασκευάσει, τραγουδήσει ορμώμενο από τη φαντασία του και μόνο.

Γράφει ο Αντώνης Ζηβας

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

«Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»
(Νίκος Εγγονόπουλος - Στην κοιλάδα με τους ροδώνες)

Πως κατασκευάζουμε ένα στρατό φανατισμένων ηλιθίων που τα πιστεύουν όλα και είναι έτοιμοι για όλα;

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Πάντα οι λέξεις “Δικαιοσύνη” και “Πειθαρχία” θα χρησιμεύουν σαν εργαλείο βίας και σαν όπλα ανικανότητας»
(Ζάκ Ρουσσώ)

Τις τελευταίες μέρες, η ειδησεογραφία σχεδόν μονοπωλείται από ειδήσεις αστυνομικού/κατασταλτικού ενδιαφέροντος αντί για ιατρικού, όπως θα ήταν εύλογο και λογικό εφόσον ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια κατάσταση, την οποία οι σημερινοί κάτοικοί του δεν έχουν ξαναζήσει σε τόσο μεγάλο εύρος. Ο κόσμος θα περίμενε από τα κράτη ανακοινώσεις σχετικές με την αντιμετώπιση του κορονοϊού σε ερευνητικό και ιατρικό επίπεδο. Αντίθετα, διαβάζει συνεχώς, πέρα από μια κλιμακούμενη μακάβρια στατιστική κρουσμάτων και νεκρών, νέα που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τον περιορισμό του σε μια ιδιότυπη «αυτοφυλάκιση». Θα μπορούσα να το δεχτώ, εφόσον η πειθαρχία του περιορισμού συνοδευόταν με ειδήσεις που έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της πανδημίας σε ιατρικό επίπεδο – αλλά αυτό δεν συμβαίνει. Αντίθετα, κάθε μέρα διαβάζουμε ειδήσεις από διάφορες χώρες όπου η καταστολή, ο έλεγχος και η αύξηση της κρατικής αυταρχικότητας κλιμακώνονται και συναγωνίζονται τους θανάτους.

γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Οι ΚΡΑΑΚ είναι από τις περιπτώσεις των συγκροτημάτων που κάνουν κάποιον να κοιτάξει προς αυτούς μέσα από το ίδιο το όνομά τους. Δεν ξέρω αν για εκείνους το "ΚΡΑΑΚ" σημαίνει κάποιο κωδικοποιημένο μήνυμα, σε μένα πάντως θυμίζει την έγγραφη περιγραφή του ήχου, ενός ογκώδους -συνήθως ξύλινου - αντικειμένου όταν σπάει στα σκριπτ των έντυπων κόμικς.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο Λάμπρος είναι ένας από τους ανθρώπους εκείνους που συναντάς κάποια στιγμή στο διάβα της ζωής και μπορείς να πεις: "Είμαι τυχερός που τον γνώρισα". Για όσες/ους δεν τον γνωρίζουν, ο Λάμπρος Τσάμης -γνωστός ως RR Hearse και DJ Lofi- είναι μουσικός, performer, DJ, παραγωγός και συγγραφέας, βρίσκεται στην αθηναϊκή αντεργκράουντ σκηνή από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους βινυλίου, αρκετές κασέτες, ενώ έχει συμμετοχή και σε διάφορες συλλογές.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το αφιέρωμα στο λογοτεχνικό και θεατρικό έργο του Λέοντος Τολστόι H Δύναμη του Σκότους που θα διαβάσετε, αποτελεί απόσπασμα από ένα βιβλίο της Έμμα Γκόλντμαν με τίτλο The Social Significance of the Modem Drama και ήταν αφιερωμένο εξολοκλήρου στο θεατρικό μοντέρνο δράμα και τα αντίστοιχα θεατρικά έργα που γράφτηκαν στην Ευρώπη από τα μέσα του 19ου ως τις αρχές του 20ού αιώνα. Το βιβλίο εκδόθηκε στη Βοστόνη των ΗΠΑ και στο Τορόντο του Καναδά το 1914 και στο βαθμό που γνωρίζω δεν έχει μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα. 

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Μανώλης Αργυράκης “Κακιά ώρα” (Μυθιστόρημα)
Τον Μανώλη τον γνώρισα κάπου το 1990 στο Ηράκλειο. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, καφενεία και μπαρ της πόλης, εκεί όπου το αλκοόλ και οι μεγάλες κουβέντες έρεαν άφθονες χωρίς καμία αιδώ, φόβο, σεμνοτυφία και πολλές φορές ειρμό από τα στόματα των θαμώνων. Ροκάς ο ίδιος, με μια κλίση προς το κλασικό Heavy Metal, λόγος που αρκετές φορές μετά τη κατανάλωση του οινοπνεύματος ήταν αρκετός ώστε να αντιμαχούμε μεταξύ μας για την ποιότητα και τη ριζοσπαστικότητα των μουσικών μας ακουσμάτων και επιλογών (η νεανική αρχέγονη κόντρα μεταξύ πάνκηδων και ροκάδων της εποχής), η οποία ήταν αρκετή ώστε τα αίματα να ανάβουν προς στιγμή την οποία έσβηνε το επόμενο καραφάκι ρακή, συνεχίζοντας στο επόμενο θέμα και συζήτηση όπου κατέληγαν είτε να συμφωνούμε είτε να διαφωνούμε μέσα από γέλια και εκατέρωθεν πειράγματα.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Στην εποχή της πλήρους εμπορευματοποίησης του ποδοσφαίρου – και του αθλητισμού γενικότερα – όπου η δουλική συμπόρευση με τις επιταγές και τις αξίες της κυριαρχεί απόλυτα, στάσεις αξιοπρέπειας και αντίστασης αθλητών απέναντι στην κρατούσα κατάσταση είναι σχεδόν ανύπαρκτες και φαντάζουν εξωπραγματικές. Μια τέτοια ιστορία, αλλά από τα παλιά, είναι και η στάση (ζωής, όπως τελικά αποδείχτηκε) του Αυστριακού ποδοσφαιριστή Ματίας Ζίντελαρ. Μια ιστορία η οποία, όπως και οι ελάχιστες άλλες παρόμοιες που μας έρχονται απ’ το παρελθόν, έχει περιέλθει στην σφαίρα του μύθου και σήμερα σχεδόν έχει ξεχαστεί. Η υπενθύμισή της χαλάει τη σούπα των ιδιοκτητών του ποδοσφαίρου ότι δήθεν στο χώρο του αθλητισμού δεν χωρούν οι πολιτικές και κοινωνικές αντιπαραθέσεις και ότι είναι απλώς ένα θέαμα (όπου όμως παίζονται πολλά, πάρα πολλά φράγκα, έτσι δεν είναι, κύριοι;)

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ωραία τα λες, μας συγκινεί βαθιά η ομιλία σου, αλλά μας βάζει εις πειρασμό η στρογγυλή κοιλία σου. (Είς προγάστορα ιεροκύρηκα)

Ο Μικέλης (Μιχαήλ) Άβλιχος ήταν σατιρικός ποιητής. Γεννήθηκε από εύπορους γονείς στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1844 και σπούδασε στο εκεί Γυμνάσιο και κατόπιν στην Ελβετία, στο Πανεπιστήμιο της Βέρνης. Από την παιδική του ηλικία βρέθηκε σε ένα περιβάλλον όπου δέχτηκε την επίδραση του ποιητή Ανδρέα Λασκαράτου και αργότερα, στην εφηβική του ηλικία, των Πατρινών αναρχικών ριζοσπαστών, όπως ο Ανδρέας Μομφεράτος. Ενθουσιάζεται με τον αγώνα τους και συνδέεται φιλικά μαζί τους. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στη Bέρνη έρχεται ακόμη πιο κοντά στις αναρχικές ιδέες, γνωρίζει προσωπικά τον Mιχαήλ Mπακούνιν και γίνεται φίλος του, ενώ συμμετέχει ως μέλος στην Πρώτη Διεθνή. Κατά μία (ανεξακρίβωτη) πληροφορία, ο Άβλιχος συμμετείχε στα γεγονότα της Παρισινής Κομμούνας.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Φωτό: Γιώργος Μπάρμπας

Στη ρωμαϊκή μυθολογία, η Μινέρβα ήταν η θεά της σοφίας, του πολέμου, των επιστημών και των τεχνών, αλλά και προστάτιδα του γάμου και των γεννήσεων - αντίστοιχη με τη θεά Αθηνά της ελληνικής μυθολογίας. Στην νεοελληνική πραγματικότητα ωστόσο, η Μινέρβα είναι γνωστή κατά σειρά ως εξής: εταιρεία συσκευασίας ελαιολάδου και παραγώγων του, εταιρεία εσωρούχων («απέξω εμφάνιση και από μέσα άνεση»), φαρμακευτική εταιρεία, ξενοδοχειακή επιχείρηση και φορτηγό πλοίο, ενώ στην αστρονομία υπάρχει ο αστεροειδής 93 Μινέρβα.
Στα τέλη του 2017, στην πλούσια αυτή ονοματοδοσία προς χάριν της αρχαίας θεάς, προστέθηκε στα μέρη μας και μια garage-punk μπάντα και μ’ αυτή θα ασχοληθούμε, μιας και το Merlin’s Music Box δεν είναι ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε φαρμακείο, αλλά ούτε και αστεροσκοπείο (αν και είμαστε βέβαιοι ότι στο απώτερο μέλλον οι αστρονόμοι θα μας τιμήσουν για την τεράστια πολιτιστική προσφορά μας…)

TOY ANTΩΝΗ ΖΗΒΑ

(Εικονογράφηση: Abies Sylos)

Στο παζάρι με τα μεταχειρισμένα
φορεμένες ζωές καρτερούν νέους ένοικους
Η σιωπή ,η ερημιά ,
το ηλεκτρικό φως των δρόμων
η απώλεια που γεννά τη θλίψη
δεν είναι βίζες για τον θάνατο
Το χάος είναι η γεωγραφία της αγάπης
Το όνομα δεν είναι παρά καπνός και αντάρα. 

Η απώλεια μας συντρίβει. Μπορεί να κάνει και τον πιο δυνατό άνθρωπο να στροβιλίζεται χωρίς προορισμό όπως τα κίτρινα φύλλα που τα χορεύει ο άνεμος. Μοιάζει με τη κήρυξη ενός λυσσασμένου πολέμου, όπου θύματα και θύτες είμαστε ανακατεμένοι χωρίς να ξεχωρίζουμε  ο ένας από τον άλλο, βουτηγμένοι στο αίμα από τη κορφή ως τα νύχια. Ίδιοι και απαράλλαχτοι στο τέλος, σαν τα σφαχτά που κρέμονται από το τσιγκέλι του χασάπη. Ρόλοι που συνεχώς εναλλάσσονται σε μία θεατρική παράσταση με πρωταγωνιστές το συναίσθημα με το παράλογο, η ζέστη, η επιθυμία με την απογοήτευση, το ασφαλές λιμάνι με το τσακισμένο στα βράχια ναυάγιο.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Η μουσική ήταν και είναι η αγαπημένη μου τέχνη. Πάντα μου ξυπνούσε ένα θρησκευτικό αίσθημα, μια πίστη στη ζωή και το κυνήγι της ζωής μέσα μου. Πρώτα η μουσική, μετά τα πούρα ή τα τσιγάρα με τούρκικο καπνό, μετά τα βιβλία και μετά ο επιούσιος άρτος».(Μιχαήλ Μπακούνιν)

Για τη μουσική έχουν γραφτεί ολόκληρες βιβλιοθήκες. Τόσο για τον ρόλο της ως ψυχαγωγικό-πολιτιστικό και καλλιτεχνικό τεχνούργημα, όσο και για τα είδη της στον ειδικό μουσικό τύπο: αφιερώματα, ιστορία δισκοπαρουσιάσεις, και πάει λέγοντας. Για τη μουσική όμως ως όπλο προπαγάνδας στην υπηρεσία ενός κυρίαρχου ολοκληρωτικού καθεστώτος, δεν έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Τουλάχιστον, ο υπογράφων το παρόν κείμενο δεν έχει διαβάσει παρά ελάχιστα κείμενα που να αναφέρονται σε αυτό.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Ο Μπάμπης Λάσκαρις είναι ένας άνθρωπος από αυτούς που αγαπώ: Ευαίσθητος αλλά όχι ικέτης, από αυτούς που εκλιπαρούν για λίγη αγάπη και περισσότερη αναγνώριση. Όχι ότι αυτά δεν τα έζησε, απεναντίας μάλιστα: κάποτε ήταν ο μεγάλος rock star του Ηρακλείου Κρήτης. Η μπάντα του, οι Sex Beat, θεωρούνταν στα μέσα της δεκαετίας του '80 μια από τις πιο ελπιδοφόρες garage-punk μπάντες και αν δεν είχε την έδρα της στη μακρινή Κρήτη της εποχής και ακόμη περισσότερο στην Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου σίγουρα θα είχε αφήσει μια σοβαρή και ανεξίτηλη παρακαταθήκη στη μακρόχρονη ιστορία του rock n roll.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

Το Πρώτο Καλοκαίρι του Κόσμου είναι η έκτη δισκογραφική δουλειά του προσωπικού σχήματος του Οδυσσέα Γραμματικάκη, Ξέφρενο Αερόστατο. Ο Οδυσσέας, ένας σταθερά απαισιόδοξος ανθρωπιστής, όπως ο ίδιος αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, γεννήθηκε, ζει και περπατά (όποτε το κράτος και οι covid-19 οδηγίες του το επιτρέπουν) στο Ηράκλειο της Κρήτης. Παίζει αυτοσχεδιαστική πειραματική μουσική, μελοποιεί και κραυγάζει από το μικρόφωνο στίχους γνωστών-άγνωστων ποιητών, δημιουργεί video art και καμιά φορά σκηνοθετεί.

Γράφει ο Αντώνης Ζήβας

«Κάθε φορά που ένα νέο ον εκβάλλεται από τον Παράδεισο, του δίνουν κι ένα τετράδιο με το πρόβλημά του, για να το λύσει στη ζωή του. Ε, λοιπόν, εγώ το δικό μου τετράδιο το πέταξα από την αρχή!»
(Γιώργος Μακρής )

Το αφιέρωμα στον (άγνωστο στο ευρύ κοινό) υπαρξιστή ποιητή Γιώργο Μακρή και τον “Συνδεσμο Αισθητικων Σαμποτερ Αρχαιοτητων” (που ο ίδιος ο ποιητής «δημιούργησε» ), γεννήθηκε στη σκέψη από τις κατά καιρούς άναρθρες κραυγές των σύγχρονων Ελλαδέμπορων (τηλεοπτικών και μη), όταν διάφορες αριστερές πολιτικές παρατάξεις (νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ κλπ) και εργαζόμενοι (π.χ. συμβασιούχοι του υπουργείου πολιτισμού) στο πρόσφατο παρελθόν, επέλεγαν να διαμαρτυρηθούν κρεμώντας πανό στον «ιερό βράχο» της ακρόπολης της Αθήνας.

Γράφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΗΒΑΣ

«Η ιστορία αδιάκοπα αιμορραγεί μέχρι θανάτου
Από μύριες κρυφές πληγές πείνας , ευτέλειας και φόβου
Οι ιδιωτικές συμφορές των μετόχων της
Γίνονται αθάνατες με κάθε καταστροφή».
(Kenneth Rexroth )

Το κράτος προσπάθησε να μετατρέψει την εξέγερση σε μια θεαματική βεντέτα μεταξύ μπάτσων και «αναρχικών», σε μια γκροτέσκα και χιλιοπαιγμένη θεατρική παράσταση για δύο ρόλους. Όμως, οι χιλιάδες των οργισμένων που κατέκλυσαν και κατέλαβαν τους δρόμους των πόλεων έκαναν το μύθο των «εκατό-διακοσίων κουκουλοφόρων» να καταρρεύσει Δεν κατάφερε να στιγματίσει σαν «εγκάθετους, προβοκάτορες και υποκινούμενους από ξένα κέντρα» χιλιάδες ανθρώπους από άκρη σε άκρη της χώρας και ακριβώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι έκαναν αυτόν τον μύθο να καταρρεύσει...